IJsselmeervisserij vijgenblad voor ecologisch corrupt Fries provinciebestuur?

Drie IJsselmeerprovincies lanceerden een ‘brandbrief’ (= brief die publiciteit moet trekken) naar Martijn van Dam (Ministerie EZ) voor verdere inperking van de al zeer geslonken IJsselmeervisserij. Die brief trok afgelopen vrijdag de 13de aandacht van het LC: ‘Zonder visserijplan dreigt crisis voor visserij IJsselmeer’. Maar de IJsselmeervissers zeggen nu in het RD dat die brief ten onrechte door de Vissersbond is mede-ondertekend.

De gedeputeerde van de provincie Friesland Johannes Kramer toont zich nu bezorgd over ‘de watervogels”, die zijn inmenging rechtvaardigen. Want bij ‘negatieve natuurgevolgen’ door ‘de overbevissing’zou er geen NB-Wetvergunning mogelijk zijn.

Terwijl Annema tegelijk een gigawindfarm in watervogelgebied IJsselmeer – windpark Fryslan) van 89 gigaturbines/visdiefmeppers wil steunen met investering van 127 miljoen publieke euro’s. En er tevens plannen zijn voor een werkeiland in dat ‘kwetsbare watervogelgebied’ en terwijl er zand- en grindwinning plaatsvindt in dat ‘kwetsbare watervogelgebied.’

Er zijn dus vele ecologisch potentieel schadelijker activiteiten die met goedkeuring van Annema plaatsvinden, dan wat het handjevol IJsselmeervissers nog aanricht.

In plaats van politici en natuurclubs op hun blauwe ogen te geloven, die liegen meestal en/of ze ontberen kennis, kunnen we dus beter eens kijken:

• welke bewijzen zijn er dat de laatste overgebleven IJsselmeervissers een bedreiging voor watervogels zouden zijn?

Er bestaat namelijk meestal een grote kloof tussen de papieren werkelijkheid die zelfbenoemde natuurbeschermers maken, en de ecologische realiteit.

• De onderliggende vraag is vervolgens: welke prioriteiten en oplossingsrichtingen kiest het bevoegd gezag bij natuurbescherming. En wat is daar het rendement van.
• DUS: WELKE watervogels verdienen plots al die zorg, die Annema uitsluitend wil afwentelen op IJsselmeervissers?

Het uitgangspunt bij het IJsselmeer vormt de procedure die miljoenenbedrijf Vogelbescherming Nederland bij de Raad van State won in 2012: omwille van de fuut en de visdief zou er bijvoorbeeld niet op spiering gevist mogen worden.

• die visdief heeft in Nederland volgens Sovon Vogelonderzoek al sinds 2000 een stabiele populatie van 20.000 paar. Sinds het natuurcompensatie-eiland De Kreupel in het IJsselmeer verscheen is daar een broedkolonie van duizenden paren verschenen. In 1965 waren er nog slechts 5000 paren. Net als de grote stern kreeg de visdief toen een klap van overgebruik van persistente pesticiden in de landbouw. Die kwamen ze weer te boven. Als er al een ‘achteruitgang’zou zijn, dan is dat ten opzichte van de jaren ’50 volgens SOVON. Maar waarom zou de trend in de jaren ’50 representatief zijn als norm?
• De fuut zit weer ongeveer op het zelfde populatieniveau als in de jaren ’70 of zelfs daarboven. De fuut nam vanaf 1900 sterk toe dankzij eutrofiering van wateren waardoor de productiviteit voor vis toenam. Dat kun je in de Vogelatlas van Sovon in 1978 ondermeer lezen. Er zijn nu dus evenveel of meer futen dan in 1900 in NL en meer dan in de jaren ’50. Als de jaren ’50 bij de visdief de norm zijn, waarom dan niet bij de fuut?
• De keuze in vogeltrends heeft dus geen ecologische maar wel economische grondslag voor Vogelbescherming (omzet 13 miljoen euro, waarvan ze 6 miljoen besteden aan marketing) : zo verdienen ze hun geld en aandacht.

Op zijn best zijn de door fondsenwervend miljoenenbedrijf Vogelbescherming gebruikte watervogels dus een gelegenheidsargument tegen IJsselmeervisserij. Hun scheidend voorzitter Atze Nicolai liet als commissaris voor Eneco tegelijk 19 windturbines bouwen bij een visdiefkolonie in Delfzijl. Dus er lijkt sprake van enig boter op het hoofd van Fred Wouters van dit miljoenenbedrijf.

Of trends in visdieven verder iets van doen hebben met nationale oorzaken is ook kwestieus. Als er al sprake zou zijn van een teruggang, dan stellen de Britten die ook vast in de laatste jaren.  Je moet wel Fred Wouters heten om bij een van nature sterk in aantal wisselende zeevogel- die de helft van het jaar voor de Afrikaanse kust leeft- zulke conclusies te trekken ten aanzien van de IJsselmeervisserij.

