Rijkswaterstaat misleidt Tweede Kamer ter afleiding eigen bodemberoering Waddenzee

Sieben Poel van Rijkswaterstaat verkiest vooralsnog om mijn ingediende WOB-verzoek te negeren waarin ik data over visbiomassa opvraag uit Wadden in Beeld 2015, eerder abusievelijk ‘beheeropgave in beeld’ genoemd (wat die brochure inhoudelijk is). Daarin adverteren Rijkswaterstaat, en door Rijkswaterstaat tot ‘beheerder’ bestempelde milieuclubs en onderzoeksclubs hun prioriteiten voor de Waddenzee.

Ook het Ministerie van EZ speelt hierin een rol als financier van die milieuclubs in Programma naar een Rijke Waddenzee (1,5 miljoen euro subsidie per jaar). In dat programma vervult Rijkswaterstaat een coördinerende rol.

Met de folder  ‘Wadden in Beeld 2015’   wekt Rijkswaterstaat bij Kamerleden (motie Koser Kaya D66) de suggestie dat ‘de visstand’ in de Waddenzee een ernstig milieuprobleem zou zijn, waarvan de oorzaak een mysterie heet.

Wadden in Beeld is dus een acquisitie-folder voor de komende tien jaar: op basis hiervan moeten bestuurders/politici akkoord gaan met verstrekking van publiek geld om beleids- en onderzoekswensen te financieren van milieuclubs, NIOZ, Wageningen UR en Rijkswaterstaat (dat leidt monitoringprogramma doorzicht water enz).

Misleidende omissie
Die acquisitie heeft nu succes. ‘Het mysterie van de visstand’ is sinds december 2016 een door Martijn van Dam (Min.EZ) bekrachtigd probleem. Daarop zou alle onderzoeksinspanning van Imares (nu Wageningen Marine Research) en NIOZ  gericht moet worden voor komende jaren. En allerlei overheidsbeleid voor de komende 10 jaar. Waarbij NIOZ/Wageningen UR en milieuclubs met subsidies voor herstelprojecten en onderzoek binnenlopen.

Met Wadden in Beeld bedrijft Rijkswaterstaat met Imares en milieuclubs (Coalitie Wadden Natuurlijk/Programma Rijke Waddenzee) dus mogelijk een vorm van misleidende omissie richting Tweede Kamer en overheidsbestuurders.

Onderzoekers, Rijkswaterstaat, het Ministerie van EZ en door Rijkswaterstaat tot ‘beheerder’ gemaakte milieuclubs leggen hier de lens op bijzaken. Met die focus helpt de overheid (Rijkswaterstaat met het Ministerie van EZ) de aandacht afleiden van de eigen ecologische impact op de Waddenzee.

Terwijl milieubeleid van de overheid tegen fosfaat (zie nu ook Maayske Stomp van UvA) en mijnbouw/bagger/suppletie-beleid belangrijke pressiefactoren zijn op Natura 2000-doelen in Natura 2000-gebieden Waddenzee en Noordzeekustzone.  Zulke misleidende omissie is sinds juli 2016 strafbaar. (wet op acquisitiefraude) Dus een overheidsorgaan/ZBO (Rijkswaterstaat van Ministerie I/M en EZ) en semi-overheidsorganen misleiden politici en bestuurders (andere overheden), met het oogmerk op binnenhalen van publiek gefinancierd werk voor zichzelf.

• Bij veroordeling kan Sieben Poel 2 jaar de cel in. :-) Waarschijnlijk wil de overheid die wet alleen gebruiken tegen particulieren (?). Pas de wet eens toe op jezelf, overheid!

Rookgordijn-strategie
Opgeteld bij de reeds hierboven aangehaalde misleidende omissies in ‘Wadden in Beeld’ komt de verzwegen invloed van Rijkswaterstaat/Ministerie Economische Zaken via zandwinning en baggerwerkzaamheden plus de zandsuppleties. Wadden in Beeld vermeldt alleen de Eems-Dollard waarin vertroebeling door baggerwerkzaamheden zou werken.

Klopt dat?

Als Rijkswaterstaat roept dat ‘bodemberoering’ in de geulen tot vertroebeling leidt en dus tot lagere biologische productie (via licht-limitatie). Dan zijn ze zelf schuldig aan die lagere biologische productie in bijvoorbeeld de Westelijke Waddenzee (zie afbeelding beneden).

