Klimaatverandering: een realistisch perspectief

Voordracht voor de Václav Klaus Foundation
door Viscount Christopher Monckton of Brenchley
Praag, September 2024

Er zijn veel poitici, maar weinig staatslieden. Van de laatsten kwamen er vier tot aanzien in de gouden eeuw die zij vormden: Margaret Thatcher, Ronald Reagan, Karol Wojtyƚa en Václav Klaus. Alle vier waren libertariërs. Door de geschiedenis heen heeft een afgrond twee politieke facties verdeeld: totalitairen, voor wie de objectieve waarheid niets is en de partijlijn alles; en libertariërs, voor wie de waarheid alles is en de enige partijlijn is dat er geen partijlijn is.

Als we het over het Thatcher-tijdperk hebben, hebben we het niet minder over het tijdperk van Reagan, van Johannes Paulus II en van Klaus. Vandaag is het mijn eer om het enige levende lid van dat grote quadrumviraat van vrijheid toe te spreken en het warmste eerbetoon te brengen aan de moed van de voormalige president van uw land in het aangezicht van de tirannie die hij zo veel heeft gedaan om omver te werpen, aan zijn visie om zijn land te herbouwen uit de as die die tirannie had achtergelaten, en aan zijn leiderschap in het inspireren van zijn landgenoten om met hem mee te marcheren uit de duisternis van het communisme naar het licht van de vrijheid.

Laten we klimaatverandering dan vanuit een Klausiaans perspectief bekijken, niet minder dan vanuit een Thatcheristisch perspectief: want de twee perspectieven zijn één. Het boek van uw voormalige president, Blue Planet in Green Shackles, is vertaald in alle grote talen van de wereld. Er is dus niets dat ik hem kan leren over de opwarming van de aarde. Vergeef me daarom een ​​korte epistemologische uitweiding. Hier is het fundamentele principe dat ten grondslag ligt aan alle ware kennis:

Elke stelling die objectief waar is, is consistent met elke stelling die ooit waar was, is of ooit waar zal zijn, in het hele universum van tijd en ruimte, van het begin van het begin tot het einde van het einde en van hier tot de buitenste sterren; maar elke stelling die onwaar is, of deze nu consistent is met andere stellingen die onwaar zijn of niet, is inconsistent met elke stelling, in elke tijd en plaats, die ooit waar was, is of ooit waar zal zijn.

Het is merkwaardig dat dit principe van de eenheid en universaliteit van de waarheid zo zelden expliciet wordt gesteld: maar zonder deze logica, de kunst van de rede die ten grondslag ligt aan alle wiskunde en dus aan alle onderzoek in de natuurwetenschappen, inclusief meteorologie (nu winstgevend omgedoopt tot “klimatologie”), zou niets zijn. De toepassing van dat principe op de wetenschappen werd prachtig geïllustreerd door de Newton van het Oosten, Abu Ali Ibn al-Hassan Ibn al-Hussain Ibn-al Hussain Ibn al-Haytham in het 11e-eeuwse Egypte:

“De zoeker naar de waarheid is niet iemand die de geschriften van de ouden bestudeert en, volgend op zijn natuurlijke aanleg, zijn vertrouwen in hen stelt, maar eerder iemand die zijn geloof in hen respecteert, maar in twijfel trekt wat hij eruit haalt, iemand die zich onderwerpt aan argumentatie en demonstratie en niet aan de uitspraken van mensen, wier aard beladen is met allerlei onvolmaaktheden en tekortkomingen. Dus, de plicht van de student van de geschriften van wetenschappers, als het leren van de waarheid zijn doel is, is om zichzelf een vijand te maken van alles wat hij leest en, door zijn geest toe te passen op de kern en de marges van de inhoud ervan, het van alle kanten aan te vallen. Hij zou niet minder wantrouwend tegenover zichzelf moeten staan ​​als hij zijn kritische onderzoek uitvoert naar wat hij leest, zodat hij kan voorkomen dat hij vervalt in vooroordelen of in clementie.”

Hoe zou een Klausiet – een waarheidszoeker – dan de klimaatveranderingsvraag aanpakken? Hij zou die nuchtere benadering van de hemel aannemen. Hij zou sceptisch zijn, niet ideologisch. Hij zou vier eenvoudige, pragmatische, beleidsrelevante vragen stellen. De eerste is deze:

1. Hadden ze gelijk over de wetenschap, of hadden ze het mis?

Toen de staf van Donald Trump mij vroeg om een ​​briefing van één pagina over de fout van “klimaatwetenschappers”, stuurde ik de gevraagde briefing naar het Witte Huis. Binnen een week nadat hij hem had gelezen, trok president Trump de Verenigde Staten terug uit de klimaatakkoorden van Parijs. Ik zal die briefing aan u uitleggen.

President Trump was niet de enige die wantrouwend werd tegenover de partijlijn. Een paar jaar geleden werd ik, op uitnodiging van de Russische Academie van Wetenschappen, gevraagd om een ​​lezing te geven over de fout in Moskou. Na afloop gaven de jongeren in het publiek mij een staande ovatie. Ze zeiden dat mijn lezing de enige was die hen hoop voor de toekomst had gegeven.

