WNF trojaans paard corporate power en privatisering publiek domein

Het WNF lijkt in jaarverslag 2014-15 zowaar iets met mijn kritiek uit het Wereld Bestuur Fonds te doen, het onderzoek naar natuur-bestedingen in 2012. Ze stellen nu dat 69 cent per euro naar hun doelstelling gaat. In 2012 beweerden ze nog 81 cent per euro.. Ik kwam toen op 54 cent per euro.

Vier jaar geleden gaf ik het WNF mijn verjaardagscadeau voor 50 jaar neo-kolonialisme en het in beslag nemen van grond en grondstoffen voor corporate power onder groene dekmantel : ‘Het Wereld Bestuur Fonds’.  Belangrijk punt van deel 1 was dat zij claimden dat wel 81 cent per euro naar natuurbescherming zou gaan, maar daar zat ook reclamepersoneel bij in. Mijn berekening kwam overeen met een berekening van het IIED voor het internationale WWF: die kwamen op 55 procent van het budget dat tot ‘conservation’ was te traceren.

Dus ze doen er toch wat mee, althans zo lijkt het. En dat is toch een complimentje waard.

Dan nu het vervolg. Wat zijn nu de werkelijke doelstellingen van het WNF, wanneer we alle planetaire zorg-reclame en dierenplaatjes weglaten?

Momenteel loopt het Wereld Natuur Fonds weer vissers te pesten. Terwijl er flyshoot-vissers zijn die voor tonnen euro’s zich lieten certificeren voor het MSC-label (WNF/Unilever), voert WNF nu druk uit op corporate-slaaf Martijn van Dam (PVVDA): de ‘kwetsbare Doggersbank’ (een zandbank waar giga-windfarms moeten komen), daar zou geen flyshoot-visserij mogen plaatsvinden.

Typisch WNF. Doen alsof de natuur je interesseert, door wat te trappen tegen de kleinste en zwakste partij. Terwijl je ondertussen gewoon werktuig bent van de Captains of Industry die onze planeet uitzuigen en haar bewoners.

Die stelling diept deze blog verder uit.

Groen vernis voor Corporate Power
Nadat het Wereld Bestuur Fonds flink in media scoorde- met dank aan De Telegraaf-  kwam nog een aardig kadootje aan WNF van Zembla. Zij zonden Wilfried Huismann’s docu ‘der Pakt mit dem Panda’ uit (zie hierboven). Hoewel ik Huismann zijn GMO-vrees niet principieel deel (er hoeft geen extra risico GMO te zijn tov klassieke plantenveredeling) klopt zijn basale kritiek wel: Het Wereld Natuur Fonds is gewoon een groen vernis voor corporate power. Het ‘soft power’-mechanisme van grote multinationals die de dekmantel van ‘natuurbescherming’ gebruiken om beslag te leggen op grond en grondstoffen, om hun macht te concentreren.

Daarvoor is het ook door Boef Bernhard zijn Bilderberg-cirkel in het leven geroepen. Zoals de Rockefeller Foundation in 1913 als maatschappelijk PR-masker werd opgericht voor het Standard Oil-imperium. We kennen de reclame nog van ESSO (S.O= Standard Oil) met het ritme van de tijger?

Het gebruik van dierenplaatjes is een handige marketing- en diversiestrategie, waarmee je het klootjesvolk, naieve politici en journalistjes doet geloven dat je heel bezorgd bent over de planeet. Terwijl jouw bedrijven de partijen zijn die deze planeet op grote schaal exploiteren, ga je dan trappen tegen een vissertje.

Ooohhh, die visser met zijn netje op de kwetsbare door ons te mijnbouwen Doggersbank…die moeten direct uit bedrijf!

