De klimaatindustrie: een geoliede machine

De meeste energiemaatschappijen zijn belijdend lid en donateur van de klimaatkerk, en ook IPCC-voorzitter Pachauri heeft belangen in oliemaatschappijen als Glorioil, zoals we al eerder schreven. Mede dankzij olie- en gasgeld drijft de tanker van de Climatechange-industrie nog een tijd door, waarbij de energiebedrijven hooguit de koers zo bijsturen, dat zij er in PR- en zakelijk opzicht wel bij varen. Want uiteraard gaat de exploratie nog zeker een halve eeuw lang op volle kracht door.

Climategate of niet, de belangen bij de instandhouding van het alarmistische klimaatverhaal blijven voorlopig groeien. Mensen als de Utrechtse fysicus Kornelis Blok, oprichter van Ecofys drijven naar boven in de CRU-emails en zij nemen nu posities in bij Senter Novem om het overheidsbeleid rond Carbon Capture Storage (CCS) vorm te geven. Senter Novem heeft samen met het Ministerie van Economische Zaken een traditionele verwevenheid met de (voormalige staats)energiebedrijven. Dat EZ-minister Van der Hoeven nu zo’n warm voorstander is van CCS en Wind op zee is niet verwonderlijk.

De miljarden aan MEPP-subsidies in 2006, bedoeld om innovatie te stimuleren gingen voor meer dan de helft naar Essent voor de bijstook van palmolie en peulenschillen in de Clauscentrale en naar windparken op zee, waarin Shell en Nuon met ECN investeerden. Daarnaast werd CCS een speerpunt, en inmiddels is groen licht gegeven voor CO2-opslag in voormalige Nam-gasvelden onder Barendrecht, waarbij Shell aanvoerder is. Shell wil CCS tot speerpunt maken (mits de overheid voldoende bijspringt) voor haar klimaatbeleid, en heeft zelfs een CO2-directeur in de gelederen.

Toch, zou niet ook in iedere alarmist een heimelijke scepticus schuilen, wanneer zijn bedrijf aan bod komt?

Rekenmachine
Want politici en bedrijven die projecten uitvoeren, vanuit de motivatie om CO2 te reduceren, lijken de eigen doelstellingen stiekem niet serieus te nemen. Omdat de projecten zo openlijk falen in wat ze moeten doen om effect te hebben wanneer de IPCC-prognoses van klimaatgevoeligheid kloppen: grote hoeveelheden CO2 uitsparen. De eerste ‘ambitieuze’projecten blijken hiervan een schoolvoorbeeld.

Het Noordzeewind-project voor de kust van Egmond blijkt bijvoorbeeld een debacle, dat de KIVI in 2003 al had voorzien. Dankzij falende tandwielkasten zijn de molens per jaar een kwart van de tijd buiten bedrijf. Dat ligt in lijn met het debacle van het Deense Horns Rev, waar alle tachtig turbines al na enkele jaren vervangen moesten worden. Daarnaast geeft Noordzeewind (doelbewust?) foutieve gegevens op over de energieopbrengst, die onze ‘kritische’massamedia overigens gezagsgetrouw overnamen. Hebben ze bij de NOS en ‘kwaliteitskranten’geen calculator?

50.000 huishoudens permanent op vakantie
Noorzeewind geeft op dat er jaarlijks 100.000 huishoudens profiteren van de 36 molens met nominaal vermogen van 3 Megawatt. Die blijken volgens Noordzeewind een productiefactor van éénderde te hebben op zee, maar uiteraard geldt die productiefactor alleen voor een molen in bedrijf. Dus iedere molen levert een gemiddeld vermogen van 1 Megawatt, wanneer deze in bedrijf is. Omgerekend naar energie-opbrengst per jaar kom je dan ongeveer op de opgegeven energieopbrengst van 315 miljoen kWh per jaar voor 2008.

