Zelfs Forum voor Democratie verzwijgt 100 miljard euro energielastenverzwaring

Zelfs de nieuwe ‘rechtse’ partij Forum voor Democratie zegt niets over de grootste staatsuitgave in de Nederlandse geschiedenis die ondemocratisch is doorgedrukt: het ongeveer 100 miljard euro kostende Energieakkoord. Daarmee wil Henk Kamp (VVD) het door Brussel toegewezen ’14 procent duurzame energie’-doel halen voor 2020. Het Energieakkoord is zo de meest geslaagde propaganda-actie in de moderne historie. Wat dankzij marketing en diversie-strategie niet discussierbaar blijft, dat is namelijk HET kenmerk van effectieve propaganda.

En dus babbelen we eindeloos over de lengte van hoofddoekjes, transgender-rechten en Zwarte Piet. Maar niet over het waarom en de doelmatigheid van ‘duurzaam’, 100 miljard euro volgens ‘onze’ Delftse huisingenieur Theo ‘Thorium’ Wolters (72 miljard volgens Algemene Rekenkamer) zonder milieuwinst, zoals zelfs Tjerk LeugeWagenaar van Natuur en Milieu (en Stichting de Noordzee) toegeeft.

Die 14 procent is in 2009 aan ons toegewezen via de Renewable Energy Directive uit 2009. Landen als Groot Brittannie en Frankrijk lappen die doelen nu aan hun laars. Wat ook onbenoemd blijft is dat de regel een ontsnappingsroute bevat: Bij overmacht kun je andere oplossingen zoeken. In 2009 zette Frankrijk bijvoorbeeld in op de mogelijkheid van import van zonnestroom uit de Sahara. Maar die zandbak is nu van de IS vergeven. Diverse landen halen hun  toegewezen doel door met andere landen in ‘groene’ percentages stroom uit te wisselen. Wij kunnen het ook halen door windstroom-overschotten uit Duitsland te importeren, om maar iets te noemen.

Maar Kamp klampt zich met clientele uit de energiesector en bouwsector vast aan extra peperdure zeewindfarms, die de zakken vullen van Eneco, Dong, enz.

TOT ZOVER HET NIEUWS-ARTIKEL. Voor leesliefhebbers hieronder de verdieping.

100 procent propaganda
Niemand in media en politiek die dat benoemt behalve wij, en af en toe Martin Sommer (Volkskrant) of Elsevier (Syp Wynia). En dus proberen we in het afsluitende deel over massapsychologie de vinger te krijgen achter de massa(media)psychose die iedere oppositie in media en politiek smoort. Zonder Al Gore en zijn maatjes als Hemmo Muntingh in het Europese Parlement was ons 14 procent-doel er niet geweest. Hoe kregen ze dat voor elkaar? Wat maakt ‘duurzaam’- een holle marketingkreet/bezwering voor politiek bepaalde energievormen- niet debatteerbaar?

Propaganda en psychologische manipulatie speelde hierbij een doorslaggevende rol, met de film van Al Gore ‘Inconvenient Truth’ exact 10 jaar geleden als scharnierpunt. Zo ontstond een atmosfeer om ‘iets’ te doen, het maakt niet uit wat. De Postcode Loterij stortte tenminste 8 miljoen euro in klimaat-agitatieplatform HIER (nu door Essent gesponsord) en vele andere agitatie-initiatieven als de Carbon War Room en Clinton Climate Initiative.

Merendeels academisch opgeleide politici en media-mensen bleken dankzij het kudde-instinct en imitatiegedrag nog steeds eenvoudig manipuleerbaar. Als je maar succesvol aanspraak maakt op hun verlangens en emoties. Professionele massa-manipulatoren weten dat argumenten op groepsniveau ondergeschikt zijn aan emoties. En dus heeft al dat geappelleer aan de rede op dit blog ook weinig zin: als het overtuigen van de massa je doel is, werken argumenten eerder tegen je. Prestige bepaalt of de massa je volgt.

• Zonder ramp- bijvoorbeeld de crash van het financiele systeem door de implosie van Deutsche Bank- dendert de klimaattanker onbesproken door. 

Professionele manipulatie met massapsychologische technieken is nu een eeuw succesvol verfijnd. Sinds de Committee on Public Information (1917) ze succesvol ontwikkelde om pacifistische Amerikanen op te zwepen tot oorlogszucht met de slagzin ‘de wereld veilig maken voor democratie’. De groene beweging/ Rijksoverheid.nl gebruiken die manipulatieve technieken nog steeds.

Zoals de vader van massapsychologie -Gustave Le Bon- beschreef in 1895 (La Psychologie des Foules) zijn moderne mensen in groepen via media te manipuleren, dankzij kudde-instinct. Mensen in een groep richten zich automatisch naar een leider, of ze zoeken die. Manipulatie door zo’n leider zou volgens Le Bon werken via de repetitie van een bezwering, een collectief (denk/waan)beeld over de wereld dat eindeloos herhaald wordt.

Zo treedt publieke besmetting op met een mentaal plaatje. Religies prenten zo’n plaatje in, maar ook politieke massa-ideologie. Zo ontstaat een collectieve roes op basis waarvan die massa ‘denkt’ en handelt.