De Academie nodigde mij vervolgens uit voor een technisch seminar op hoog niveau, geleid door haar vicevoorzitter, academicus Semenov. Hij vroeg waarom we het bereik van 2 tot 5 C van de voorspelde tijdelijke opwarming in de 21e eeuw (ongeveer gelijk aan de voorspelde uiteindelijke opwarming door verdubbeling van de CO2 in de lucht, de standaardmaatstaf) niet konden verkleinen.

Nadat vertegenwoordigers van het IPCC en soortgelijke lobbygroepen de vraag niet hadden beantwoord, beschreef ik de fout. Na het seminar kwam Semenov naar me toe en zei: “Kom je resultaat uitleggen aan de vertegenwoordiger van het IPCC, professor Mojib Latif.” De professor opende met een grijns dat hij veronderstelde dat we moesten beginnen met het vermelden van de vergelijking van klimaatgevoeligheid (de “hoeveel opwarming”-vergelijking0. Hij werd een paar minuten weggeroepen. Tijdens zijn afwezigheid krabbelde ik twee vergelijkingen op een papieren servet.

Het Russische model, het enige dat de fout van “klimatologen” corrigeert, komt het dichtst bij de werkelijkheid.

Toen hij terugkwam, gaf ik hem de servet. Zijn gezicht betrok. Hij gaf toe dat de eerste vergelijking die was die “klimatologen” gebruiken. Hij leek teleurgesteld dat ik het wist. Hij was echter zichtbaar verbijsterd door de tweede vergelijking. Ik legde uit dat de officiële vergelijking een fout bevatte, die door de tweede vergelijking werd gecorrigeerd. Academicus Semenov, die ons beiden aandachtig aankeek, zag dat professor Latif de tweede vergelijking noch kon begrijpen noch kon weerleggen.

Hij verwijderde zich van de professor en vroeg mij om in plaats daarvan ons resultaat uit te leggen aan de hoofdprogrammeur van het Russische klimaatmodel, een van de ongeveer 40 wereldwijd. De programmeur begreep het binnen 20 seconden. Hij sloeg zijn hand op zijn voorhoofd en zei: “Ik moet onmiddellijk vertrekken. Ik moet het model direct herprogrammeren.” Hij deed dat met succes.

Dit jaar publiceerde Dr. Roy Spencer, die de satellietgegevensset voor de wereldwijde temperatuur aan de Universiteit van Alabama in Huntsville beheert, een grafiek waaruit blijkt dat het Russische model het enige van de drie dozijn is dat de opwarming van de aarde over 50 jaar niet schromelijk overschat.

De Russische staat, nu ze de waarheid kent, neemt niet de moeite om de opwarming van de aarde te beperken. Ze heeft heel weinig wind- of zonne-energie. Ze heeft een grondstoffeneconomie: haar kleine bevolking bezet een gigantisch land vol met kolen, olie en gas. Haar belang is om Siberisch gas aan Europa te verkopen, vaak tegen vele malen de wereldprijs.

Vroeger was kolengestookte elektriciteit – de helft van de prijs van gasgestookte elektriciteit – de belangrijkste bron van elektriciteit in Europa. Tijdens het premierschap van Margaret Thatcher in de jaren 80 haalde Groot-Brittannië 70% van haar elektriciteit uit kolen. Tot op de dag van vandaag haalt Tsjechië bijna de helft van haar energie uit steenkool.

Het Internationaal Energieagentschap en de niet-gekozen commissarissen van de Europese Unie intimideren u echter om te stoppen met het gebruik van steenkool. Het Kremlin heeft, ondanks zijn vele invloedrijke agenten, met succes westerse politici aangezet tot angst voor opwarming van de aarde waarvan het weet dat die ongevaarlijk zal zijn, en tot profiteurs door de angst die het heeft veroorzaakt uit te buiten om de concurrentie in Europa van op steenkool gestookte elektriciteit grotendeels uit te bannen.

Vandaag zijn jullie dus mijn proefkonijnen. Ik ga proberen de fout te verklaren met niets ingewikkelder dan middelbareschoolrekenkunde. We vermoedden eerst dat er sprake was van een systematische fout omdat de waargenomen opwarmingssnelheid bijna een halve eeuw lang nauwelijks meer dan de helft was van de lang voorspelde gemiddelde snelheid.

Er is inderdaad een fout; het is fundamenteel; en zonder deze fout verdwijnt de “klimaatnoodsituatie”. “Klimatologen” vergaten op een cruciaal punt in hun berekeningen dat de zon schijnt. Ze hadden feedbackwiskunde geleend van de regeltheorie, een vakgebied binnen de elektronische fysica dat ze niet echt begrepen. Hun fout is decennialang onopgemerkt gebleven door interdisciplinaire compartimentalisering.

