Aanlandplicht bijvangst en milieuclubs instrument sloop kleine visserijbedrijfjes

 

Barbara Visser, Kamerlid voor de Nijpelitaanse Maffia (VVD) stelde gisteren Kamervragen over de door onze kottervissers gehate Brusselse aanlandplicht voor bijvangst, waar vissers nu volledig aan moeten voldoen. De overheid subsidieert nu opnieuw een stuk desinformatie  met 75 duizend euro subsidies uit de Brusselse EFMZ-visserijsubsidiepot voor Stichting de Noordzee in andere jas: de Good Fish Foundation.

Die GFF/Stichting de Noordzee maakte een actie-website Bijvangstwijzer om de ecologisch en economisch destructieve Brusselse aanlandplicht voor bijvangst als nuttig te verkopen. Staatssecretaris Martijn van Dam negeert de wens van een meerderheid van de Kamer om de invoering daarvan op te schorten, vanwege de voedselverspilling die EMK al agendeerde via de Armada-tocht naar Rotterdam.

 

Averechtse werking is juist het doel
Deze maatregel brengt de kottervisserij aan de bedelstaf , en veroorzaakt tegelijk een verspilling van (jonge) vis en voedsel. Ook hoogleraar duurzame visserij Adriaan Rijnsdorp (WUR) zet er de bijl in, lees maar zijn boek ‘Schol in de Noordzee’:

“De sanering van de overcapaciteit in de platvisvisserij na 2000 had allang bewezen dat een duurzame visserij mogelijk is ondanks de teruggooi van ondermaatse vis. In korte tijd verdubbelde toen de scholstand. Als de visserij-inspanning flink afneemt, kunnen kleine visjes gewoon terug in zee en hoef je vissers niet voor onmogelijke dilemma’s te plaatsen

Dus visserij-experts zijn het er over eens: die aanlandplicht waarvoor Greenpeace, Stichting de Noordzee en WWF lobbyen. Die gaat in visserij-biologisch opzicht nergens over, en sloopt de rentabiliteit van kottervisserij. Maar dat is het basis-kenmerk van het meeste moderne milieubeleid sinds de jaren ’90. Dat werkt uitsluitend lasten-verzwarend. Het dient namelijk andere doelen dan ‘milieu’: beslag op (belasting)geld – de publieke commons- en grondstoffen met een groen vernis.

Het groene vernis is vooral een ‘draagvlak’/PR-strategie, en de VVD is niet alleen de partij van de marketeers maar ook van de multinationals. En moderne milieuclubs zijn uitsluitend nog marketing-organisaties. Waar het grootbedrijf die lasten weet te omzeilen, zijn het vooral kleine bedrijfjes en middenstand die het voelen. Bij visserij-bedrijfjes is dat intentioneel.

Anti-visserijclubs kunnen nu in Brusselse visserijpot vissen
Die stichting GFF werd opgericht door de zowel uiterlijke als innerlijke schoonheid ontberende Christien Absil. Zo kon deze verkoopster van het MSC-keurmerk (van WNF/Unilever) in de Brusselse visserijsubsidiepot gaan vissen waar nu 6,4 miljard euro gemeenschapsgeld zit van 2014-2020, zoals ik ruim 2 jaar geleden al voorspelde.

Mede door lobby van Stichting de Noordzee en andere zusterclubs die op rijke subsidiering kunnen rekenen van de overheid, werden de subsidieregels veranderd. Iedereen die nu iets roept over ‘duurzame visserij’ kan voortaan uit de Brusselse visserij-subsidiepot vissen van (voor Nederland) ongeveer 120 miljoen euro tot 2020.

Ook de clubs die de visserij willen vernietigen als Wereld Natuur Fonds en GFF: niet alleen dat, Stichting de Noordzee is door de overheid ook nog eens aangewezen als toezichthouder op de EFMZ-pot waar hun dochterclub nu uit mag vissen.

De zus van CDA-fractieleider Haarsma-Buma is lobbyist voor Absil haar GFF, net als de wethouder financiën van Utrecht. Haersma-Buma was ook lobbyist voor Wereld Natuur Fonds. De GFF is bedoeld om subsidies los te peuteren voor de promotie van het MSC-keurmerk dat is opgericht door Unilever, het WNF-huisbedrijf.

De Nijpelitaanse Maffia vist grondstof voor haar grootbedrijf-lobby
Barbara Visser haar partij, de Nijpelitaanse Maffia (VVD) is met de (gesubsidieerde) Oranje-Maffia een grote boosdoener is in dit verhaal. VVD-prominenten Nijpels en close friend met de Oranjes Winsemius zijn de nationale zetbazen van Agenda 21. Met die andere VVD-prominent Robert Reibestein van de Council on Foreign Relations (= CIA), net als Winsemius van Mc Kinsey afkomstig. En PvvdA-zetbaar Hans Alders.