Pas bij prestigeverlies van de autoriteit zou dat kaartenhuis instorten. Plots gaan mensen dan weer als individu denken, en vaak volgt dan een kater.

Democratie keelt zichzelf volgens Le Bon
Een parlementaire democratie geïnformeerd door media was en is het ideaal van ontwikkelde naties, zo stelde Le Bon. Maar dat instituut zou volgens Le Bon een paradox opleveren. Een Parlement zou als massa besluiten nemen: niet met argumenten maar op basis van sentimenten en simplistische opinies. Le Bon’s observaties vormden de basis voor professionele propaganda via massa-manipulatie in de vroege 20ste eeuw tot nu. Met een beangstigende accuratesse.

Bij klimaat is dat ‘we moeten iets’ doen. En dat ‘iets’ werd ‘de transitie’ die koste wat kost doorgeduwd moet.

Kwaliteitskranten noemden bij Prinsjesdag wel de 10 miljoen euro voor Cultuur. Maar zij bespraken niet de 13,4 miljard euro energie-subsidieverplichtingen die het Ministerie van Economische Zaken aangaat in 2017. Oppositie in de Kamer ontbreekt, behalve bij de partij die voor ‘de dommen’ zou zijn: de PVV. Le Bon biedt verzachting bij deze al te gemakkelijke groeps-demonisering. Hoog- en lager opgeleiden reageren in groepen even primair: ‘Op het ogenblik, dat zij tot een massa behoren, zijn ontwikkelden en geleerden in gelijke mate tot waarnemen onbekwaam’, schreef hij.

Mentaal Plaatje
Financial Times-columnist Gillian Tett noemt het onbesprokene- wat niet ter discussie komt te staan- het hoofdkenmerk van effectieve propaganda. De corporatistische macht probeert niet zozeer greep op productiemiddelen te krijgen zoals bij het Marxisme. Zij manipuleren het zogenaamde mentale plaatje in de hoofden van mensen. Wat juist NIET verteld wordt- waarover niemand debatteert- is belangrijker dan wat wel gezegd wordt. Bijzaken krijgen zo voorrang over hoofdzaken.

Politiek bepaalde bezweringen als ‘duurzame energie’ roepen bij de massa(media) een mentaal plaatje op waarover geen discussie mogelijk is. Die term ‘mentaal plaatje’ gebruikte de aan Le Bon schatplichtige Walter Lippmann in 1921 in ‘Public Opinion’. Het staat voor een al dan niet op de realiteit gebaseerd denkbeeld, gedeeld door een groep. Dat komt niet tot stand door eigen waarneming, maar bijvoorbeeld via media-repetitie. Het publiek handelt op basis van die vaak onbewuste motivatie. Lippmann vond het een taak van de elite dit plaatje zo te manipuleren, dat je gezagsgetrouwe burgers kreeg. Dat noemde hij ‘Manufacturing Consent’.

Dat fabriceren van overeenstemming werkt binnen een groep doordat zij automatisch een autoriteit zoeken om te volgen. In het jaar 10 na klimaatautoriteit Al Gore is dat – althans in de marketing van overheid en milieuclubs- ‘de wetenschap’ van klimaatpanel IPCC. Wie waagt het om ‘duizenden wetenschappers’ te weerspreken met ’97 procent consensus’?

Ook die bezweringen uit groene hoek zijn een beproefde marketingtruc met bekende uitvinder. Het was Freud’s neef Edward Bernays en Lippmann’s collega, die de ‘duizenden wetenschappers zeggen’-overreding als eerste succesvol toepaste. Zoals vader van alle Spindoctors Bernays opmerkte: ‘de kern van PR is dat je me meer gelooft wanneer ik me dokter Bernays noem’.

Zo liet hij na een onder artsen gehouden enquete op sigarettenpakjes printen dat ’20.697 artsen bevestigen dat Luckies de luchtwegen minder irriteren’.  Want het is de eigen dokter die mensen het meest vertrouwen. Van de Groene Persil-meneer in witte jas tot ‘De Wetenschap geeft ons gelijk’: de marketingtruc vindt zo al een eeuw toepassing in iets andere jas. Zowel Bernays als Lippmann vonden – net als diverse media nu- dat hun werk de democratie zou moeten beschermen tegen de emoties en overtuigingen van de massa.

Geesten kneden
Naast vertrouwde autoriteiten werkten vooral onderhuids gekoesterde verlangens als aangrijpingspunt voor marketing. Bernays doorbrak via de associatie met ‘vrijheidsdrang’ het taboe op roken voor vrouwen.

Een rokende vrouw op straat gold eerder als hoer. Bernays veranderde dat door de associatie van sigaretten met vrijheid. Hij organiseerde een optocht van activisten voor vrouwenrechten. Die haalden op afgesproken moment een pakje sigaretten onder de netkousen vandaan, om op straat op te steken. De sigaret heette ‘fakkel van vrijheid’, een feministisch symbool. De verkoop van sigaretten schoot de lucht in nadat deze optocht in de landelijke pers verscheen. Bernays ontdekte ook dat je voor persaandacht zelf nieuws moet maken, een evenement moet bedenken waarmee je de routine van alledag doorbreekt.

