Heartland ICCC12 “Resetting U.S. climate policy” in het kort

Zwakke sessies – fantastische conferentie!

Het kan aan mij liggen (ik had de meeste session-sprekers al eerder gezien en weet inmiddels wel zo’n beetje wat ze gaan zeggen), maar de sessie-presentaties waren m.i. grotendeels overbodig. Amper nieuwe wetenschappelijke inzichten, amper nieuwe gezichten, amper niet-Amerikanen, een kwaal waar de Heartland conferenties steeds sterker aan beginnen te lijden. Inhoudelijk doet het aan Heartland verwante minuscule EIKE in Duitsland het op zijn symposia veel beter.
De organisatoren excuseerden zich daarvoor toen ik deze kritiek uitte: deze keer ging het eigenlijk alleen om politiek, niet om klimaatwetenschap. Dan is het toch mooi dat er wel degelijk een grote wetenschappelijke scoop lag! Zie daarvoor de paragraaf over Lord Monckton.

EIKE houdt overigens in november in Keulen een parallelle tegen-conferentie wanneer daar alweer de tweede opvolger van COP 21 in Parijs wordt gehouden. Daar ben ik beslist bij!

Toch was het een fantastische conferentie, door de spectaculaire keynote speakers en de directe link met de nieuwe regering die ze opleverden. En de sfeer is zo dat je gewoon met deze mensen aan tafel kunt aanschuiven, of met ze kunt praten in de pauzes.

Zo sprak ik even met Myron Ebell, die de EPA (de almachtige Environmental Protection Agency) overgang naar de nieuwe regering heeft geleid, en de aanbevelingen heeft geschreven voor Trumps klimaatbeleid. De altijd zacht en weloverwogen sprekende Ebell bevestigde wat ik al eerder schreef over wat Trump zal gaan doen.

En had ik een gesprek van ruim een half uur met William Happer, de beoogde Science en Technology adviseur van Trump. 77 jaar maar vlijmscherp! Hij was ooit directeur van het enorme Department of Energy  (DOE, budget bijna $30 miljard) en is zeer vooraanstaand adviseur van de regering via de Jason groep, een topteam van vooral natuurkundigen die over (met name defensie) technologie adviseren en ook onderzoek doen. Hij kent iedereen die er wetenschappelijk toe doet in de VS persoonlijk en geniet een groot aanzien. En, last but not least, hij is net zo sceptisch als zijn goede vriend Freeman Dyson, die nog net iets beroemder is.
Nu is het bezoeken van de ICCC’s voor mij sowieso een warm bad omdat ik de groep sceptische wetenschappers die erop af komt inmiddels persoonlijk goed ken en er een heel hartelijke verhouding mee heb, maar dat een man als Happer toen ik zijn hand schudde zei “We met before, didn’t we?” was toch wel heel bijzonder!

In een half uur kan overigens opmerkelijk veel verbijsterende inside information verteld worden, dat kan ik jullie verzekeren! Misschien schrijf ik nog een blogje waarin ik een heel klein beetje uit de school klap, als ik tijd heb.

Soms zit het tegen…
De conferentie had sowieso de wind tegen: hij was bedoeld als ondersteuning van de skeptische adviezen aan Trump en zijn staf, en kreeg ook alle medewerking, maar dit was een dermate hectische week in DC dat de meest kopstukken uit het Trump team verstek moesten laten gaan. Doodzonde: ik had bijna kunnen praten of zelfs dineren met Steve Bannon en Scott Pruitt. Ebell is klaar met zijn job en wil geen positie in de regering (hoewel hij die zonder meer had kunnen krijgen), en Happer is nog niet benoemd, dus die konden gelukkig wel komen. De crisissfeer wraakte zich helaas evenzeer in de opkomst van uitgenodigde VIPs als in de line up van sprekers. Ik kan dus geen verslag doen van mijn gesprek met Trump!

Er hadden zich erg veel journalisten aangemeld, maar het persgedeelte was mager bezet. Wattsupwiththat was uiteraard gewoon als deelnemer aanwezig, en ik heb prettig gedineerd met hun verslaggever, die deze nuttige impressie schreef.