Bestuurlijke keuzes
Tegelijk explodeerde vanaf de jaren ’70 ook de populatie van een vogel die per dag wel een halve kilo vis eet: de aalscholver.Wij berekenden al eerder dat die aalscholver rond het IJsselmeer in gewicht meer vis vreet dan de toen nog 60 beroepsvissers bij elkaar nog opvissen.

Met name voor de snoekbaars is die aalscholver ongunstig, maar eigenlijk voor alles dat vis is.

Het is een bestuurlijke keuze om die vispredatie niet in beschouwing te nemen bij beoordeling van dit dossier.  Ecologisch gezien is het natuurlijk kwestieus om zo’n grote factor niet mee te wegen. Het is dus ook een bestuurlijke keuze om niet in te grijpen in die aalscholverstand.

In Duitsland schieten ze WEL aalscholvers. In Zwitserland ook. Let op: ik schrijf het niet VOOR, maar BEschrijf het als optie die men dus weigert te kiezen.

De provincie Friesland staat wel de jacht op vossen toe voor economisch nutteloze dieren als de grutto.  En zij opent zelfs een deur  voor predator control tegen reigers, buizerds en andere roofdieren in haar beheerplannen voor die subsidie-kaketoes waar Vogelbescherming Nederland nu plots geld in ziet met haar ‘red de rijke weide’.

De provincie Friesland bevredigt zo tegelijk haar behoefte aan biomassa-subsidies (groeien doet snoeien). Die wassen ze dan groen met weidevogel-liefde groen/ Ze snoeien dan het landschap kaal met het excuus dat er dan geen roofvogels meer in de bosjes kunnen zitten die de grutto opeten.

Nogmaals: het zijn bestuurlijke keuzes.

Wat speelt verder op de achtergrond?
Wat de Leeuwarder Courant en Annema onvermeld laten is verder het ANT-onderzoek van Deltares. Dat bevestigde wat wij al jaren schrijven. Dat milieubeleid van ons bevoegd gezag mede verantwoordelijk is voor de verlaagde visproductie van het IJsselmeer door een ongunstiger verhouding fosfaat/stikstof.. Die heeft direct invloed op de stand van spiering en daarmee op de voedselvoorziening van , iets dat Vogelbescherming Nederland bewust negeert.

Daarnaast bleef de overheid vervolgens vanaf de jaren ’90 nog steun geven aan het op veel te hoge capaciteit doorvissen van IJsselmeervissers.En vissers zijn vissers: die halen uit de bak wat ze er in kunnen vinden.

Er zijn ook botvissers op het IJsselmeer die nu dankzij de aan de leiband van Vogelbescherming Nederland/Eneco/economisch zwaardere belangen handelende overheid straks bot vangen. Die botvisserij heeft niets van doen met die watervogels en spiering.

Subsidie-dieven
Nu plots geeft de overheid die vissers onder pressie van fondsenwervende miljoenenbedrijven als WNF/Vogelbescherming de nekslag. Alleen via wolhandkrab-visserij lijkt voor een aantal nu de klap op te vangen die sluiting van aalvisserij tussen september en december geeft.

Het peperdure Vismigratie-rivierproject van 100 miljoen euro verschijnt volledig op publieke kosten.De Provincie Friesland gebruikt dit als prestigeproject. Om de publieke miljoenen ‘draagvlak’te geven vermarkten ze daarom een vis-crisis in het IJsselmeer

Op de achtergrond speelt verder dat miljoenenbedrijf Vogelbescherming Nederland economisch baat heeft bij de suggestie van een ecologische crisis: zij azen met Natuurmonumenten op extra subsidies voor hun moeras-eiland de Marker Wadden.  Vanuit dat economische motief procedeerden ze afgelopen november ook tegen Windpark Fryslan. Omdat ze dan aanspraak willen maken op miljoenen euro’s compensatiesubsidie voor hun eigen projectjes.

Conclusie

Miljoenenbedrijf Vogelbescherming Nederland is- net als het marketingbedrijf Natuurmonumenten- goed in het maken van een papieren realiteit die hen financieel begunstigt. Dat doen ze via marketing waarin ze een ecologische crisis-situatie schetsen, via het manipuleren van wetenschap, het kersenplukken in trends van vogels en via het aanspannen van procedures. Zo leiden ze de aandacht af van het grootbedrijf richting de zwakste partij. En het vissertjepesten noemen ze dan ‘natuurbescherming’.

Meer dan de ecologische realiteit en het uitgegeven ecologisch rendement per euro bepalen bestuurlijke keuzes, lobbykracht van miljoenenbedrijven die zich ‘natuurbeschermer’noemen en belangen dus wat ecologisch belangrijk heet op het IJsselmeer. En wie van die beleden natuurzorgen dan de dupe moet zijn.

En meer dan een ecologische toetsing van lasten en baten, wil men de aandacht van eigen ecologische zonden afleiden door iets te negativistisch te roepen over de club met de zwakste lobby:

De IJsselmeervissers.

Dat zij nu eenmaal ook geen heldere lichten, die voor zichzelf kunnen opkomen. En hun Vissersbond liet deze wond jaren door-etteren zolang de leges/contributies maar binnen bleven komen. Daarvan krijgen nu enkele tientallen visserij-families de rekening.