Directe opwarming door verdubbeling van de CO2 in de lucht sinds 1850 (equivalent aan de voorspelde tijdelijke opwarming van al onze emissies in de 21ste eeuw) is een onschadelijke 1 C. Temperatuur-feedbackrespons, een extra, indirecte opwarming die voornamelijk wordt veroorzaakt door meer waterdamp in de lucht die direct wordt opgewarmd door onze emissies, zou naar verwachting nog eens 1 tot 4 C toevoegen.

Dus hebben “klimatologen” 45 jaar lang niet 1 C maar 2 tot 5 C uiteindelijke opwarming door verdubbelde CO2 voorspeld. Van deze 2 tot 5 C werd tot nu toe 50-80% verondersteld een temperatuur-feedbackrespons te zijn. Feedbackrespons (en dus verwachte uiteindelijke opwarming) kan eenvoudig worden afgeleid wanneer bekend is dat de gemiddelde oppervlaktetemperatuur zich in evenwicht bevindt (noch stijgend noch dalend), zoals in 1850. Dat jaar was de mondiale temperatuur van 288 Kelvin [0 C ≈ 273 K] dicht genoeg bij evenwicht: er zou geen opwaartse of neerwaartse trend in temperatuur zijn gedurende de 80 jaar tot 1930.

Eindtemperatuur = directe temperatuur + feedbackrespons

De 288 K temperatuur in 1850 was de som van 260 K zonneschijntemperatuur, 8 C directe opwarming door natuurlijke broeikasgassen en 20 C feedbackrespons. De zonneschijntemperatuur, de overheersende temperatuur in het klimaat, zou gelden als er aanvankelijk geen broeikasgassen in de lucht waren en er nog geen feedbacks hadden plaatsgevonden. Het mag niet worden weggelaten uit de feedbacklus. Toch laten alle “klimatologen” het weg (linksonder). Ze vergeten dat de zon schijnt.

Zonder zon (links) en met zon (rechts).

Sir John Houghton, de eerste voorzitter van de wetenschap van het IPCC, werd misleid door de fout en vertelde me dat de feedback-multiplier (8 C + 20 C) / 8 C was, of 28 / 8, of 3,5 (linksboven). Gegeven 1 C directe opwarming door verdubbelde CO2 vóór de feedback-respons, zou de voorspelde ongecorrigeerde uiteindelijke opwarming (inclusief deze) 1 C x 3,5 of 3,5 C zijn. Maar in werkelijkheid vertegenwoordigde de feedback-respons van 20 C in 1850 niet 50 tot 80%, maar slechts 7% van de gemiddelde oppervlaktetemperatuur van 288 K dat jaar.

Klimaatwetenschappers sturen de 260 K zonneschijntemperatuur niet in de feedbacklus. In werkelijkheid reageren feedbacks niet alleen op kleine temperatuurveranderingen, maar op de gehele directe temperatuur van 260 K + 8 C, of ​​268 K, in 1850. Dienovereenkomstig is de gecorrigeerde feedbackvermenigvuldiger (rechtsboven) (260 K + 8 C + 20 C) / (260 K + 8 C), of 288 / 268, of slechts 1,075, niet de veronderstelde 3,5. De gecorrigeerde uiteindelijke opwarming door verdubbelde CO2 uit 1850-gegevens is dan 1 C x 1,075, of slechts 1,1 C.

De fout misleidde “klimaatwetenschappers”, die denken dat de feedbackrespons de directe opwarming verdubbelt of verviervoudigt en dus 50 tot 80% van de uiteindelijke opwarming is. Zo vermeldt het IPCC het begrip ‘feedback’ 1100 keer in zijn Vijfde Beoordelingsrapport uit 2013 en 2500 keer in zijn Zesde Beoordelingsrapport uit 2021.

De correcte feedbackmultiplier (links), vergeleken met de waarden die 2 tot 5 C opwarming aan geven (rechts)

Is de feedbackmultiplier veranderd sinds 1850? Vanaf toen tot 2020 was onze invloed op de temperatuur 3,56 Watt per vierkante meter, ongeveer gelijk aan de 3,52 eenheden die verwacht kunnen worden van een verdubbeling van CO2 in de lucht. Er was 1,1 C opwarming van de aarde. Uit deze gegevens (linksboven) bleek dat de feedbackmultiplier 1,075 was in 2020, net als in 1850.

Als je echter niet vergeet om de zonneschijn mee te nemen in de input van de feedbacklus, betekent dit dat zelfs een zeer kleine verandering in de feedbackintensiteit sinds 1850 een grote verandering in de uiteindelijke temperatuur kan veroorzaken: feedback reageert op de gehele directe temperatuur, niet alleen op de 0,3% daarvan die de 1 C directe opwarming van de verdubbeling van CO2 vertegenwoordigt. Onze berekening dat de feedback-multiplier van 1,075 in 2020 hetzelfde was als in 1850, is gebaseerd op de aanname dat onze eerdere emissies niet hebben geleid tot de accumulatie van latente maar nog niet voelbare opwarming.