Tot groot verdriet van Lord Christopher Monckton was er geen protestdemonstratie buiten het hotel. Daar pleegt hij altijd op af te stuiven om de discussie aan te gaan, wat hilarische taferelen oplevert omdat de demonstranten natuurlijk helemaal niets blijken af te weten van klimaat. Maar helaas, een lege stoep. We vroegen ons af wat we fout gedaan hadden…

Ruimte voor andere geluiden: Robert Mendelsohn
Namens WUWT was ook nieuwkomer Eric Worrall aanwezig, die net zo onder de indruk was van de sfeer als ik de eerste keer. Hij vermeldde de staande ovatie die luke-warmer Robert Mendelsohn kreeg na zijn erg slecht vallende verhaal (waarover later), waarin hij waarschuwde dat we echt wat moesten doen om een klimaatramp te voorkomen. Desondanks waardeert men bij de Heartland conferenties de moed van een tegenstander die in het hol van de leeuw durft te komen bijzonder, en werd hij dus zeer hoffelijk behandeld.

Precies op dezelfde manier deed ik verslag van mijn eerste ICCC4 in Chicago, waar Scott Denning deze behandeling ten deel viel, wat op mij in 2010 veel indruk maakte, in een van mijn allereerste blogs.

Uitblinkers: Pat Michaels, UKIP MEP Roger Helmer en congressman Lamar Smith
Alle presentaties zijn gefilmd en staan online op de Heartland site.
Met ctrl-F [naam] vind je de gezochte lezing in de tijdlijn.

Wie een korte en entertainende impressie wil krijgen van ICCC12 kan het beste kijken naar de keynote speaches in de lunch van donderdag. Pat Michaels wist de skeptische boodschap voortvarend en met humor te brengen.

Veel indruk maakte daarna Lamar Smith, een doortastende congressman, met een indrukwekkende staat van dienst, en op dit moment de voorzitter van de Science en Technology comittee, de “baas” van de EPA. Na twee jaar is het hem in maart eindelijk gelukt om de “honest act” aangenomen te krijgen, waardoor de EPA geen beleid meer mag baseren op basis van wetenschap waarvan de data niet openbaar zijn. Onder Obama bleek de EPA namelijk willekeurige regels op te leggen op basis van onderzoek waarvan ze zelfs niet eens zelf de data hadden gezien, en die ook niet wensten te verschaffen aan critici. Dit uiteraard tot grote ergernis van de sceptische republikeinen.
Want zeker in de VS is dit absurd: daar is alle door de overheid betaalde wetenschap sowieso gratis en openbaar beschikbaar.

Smith hield ook vlak na ICCC12 een hearing met de science commissie over klimaatwetenschap, waar Judith Curry, Roger Pielke jr en John Christy optraden, waarvoor hij uiteraard een hartelijk applaus kreeg. En hoongelach toen hij eraan toevoegde dat ook Michael Mann zou spreken!

Pat Michaels is al bijna een komediant, maar wie echt entertaind wil worden moet beslist de donderdag diner keynote speach van Roger Helmer bekijken. De welbespraakte UKIP MEP wist met zijn hilarische beschrijving van de waanzin van het Europese klimaatbeleid alle handen stevig op elkaar te krijgen.

De geheel vernieuwde wetenschappelijke Lord Christopher Monckton
In zijn speach evenaarde Helmer bijna de vroegere inmiddels historische toespraken van Lord Christopher Monckton. Die beperkte de grappen deze keer tot een minimum en kwam met een zeer wetenschappelijke uiteenzetting over de fouten in de natuurkunde van de klimaatmodellen. Dat was zonder meer de grootste wetenschappelijke scoop van ICCC12. Een enkele grap, wat gevlei naar de Amerikanen, maar verder zwaar inhoudelijke kost. Het vuurwerk dat je vroeger van hem kon verwachten bleef uit.