Want in Wadden in Beeld leggen ze alle nadruk op ‘licht’ en vertroebeling. Terwijl ze best weten dat fosfaat de biologische productie limiteert (overal in Waddenzee, met alleen in geulen licht-limitatie).  Want dat schrijft Rijkswaterstaat met Deltares en Imares zelf ook in de Brochure Verkenning Slibhuishouding.

Over de afleidings-strategie van het Wad als mijnbouw-wingewest, daar gaat de rest van dit blog.

Er is al 1 beheerder, Rijkswaterstaat
Rijkswaterstaat heeft hier een dubbelrol. Zij coordineert mede Programma naar een Rijke Waddenzee. Rijkswaterstaat stelt de beheerplannen op voor mariene Natura 2000-gebieden. En Rijkswaterstaat is coördinerend gebiedsbeheerder in die Natura 2000-gebieden.

De bestuurlijke verwarring waarop de Algemene Rekenkamer kritiek leverde in najaar 2013 lijkt deels bewust veroorzaakt door de overheid/Rijkswaterstaat, om aandacht af te leiden van de overheid. Die verwarring is onder Sieben Poel enkel verder vergroot. Want hij is naast lid van het Regiecollege Waddenzee (RCW) ook voorzitter van een nieuw Opdrachtgeverscollectief Beheer Waddenzee (OBW), dat milieuclubs tot beheerder maakt.

Met in dat OBW de zelfde leden als in dat Regiecollege. Dat OBW is verantwoordelijk voor Wadden in Beeld. Die brochure is dus een product (onder verantwoordelijkheid) van Rijkswaterstaat.

Rijkswaterstaat veroorzaakt zelf via zandwinning/baggerwerkzaamheden en zandsuppleties ecologische schade.De ecologische slager Rijkswaterstaat keurt dus (mede) haar eigen vlees als beheerder en gebruiker ineen. En zij voeren de bodemberoering steeds verder op via zandsuppleties, zandwinning. En via baggerwerkzaamheden waaruit ze zand winnen in de Waddenzee.

Zij schrijft met milieuclubs tegelijk voor dat visserij aan wel 11 ‘generieke voorwaarden’ moet voldoen bij een NB-wetvergunning (visvergunning in natuurgebied) en liefst 74 specifieke voorwaarden (….),  Ter afleiding moet een viskottertje de meest fijnmazige eisen beantwoorden.

 

De huidige nieuwe (waarschijnlijk gesubsidieerde) campagne van Arjan Berkhuysen (Waddenvereniging) om voor ‘1 beheerder’ van de Waddenzee te laten pleiten ‘Staatsbosbeheer of Rijkswaterstaat’ is dan ook onzinnig. Er is al lang 1 beheerder die de Natura 2000-doelen moet bewaken en dat is Rijkswaterstaat. Arjan Berkhuysen probeert hooguit op eigen wijze een slaatje te slaan uit het Algemene Rekenkamer-advies van 28 november 2013 (= ‘meer bestuurlijke helderheid’).

In Wadden in Beeld legt Rijkswaterstaat met Programma naar een Rijke Waddenzee/milieuclubs de schijnwerper op reeds voorgenomen beleidsdoelen (beschuldigende vinger garnalenvisserij, die volgens condities van actiegroepen ‘verduurzaamd’ zou moeten worden). Terwijl Rijkswaterstaat zich laat vrijpleiten. Zo produceerde Rijkswaterstaat met Imares deze brochure ‘Verkenning Slibhuishouding Waddenzee’. Je kon er vergif op innemen, dat de Waddenvereniging met beroep op die brochure campagne zou voeren.

En zie:

 Arjan Berkhuysen (Waddenvereniging) gaat aan de haal met nep-onderzoek Rijkswaterstaat
Dat is wat de Waddenvereniging nu doet. De brochure misbruiken, via beschuldigende vinger naar ‘bodemberoerende visserij’. Zonder 1 maal de andere boosdoener te noemen: Rijkswaterstaat.  Die brochure heeft de onderstaande opzichtige staafgrafiek. En zo lijkt het alsof de garnalenvisserij de grootste bodemimpact heeft op het Wad, met watervertroebeling tot gevolg. Dat is om 2 redenen onzin

• visserij vindt vooral plaats in de geulen van het Westelijke Wad, en daar is Rijkswaterstaat ook actief als baggeraar
• ze erkennen zelf dat die staafgrafiek een slag in de lucht is, niet op data gebaseerd/uit de duim gezogen van Imares:

Dus de staafgrafiek voor garnalenvisserij is volledig uit de duim gezogen. Terwijl die voor baggerwerkzaamheden van Rijkswaterstaat WEL leunen op data, die Rijkswaterstaat zelf voor 2010 opgaf. Het doel lijkt evident: een geel staafje maken om de donkergroene (baggeren/zandwinning) uit de wind te houden. De bewering dat 10-20 miljoen kuub zandsuppletie per jaar minder invloed zou hebben lijkt ook op lucht gebaseerd. Niet weten waar je 10-20 miljoen kuub zand blijft, dat betekent nog niet dat het er niet is.