Maar bij de opgave rekent Noordzeewind de gemeten technische faalfactor van 2008 en 2007 niet mee, die op gemiddeld 25 procent van de tijd lag, in 2009 waarschijnlijk hoger omdat steeds meer tandwielkasten er de brui aan gaven evenals de fundering. Let op, de molens waren voor 20 jaar berekend in 2007 maar die jaren zijn nu al voorbij. Een permanent reparatieschip in IJmuiden moet nu het leed verhelpen. Laten we die kwart eens als norm hanteren, en verrekenen.

Daarnaast verbruikt een huishouden meer (CO2 gestookte) energie voor verwarming. Een zuinig huishouden verbruikt minimaal 440 kWh energie per jaar. De huishoudens van Noordzeewind verbruiken alleen stroom, terwijl de grootste CO2-productie juist zit in de verwarming. Hier leggen windmolens het tweemaal af tegen een gasgestookte centrale, die immers via een warmtenet ook warmte kan leveren. Van de door Noordzeewind opgegeven 100.000 huishoudens moet de helft van alle gezinnen het hele jaar dus op vakantie zijn.

Overheid handelt sceptisch: de uitstoot groeit
Ambitie tonen dus. De meest zichtbare ambitie momenteel is de voortvarende bouw van energiecentrales in Nederland. In plaats van een reductie van 20 procent in 2020 haalt ons land daardoor juist een groeiende CO2-uitstoot van 225 Megaton volgens prognoses van het Planbureau, dus een toename van 15 procent ten opzichte van 1990. Ons land wil namelijk netto-uitvoerder van stroom worden, na aanvankelijk jarenlang goedkope Franse kernstroom te importeren. Dat ons land exporteur wordt lukt omdat onze delta een Europa’s kolenmainport is (voornamelijk uit de Appalachen in de VS). In de echte wereld kan dan alleen CCS uitkomst bieden.

CCS-troefkaart
En dat hebben oliemaatschappijen als Shell goed gezien, met zelfs een directeur CO2 in dienst.Het CCS-project onder Barendrecht biedt het bedrijf een voorsprong, wanneer overheden op het pad van klimaatangst verder gaan. De President Directeur van Shell Nederland, Peter de Wit gaf in zijn lezing op 26 november in Delft een overzicht van de opslagcapaciteit. Er zou in totaal 1600 Megaton onder de Nederlandse bodem passen (land en zee), dus ruwweg 7 Nederlandse jaaruitstoten. Het bedrijf wacht nu duidelijk op de overheid die voor de benodigde liquide middelen gaat zorgen, want energiebedrijven zijn ook niet gek.

En wanneer iedereen verplicht door de overheid van zijn CO2 af moet heeft Shell de beste techniek in handen. CCS vreet overigens vermogen van de energiecentrale, het rendement van een moderne centrale duikelt van 45 naar 35 procent. Het Cato2-proefproject van Shell zou het energieverlies bij CCS moeten terugbrengen van 20 tot 40 procent naar 5 procent. Tot die tijd moet je dus vele megatonnen extra kolen uitgraven in de Appalachen, naar Nederland verschepen en verstoken om je klimaatdoel via CCS te halen, of extra gas bijstoken. Dat gas wordt extra verkocht door de NAM, en is gunstig voor Shell en overheidsinkomsten. Shell zal zich dus niet snel een buil vallen aan CCS

PR
Voorlopig zijn de klimaatprojecten dus enkel gunstig voor energiebedrijven. Ze genereren goede PR, en winst in subsidie om met techniek te experimenteren. Dit patroon vindt wereldwijd plaats. Oliemaatschappijen als BP sponsoren klimaatinstituten in Cambridge en de Universiteit van Colorado met tientallen miljoenen euro’s onderzoeksgeld. Het Tyndall Centre had daar ook wel oren naar, en kreeg later dan ook haar BP-miljoenen.