Die vissers bij ons zijn de ‘conservation refugees’
Of je trapt wat Masaai van hun geboortegrond en verklaart hun leefgebied tot natuurreservaat, terwijl de Global Environmental Facility van de Wereldbank ‘beheerder’ is. Lees het artikel Conservation Refugees‘ van Mark Dowie in Orion Magazine (2004). In de jaren ’90 werden NGO’s steeds meer voertuig van Corporate Power

Financial support for international conservation has in recent years expanded well beyond the individuals and family foundations that seeded the movement to include very large foundations like Ford, MacArthur, and Gordon and Betty Moore, as well as the World Bank, its Global Environment Facility, foreign governments, USAID, a host of bilateral and multilateral banks, and transnational corporations. During the 1990s USAID alone pumped almost $300 million into the international conservation movement, which it had come to regard as a vital adjunct to economic prosperity (…gelul, US Aid is gewoon vehikel Amerikaanse Defensie RZ)

. The five largest conservation organizations, CI, The Nature Conservancy (waar Maria Damanaki nu een baantje heeft), and WWF among them, absorbed over 70 percent of that expenditure.  Indigenous communities received none of it.

The Moore Foundation made a singular ten-year commitment of nearly $280 million, the largest environmental grant in history, to just one organization — Conservation International. And all of the BINGOs have become increasingly corporate in recent years, both in orientation and affiliation. The Nature Conservancy now boasts almost two thousand corporate sponsors, while Conservation International has received about $9 million from its two hundred fifty corporate “partners.”

Het zijn dan ook steeds captains of industry die de dienst uitmaken bij WWF International, momenteel bijvoorbeeld Andre Hoffman,  baas van het Zwitserse Big Pharma-bedrijf  La Roche, die ook nog wat biotechfirma’s in de VS in de lucht houdt. Zijn vader Luc Hoffman was weer bevriend met Bernhard en hielp WWF oprichten. Bernard wisselde als WWF-baas met John Loudon van Shell van stoeltjes, nadat hij door de Lockheed-affaire in opspraak raakte..

Schuld bij Wereldbank ruilen voor grondbezit Groene Clubs
Wie John Perkins zijn ‘confessions of an economic hitman‘ leest, moet zich vervolgens ook eens verdiepen in het ‘Debt for Nature’-programma. Dat werd door Thomas Lovejoy van het Amerikaanse WWF opgezet in 1984 om zo beslag te leggen op grond in Latijns Amerika onder de vlag van ‘natuurbescherming’. Tot 2010 werd zo grond geconfisqueerd in liefst 39 landen die door economic hitmen van Amerikaanse bedrijven aan een schuld bij de Wereldbank waren geholpen.

Die  konden die schuld nu afkopen bij ‘groene’ NGO’s als WWF.

Die NGO’s kochten die schuldpapieren dan, in ruil voor grond die dat land dan voor ‘natuur’ zou reserveren. Thomas Lovejoy werd als dank voor zijn diensten aan Amerikaanse corporate power beloond met een positie als ‘biodiversiteits’-adviseur bij de Wereldbank onder James Wolfensohn. 

Wolfensohn is een telg uit de Rothschild-bankiersdynastie, zo beschrijft the Australian in 2010 als hij zijn autobiografie uitbrengt. Alle Wereldbank-presidenten hebben een link met Amerikaanse defensie-belangen, zoals ook ‘MR Irak-aanval’ Wolfowitz zijn opvolger toonde.  Dus wanneer zulke mensen met de Wereldbank iets roepen over ‘Protecting our Planet, Securing Our Future’ (rapport 1998 met bioproza van Lovejoy), ben ik dan de enige die denkt dat ze bedoelen: securing our futures/aandelen.

Privatiseren publieke middelen
Ze gebruiken die biodiversi-pocalypse voor landgrab: het onderontwikkeld houden/in Amerikaanse greep houden van ontwikkelende landen. Niet voor niets wilde bankier Paavan Sukhdev (Deutsche Bank) met TEEB al de natuur privatiseren, zodat wij bankiers mogen betalen voor ‘ecosysteemdiensten‘. Ecosysteemdiensten is de poging van de bankierswereld om de ‘commons’ te privatiseren, zoals ze nu ook met de oceanen doen onder de vlag van ‘overbevissing’.

