Onlangs verscheen in Duitsland een boek, ‘Geopferte Landschaften. Wie die Energiewende unsere Landschaft zerstört’, (Heyne Verlag, 368 Seiten, 16.99 Euro), waaruit de onoverbrugbare tegenstelling blijkt tussen twee vleugels van de milieubeweging: de traditionele natuurbeschermers en de klimaatbevlogenen.

De samensteller en hoofdauteur is Georg Etscheit, een groene activist en journalist die voor de crème de la crème van de Duitse bladen schrijft, zoals ‘Zeit’, ‘Süddeutsche Zeitung’ en ‘dpa’.

Het boek is een verzameling van kritische geluiden, niet van kernenergie- en bruinkoollobbyisten, maar van bekende natuurbeschermers.

De 18 auteurs – journalisten, advocaten, kunstenaars, wetenschappers, ornithologen, natuurkundigen, theologen of gewoon natuurliefhebbers – behandelen in 22 bijdragen verschillende aspecten van de problematiek, zoals biogasinstallaties, zonnepanelen en windturbines. De bijdragen zijn feitelijk, nuchter wetenschappelijk, maar soms ook polemisch.

Een van de bekendste auteurs is Enoch zu Guttenberg, een dirigent die sterk is betrokken bij de bescherming van het milieu. In 1975 was hij medeoprichter van de Federatie voor Milieu en Natuurbehoud Duitsland (BUND). In mei 2012 verliet hij BUND, omdat hij de plaatsing van landschapsvernietigende windturbines afwees. Hij wilde niet geassocieerd worden met de verdenking dat BUND zich had laten omkopen door daarmee akkoord te gaan. Hij noemt het de ‘Erneuerbare-Energien-Gesetz’ (EEG) een geldvernietigingsmachine die slechts enkelen rijker maakt.

De essentie van het betoog is: hernieuwbare energie levert lang niet zo veel op als ons wordt voorgespiegeld.

De Energiewende zal maandelijks niet meer kosten dan een bolletje ijs, zo stelde de Duitse minister van milieu, Jürgen Trittin, ongeveer tien jaar geleden, de Duitse bevolking gerust. Maar vandaag de dag betaalt een gezin van vier personen jaarlijks 300 euro voor de EEG-toeslag en deze zal in de toekomst sterk stijgen. Hoe hoger het aandeel duurzaam energie wordt, des te meer zal men daarvoor moeten betalen. De huidige jaarlijkse subsidie bedraagt ruim 23 miljard euro. Die zal snel op zijn. De landschapsvernietiging is daarentegen blijvend.

Etscheit: ‘Wind levert weliswaar 13 procent van de elektriciteit, maar die is slechts goed voor een vijfde van de totale vraag naar energie, waarbij ook het verkeer en verwarming moeten worden opgeteld. Van de totale vraag leveren windturbines slechts 2,4 procent. … Slechts 2,4 procent van de energie voor bijna honderd procent vernietiging van het platteland! Een veel te hoge prijs.’

De toekomst van energie in Duitsland moet groen zijn, aldus het officiële credo. Maar natuurbeschermers waarschuwen nu: door de Energiewende zullen we onze laatste natuurlandschappen verliezen.

‘Duitsland speelt een voortrekkersrol door het goede voorbeeld te geven.’ Aldus een brochure van het Ministerie van Economische Zaken over de toekomst van energie. Zo zien Duitsers het graag. Duitsland als rolmodel, als een wereldkampioen: in het voetbal, in de bescherming van het milieu, in hernieuwbare energie. Maar nu keert het tij. Volgens een recente opiniepeiling is 80 procent van de Duitsers tegenstander van meer windturbines in bosgebieden.

Duitsland telt nu rond 27 000 windturbines. Sommige reiken tot 230 meter hoog – tien keer zo hoog als een typische dorpskerktoren. Er zijn ook fotovoltaïsche parken voor zonne-energie, honderdduizenden hectaren maïsvelden voor de productie van biogas en binnenkort nieuwe krachtige hoogspanningsleidingen – de elektriciteitssnelwegen van de Energiewende.

In november vorig jaar presenteerde de nationale raad van economische deskundigen in Berlijn haar jaarverslag. Dit bevatte scherpe kritiek op de Duitse Energiewende, die als ‘inefficiënt en duur’ werd gekwalificeerd. Tegelijkertijd groeit de weerstand van onderop, vanuit de bevolking.

