Wie kaatst…

Vandaag kwamen twee journalisten op bezoek van een blad dat ik vrijwel nooit lees, de Groene Amsterdammer. Da’s niet principieel. Ze hebben wel eens goede stukken.  Ze namen een interview op over het klimaatdebat, waarbij ik aan de kant der ‘klimaatsceptici’ ben ingedeeld. Goh… Marcel hebben ze ook al gesproken. Wat drijft ons bij deze afwijking….(natuurbescherming)

Het komt ook in  een krant die in de vorm van niet gekapt bos meer waarde zou toevoegen, ook vanuit klimaat-oogpunt: Dagblad Trouw.

Da’s wel principieel, die laatste sneer.

De afgelopen zeven jaar vervuilde ik het internet met 2500+blogs. En dan ook niet korte ‘dit staat in de krant, ik doe er een eigen opinieplasje over’-berichten. Maar hele epistels met zijpaden, dwaalsporen en tochten door de jungle van het internet. Iedere keer dat je kort van stof wilt zijn gaat dat dan tegen je werken, en voor je het weet dan zit je al weer over de 2000 woorden. Ik zal nu dus maar niet kort van stof zijn.

Wie ooit met een journalist een gesprek voert, geef ik 1 instructie mee: ze zijn niet te vertrouwen. Niet zelden zijn het een tikkeltje narcistische en autistische mensen die slechts komen aapjes kijken. :-)

De film over Truman Capote die twee gevangen gezette moord-verdachten in vertrouwen neemt en hun uithoort is exemplarisch. Is het verhaal rond, dan zeg je doei en alle gewekte vertrouwen is er vooral voor 1 ding: je verhaal. Lekkere quotes vangen, je ziet het al voor je dansen. Dichterlijke vrijheden behoren ook zeker tot de mogelijkheden, als je verhaal maar lekker is. En verdomd, je hebt het gezegd dus dan mag je niet wegkruipen.

Kom je met van die democratisch klinkende clichés over journalistieke vrijheid.

We bespraken eigenlijk twee kanten van het hier jarenlang verkondigde verhaal. De eigen motivatie om 7 jaar tegen het Bureaucratisch Academisch Complex te trappen van NGO’s, overheid en het Verenigd Gilde der Nutteloze Academici: daar heb ik een serieuze en vrij genuanceerde uitleg over gegeven die mijn eigenlijke standpunt het beste verwoordt.

De epistels die ik voor rechtszaken schreef zijn- laten we zeggen- iets anders van toonzetting. En ook de stukken voor bladen als Elsevier: die zijn vaker door de eindredactionele gehaktmolen gehaald en komen dus anders over dan een column die je in trance onder de cafeine-adrenaline uit je Oujabord rammelt in een uur.

En dan drukt op ‘publiceren’ om er als een houthakker in te zagen, die kwak verf die je op het doek gooide en waar dan structuur in moet, bron der wanhoop van vele eindredacteuren.

En daarnaast brachten we hier de minder serieuze kant zoals aangedikt in deze column: het goochelen met woorden, relschoppen, brugklassertje doen, gewoon om er de lol in te houden. Mensen – ook vaste lezers- weten vaak niet wat ze daarvan moeten vinden. Sommigen nemen dat hyperserieus, anderen zoeken daar diepe Freudiaanse motieven achter.

Zo diep hoeft het allemaal niet te zitten, dat ongesublimeerde verlangen naar jonge meisjes met net iets te grote tieten (met zo’n wespentaille dat ze uit verhouding lijken) dat via klimaatdampen zo een uitweg vond.

Al kan ik niet tegen leugenachtigheid en kan je ook serieus van leer trekken met humor. En dan: er mag toch best iets te raden overblijven. Wat men vindt brengt men dan maar bij de politie, ieder’s perceptie is de eigen verantwoordelijkheid en mensen kunnen de gekste dingen vinden. In de verstandelijke beperking toont zich de meester.

Het is nu de eigen verantwoordelijkheid van Thomas en Belia te kiezen wat ze in het verhaal voorop willen zetten. Dat hangt mogelijk ook af van de instructies die ze mee hebben kunnen krijgen van hun hoofdredacteur van Investico: Jeroen ‘Het Gifschip’ Trommelen, het jarenlange verlengstuk van Greenpeace bij de Volkskrant die voor zijn chemisch geblunder met de Probo Koala (dat schip dat in Ghana of zo’n ander bananenland slachtoffers zou hebben gemaakt met giftige dampen) een journalistieke prijs kreeg.

Terwijl hij geroyeerd had moeten worden en met pek en veren op de mestvaalt der journalistieke geschiedenis had moeten worden gezet. Je kon bij Thomas die typische journalisten-mimiek zien toen hij ‘de PVV’ uitsprak, hij trok een vies gezicht alsof het over Satan Incarnate gaat bij de partij waar het gros van de kiezers voor gaat. Niet voor niets heeft mediastad Hilversum ook een PvdA-burgemeester, de oud hoofdredacteur van de Volkskrant. Ze zijn allemaal van de PvdA of erger.

Het is de PvdA die de PVV baarde. De PvdA gaat met de oude journalistiek richting vergetelheid, en ik zie een oorzakelijk verband. Maar dat politieke intermezzo terzijde.

Zelf zal Trommelen  daar ongetwijfeld anders over denken, en Muntz evenzo. Je kunt ook over je hart strijken en denken: ‘Ach, iedereen maakt wel eens een uitglijer’. Dat is toch ook wat de Heiland ons allen opdraagt, mits zij berouw tonen. En zo vindt iedereen zichzelf altijd beter en een uitzondering. Ook Gij Brutus.

Je gunt de jonge generatie (ze zijn 10 jaar jonger) ook hun bijdrage, en uiteindelijk geloof ik ook niet dat wij fundamenteel van mening verschilden over de meeste dingen. Als ze hier nu op bezoek kwamen als het Amsterdams Front voor Anti-Boerse Actie, en hun voorstel zou zijn: alle Friezen deporteren naar het Oosten en opsluiten in kampen. Dan heb je grond voor een fundamenteel verschil van mening.

Nu ging het hooguit over ‘denken milieuclubs zus en vind je klimaatje zo en ja dat denken wij ook ongeveer maar…’, terwijl je allen min of meer liberale en sociaal democratische waarden deelt en wilt behouden, van de autonomie van het individu uitgaat: kortom, doorsnee Westerlingen bent die kibbelen over het merk koffie dat geschonken wordt.

Nou: dat zou niet Per Se Douwe Egberts hoeven zijn, al komt ie uit Joure. Ik heb van Peeze veel lekkerder koffie gedronken. Voor je het weet kun je daar dan jaren een blog mee vullen. Kortom, gezellig, en nu maar eens kijken wat ze er van bakken.