Die aanname is gerechtvaardigd omdat de feedbackprocessen die relevant zijn voor het beantwoorden van de vraag ‘hoeveel opwarming’ allemaal kortwerkend zijn. De enige feedbackintensiteit die er echt toe doet (alle andere annuleren zichzelf grotendeels) is afkomstig van waterdampfeedback. Lucht die direct wordt opgewarmd door onze emissies, kan meer waterdamp, een broeikasgas, bevatten, wat een extra, indirecte opwarming veroorzaakt – een feedbackreactie. En de waterdampfeedback werkt binnen enkele uren.

Als echter wordt gedacht dat de energie-onbalans van de aarde impliceert dat een deel van de opwarming van de aarde, veroorzaakt door onze eerdere emissies, zich nog niet heeft laten zien, dan kan men feedbackanalyse helemaal niet gebruiken om opwarming van de aarde te voorspellen, aangezien, na het opnemen van de 260 K zonneschijntemperatuur, de voorspelde officiële lagere schatting van 2 C van de uiteindelijke opwarming als reactie op verdubbelde CO2 (rechtsboven) een gecorrigeerde feedbackmultiplier van 1,08 impliceert, terwijl de hogere schatting van 5 C een feedbackmultiplier van 1,09 impliceert. Het verhogen van de feedbackmultiplier met slechts 0,01 zou de uiteindelijke opwarming verhogen van 2 naar 5 C vergeleken met 1850. Het is niet mogelijk om de feedbackmultiplier tot zo’n microprecisie als 0,004 te bepalen voor elke extra 1 C van uiteindelijke opwarming. Daarom zijn alle officiële voorspellingen die feedbackanalyse gebruiken, zoals diagnoses van feedbackintensiteit van 50 jaar klimaatmodellen, giswerk.

Feedbackanalyse kan niet worden gebruikt, zoals IPCC en andere officiële bronnen het gebruiken, om opwarming van de aarde te voorspellen. Methoden die onafhankelijk zijn van feedbackanalyse moeten worden gebruikt. Hier zijn er vier:

Ten eerste, zoals we hebben gezien, is de uiteindelijke opwarming op basis van de feedbackmultiplier in 1850 1,1 C.

Ten tweede was onze invloed op het klimaat tot 2020 gelijk aan de voorspelde invloed van een verdubbeling van CO2. De opwarming tot 2020 was ongeveer 1,1 C. Omdat de uiteindelijke opwarming voortkomt uit kortwerkende feedback, blijft er weinig opwarming van de aarde in de pijplijn. Zo suggereert de waargenomen opwarming – een eerlijke indicator – dat de uiteindelijke opwarming door verdubbelde CO2 1,1 C zal zijn.

Ten derde, hoewel er sinds het eerste beoordelingsrapport van het IPCC in 1990 een tijdelijke opwarming van 0,2 tot 0,5 C/decennium en een uiteindelijke opwarming van 2 tot 5 C zijn voorspeld, is er sindsdien slechts 0,15 tot 0,2 C/decennium waargenomen: daarom is de uiteindelijke opwarming pro rata 1,5 tot 2 C.

Ten vierde, een Monte Carlo-simulatie van een miljard proeven door mijn team met behulp van de gangbare, gepubliceerde bereiken van vijf belangrijke klimaatvariabelen in een eenvoudige gepubliceerde vorm van de energiebudgetvergelijking, laat zien dat de uiteindelijke opwarming 0,9 tot 2 C zal zijn (beste schatting 1,3 C).

Deze vier methoden op basis van observatie, met behulp van gangbare gegevens, laten zien dat de uiteindelijke opwarming door verdubbelde CO2 netto gunstig is met 1 tot 2 C, niet de waarschijnlijk onschadelijke voorspelde 2 tot 5 C. Ik beweer dat de simpele rekensom die hier wordt gepresenteerd de eenvoudigste manier is om definitief aan te tonen dat “klimatologen” The Science verkeerd hebben.

2. Hoeveel opwarming zou zelfs een wereldwijde netto nul voorkomen?

Biljoenen uitgegeven, niets bereikt (links) behalve een ineenstorting van de westerse productie (rechts)
Het Westen heeft, bijna alleen, biljoenen uitgegeven om te proberen de opwarming van de aarde te voorkomen, maar zonder enig effect. De snelheid waarmee onze invloed op het klimaat toeneemt, uitgedrukt in eenheden van antropogene stralingsforcering, is (linksboven) een derde eeuw lang in een rechte lijn doorgegaan sinds het eerste beoordelingsrapport van het IPCC in 1990. Biljoenen verspild: niets bereikt.

Een van de vele redenen waarom westerse uitgaven aan emissiereductie geen verschil hebben gemaakt, is dat de internationale klimaatverdragen zich voornamelijk op het Westen richten. Omdat alleen het Westen zich aan de akkoorden van Parijs houdt, terwijl het Oosten dat niet doet, kost elektriciteit in Tsjechië en het VK nu vijf of zes keer zoveel als in het door communisten gedomineerde Oosten – een gevaarlijke en steeds dieper wordende strategische asymmetrie in handelsvoorwaarden die westerse productie en banen verdrijft, wat leidt tot een ineenstorting van de westerse productie (rechtsboven: voorbeeld van het VK).