Etscheit: ‘Wij Duitsers hebben ons opnieuw in een ideologie verstrikt. We geloven dat we met de Energiewende een absolute oplossing hebben gevonden om de wereld te redden. Dat willen we blindelings bereiken. Een dwaalweg! … Als gevolg van de zogenaamde Energiewende, gaan de laatste open ruimtes verloren door de plaatsing van duizenden windturbines, uitgestrekte vlaktes zonnecellen, eentonige korenvelden voor de productie van biogas en honderden kilometers nieuwe hoogspanningsleidingen.

De auteurs ontkennen niet dat er een probleem is met klimaatverandering. Maar ze wantrouwen ‘groene stroom’. De door de politiek gepropageerde Energiewende is vooral een alibi om nutteloze subsidies te incasseren. Wie volgens de regels van de wet stroom uit hernieuwbare energie teruglevert aan het net, krijgt een vergoeding die vèr boven de marktprijs ligt. Windturbines worden in bouwverordeningen bevoorrecht. Zo is het mogelijk tot 200 meter hoge windturbines te plaatsen op plekken, waar niet eens een snackbarretje mag staan.

Etscheit: ‘Het nieuwe klimaatbeleid van de regering Trump … toont aan dat de invloed van Duitsland op het mondiale klimaatbeleid uiterst gering is. Ik zie in de Energiewende een soort van heilsproject, waarin opnieuw het oude denken tot uitdrukking komt: ‘Am deutschen Wesen soll die Welt genesen.’ Maar dat zal niet werken in dit geval. Zelfs als dit egoïstisch klinkt, ik en een groeiend aantal burgers zijn niet bereid ons landschap te laten vernietigen om een onmeetbare verandering in het klimaat te realiseren. …

Ik geloof in ieder geval niet in de steeds weer verkondigde voortrekkersrol van Duitsland, omdat uiteindelijk toch ieder land zijn eigen weg zal gaan: het Verenigd Koninkrijk bijvoorbeeld met kernenergie en wind. De Polen zullen niet binnen afzienbare tijd steenkool uitfaseren en de VS wil nu het verbruik van steenkool nieuw leven inblazen. Dat bewijst dat onze invloed zeer beperkt is en dat we ons derhalve niet belangrijker dienen voor te doen dan we zijn. …

Objectief gezien, is de Energiewende een enorme verspilling van middelen met zeer weinig effect. Het aandeel van hernieuwbare energie in het elektriciteitsverbruik is slechts 30 procent. Elektriciteit is op haar beurt weer goed voor slechts 17,5 procent van het totale energieverbruik. Dat relativeert de inspanning die we ons getroosten. In plaats van duurzame groene energie produceren we duurzame vernietiging van de natuur. …

De prijs van dat alles is zeer hoog. Grote delen van ons landschap zijn vernietigd en de populaties van bedreigde vogelsoorten en vleermuizen zijn gedecimeerd. En de geluidsoverlast van windturbines is een gevaar voor de volksgezondheid. …

De bijdrage van windenergie aan het Duitse primaire energieverbruik is slechts 2,4 procent. Hiervoor werden ongeveer 27.000 windturbines gebouwd.

De kosten en de resultaten zijn er voor mij buiten alle proporties. Windenergie is zeer inefficiënt. Voor mij is het getuigenispolitiek. …

Er zou een moratorium op windenergie moeten komen. Dat wil zeggen, er mag geen enkele windturbine bijkomen voordat men de zaak nog eens grondig heeft doordacht in plaats van het nemen van overhaaste maatregelen in reactie op de Fukushima-paniek. Er is thans een enorme toename van het aantal windturbines, zelfs in de mooiste en meest kwetsbare gebieden. Dat dit beleid stuit op grenzen vanwege het gebrek aan maatschappelijk draagvlak kan niemand verrassen.

Volgens serieuze energiestudies zouden we een totaal van ten minste 80.000 windturbines nodig hebben voor een volgende fase van de Energiewende – drie keer zo veel als nu. Ik kan me niet voorstellen dat de bevolking dat zou accepteren. De weerstand groeit overal massaal. Er zijn meer dan 600 anti-windenergie burgerinitiatieven en de trend is stijgend. Deze mensen moeten serieus worden genomen en niet worden weggezet als gefrustreerde burgers (‘Wutbürger’). In het bijzonder mogen we dit protest niet aan de ‘Alternative für Deutschland’ (AFD), overlaten, die daar al lang lucht van heeft gekregen.

Hernieuwbare energiebronnen zijn niet geschikt voor het leveren van de basislast van het elektriciteitsnet en de hiervoor benodigde opslagcapaciteit behoort vooralsnog tot het technologisch Utopia. Het is dus geen wonder dat geen enkel ander land het Duitse voorbeeld – een gelijktijdige beëindiging kernenergie en steenkool – heeft gevolgd.

Aldus Georg Etscheit.

Bron hier.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hierhier, hier, hier en hier.