Die ontwikkeling zette al drie jaar geleden in: hij is steeds dieper de wetenschap ingedoken en dat heeft nu zijn voornaamste interesse. Hij werkt samen met meerdere groepen wetenschappers en is daarbij zeer gedreven, hij werkt dag en nacht. Het verhaal was alleen volstrekt ongeschikt als keynote, het had veel beter in de sessie climate science gepast. Maar in zijn eigen ogen was het een historisch moment: hij meent hard aangetoond te hebben dat er een principiële fout zit in de berekening van de terugkoppelingen in de alarmistische berekeningen, die consequent leidt tot veel te hoog ingeschatte klimaatgevoeligheid in de klimaatmodellen. Hij wil het verhaal zwaar laten bekritiseren in een peer review proces, maar hoopt er heelhuids uit te komen en daarmee het klimaatdebat aan het end van het jaar definitief te beëindigen.

Toen ik hem na afloop sprak, was ik daar behoorlijk kritisch over. Het debat is sowieso niet feitelijk dus zul je gewoon genegeerd worden. Dat ging het ene oor in en het andere weer uit, ook toen anderen dat bevestigden. Hij luisterde amper en was niet erg blij: hij had juist veel halleluja verwacht neem ik aan. Ik heb toen na een minuut of 20 de brutaliteit gehad om hem de mond te snoeren en te vragen om nu even een minuut naar mij de luisteren. Nogal geïrriteerd deed hij dat. Monckton is een begaafd spreker, maar een matig luisteraar…
Toen vertelde ik hem hoe hij zijn verhaal in mijn ogen wél kon inzetten om het gewenste succes te hebben. Ik hield het kort en bondig. Hij was even stil en zei tot mijn stomme verbazing: “That is actually quite cunning, I will feed it into my next public presentation and make it quite explicit. That’s very good, I like it!”
Ik ben benieuwd!

De verdwaalde alarmist: Robert Mendelsohn
Tenenkrommend en daardoor ook weer amusant was het optreden in de donderdagse dinner session van Robert Mendelsohn, een klimaateconoom. Hij dacht een ijzersterk verhaal te hebben om de aanwezigen te bekeren tot lukewarmer en daarom akkoord te gaan met de daaruit voortvloeiende klimaatmaatregelen. Zijn verhaal viel erg slecht en je zag en hoorde steeds meer mensen geïrriteerd raken over zoveel onzin op nota bene een skeptische bijeenkomst. Na afloop verwezen mijn tafelgenoot en ik de microfoondame snel naar Lord Monckton, wetende dat hij de man eerst de hemel in zou prijzen om hem daarna vriendelijk maar stevig op zijn plaats te zetten. Monckton is uitermate welbespraakt maar ook zeer intelligent, ik twijfelde er geen moment aan dat hij dit op de beste manier zou aanpakken. En zo geschiedde!

Daarna volgden toch nog de vragen uit het publiek waarvoor ik vreesde, die niemand verder hielpen. De situatie werd uitstekend gered door Jim Blakely, waardoor Steve vanwege zijn grote vermetelheid alsnog een warme en verdiende staande ovatie kreeg.

De avond na de conferentie (die altijd na de lunch eindigt) probeer ik altijd her en der in en om het hotel als een soort bezemwagen de nog aanwezige sprekers en bekenden bij elkaar te vegen voor een afsluitend etentje. Dat zijn meestal vooral buitenlanders, omdat ze nog wat langer in de stad blijven. De Amerikanen proberen meestal dezelfde dag nog thuis te komen.

Tot mijn vreugde voegde Robert zich bij ons en zat hij tegenover me, naast de vrolijke Canadese ijsberenexpert Suzan Crockford en haar man waarmee ik het prima kon vinden. Verder waren de EIKE Duitsers er en zelfs een Franse natuurkundige. Larry Gould moest de Amerikaanse honneurs waarnemen.

Het werd een heel leuke avond en luke-warmer Robert bleek een ontzettend aardige kerel. Als klimaateconoom was hij helemaal niet thuis in de klimaatwetenschap en hij bleek best open te staan voor de sceptische argumenten.
Zo werden het haast on-Amerikaanse taferelen daar in Washington!