Donald Pols, Milieudefensie.

Onder de titel, ‘Lage inkomens dreigen op te draaien voor klimaatkosten groen’, schonk Frank Straver in Trouw aandacht aan een noodkreet van directeur Donald Pols van Milieudefensie. Ik citeer:

Milieudefensie voorziet een ‘sociale kloof’ als de kosten van het klimaatbeleid niet rechtvaardiger worden verdeeld.

De ene wijk vol energieneutrale huizen met stekkerauto’s voor de deur, de andere buurt vol woningen zo lek als een mandje, terwijl bewoners daar hun stijgende energienota niet kunnen opbrengen. Laat staan dat ze isolatie-maatregelen nemen. Het is een schrikbeeld voor de toekomst. Om te voorkomen dat dit werkelijkheid wordt, slaat Milieudefensie nu alarm.

De milieuclub noemt de groei van een ‘sociale kloof’ bij verduurzaming van Nederland een reële dreiging, die ingrijpen vergt. Directeur Donald Pols van Milieudefensie zegt dat het te laat is als armere huishoudens de financiële pijn van toekomstige milieubelastingen gaan voelen, terwijl ze zelf niet de middelen hebben om duurzaam te worden. “Deze groep dreigt zich straks tegen het gehele klimaatbeleid te keren”, vreest Pols. Hij pleit voor andere belastingregels, die de kosten en baten van klimaatbeleid beter verdelen.

“Wie duurzaam wil worden moet geld hebben”, zegt Pols. Particulieren met een krappe beurs kunnen zich geen schone auto of energieneutraal huis veroorloven. Er bestaan wel allerlei subsidies en regelingen, maar zonder eigen geld lukt het huishoudens vooralsnog niet om duurzaam te worden. Dit terwijl iedereen, ook de lagere inkomens, via belastingen en heffingen op de energierekening moet zorgen dat er subsidie voor zonnepanelen en isolatie klaar staat. Pols: “Die groep burgers betaalt mee, maar kan zelf nog niet mee profiteren.”

Bij de nu lopende kabinetsformatie is klimaatbeleid een belangrijk onderwerp. Pols hoopt dat de mogelijke coalitiepartners VVD, CDA, D66 en ChristenUnie de verdelingsvraag aanpakken. Wie het meest vervuilt moet het meest gaan betalen, zegt hij. Dit is nu nog niet zo. Want grote energieverbruikers betalen lagere energiebelasting. “Zoals dit nu geregeld is gaan de armste huishoudens de klimaatkosten het hardst voelen”, zegt Pols.

Een aanpassing van het belastingregime moet dit veranderen. Dus: hoe meer energieverbruik, hoe hoger de belasting. Ook een extra heffing op CO2 zou zorgen voor een eerlijke verdeling. Milieudefensie oppert: geld dat via een CO2-taks is opgehaald kan armere huishoudens via een ‘klimaatbonus’ helpen om schoner te worden.

Politieke partijen in Den Haag beginnen in te zien dat een juiste verdeling van kosten en baten van belang is voor het slagen van landelijke verduurzaming. De VVD voelt echter niets voor zo’n herverdeling van geld. Zodra duurzame spullen en diensten goedkoper worden kan iedereen meeprofiteren, aldus de VVD. Ook CDA en D66 lijken niet van plan nu rigoureuze maatregelen te treffen. ….

Lees verder hier:

Het begint te dagen bij de milieubeweging. Het klimaat leidt tot de grootste inkomensdenivellering – van lagere naar hogere inkomensgroepen – ooit. In de greep van de klimaathysterie heeft Links dit altijd genegeerd en daarmee haar traditionele achterban verraden en van zich vervreemd.

Begrijp me goed. Het is toe te juichen dat Donald Pols op deze Achilleshiel van het klimaatbeleid wijst. Maar is het niet een beetje laat? Wij roepen dit al vele jaren van de daken. Tot dusver tevergeefs!

Het is als met biobrandstoffen. Eerst was de milieubeweging voorstander van het gebruik van biobrandstoffen. Nu zijn zij daartegen (terecht!). Het helpt niets om de CO2-uitstoot terug te dringen. Maar het kwaad is al geschied. De politiek is ermee aan de haal gegaan. En niets wijst erop dat daar verandering in zal komen. Het kan ook niet anders. Want als men de fictie van het gebruik van biobrandstoffen als element in CO2-reductie zou erkennen, impliceert dat tevens de erkenning dat het Energieakkoord nauwelijks iets voorstelt. Daarmee verliest dit breed gedragen akkoord geloofwaardigheid en leidt het tot verlies aan politiek kapitaal bij allen die daarvoor verantwoordelijk waren. Men zal er alles aan doen om het moment van de waarheid zo lang mogelijk uit te stellen.

En nog wat. Volgens het CBS was de CO2-uitstoot in Nederland in het vierde kwartaal van 2016 7,3 procent hoger dan in hetzelfde kwartaal een jaar eerder en in het eerste kwartaal van 2017 1,9 procent hoger dan in hetzelfde kwartaal een jaar eerder. Dus waar waren al die miljarden die aan het klimaatbeleid zijn uitgegeven goed voor?

Maar de opmerkingen van Pols zijn een symptoom van een dieperliggend probleem. In de klimaatdiscussie worden alle nadelen van klimaatbeleid zorgvuldig en welbewust weggemoffeld. Indien het een emissieprospectus van een bedrijf zou betreffen, zouden dit soort verkooppraatjes, waarbij cruciale informatie wordt achtergehouden dan wel verdoezeld, aanleiding geven tot gevangenisstraffen voor de verantwoordelijken. Bij de promotie van klimaatbeleid is het daarentegen schering en inslag. En niemand wordt daarvoor ter verantwoording geroepen.

Over de positieve effecten van klimaatbeleid horen we ook alleen maar propaganda. We horen bijvoorbeeld nooit dat het klimaatbeleid, zoals overeengekomen op de klimaatconferentie in Parijs, geen deuk in een pakje boter zal slaan (volgens de klimaatmodellen die ook het IPCC gebruikt).

Pols gelooft kennelijk in die verschrikkelijke opwarming van de aarde (die maar niet wil komen en alleen maar bestaat in de virtuele werkelijkheid van de klimaatmodellen) en dus in een pro-actief klimaatbeleid. De negatieve gevolgen daarvan moeten volgens hem worden gerepareerd door inkomensherverdeling. Dat zal ongetwijfeld tot een extra laag regelgeving en bureaucratische ingrepen leiden. Kortom, een verder sluipende collectivisering van onze samenleving.

Willen we dat wel? Ik geloof er niets van.

En dan het structurele misleidende taalgebruik à la newspeak van Orwell. ‘Schone’ energie? Op dit blog hebben we in de loop der tijd tig keren aangetoond dat dit een sprookje is. Dat geldt zowel voor biobrandstoffen, windenergie als zonne-energie.

Wil men alle gesignaleerde ellende voorkomen, dan is de enige rationele optie de beëindiging van het klimaatbeleid. Maar het is een pseudo-religie geworden, diep geworteld – of beter: ingeramd – in het collectieve bewustzijn. Daar is geen rationeel kruid tegen gewassen … althans niet op korte termijn.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hierhier, hier, hier en hier.