Door drukte vertraagd: mijn tweede en derde blog over de ICCC12 klimaatconferentie in Washington. De informatie erin is tot nu toe bevestigd door de gang van zaken.
Trump (foto Business Insider)
Parijs en Endangerment Finding (nog!) niet onder vuur
Mijn vorige blog vanuit DC was duidelijk: Trump is niet van plan om de twee grote moves te maken die we van hem verwachten: uit Parijs stappen en de EPA bepaling herroepen dat CO2 luchtvervuiling is. Dat wil zijn alarmistische dochter Ivanka niet, en ook de minister van buitenlandse zaken Tillerson ziet teveel op tegen alle rompslomp en de politieke consequenties.
Anderzijds is Trump al wel druk bezig met het financieel droogleggen van alle “klimaatvestingen”, en het terugdraaien van de massieve anti-fossiel wetgeving van Obama, met de volle steun van zijn minister van financiën. Deze info kwam uit betrouwbare bronnen rond the white house.
Tijdens de conferentie heb ik uitgebreid gesproken met bronnen in the white house die hierover direct met Trump hebben gesproken. En hoewel de inhoud van de gesprekken vertrouwelijk is, kan ik wel stellen dat hieruit op te maken is dat dit onderwerp in maart totaal geen prioriteit had in the oval office. Trump moest hard knokken voor zijn Obamacare hervorming (die hij tijdens de conferentie zelfs moest intrekken) en de vele belangrijke benoemingen die hij door het congres moest krijgen om het beleid te kunnen voeren dat hij wil. Met name de week van de conferentie was crisis, met de Obamacare problematiek, de supreme court perikelen, de aanslag in London en een vreemd terrorisme alarm op de Amerikaanse vliegvelden. Inmiddels hebben we de Korea crisis, de Syrië gifgascrisis, het bezoek van Xi Ping en het bezoek van Tillerson aan Putin ook gehad. Trump heeft dus méér dan genoeg aan zijn hoofd en gaat nu geen berg ellende over zich afroepen door zich demonstratief uit Parijs terug te trekken. Kortom, blog 1 klopt als een bus.
Door de crisis die week ontbraken helaas de politieke zwaargewichten Steve Bannon en Scott Pruitt, die anders graag naar ICCC12 waren gekomen.
Goed nieuws!
Wat ik tijdens de conferentie ook met deze en andere experts heb besproken is de wat langere toekomst. Als Trump officieel niks verandert aan Obama’s wetten en verdragen maar in de praktijk wel alle CO2 beleid stopt en de fossiele industrie alle ruimte geeft, kan hij er donder op zeggen dat hij hierop door alle NGO’s aangevallen zal worden. En aangezien het Parijs akkoord geldig is zal hij die rechtszaken verliezen. Elke gewonnen zaak zal drie andere uitlokken, en het Obama beleid zou weer grotendeels hersteld worden.
Dat zal Trump niet laten gebeuren, daar bestond bij zijn adviseurs geen enkele twijfel over!
Het argument om op dit moment de endangerment finding niet aan te vechten (een frustrerende reeks verloren rechtszaken) gaat dus in de toekomst steeds harder de andere kant op werken: de rechtszaken krijgt hij toch, en kan hij niet winnen als hij zich niet terugtrekt uit Parijs en de endangerment finding terugdraait. Je zou zeggen dat Trump hier dus over een tijdje alsnog toe zal overgaan.
Helaas is dat een enorm gedoe dat best lang gaat duren. Geen wonder dat hij er tegenop ziet. En dit is iets dat hij voorlopig straffeloos voor zich uit kan schuiven.
Wat in de wandelgangen gonsde was dat zijn juristen hem niet zullen adviseren om uit Parijs te stappen of om de endangerment finding aan te vechten. Veruit de simpelste manier om de bodem onder alle processen uit te slaan is namelijk om uit het oude UNFCCC verdrag (het legendarische “Rio”) uit 1992 te stappen. Dat kan namelijk dank zij een zeldzaam eenvoudige clausule binnen een jaar, en dan valt alle andere latere hierop gebaseerde wetgeving inclusief Parijs in het water. Dat is dus veruit de simpelste, snelste en makkelijkste aanpak. Er was hierover bij de Trump insiders waar ik mee sprak behoorlijk wat optimisme. En aangezien deze heren de naaste adviseurs zijn van Trump op dit gebied, wil dat heel wat zeggen!
Degelijke aanpak
Bij de groep die de aanbevelingen aan Trump op dit gebied gedaan heeft was trouwens een sterke voorkeur voor een degelijke aanpak. Dus niet net als Obama snel allerlei presidentiële decreten uitvaardigen, maar alles rustig in stevige wetten vastleggen, zodat een volgende regering echt door het parlement heen moet om het terug te draaien. Dat gold voor de aanwezige politici (met name Lamar Smith, die dat met zijn onlangs aangenomen “honest act” – zie volgende blog – ook bewees), en voor de belangrijke adviseurs William Happer en Myron Ebell.
Vanuit het Competitive Enterprise Institute waar Myrion Ebell de scepter zwaait wordt de druk op Trump opgevoerd: https://cei.org/stopparisclimatetreaty
Er schijnt een heuse tweedeling in het Trump kamp te zijn opgetreden waarbij de beide kampen in evenwicht zijn. Trump zal zelf moeten beslissen en dat zal een opportunistische keuze worden verwacht ik.
Dat houdt in de politiek meestal in om de problemen voor je uit te schuiven tot iets een beslissing forceert en jij er dus de schuld niet van krijgt.
Het “iets” zijn dan de rechtszaken die het Obama beleid weer afdwingen, en de beslissing wordt dan om uit Rio te stappen.
Maar met Trump weet je het natuurlijk nooit!