Tegelijk kunnen ze met zo’n groen excuus hun eigen morele zelfbeeld op de rails houden. Het zijn ook gewone mensen die ’s ochtends opstaan, plassen en tanden poetsen, niemand denkt bij opstaan ‘Ik ga de planeet weer es effe plunderen en mensen uitzuigen, arm houden uit naam van ontwikkelingshulp, naai jij ze van voren, dan doe ik het van achteren’.

En niet voor niets is WWF protagonist van die privatisering van de commons. Zoals ze ook via WWF-schaduwclubs als E3G en het Change Partnership de emissiehandel leven in willen blazen. Dan kunnen de integere bankiers van JP Morgan Chase weer cashen op met publiek geld in waarde opgeblazen Carbon Credits.

Dat clubs als WWF gewoon een groene dekmantel zijn voor corporate power, het is ook wat Elaine Dewar al beschrijft in ‘A Cloak of Green’ nadat ze de vroegere Vice-President van het WWF Maurice Strong interviewde, tevens president van Canada’s grootste teerzand-oliefirma Petro Canada. Ze gebruiken milieu- en klimaatconferenties als trojaans paard voor de belangen van multinationals. Je hoeft maar een blik te werpen op de Raad van Toezicht van het WNF en je krijgt een bijna cliche-matige bevestiging van wat Dewar 20 jaar terug al beschreef:

 

Anthony Burgmans was de Unilever-baas (palmoliegigant) die hielp bij het opzetten van het MSC-label, om als grootverwerker van vis(sticks) greep op grondstoffen te houden. Unilever werkte in 2010 ook met Greenpeace samen om biobrandstof in een kwaad daglicht te stellen in aanloop naar Europese onderhandelingen in het EP over het 10 procent-doel. Dat heet corporate warfare. Je gebruikt milieuclubs voor je werkelijke doel: zorgen dat jouw grondstoffen in prijs kunnen dalen door concurrentie in een kwaad daglicht te (laten) stellen door zo’n Rockefeller-gesponsorde agitatieclub als Greenpeace.

Robert Reibestein is lid van de Council on Foreign Relations (ook Pratt House genoemd), de  lobbyclub voor Amerikaanse bankiers en industrielen (waaronder het opgesplitste Standard Oil-imperium van de Rockefellers en JP Morgan), volbloed Amerikaans Militair Industrieel Complex. Die moet- net als het door mij al beschreven Brookings Institute– de Amerikaanse wereldhegemonie bestendigen. Bibliotheca Pleyades vat de missie treffend samen:

The Council on Foreign Relations operates by influencing public opinion (de core business van het WNF RZ). Well planned psycho-political operations are focused at influential decision makers. The operations manipulate decision makers to influence national policy to maximize Council member controlled industry profits. Council member controlled medicine, munitions, media, banking, energy, and food industries profit most during periods of unrest and war.

Bankier David Rockefeller ( JP Morgan Chase) richtte in 1973 de Trilateral Commission op. Als afsplitsing van die CFR. Samen met Amerikaans veiligheids-adviseur Zbigniew Brzezinski, de zelfde kerel die ook de Mujahedeen in Afghanistan aan wapens hielp.  Reibestein is ook vice-voorzitter van de Nijpelitaanse maffiaclub genaamd de VVD. De Vijanden van Vrijheid en Democratie, die nu een kleine subsidie-elite van energiebedrijven en bankiers met tientallen miljarden euro’s belastinggeld belonen (Het Energieakkoord). Robert Reibestein werkte net als Winsemius voor McKinsey.

Theresa Fogelberg beschreef ik hier al, het toonbeeld van onze corrupte overheid die dat Global Reporting Initiative van haar financiert met miljoenen-subsidies van haar werkgever, het Ministerie van  Buitenlandse Zaken. Gesteund door Globe International, de club die door Al Gore in 1989 in het leven werd geroepen met onze eigen International Socialist Hemmo Muntingh. Laatstgenoemde regelde de Europese LIFE-subsidies waarmee groene clubs als Natuurmonumenten zichzelf in ons land mogen verrijken, bij het verjagen van boeren van hun grond en vissers van hun visgrond/het uit productie nemen van land.