Het rapport op basis waarvan de Waddenvereniging de ‘bodemberoerende visserij’ wil beschuldigen ‘Brochure Verkenning Slibhuishouding’ stelt verder:

Dus Arjan Berkhuysen pleit in het Fries Dagblad met zijn Vereniging to Behoud van de Waddenvereniging voor ‘nuancering’? Wel Arjan, hier staat de nuancering op jouw nuancering,. In het zelfde rapport waarmee jij aan de haal gaat tegen garnalenvisserij. En nu plots roepen dat de gaswinning ‘schadelijk’ is, die alle rekeningen van je prestigeprojecten betaalt.

Waddenzee Wereldmijnbouw-goed
Je kunt het opblazen van visserij als milieucrimineel door de overheid en (door de overheid gesubsidieerde) milieuclubs als Arjan Berkhuysen BV dus zien als rook-gordijnstrategie, ter afleiding van eigen ecologische zonden. Het nadruk leggen op ‘de helderheid’ van het water en licht-limitatie in geulen, dat leidt bijvoorbeeld af van fosfaat-gebrek (de scheve N:P-verhouding door milieubeleid). Tegelijk kun je dan garnalenvisserij en hun ‘bodemberoering’ in de beklaagdenbank zetten.

Via continue kabaal over ‘bodemberoerende visserij’  blijven overtredingen van de overheid bewust buiten schot vanwege de economische belangen voor de overheid. De Noordzee en Waddenzee zijn namelijk een groot mijnbouw-wingewest voor de overheid (zand, zout, olie- en gas, windfarms, zie de Nota Noordzee). Door dus de pijlen te richten op kleine gebruikers blijven ze zelf buiten schot.

Rijkswaterstaat en overheid: de grootste bodemberoerders van Wad en Noordzee
Rijkswaterstaat is met het Ministerie van I/M en het Ministerie van Economische Zaken op diverse manieren veruit de grootste ‘bodemberoerder’ van de Waddenzee en Noordzee. En dat dus niet alleen via zandsuppleties in Natura 2000-gebied die in volume al opliepen tussen 10 miljoen kuub en 20 miljoen kuub per jaar. Met een optie op een ruime verdubbeling, wanneer ze de zeespiegel-prognoses van de Deltacommissie aan houden. Maar dus ook met zandwinning

Ik vroeg van de zandsuppleties de data op en monitoring van de volumes sinds 2000 bij Sieben Poel. Zodat we kunnen zien/narekenen: waar blijft al dat zand. Daar heeft Rijkswaterstaat maar beperkt zicht op, als ze uberhaupt al snappen waar alles blijft. Gezien de verzanding van de Waddenzee en de zeestromingen langs de kust is het redelijk te verwachten dat enkele van die miljoenen kuubs van de ‘zandhonger op de Waddenzee’ (geschat rond 10 miljoen kuub per jaar) uit die suppleties afkomstig zijn.

Die zandsuppleties hebben een reeds sinds de jaren ’90 bevestigd schadelijk effect op het bodemleven. Waaronder op schelpdieren en dus zee-eendenvoedsel en ander Natura 2000-gedierte. Zoals in het Riacon-onderzoek van Dalfsen en Essink vastgesteld in de jaren ’90. En daarna ettelijke malen bevestigd. Rijkswaterstaat WEET dat zij de visserij van zaken beschuldigt die ze zelf deels veroorzaken.

Het vele ‘meer onderzoek’ door de zelfde Martin Baptist en Mardik Leopold- die in 2009 de visserij valselijk beschuldigden voor de Noordzeekustzone- dat  werkt nu vooral ter afleiding van bekende problematiek. Rijkswaterstaat probereert zichzelf daaraan te onttrekken met het argument- natuurlijke dynamiek- waarop de visserij zich dan niet zou kunnen beroepen.