We hebben Rusland al besproken. Laten we nu eens kijken naar China, wiens belang is om de schaarste aan natuurlijke hulpbronnen op zijn grondgebied te compenseren en het Westen te vervangen als werkplaats van de wereld. Net als Rusland blijft het Chinese Politburo communistisch, maar heeft het zijn mislukte marxistische economie – totale en absolute controle door de staat over elke sector, groot of klein – verlaten ten gunste van het minder falende fascistische economische model, waarbij alleen de grootste of meest kritische industrieën eigendom zijn van en worden geëxploiteerd door de staat, terwijl kleine bedrijven mogen functioneren in iets als een vrije markt. China begrijpt nu dat licht belaste, zacht gereguleerde industrieën in een vrije markt het beste werken. Enkele decennia geleden werden er zes gigantische ondernemingszones opgericht rond grote steden zoals Shenzhen, waarin bijna alle bedrijfsbelastingen en -regelgeving werden weggevaagd. In 2010 genereerden die zes vrijheidszones vijf zesde van China’s inkomsten uit buitenlandse valuta. Ik had geprobeerd Margaret Thatcher ervan te overtuigen om een ​​soortgelijk idee van vrijhavens nieuw leven in te blazen uit Robert Walpole’s Excise Bill van 1733. Boris Johnson had ook geprobeerd om vrijhavens op te zetten. China ging ermee aan de slag: wij niet.

Er is echter een cruciaal verschil tussen de Chinese en Russische economische modellen. Poetin heeft een prijzenswaardige afkeer van staatsschulden. Hoewel de Russische schuld sinds 2010 is gestegen, ligt deze nog steeds onder de 15% van het BBP. Ter vergelijking: de toegestane maximale schuld-bbp-ratio in het Verdrag van Maastricht is 60%. De verhouding van Tsjechië is een prijzenswaardige en meegaande 44%, zoals je zou verwachten van een land waarvan de economische structuur is bedacht door president Klaus.

Daarentegen is de schuld-bbp-ratio van China gestegen van 30% in 2011 tot 84% vandaag. De verhouding van Groot-Brittannië is 100%. In de Verenigde Staten is deze 120%, twee keer het maximum van Maastricht; en, onder de huidige regering, is het jaarlijkse Amerikaanse tekort een potentieel fatale 8% van het BBP. Zelfs als we de bestaande schuld van $ 35 biljoen negeren, zouden de VS de Maastricht-limiet overschrijden met minder dan 8 jaar aan totale huidige jaarlijkse tekorten.

Staatsschuld-bbp-verhoudingen in de 21 meest verkwistende landen ter wereld

Officiële cijfers die door het Chinese regime worden gerapporteerd, hebben doorgaans weinig te maken met de werkelijkheid. Er zijn inderdaad structurele redenen waarom de Chinese schuld veel groter is dan het regime geneigd is toe te geven. In China’s planeconomie wordt een substantieel deel van wat normaal gesproken de staatsschuld zou zijn, opgelopen door regionale en lokale autoriteiten die Peking opdracht geeft om te lenen als gevolmachtigden voor de Raad van State.

Een voorbeeld: China’s hogesnelheidstreinnetwerk heeft zulke enorme schulden dat de bruto jaarlijkse ticketinkomsten zelfs niet toereikend zijn om de rente te dekken, laat staan ​​om het kapitaal af te lossen of winst te maken. Toch werden bijna al deze schulden gedragen door de regionale autoriteiten op bevel van Peking. Ze vallen meestal buiten de gerapporteerde staatsschuld van China.

We moeten ook opmerken wat Peking’s invloedrijke agenten in het Westen het “Belt and Road Initiative” noemen. Het is veelzeggend dat dit intern bekendstaat als “Wolf-Warrior Diplomacy“. De ogenschijnlijke reden voor dit programma is om de communicatie tussen China en de rest van de wereld te verbeteren, met name op het gebied van handel. Net als bij de hogesnelheidstrein in China, moeten de landen waarvan de transportinfrastructuur wordt geüpgraded, geld lenen van Peking voor het werk. De leningen zijn onderworpen aan ongewoon strenge en zeer geheime voorwaarden met betrekking tot strikte naleving van de rente- en terugbetalingsschema’s. Verschillende landen, waaronder Australië, zijn het eigendom van havens en natuurlijke hulpbronnen aan China verloren onder deze roofzuchtige bepalingen.

Het echte doel van de Wolf Warrior Diplomacy is om de markt voor kritieke natuurlijke hulpbronnen te monopoliseren. Hoewel op kolen en kernenergie gestookte statische en op aardolie gebaseerde locomotiefenergie-infrastructuur staal vereist, dat in overvloed aanwezig is, vereist netto-nul-energie-infrastructuur, zowel statisch als locomotief, grote en continue voorraden van zeldzame technometalen.

