Geloof het of niet maar bovenstaande plaat is de cover gisteren van Letter & Geest van Dagblad Trouw. Daar zijn we alvast even stil van. Wie is de auteur? Jaffe Vink misschien, de auteur van het voorde Volkskrant vernietigende Gifschip? Nee want hij is ex hoofdredacteur van Letter & Geest. Wie dan wel? Het is Marco Visscher die lang voor Ode in de Verenigde Staten heeft gezeten en die als bekeerling is teruggekomen with a vengance.

Is het artikel – dat je ook integraal op zijn site kunt lezen – zo radicaal dan? Nee hoor, het voldoet nog aardig aan het type “genuanceerde” journalistiek dat Rypke zo verfoeit omdat het altijd veilig lekker in het midden van de post-moderne meningensoep gaat zitten. Maar toch. Marco’s eindconclusies liegen er niet om. Wat te denken van:

Ik ben nog steeds een bezorgde burger en constateer de nodige problemen: in grote delen van de wereld heersen armoede en ziekte, is er slechte toegang tot schoon water en onderwijs, hebben meisjes en vrouwen nauwelijks rechten – om maar eens ergens te beginnen. Elke euro voor het terugdringen van broeikasgassen kan daar niet aan worden besteed. Terwijl je toch met vrij kleine bedragen meteen levens zou kunnen redden, of aangenamer maken.

Dergelijke statements zijn ver naar achteren geplaatst in het artikel en fraai verpakt in breed acceptabele formuleringen. Maar wat mij betreft is “breed acceptabel” al een enorme verbetering ten opzichte van “politiek correct”. Wij mij persoonlijk erg aanspreekt is dat deze Ode-man Mat Ridley’s optimisme over de mens combineert met een spirituele zoektocht naar een inspirerende meer dan alleen materiële visie.

Van deze afsluiting:

Ik bedoel: een geloof en vertrouwen in de mensheid om zich ondanks alle tegenslagen verder te ontwikkelen. De natuur gaat ons ongetwijfeld verrassen, maar ik kan u voorspellen: wij gaan onszelf nog veel meer verrassen.

Krijg ik bijvoorbeeld kippenvel. Het raakt me echt. En of je nu materieel of spiritueel ingesteld bent … deze manier van kijken naar de mens scheelt ons zo maar 3% economische groei (die we nu dus niet hebben) en alleen dat kan de overschotten creëren voor de dingen waarvoor wij mecenas willen zijn (mecenas, want we moeten niet terug naar de staatssubsidiecultuur).

8 december heb ik een ontmoeting met Marcio Visscher. Interesting times!