• Verder; uit het Impact 1+2-onderzoek van NIOZ in de jaren ’90 bleek al: de bodemeffecten op zandbodem van boomkorvissers waren na 37 uur niet langer zichtbaar. Die metersdiepe kuilen van zandwinning blijven echter jarenlang bestaan…

 

Zandhonger: 1 sleephopperzuiger vermogen ver boven 92 garnalenkotters
Naast die suppleties zien we een andere opvallende trend. Het gebruik van de zeebodem zelf als mijnbouw-wingewest voor industriele zand- en grindwinning. In de jaren ’80 werd nagenoeg NUL kuub gewonnen, inmiddels is dat opgelopen tot dik 35 miljoen kuub per jaar uit vooral de Noordzee maar ook de Waddenzee. Sinds 1996 wil de overheid die winningsstrategie ‘met kracht’ voortzetten.

Sleephopperzuigers met een vermogen van wel 28,7 duizend kW zuigen over een oppervlakte van vele kilometers zeebodem dan tot 2 meter diepte alle bodemzand inclusief bodemleven op. Dus: 1 zo’n sleephopper heeft al veel meer motorvermogen dan de 92 viskotters (221 kW/kotter, 300 pk) met NBwet-vergunning bij elkaar.

Voor zandwinning zijn diverse concessiegebieden aangewezen buiten de 20-mijlszone. Belangrijker is hier: zandwinning vindt ook in de Waddenzee plaats. Die sleephopperzuigers zet Rijkswaterstaat ook in om de vaargeulen in de Waddenzee uit te baggeren. Dus onder het mom van baggerwerkzaamheden vindt ook zandwinning plaats.

Bij Spaansen in de haven van Harlingen wordt dat zand dan ondermeer gedroogd inclusief bodemleven. De meeuwen storten zich vervolgens op de biologische restanten.

Zandhonger van overheid
Voor Rijkswaterstaat is zeezand zo een economische dubbelklapper. Ze kunnen met dat zand een uit kostenbesparingen ge-implementeerde strategie voor kustverdediging (suppleties) mee in de lucht houden. Dat kreeg nu al vele groen klinkende namen als ‘Building with Nature’ en Dynamisch Kustbeheer. Via het betalen van geld (Ministerie van I/M) aan milieuclubs als Stichting de Noordzee en de Waddenvereniging, laat Rijkswaterstaat die clubs dan wat groens roepen ter afleiding.

Het (suppletie)zand dat via de zandhonger van de Waddenzee in geulen belandt, dat kunnen ze ondertussen weer via baggerwerkzaamheden winnen. En weer verpatsen als industriele zand- en grindwinning. De overheid-  die komt er zo op alle fronten als bovenliggende partij uit. Terwijl ze alle schuld op kleine gebruikers schuiven. Dat geeft de term ‘zandhonger’ op de Waddenzee toch weer een iets andere lading, dan enkel de aanzuiging (geschat rond 10 miljoen kuub) die door aanleg van de Afsluitdijk zou ontstaan.

De overheid heeft zandhonger, want dat zeezand verpatsen ze aan de bouw-industrie.

Ondertussen gaat de zoutwinning door van Frisia, aangedreven door de REC van OMRIN. En mag Rijkswaterstaat zelfs een bewezen ecologisch schadelijke activiteit opvoeren als ecologische compensatie-maatregel in de Waddenzee. In een volgend blog (anders wordt het te lang) daarom een uitleg van de strategie die Rijkswaterstaat om hiermee weg te komen.

Ze bouwen een cordon van milieuclubs als de Waddenvereniging en ‘meer onderzoek’ rond zichzelf: je snapt nu ook de organisatiestructuur die ze optuigden voor de Waddenzee, en die we hier beschreven: waarbij Rijkswaterstaat een anti-kraakondernemer en de Waddenvereniging ‘baas’ maakt boven gebruikers als vissers. Zo denkt Sieben Poel er mee weg te komen.Misschien zou ik- wanneer ik geen  integriteit bezat- in zijn positie het zelfde doen.

Uiteindelijk zijn al deze belangen toch veel meer zwaarwegend dan een stel van die vissertjes. Die kun je mooi als bliksemafleider gebruiken. Je zag dat Ton IJlstra van het Ministerie van Economische Zaken bij VIBEG ook al doen, ter afleiding van zijn andere bodemberoerende monsterproject de Tweede Maasvlakte. Terwijl hij zich tegelijk als projectleider Natura 2000 bezorgd mocht tonen over bodemberoering door visserij, samen met milieuclubs als Stichting de Noordzee die hij daartoe geld toestopte, liefst 1 miljoen euro subsidie in 2011.

Dit is het vervolg op de Waddenleaks-serie