Zo wordt bijvoorbeeld 90% van de wereldwijde lithiumreserves voor batterijen gecontroleerd door China, en de wereldwijde markt voor dit en veel andere technometalen wordt daarom uitgedrukt in Yuan. China profiteert dus van de obsessie met klimaatverandering die het Ministerie van Staatsveiligheid nu zo ijverig promoot in het Westen. Het profiteert van de vervanging van relatief goedkope opwekking door steenkool, olie en gas, waarvan de wereldwijde markten niet door Peking worden gecontroleerd, met nieuwe systemen die afhankelijk zijn van de schaarse en dure technometalen die Peking wel controleert.

Ten slotte profiteert China van de onevenredig hoge elektriciteitsprijzen in het Westen, die worden aangestuurd door de absurd hoge kosten van netto-nul-energie-infrastructuur. In Tsjechië, net als in het Verenigd Koninkrijk, zijn de elektriciteitsprijzen vijf of zes keer zo hoog als de gemiddelde prijs in Rusland en China, India en Pakistan. Daarom worden steeds meer fabrikanten in het Westen gedwongen om naar het oosten te verhuizen, omdat ze het zich niet kunnen veroorloven om de machines hier aan te zetten, en de kosten van elektriciteit dragen bij aan het handelsvoorwaardenvoordeel dat China al heeft verkregen door lichte regelgeving, lage bedrijfsbelastingen, slechte sociale en gezondheids- en veiligheidsvoorzieningen en ontoereikende pensioenen.

Bronnen van nieuwe emissies per regio (links); Dominantie van kolencentrales in Azië-Pacific (rechts)

China, waarvan de leiders, net als die in Rusland, mijn team om briefings vroegen over de fout die ten grondslag lag aan de ingebeelde en denkbeeldige “klimaatnoodsituatie” en vervolgens de eerste indicatie van ons resultaat publiceerden in het Science Bulletin van de Chinese Academie van Wetenschappen, breidt het aantal van ongeveer 1200 kolencentrales enorm uit: vorig jaar werden 43 nieuwe centrales aangekondigd, dit jaar 14 en er zullen er nog veel meer volgen.

President Modi van India vertelde de G7-top van vorig jaar dat zijn land, dat ook veel profiteert van de verplaatsing van service- en productiebedrijven uit het Westen, economische groei boven klimaatzorg zou stellen en de kolencentraleproductie in de komende decennia met 60% zou verhogen. Pakistan zal de kolencentraleproductie met 300% verhogen. Het is dan ook geen verrassing dat ongeveer 70% van alle nieuwe emissies (hierboven) die de wereldwijde groei van de door de mens veroorzaakte invloed op de temperatuur onverminderd in stand houden, ontstaan ​​in landen die zijn vrijgesteld van – of die zichzelf vrijstellen van – de klimaatakkoorden van Parijs.

Maar laten we doen alsof de hele wereld, en niet alleen het ondoordachte en wetenschappelijk ongeletterde Westen, zal besluiten om te volgen wat verschillende Britse politici naïef hebben omschreven als ons “klimaatleiderschap” door hun economieën te vernietigen zoals wij zo gretig de onze vernietigen. Hoeveel – of liever gezegd, hoe weinig – opwarming van de aarde zou er tegen 1850 worden voorkomen, zelfs als alle landen in een rechte lijn van hun huidige emissies naar netto nul zouden gaan in dat streefjaar? Verrassend genoeg hadden weinigen de moeite genomen om het uit te rekenen totdat mijn team die ongetwijfeld relevante vraag behandelde. Laten we die niet al te moeilijke berekening doen.

Zelfs als er geen wetenschappelijke fout was gemaakt en geen overgepresteerde opwarming van de aarde, zou zelfs wereldwijde netto nul slechts 0,2 C opwarming voorkomen in 2050. Na het corrigeren van de fout en het dus in lijn brengen van de waargenomen opwarming met de voorspelde opwarming, maak daar 0,1 C van. Maar slechts 0,03 C – een dertigste van een graad – zou worden voorkomen als, zoals nu, alleen het Westen mikte op netto nul, en dan alleen als het netto nul zou bereiken, wat het niet zal doen.

Netto nul in het Verenigd Koninkrijk alleen zou slechts een duizendste van een graad opwarming voorkomen in 2050; in Tsjechië een vierduizendste van een graad. Dus zelfs als alle landen netto nul zouden bereiken, zou het klimaat er niets van merken.

Het netto-nul effect van netto nul in 2050 op de wereldwijde temperatuur

3. Hoeveel zou wereldwijd netto nul kosten en zou het waar voor je geld zijn?

In de economie is dit de vraag over de zuurstok. Prins Raduz ziet een paar verleidelijke zuurstokken in de etalage van een snoepwinkel. Hij gaat naar binnen, gooit een paar munten uit zijn zak op de toonbank en vraagt: “Hoeveel zuurstokken kan ik hiervoor kopen?”

