De neo-feodale overheid (Rijkswaterstaat) geeft antwoord

In vervolg op de Waddenleaks-serie nu de afhandeling van de Wob: Nadat Sieben Poel en Aante Nicolai van Rijkswaterstaat deden alsof mijn Wob-verzoek in de Bermuda-driehoek verdween, kwam vandaag nu toch een brief binnen van Jaap Eikelboom, de directeur bedrijfsvoering. Een jurist die bosbouw in Velp afrondde. Iets van de – eerder door Aante Nicolai (Rijkswaterstaat) betoonde- typische overheidshouding van ‘je kunt ons lekker niets maken’ proeven we alvast terug in het antwoord dat Jaap Eikelenboom nu stuurt

 Omdat ik voornemens ben (…) de milieu-informatie te verstrekken (voor zover deze bij mijn dienst aanwezig is en nog niet openbaar is), is de termijn van twee weken niet van toepassing en ben ik derhalve niet in gebreke (…)

Dat is een grappige interpretatie/verdraaiing van artikel 6.

De brief van Jaap Eikelenboom is gedateerd op 19 januari en zit pas na dit weekend in mijn brievenbus. De datum staat op  11 dagen na het verlopen van de termijn op milieu-informatie. En ik krijg de brief pas na het sturen van een aanmaning op 17 januari, waar de termijn voor milieu-informatie al op 6 januari verliep.

Van gecompliceerdheid is bij mijn milieu-informatie-verzoek geen sprake. De rest van het WOB-verzoek waarop 4 weken zit, daarvan was de termijn bij mijn aanmaning op 20 januari verlopen.

Wachten op een teleurstelling?
Het milieu-informatiedeel betreft data over suppleties en monitoring van zand uit die suppleties afkomstig. Die zou je binnen 1 dag kunnen opsturen. En data over visbiomassa die Rijkswaterstaat met Programma Rijke Waddenzee (door het Ministerie van EZ gesubsidieerde milieuactivisten aangevuld met EZ-ambtenaren en RWS-medewerkers) bewerkt tot een grafiek die politici van een probleem moet overtuigen. Rijkswaterstaat lijkt hier als verantwoordelijke dus volgens mij gewoon in overtreding van de wet, maar weet dat zij daarmee vooralsnog kan wegkomen.

De data uitgesplitst naar vissoort, de hardheid van die data, spreiding en hoeveelheid, en een deugdelijke tijdreeks daarvan kan hier uitsluitsel bieden. Als er bijna geen metingen zijn gedaan, behalve die we al kennen van Thijs Koot van het NIOZ met zijn 0- en 1-jarige scholletjes (en schar) op basis van slechts 1 (!!!) fuik, dan weten we dat ze een vals beeld schetsen: de schijn van nauwkeurigheid en zekerheid wekken die je niet op basis van data hard kunt maken.

• Omdat PRW en RWS daarmee acquisitie plegen richting bestuurders en Kamer zijn zij volgens de definities van de wet op acquisitiefraude strafbaar: wanneer de overheid die wet op zichzelf en ZBO’s zou toepassen, in plaats van enkel op particulieren. De straf daar op is 2 jaar cel. Het z0u een mooie testzaak zijn, om te kijken of je met die wet ook de overheid kunt aanpakken

Daarnaast: het Wob-verzoek betreft buiten directe data van Rijkswaterstaat ook data waarop Sieben Poel zich beroept om een vals beeld van de Waddenzee te schetsen voor Kamerleden in Wadden in Beeld, via aantoonbare misleidende omissie: het gaat er om dat hij dat als verantwoordelijke en hoofd-ingenieur directeur laat produceren. Ook als ze niet bij zijn dienst aanwezig zijn, dan heeft hij er wel met mensen van Rijkswaterstaat gebruik van gemaakt en dient hij ze te overhandigen.

Bij het Planbureau voor de Leefomgeving waren ook data aanwezig bij WOT Natuur en Milieu (Wageningen UR) die ik gewoon kreeg. Die kreeg ik omdat ze die voor eigen publicaties gebruikten, en daar dus verantwoordelijkheid voor droegen

 

(pseudo)wetenschap als machtsmiddel
Van de rest van mijn WOB-verzoek kan je wel stellen dat het omvangrijk is. Maar daar heb ik bij de beantwoording lage verwachtingen, althans bij het onderdeel ‘persoonlijke beleidsopvatting’: we krijgen -als het tegenzit- een oefening in postmoderne Word-Smithing van de afdeling Marketing & Communicatie  met een paraafje van Sieben Poel er onder. Zodat ze ermee wegkomen bij bestuursrechterlijke toetsing.