From: “Simon J Shackley”
Organization: umist
To: m.hulme@xxxxxxxxx.xxx
Date: Thu, 2 Nov 2000 14:44:09 GMT
Subject: BP funding
Reply-to: Simon.Shackley@xxxxxxxxx.xxx
CC: robin.smith@xxxxxxxxx.xxx,
brian.launder@xxxxxxxxx.xxx
dear TC colleagues
looks like BP have their cheque books out! How can Tyndall Centre benefit from
this largesse? I wonder who has received this money within Cambridge
University?
Cheers, Simon
17) BP, FORD GIVE $20 MILLION FOR PRINCETON UNIVERSITY
EMISSIONS
STUDY
Auto.com/Bloomberg News
October 26, 2000
Internet: [1]http://www.auto.com/industry/iwirc26_20001026.htm
LONDON — BP Amoco Plc, the world’s No. 3 publicly traded oil
company, and Ford Motor Co. said they will give Princeton
University $20 million over 10 years to study ways to reduce
carbon-dioxide emissions from fossil fuels. BP said it will give
$15 million. Ford, the world’s second-biggest automaker, is
donating $5 million. The gift is part of a partnership between the
companies aimed at addressing concerns about climate change.
Carbon dioxide is the most common of the greenhouse gases believed
to contribute to global warming.
London-based BP said it plans to give $85 million in the next
decade to universities in the U.S. and U.K. to study environmental
and energy issues. In the past two years, the company has pledged
$40 million to Cambridge University, $20 million to the University
of California at Berkeley and $10 million to the University of
Colorado at Boulder.

Mediadoelwit
In 2001 was Exxon in nieuwsberichten van Associated Press nog de kwaaie peer. In een fax aan het Witte Huis maande het bedrijf de regering Bush om de aan Al Gore gerelateerde alarmisten in het IPCC-proces, Michael Mc Cracken en Rosina Bierbaum te verwijderen uit ‘influential positions’, nu de Clinton/Gore regering weg was. Zij zouden door hun persoonlijke alarmistische media-uitlatingen en invloed de Amerikaanse belangen schaden. Ook Rob Watson, de toenmalige IPCC-voorzitter zou in media dusdanig uit zijn op het zaaien van effect dat hij weg moest. Exxon toont hier een duidelijke voorkeur voor sceptici als Richard Lindzen op leidende posities. VOlgens activisten was deze fax de smoking gun, die aantoont dat alle wetenschap door sceptici dus verdacht is.

De fax kwam in februari 2001 via medestanders in het Witte Huis van de verse ex-vicepresident Al Gore in handen van Associated Press. En zo zong de ‘Exxon-sponsort sceptici’- riedel de wereld rond via de commentaren van Friends of the Earth en het Wereldnatuurfonds. Media citeren nu eenmaal altijd activisten als expert in klimaatzaken. Er werd zelfs een petitie-actie gelanceerd door CRU-wetenschappers om de benoeming tegen te houden van de huidige IPCC-voorzitter Pachauri.

Dat Exxon geen blijvende invloed heeft blijkt nu wel. Pachauri speelt nu het slachtoffer van sceptici, na toenemende beschuldigingen over zijn zakelijke belangenverstrengelingen. Bierbaum en Mc Cracken zijn nu adviseurs in het Witte Huis. Inmiddels heeft Exxon bijgeleerd, want zoals we eerder berichten krijgt het Tyndall Centre ook geld van het energiebedrijf

Enron
De fax staat nu nog op de website vermeld van de National Resources Defence Council, een aan Al Gore gelieerd bureau van advocaten. Een bureau dat overigens wél zaken doet met concurrenten van Exxon als BP en Enron, zoals voormalig NRDC-employee Chris Horner meldt op Planet Gore.

Chris Horner toont hier ook de financiële betrokkenheid van energiereus Enron bij Greenpeace en het Wereldnatuurfonds, die deze bedrijven gunstige PR bezorgen als ze maar geld krijgen. Exxon lijkt van de PR-misstap te hebben geleerd, want zij ging vervolgens wel aan tafel met Mike Hulme van het Tyndall Centre voor financiering van onderzoek.