Elke kleine jongen weet waarom het belangrijk is om de vraag over de zuurstok te stellen. Maar wat klimaatverandering betreft, hebben regeringen in het hele Westen op de een of andere manier, verbijsterend genoeg, nagelaten om deze vraag te stellen. Hun falen om zelfs maar de vraag over de zuurstok te stellen is op zichzelf, in termen van intelligentie, even verontrustend als onthullend. Laten we die vraag dus stellen en beantwoorden.

Netto nul is wellicht duurder dan tot nu toe werd gedacht

Hoewel zelfs wereldwijde netto nul emissies de oppervlaktetemperatuur nauwelijks zouden verlagen, met name na correctie van de ernstige fout van de natuurkunde door “klimatologen”, zouden de wereldwijde kosten van het bereiken van netto nul, pro rata geëxtrapoleerd uit de geschatte kosten van $ 3,8 biljoen van netto nul alleen al het Britse elektriciteitsnet, dat goed is voor slechts 25% van de totale Britse emissies, die op hun beurt slechts 0,8% van de wereldwijde emissies vertegenwoordigen, wel eens $ 2 quadriljoen kunnen bedragen.

Elke uitgegeven $ 1 miljard vermindert de opwarming van de aarde oneindig

De prijs-kwaliteitverhouding is daarom de slechtste in de geschiedenis sinds de bouw van de Chinese Muur. Elke $ 1 miljard die wordt uitgegeven aan nationale of wereldwijde netto nul zou slechts een 20-miljoenste van een graad opwarming voorkomen tegen 2050. Zelfs als de prijs-kwaliteitverhouding tien keer beter zou zijn, wat het niet is, zouden uitgaven aan emissiereductie nog steeds geen rationele rechtvaardiging hebben.

Netto nul is hoe dan ook onnodig. Nadat de fout is gecorrigeerd door te onthouden de overheersende emissietemperatuur op te nemen in de invoer voor de temperatuurfeedbackberekening, is de kans dat de opwarming van de aarde groot genoeg zal zijn om gevaarlijk te zijn in plaats van klein genoeg om netto gunstig te zijn, aanzienlijk verminderd. Uitgaven aan mitigatie zijn onnodig.

De fout van “klimatologen” was elementair maar fundamenteel. Deze is ontstaan ​​omdat verschillende wetenschappen nu zo gespecialiseerd zijn dat ze elkaar niet meer begrijpen. “Klimatologen” begrijpen de regeltheorie verkeerd; regeltechnici realiseren zich niet hoe “klimatologen” deze verkeerd hebben toegepast. Nadat de fout is gecorrigeerd, zal de opwarming van de aarde iets meer dan de helft zijn van de voorspelde middenschatting – en dat blijkt niet alleen onschadelijk, maar ook netto gunstig.

Ondanks een verviervoudiging van de wereldbevolking sinds de jaren 1920, is het aantal sterfgevallen door slecht weer sindsdien met 99% gedaald. De oogstopbrengsten en de populatie ijsberen zijn in 60 jaar verdrievoudigd. De totale biomassa van bomen en planten is in slechts 25 jaar met 15-30% gestegen. Hongersnoden zijn op een historisch dieptepunt. Alleen het Westen is verleid om zijn economieën te vernietigen door de kosten van netto nul, wat, zelfs als het wenselijk, betaalbaar, haalbaar en bereikt zou zijn, nauwelijks de wereldwijde temperatuur zou veranderen.

4. Is wereldwijd netto nul in de praktijk mogelijk? Is het haalbaar?

De limiet op CO2-uitstootreductie door wind- en zonne-energie – waarbij de geïnstalleerde nominale capaciteit van wind- en zonne-energie gelijk is aan de gemiddelde vraag per uur – is in veel landen bereikt. Het toevoegen van meer wind- en zonne-energie verhoogt de elektriciteitskosten, maar vermindert de emissies steeds minder, en elke wind- en zonne-energieleverancier draagt ​​minder bij aan het net per windmolen of zonnepaneel.

Offshore windenergieleveranciers in het VK, waar de geïnstalleerde capaciteit van wind- en zonne-energie de totale gemiddelde vraag per uur van het net al met ongeveer 20% overtreft, hebben dat voorzienbare maar op de een of andere manier onvoorziene probleem van afnemende opbrengsten al bereikt. Hun oplossing was eenvoudig: vraag meer geld van de overheid.

De “conservatieve” overheid gaf hier gehoor aan en verhoogde hun inkomsten in één nacht met 70%. De kosten worden doorberekend aan elektriciteitsconsumenten, of we dat nu leuk vinden of niet. Dat zijn de absurditeiten die kenmerkend zijn voor een beheerde markt in plaats van een Klausiaanse vrije markt, waarin vrijwel geen wind- of zonne-energie zou bestaan.

De belangrijkste reden waarom netto nul in de praktijk onhaalbaar is

De belangrijkste reden waarom wereldwijd netto nul in de praktijk onhaalbaar is, is dat er niet genoeg technometalen zijn, zelfs niet voor een enkele generatie van wereldwijde netto-nul-energie-infrastructuur van 15 jaar. Om deze reden kan netto nul niet worden bereikt. Onverkrijgbare veelvouden (hierboven) van de wereldwijde productie van zeven belangrijke technometalen in 2019 zouden elke 15 jaar nodig zijn. Kolencentrales gaan tot 60 jaar mee: wind- en zonnecentrales niet.