En als mij dat niet bevalt, wacht de moeizame gang via de bestuursrechter. Maar die kan vaak niet inhoudelijk oordelen welke technische informatie wel/niet relevant is. En dan gaan ze af op hun  gevoel/toegekende autoriteit  en de bestuurlijke vorm: lijkt het goed, dan is het goed.

Terwijl de duivel zit in de technische details.

Daarom bedient de overheid zich ook van ‘wetenschap’ in stapels rapporten en ondoorzichtige bewijsvoering met dubieuze ecologische aannames: een voor de bestuursrechter ondoordringbare ‘fait accomplis’ waarmee ze haar machtsbolwerk indekt. Tot bij de Raad van State komen ze er mee weg, en waar het bestuurlijk in orde lijkt te zijn kan de burger met de mond vol tanden achter blijven en in zijn recht gekrenkt. Zo heeft de milieubureaucratie ook decennialang de boerenstand ten onrechte gedupeerd met waanzinnige depositie-modellen als Agrostacks en nu Aerius

Met valse wetenschap, zoals mijn waarde Hanekamp, Crok en Briggs toonden met hun onderzoek Ammoniak in Nederland. En zoals ook bleek in Sjoemelnatuur bij het Planbureau voor de Leefomgeving. Bedenk dat de Algemene Rekenkamer zich in haar rapport over de Waddenzee van najaar 2013 ook beroep op de valse wetenschap van het PBL en hun Rick Wortelboer. Dus zo werkt het door in het bestuurlijke proces.

 

Uitkleding rechtszekerheid en arrogantere overheid
Ik had een aanmaning gestuurd met beroep op de Wet Dwangsom niet Tijdig Beslissen. Na versturen besef je  dat die rechtszekerheid aan burgers per oktober 2016 is ontnomen. Er was een klein clubje mensen dat van die dwangsom een verdienmodel wist te maken, door valse Wob-verzoeken naar gemeentes te sturen om dan bij uitblijven van antwoord die dwangsom op te strijken.

Daarom schafte de overheid direct maar voor ALLE indieners van een Wob de dwangsom af. Ik sprak een jurist in natuurrecht die stelde dat met dit soort maatregelen de rechtszekerheid van burgers steeds meer verdampt. Ook de permanente Crisis- en Herstelwet ontneemt burgers iedere substantiele mogelijkheid tot verweer tegen de stoomwals van de overheid, wanneer overheidswillekeur zo heeft besloten bij een project.

Nu ben je bij  afhandeling van je Wob-verzoek- zo stelde een andere jurist mij waarmee ik net overlegde- overgeleverd aan de goodwill en eerlijkheid (….) van ambtenaren, en van rechters die ook maar van een overheidsdienst zijn. Rechters die ook niet technisch-inhoudelijk kunnen beoordelen of je verzoek wel accuraat is beantwoord. Al snel gaat men op ‘gevoel’ af. Is de autoriteit goed van het instituut in de ogen van die rechter, dan wordt het ‘jij’ (een wetenschapsjournalistje) tegen het ‘gerenommeerde instituut’.

En omgekeerd: als ze in een goede bui zijn, en de ’toon’ van je proza (buiten de officiele communicatie, bijvoorbeeld in een column als deze) staat ze aan, dan zullen ze zich over hun hart strijken: niet een plichtsbesef, je houden aan de wet, bestuurlijke integriteit en waarheidsstandaarden dus. Maar het particuliere oordeel, en de vraag ‘kan ik er mee wegkomen’. Net als vroeger bij de Middeleeuwse landheer, die op basis van zijn humeur beslist wat hij met zijn horigen zal doen.

 

De toon? De arrogantie van de overheid
Ik overdrijf hier niet. Bij een eerder non-antwoord van Rijkswaterstaat op een terechte vraag van mij (mede namens vissers) aan Aante Nicolai haalde iemand die ik de vraag niet stelde- Danny van der Benning- ‘de toon’  aan als reden voor een oefening in postmoderne nietszeggendheid.