Winsemius schreef voor zijn baas David Rockefeller en de door hem opgerichte Trilateral Commission al de ’transitie-agenda’ voor in 1991, waarbij dit Grote Plan werd uitgerold onder VN-vlag. De VN bankiert bij Rockefeller en houdt kantoor op Rockefeller-grond.

Via die onder de vlag van ‘het milieu/het klimaat’ (voor linkse sukkels) en ‘de vrije markt’ (voor rechtse sukkels) doorgevoerde operatie, streeft men de privatisering na van publieke (nuts)voorzieningen/commons/grond(stoffen) met publieke middelen. Wat eerder publiek goed was, dat wordt privaat bezit van bankiers en grootbedrijf. Op de zelfde wijze waarop ze Griekenland nu uitzuigen.

 

Beslag op grondstof (vis) en visquota/visgrond
Of het nu energie is, water, wind, zon, lucht en vis (grondstof), alles moet in handen komen van een beperkte club multinationals en bankiers, de Goldmann Sachs/JP Morgan Chase (van de Rockefellers) Unilevers en Nestle’s (in het geval van voedsel-grondstof en watervoorraden) van deze wereld. Dat zijn ook de bazen van onze overheid.

Na die privatisering volgt vervolgens ook nog een giga-belastingheffing. Zodat er over de kostprijs van stroom (6ct) nu al 13 cent belasting zit, een belasting die uit naam van ‘het klimaat’ is ingevoerd onder Brinkhorst. Zijn dochter doet het nu met een Oranje, en praat kinderen angst en groen schuldgevoel aan als voorleesmoeder.

Van deze beslaglegging met publieke middelen door het grootbedrijf, daar is de Aanlandplicht ook onderdeel van. Wie vis, zegt Unilever, met Koninklijke Olie 1 van die vrome multinationals uit het netwerk van Prins van Buitendedeurneuker tot Lockheedaffaire (Bernhard). Anthony Burgmans, baas bij Unilever en British Petrol (non executive director) EN tot voor kort commissaris bij WWF-internationaal hielp dat MSC-label voor vis de lucht in onder de vlag van ‘duurzaam’ (wie weet wat het betekent mag het zeggen)

Swaps/Assets/Grondstoffen
De enige functie van zo’n label is de traceerbaarheid van grondstoffen op een wereldmarkt. MSC dwingt geen betere visserij-techniek af, en zoals een (waarschijnlijk nu van hogerhand op de vingers getikte) Duitse bioloog van het Wereld Natuur Fonds constateerde: ook met MSC is er bij de tonijnvisserij in de Indische oceaan geen enkel zicht op de duurzaamheid van de visbestanden.

Vis is grondstof. Een ‘asset’ die je kunt kapitaliseren, zoals ze met het excuus van ‘klimaat’ van nietswaardige ‘CO2’/uitgeademde lucht via belastingheffing ook een ‘asset’ maakten. Een ‘swap’ is een andere uitdrukking, zoals bij de door mij beschreven Debt for Nature-swap van Wereld Natuur Fonds/Wereldbank. Je helpt mensen aan schuld (nietswaardig papier, klimaatschuld, schuldgevoel) en laat ze dat omzetten in grondstof MET handelswaarde. En die reële waarde roof je dan om er zelf mee binnen te lopen.

Uiteraard is dat allemaal voor de eigen bestwil.

The Nature Conservancy koopt visrechten op
We zien dit bij visserij namelijk (ook) al gebeuren in de Verenigde Staten, het land waarvan Nederland vazalstaat is. Door lokale visserijgemeenschappen te slopen, en hun visrechten (goedkoop) op te kopen zodra ze over de kop gaan. Nadat ze met milieuclub-lobby eerst de wetgeving naar eigen hand zetten. Dat beschrijft de belangenclub voor Amerikaanse westkust-vissers PCFFA al in 2009

De Aanlandplicht voor Bijvangst kwam er dankzij visserij-commissaris Maria Damanaki onder druk van Amerikaanse NGO’s als Oceana, Pew Environment Group, Environmental Defense Fund en andere filantropische stichtingen, die voor die lobby een geschatte 220 miljoen dollar besteden (zie Blue Charity Business). Pew is het legaat van Sunoco, de oliemaatschappij die ook in de Noordzee actief is.