Goede bedrijven, slechte bedrijven
Wat de oliemaatschappijen betreft geldt in PR-opzicht een duidelijke moraal van het verhaal: wil je uit de vuurlinie van negatieve PR blijven, dan moet je klimaatalarmisten en activisten wat geld toestoppen en klimaatambities belijden. Het geeft je PR-voordeel ten opzichte van concurrenten die daar laat mee zijn. Zie bijvoorbeeld het nieuwsbericht dat CRU klimaatwetenschaper Raymond Bradley doorstuurt naar collega’s om zijn standpunten ten opzichte van ‘goede’en ‘slechte’bedrijven te verwoorden. Hij noemt bedrijven als BP en Shell zelfs ‘progressief.’

John Browne, Chairman of British Petroleum, on May 19, 1997,
> announced that “the time to consider the policy dimensions of policy change
> is not when the link between greenhouse gases and climate change is
> conclusively proven, but when the possibility cannot be discounted and is
> taken seriously by the society of which we are part. We in BP have
> reached that point.”
> BP withdrew from the Global Climate Coalition. Dupont had already left.
> The following year, Royal Dutch Shell left. Some of the exiting companies, such as BP Amoco, Shell, and Dupont, joined a progressive new group, the Business Environmental Leadership
> Council, which says, “We accept the views of most scientists that enough is
> known about the science and environmental impacts of climate change for
> us to take actions to address its consequences.”
> Membership requires companies to have programs for reducing carbon
> emissions. BP Amoco, for example, plans to bring its carbon emissions to
> 10 percent below its 1990 level by 2010, exceeding the Kyoto goal of
> roughly 5 percent for industrial countries.
> Dupont has already cut its 1990 greenhouse gas emissions by 45 percent
> and plans to reduce them by 65 percent by 2010.
> There is a growing acceptance among the key energy players that the
> world is in the early stages of the transition from a carbon-based to a
> hydrogen-based energy economy.

Mediadoelwit
Wat is dus de moraal van het verhaal. Oliemaatschappijen heten ‘progressief’zodra er geld rolt richting het goede doel, al blijven ze de olie en gasproductie opvoeren. Energiebedrijven voorkomen PR-schade door sponsoring van alarmisten. Want de wetenschappers die door hen gesponsord worden, zullen BP niet meer voor kwaaie peer uitmaken. Zij heten zelfs ‘progressief’, terwijl ze anders juist mediadoelwit worden.

Het terugbrengen van CO2-emissies is geen last maar een winst voor bedrijven, mits uitgevoerd op eigen voorwaarden. Je voert meer efficientie door in je bedrijfsprocessen, en wint dus dubbel.

Aartsvader van sceptici Fred Singer ontvangt (per ongeluk?) de email-petitie van Raymond Bradley. Bradley was samen met Michael Mann de maker van de roemruchte Hockeystickgrafiek in 1998, die prominent in het Third Assesment Report vescheen van het IPCC. Singer’s reactie is veelzeggend

From: “S. Fred Singer”
To: “Raymond S. Bradley”
Subject: Re:Your msg about climate/energy policy
Date: Tue, 08 Aug 2000 11:55:23 -0400
Cc: mann@xxxxxxxxx.xxx, pjm8x@xxxxxxxxx.xxx

Dear Ray

You sent me this op-ed (?) (Letter to editor?) about the need to convert
the US from a carbon-based economy to a hydrogen-based economy. I can’t
guess why you wanted me to know your views, but it does help me to better
understand what motivates your scientific work and judgment.

I note that BP and ARCO are still out there exploring for oil; they don’t
seem to be quite ready yet to put real money where their mouth is.

Dus die klimaattanker vaart nog wel even door, en energiebedrijven fungeren als stuurman.