De toon van uw mails en op uw weblog is op zijn minst cynisch te noemen (…. So What? )en past niet bij de spelregels van uw weblog (bepaal jij dat? RZ). Dat is jammer en helpt niet in de samenwerking (ik heb recht op antwoord, hoef geen relatietherapie met Aante Nicolai RZ). Het is echter onacceptabel (volgens welke standaard en wie? RZ) dat u een RWS-medewerker met naam en foto op uw website plaatst en deze corrupt noemt. U doet dat nota bene op basis van een evident niet steekhoudend argument (genoemde 2 petten, die zoals hierboven aangegeven niet bestaan).

Met dit antwoord aan u beschouwen wij de emailwisseling over dit onderwerp als beëindigd.

Als (gekwetste) gevoelens en particuliere perceptie ook al meetellen, zitten we dan niet op een hellend vlak bij de overheid? Is het tijd voor een Safe Space bij de overheid, zodra ze zich onheus bejegend VOELEN. We hoeven elkaar niet aardig te vinden of in relatietherapie. We kunnen gewoon feitelijk blijven.

Ik deed slechts constateringen.
Rijkswaterstaat is beheerder EN gebruiker en dus belangenverstrengeld, zowel schadelijk voor de natuur als de beheerplan-schrijver, zandwinner/baggeraar en tegelijk opdrachtgever van potentieel frauduleus onderzoek om zichzelf vrij te pleiten. Tot zover de met een vracht bewijzen reeds onderbouwde hypothese: met een deugdelijke repliek kan Rijkswaterstaat die ontkrachten. Ik hoef hier geen ‘mening’ te hebben, mijn mening hier is volstrekt onbelangrijk. Als het niet waar is: toon mijn ongelijk, maar begin niet over gevoel en ‘de toon’.

Hoe arrogant kan de overheid zijn… Ik ben geen relatiemanager maar wetenschapsjournalist (en soms columnist), en hoef geen goede relatie met Nicolai: ik wil antwoord op mijn fatsoenlijke vraag, die Nicolai ondanks schriftelijke belofte tot openheid weigert te beantwoorden:

•  Als Rijkswaterstaat zich op de natuurlijke dynamiek mag beroepen om haar bewezen grootschalige negatieve invloed op benthos (lokaal sterfte en verdwijning 1-3 jaar na suppletie) doorgang te laten vinden, welke empirische grond is er dan om de nergens gekwantificeerde bodemeffecten op ecosysteemniveau van (garalen)visserij in het zelfde ecosysteem NIET vrij te pleiten, op basis van die zelfde dynamiek?

Daarop kwam geen antwoord. Dat kwam vast niet door ‘de toon‘, maar omdat ze dat antwoord niet KUNNEN geven omdat het er niet is. Dat weet ik natuurlijk al lang, vanwege mijn betrokkenheid bij het VIBEG-proces, waar ik 2 jaar terug bij de Raad van State een zaak voor voerde.

Wat heb ik dan met iemand van doen die roept dat ze zich bij Rijkswaterstaat gekwetst voelen? Wie oordeelt hier wat ‘fatsoen’ zou zijn? Is het wel fatsoenlijk om honderden traditionele gebruikers van het Wad valse beloftes over inspraak voor te houden? Is het wel fatsoenlijk om de Tweede Kamer vals voor te lichten?

Laten we inhoudelijk blijven. Ik wil informatie waarop ik recht heb van een dienst die normaliter in DIENST VAN BURGERS zou moeten handelen, en die bij burgers op de loonlijst staat. Dat besef lijkt bij de moderne overheid steeds verder zoek, zoals we ook bij de liegende SER en Ed Nijpels zagen. Dat de Ombudsman terugkroop op bevel van de Middeleeuwse landheer, dat kwam niet omdat Ed Nijpels zulke eerlijke informatie gaf.

Het is dus ook een test in bestuurlijke transparantie bij de overheid en Rijkswaterstaat. Ze kunnen je ook positief verrassen. OP het spel staat het behoud van de rechtstaat, in de geest van Jan van de Geest (SWNM). Als waarheid niet meer telt belanden we in een totalitaire bureaucratie, met bestuurlijke willekeur.