Marketingmultinational Greenpeace (jaarbudget 300 miljoen euro) appelleert consequent aan een verlangen naar ‘de betere wereld’, dat via een ‘schoon klimaat’ zou ontstaan. Alsof het weer op aarde schoon kan worden.

Bernays zat samen met Lippmann in de Committee on Public Information. Die commissie verkocht de Eerste Wereld Oorlog (1914-1918) aan het Amerikaanse volk met de slagzin ‘de oorlog die de wereld veilig maakt voor de democratie’. Een slagzin die in Irak opnieuw werkte. Waren de Amerikanen in 1916 nog pacifistisch. Dankzij propaganda met psychologische manipulatie was je in 1917 als man een mietje die geen meisje kon krijgen…wanneer je niet naar de loopgraven wilde om Duitsers- gedemoniseerd tot ‘De Hun’- op industriële schaal te doden. Propaganda maakt- zoals Lippmann letterlijk beschreef- aanspraak op kudde-instinct, de sociale druk.

Toen de Amerikanen na die miljoenen levens vernietigende oorlog ontdekten hoezeer ze waren beetgenomen, kreeg ‘propaganda’ als naam de huidige kwade reuk. In de verdediging van zijn PR-praktijk tegen die reuk- het boekje ‘Propaganda’ in 1928- ontvouwde Bernays zijn nobele intenties: zijn werk zou de beste democratie ter wereld helpen, die van de Verenigde Staten. Het boek opent met de monumentale observatie dat in een mediamaatschappij ‘onze geesten worden gekneed, onze smaken gevormd door een kleine elite van mensen die we nog nooit hebben gezien.’

Kleine elite
Geld is een andere factor, die succes bepaalt bij het ‘fabriceren van overeenstemming’. Aan kapitaal ontbrak het niet aan groene zijde. De Postcode Loterij gaf vanaf de jaren ’90 een grove 500 miljoen euro aan clubs die het publiek bestoken met klimaat-agitatie en reclame voor windturbines. De Rijksoverheid deed hier ook een duit in het zakje van honderden miljoenen euro’s, net als de Europese Commissie. De veelheid groepen- basis van de klimaatpyramide- die de zelfde boodschap herhalen, kennen tegelijk een kleine punt van financiering en sturing.

Spindoctor Bernays zijn observatie lijkt ook hier een grond te hebben. De Nederlandse 14 procent-doelstelling is gebaseerd op de Renewable Energy Directive uit 2008. Een zeer kleine elitegroep lobbyisten uit de cirkel van Al Gore, die ‘de geesten kneden’, speelden de doorslaggevende rol bij invoering. Internationaal socialist Hemmo Munthing en de co-voorzitter van de Club van Rome Anders Wijkman speelden daarbij de hoofdrol, zoals politiek onderzoeker Jacob Nordangard toonde. Wat vrijwel niemand weet: Die doelstelling biedt een ontsnappingsclausule voor lidstaten bij ‘overmacht’. Bijvoorbeeld wanneer kosten uit de hand lopen.

Diverse landen waaronder Frankrijk en Groot-Brittannië lappen die Brusselse doelstelling al aan hun laars. De Britten gaan Brexit. De Fransen hebben daarnaast geen Postcode Loterij of milieuclubs die het energiebeleid dicteren. Zij hebben wel kernenergie. Uit onderzoek van Ecofys blijkt dat Fransen daardoor een 5 maal lagere CO2-productie per kWh hebben dan het ‘groene voorbeeldland’ Duitsland. Het onderzoek uit 2009 werd uitgevoerd in opdracht van het Wereld Natuur Fonds (WNF).

Deze opmerkelijke bevinding was dan ook alleen in de kleine lettertjes te vinden. Persberichten van Wereld Natuur Fonds loofden voorbeeldland Duitsland. Le Bon schreef al dat een rechtbankjury een vrouw vrijsprak, als ze er maar mooi uitzag. Het gezicht van Doutzen Kroes en een jaarbudget van 600 miljoen euro maakt bij de massa veel goed.

• Dit artikel is een gecomprimeerde weergave van mijn vierdelige serie over massa-psychologie. Het is een verklaring waarom wij met aanspraak op de rede de massa niet bereiken. Je moet op emoties werken, een autoriteit vinden die via herhaling de zelfde bezwering inprent.
• Wie hoopt op de Rede is niet van de Verlichting, maar een romantisch idealist. De echte wereld, de realiteit werkt niet zo. Propagandisten weten dat al een eeuw.
• Lezers die deze serie en weergave waardeerden- een donatie is zeer welkom om uit de kosten te komen voor deze maand. In de samenstelling van de serie, onderzoek, literatuur lezen en het schrijven zaten 20 uur werk. Doneer het uurloon dat je mij gunt. Geen cent als je het niks vond, en liever een ton euro besteed aan de nieuwste Landrover. En meer als je bij tenminste 1 deel dacht: hee, hier stak ik wat van op!