Twee manieren om kleine vissers in bezit van visquota (‘catch shares’ in de VS) te ruïneren zijn:

1. ze visgebied afpikken met groen excuus (Marine Protected Areas)
2. ze direct via averechtse regelgeving aan lastenverzwaring helpen die het rendement opvreet

 

En wie beweegt zich in de Verenigde Staten nu op de visrecht-opkoopmarkt? The Nature Conservancy, het groene vernis voor olie-multinationals en constructiefirma’s als Bechtel. En wie kreeg daar als dank voor haar Aanlandplicht een mooi baantje? Maria Damanaki.

Zo concentreren ze via het ruineren van visserijgemeenschappen de rechten op grondstoffen en zee in steeds minder handen, onder controle van het grootbedrijf. Dat is ook wat Mathilde Jounot al demonstreerde in ‘Oceans, Voice of the Invisibles’. Daarnaast werkt zo’n aanlandplicht gunstig voor de kweekvis-industrie die Wereld Natuur FOnds nu loopt te promoten.

Zoals via het ASC-label dat met subsidie van IDH Sustainable Trade/Buitenlandse Zaken wordt opgedrongen.

De rol van milieuclubs hierbij
Sinds 1990 werden die milieuclubs waartegen vissers en anderen te hoop lopen als Milieudefensie, Stichting de Noordzee, Wereld Natuur Fonds, Natuurmonumenten enz ook met miljoenen euro’s per jaar aan subsidies overladen vanuit (vooral) het Ministerie van Buitenlandse Zaken (die geven IUCN 10 miljoen euro per jaar, en houden Milieudefensie in de lucht) en andere ministeries.

Ook Stichting de Noordzee kreeg al miljoenen euro’s subsidie van het Ministerie van Economische Zaken. Tijdens Absil haar lobby voor de aanlandplicht voor bijvangst bestond meer dan 2/3de van de begroting van SDN uit. Daarnaast krijgt de donkergroene lobby met onder andere Wereld Natuur Fonds sinds 1992 al 3,5 miljard euro Brusselse LIFE+-subsidies.

En daarnaast  kwam sinds 1991 dik 700 miljoen euro van de Postcode Loterij, waar Winsemius bestuurder werd nadat hij voorzitter was van Natuurmonumenten.

Zo ontstond een groot groen scherm van Niet Gekozen Organisaties (NGO’s) waarop Jan Publiek haar frustraties over grondroof en belastingroof op mag botvieren. Als diversie-strategie. En tegelijk ontstond een lobbykracht voor multinationals van gecontroleerde oppositie.

Het personeel van dat soort clubs is niet moeilijk te vinden. De wereld is vol met leugenachtige gut-mensch/wereldverbeteraars model Absil, die je zo aan een bezigheidstherapie helpt. De club van Absil wordt op de been gehouden door het Wereld Natuur Fonds (het groen vernis van multinationals), en subsidies van de ministeries van I/M (asfalt en windmolens, de bouwsector) en Economische Zaken (energie-multinationals)

En de rol van ‘de wetenschap’/academische baantjesjagers
Daarnaast gaan er miljoenen naar allerlei ‘onderzoek’ dat moet doen voorkomen dat ‘bodemberoering door visserij’ en gigaprobleem zou zijn. Terwijl de Rijksoverheid zelf de grootste bodemberoerder van de Noordzee is. Zij gebruiken haar sinds de jaren ’90 als wingewest van 20 en sinds 2000 van liefst 35 miljoen kuub zand per jaar voor de bouwsector, en voor Rijkswaterstaat.

Het Impact2-onderzoek van NIOZ toonde in de jaren ’90 al dat bodemberoering door visserij meestal een ecologisch non-probleem is. Sindsdien name de visserijdruk nog eens met meer dan 40 procent af. Maar door alle aandacht op de zwakst lobbyende partij te richten, wast het Ministerie van Asfalt en Windmolens zich met Van Oord, Boskalis en co groen.

En wie sponsort ook Stichting de Noordzee hier weer: Boskalis. 

Een goede diversie-strategie
Ik liet me ook misleiden en ging wat tekeer tegen die milieuclubs. Zonde van de tijd. Die tuthola’s als Christien Absil zijn gewoon zielige geestelijk onvolwassen en leugenachtige mensen, die kunnen niet helpen wie ze zijn. De ware boeven zitten bij de overheid, en bij de bedrijven waarvan die overheid een instrument is.

En die pakken de zwakste lobby, die van de vissers. Geen visser die deze blog uitleest. En zo gaan ze ongeinformeerd en een beetje ‘boeh’-roepend richting de bedelstaf, terwijl hun voorlieden als Johan Nooitgedagt alles doen om voor zichzelf de zaakjes goed te regelen.