Enzovoort.

Beslag leggen op water en andere nutsvoorzieningen
Je snapt dus ook waarom het WNF onaantastbaar is, met iedere openlijke leugen mee wegkomt. Omdat zij het zacht voelende/ogende voertuig zijn van de harde macht, de mensen die werkelijk aan de touwtjes trekken. Terwijl Tweede Kamer-marionetjes hun democratische show opvoeren voor het NOS-Staatstoneel. Om u rustig te houden, in de waan te laten dat wij in een democratie leven. (Oekraine-referendum remember….)

• Waarom denk je dat het ‘Ecological Footprint Network‘ is opgezet met WWF? Om de handel in CO2-credits en de boompjeplant-compensatie-business te voeren. Met de bekende pseudo-science als onderbouwing om het legitimiteit te geven.
• Zo hebben ze nu het Waterfootprint Network om die zelfde reden opgezet met WWF. Omdat het publieke goed genaamd drinkwater geprivatiseerd wordt, en extra duur gemaakt. Omdat de krachten achter WNF u harder willen uitzuigen. Lees dit artikel ‘The End of Cheap Water’ van de universiteit van Technocracy Inc, waar het Amerikaanse veiligheidsbeleid ook wordt uitgedokterd (Zbigniew Brzezinski, Judith Rodin van de Rockefeller Foundation etc) ; Columbia University.

Je gaat het zien als je het door hebt. Door je TV bij het grof vuil te zetten en massamedia slechts nog met een zak zoutjes door te nemen. Door boeken te lezen, blogs en het raadplegen van experts.

...Maar in marketing is WNF wel goed
Het WNF is een marketingbedrijf, dat tientallen miljoenen euro’s per jaar besteedt om je het tegendeel te doen geloven van wat ik hierboven schreef. En daar zijn ze meesterlijk in. Dat is dan toch weer een compliment. Wat knap, dat je mensen zo goed voor de gek kan houden en daar ook nog zoveel geld mee verdient.

In 2012 holden toch 60 duizend leden in 2012 weg dankzij ons kadootje (ons van Climategate.nl en Zembla) Soms zijn er een paar uitzonderingen,  journalisten die niet overschrijven wat corporate power voorschrijft. Opmerkelijk is hoe snel het WNF slaagt die publiciteit uit te wissen. We zien nu waarom ze dat lukt. Omdat zij het masker zijn van de ware macht in NL.

En verder: Dat lukt ze mede omdat Ben van Raaij van de Volkskrant bij ze op schoot zit en af en toe op snoepreis voor ze mag gaan, in ruil voor een advertorial over de Goede Werken van WNF. Bij dagblad Trouw zit Hans Marijnissen op schoot bij WNF. Massamedia zijn gewoon door en door corrupt. Zie ook hoe het Financieele Dagblad krom ging staan voor Ed Nijpels.

Zoals Herbert Prins mij al eens toevertrouwde: het heeft geen enkele zin om de strijd tegen WNF op te nemen, want je verliest het toch. En dat klopt. Want ze hebben anno nu weer 10 miljoen euro meer inkomsten dan in 2012, met dank aan een ‘droomfonds-gift’ van de Postcodeloterij van 13,5 miljoen. Zij mogen zich zo het Haringvliet toe-eigenen en grond uit productie nemen/in beslag nemen. Terwijl bioboeren als Freek Ampt met minder kosten veel beter zijn in het bewaren van ecologische rijkdom. En tegelijk leverde hij zo ook nog het heerlijkste biovlees van de Hoekse Waard.

Dus wat John Perkins beschrijft over Economic Hitmen, het werkt eigenlijk in Nederland net zo met deze pseudo-natuurbeschermers in dienst van Corporate Power. Ze roven met loterijgelden gewoon boerengrond, en kleden die operatie met wollige marketing in.

En iedereen tuint er al decennia vrolijk in.