Toen professor Simon Michaux, de specialist in grondstoffengeologie bij de Geologian Tutkimuskeskus, de Geologische Dienst van Finland, twee jaar geleden voor de Commissie Economische Zaken van het Hogerhuis verscheen om uit te leggen dat wereldwijde netto nul niet mogelijk was omdat de wereldwijde grondstoffen van technometalen hoe dan ook volstrekt ontoereikend waren, was de reactie van verschillende edele heren dat hij onnodig negatief was.

Hij huilde bijna toen hij me dat verhaal vertelde: hij had immers een half decennium besteed aan het samenstellen van een paper van 1000 pagina’s waarin hij de wereldwijde reserves van alle minerale hulpbronnen analyseerde die essentieel zouden zijn om wereldwijde netto nul te bereiken en vervolgens elke 15 jaar te behouden. Dit verhaal illustreert de intellectueel luie, wetenschappelijk ongeletterde, schuldig onzorgvuldige, strategisch zelfgenoegzame en dus steeds totalitairere reactie van de westerse classe politique op de ingebeelde – en, zoals we hebben gezien, ingebeelde – dreiging van zogenaamd gevaarlijke door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde.

De antwoorden op de vier beleidsrelevante vragen die we hebben gesteld, tonen de pure absurditeit aan van de totalitaire partijlijn over de klimaatkwestie die de westerse mogendheden zo gemakkelijk zijn gemanoeuvreerd om te accepteren – een absurditeit die lachwekkend zou zijn als de gevolgen voor het Westen niet zo tragisch waren.

In de inlichtingendienst geldt de regel dat als er een plotselinge en schadelijke maatschappelijke of politieke verandering plaatsvindt, en als die verandering zo duidelijk absurd is dat het niet op natuurlijke wijze had kunnen gebeuren, een of andere instantie het doorzet. De overstap van de vrije markt in energie naar de verlammend dure en inefficiënte beheerde markt die, net als alle dergelijke markten, niet goed kan functioneren en al helemaal aan het falen is, is een plotselinge, schadelijke verandering die absurd is in al zijn aspecten.

Het feit dat die zinloze maar diepgaand schadelijke verandering alleen in het Westen plaatsvindt, is een indicatie dat wat een zelf veroorzaakte economische hara-kiri lijkt, wordt aangestuurd door invloedrijke agenten die bitter vijandig staan ​​tegenover de vrijheid, de democratie en de welvaart die ons geschenk waren aan de wereld, net zo min als aan onszelf.

We hebben al gezien dat de totalitaire regimes in Rusland en China, en hun naaste bondgenoten in India en Pakistan, veel te winnen hebben bij de economische zelfverbranding van het Westen in naam van de poging om, zinloos, de planeet te redden van een niet-bestaande bedreiging op een onbereikbare manier en tegen een flagrante disproportionele prijs om een ​​puur denkbeeldig voordeel te behalen.

Het is dan ook goed om met bezorgdheid de toenemende samenwerking tussen Rusland en China, India en Pakistan met de totalitaire Arabische landen op te merken op een manier die berekend is om diepgaand en misschien wel terminaal schadelijk te zijn voor de belangen van het ooit vrije Westen.

Voor die zich verzamelende wereldwijde alliantie van totalitaire krachten is het verhaal van de opwarming van de aarde dat zo naïef door westerse politici wordt omarmd de laatste stap naar het vervangen van de economische en dus politieke hegemonie van het Westen door een brutalere en completere tirannie dan de wereld tot nu toe heeft gezien. De wereld zou niet gelukkiger zijn met ons overlijden.

Toch is er hoop. De wrede censuur van de waarheid, de haatdragende Rufmord die zelfs gericht was tegen eminente Nobelprijswinnaars die het aandurfden de partijlijn over het klimaat in twijfel te trekken, en de pure absurditeit van elk aspect van die partijlijn die hier onthuld is door simpelweg de objectieve waarheid te zoeken – dit zijn allemaal signalen van de wanhoop van de tirannen van de wereld, nu ze zich realiseren dat de waarheid die ze op dit vlak, zoals op veel andere gebieden, al lang hebben veracht, niet eindeloos ontkend kan worden, en dat ze door hun censuur ervan voorgoed het weinige steun dat ze genoten onder de volkeren waarover ze zo bruut regeren, hebben verloren.

Censuur van de waarheid en de promotie van manifeste absurditeiten markeren het einde van elke falende tirannie. Waarheid en vrijheid zullen zegevieren – deze keer misschien wereldwijd en voor altijd. Onder uw geweldige president hebt u uw vrijheid herbouwd. Laat het intellectuele bankroet van de tirannieën van vandaag de dag de prikkel zijn voor de wereld om zijn voorbeeld te volgen. Laat de waarheid en vrijheid zegevieren.