Judith Curry, Willis Eschenbach en de klimaatonkunde

Deel 6 in een serie blogs over post-normale wetenschap

Bovenstaande “grafiek van de week” komt uit deze blogpost van Willis Eschenbach op WUWT. Vakkundig fileert hij de drogredeneringen van het laatste EPA-klimaatrapport. Raak je meteen geïnteresseerd in wie deze Willis Eschenbach is. Hij schijnt én wetenschapper én bouwingenieur te zijn bij Taunovo Bay, dat luxe vakantievilla’s bouwt en exploiteert op de Fiji-eilanden. Lucky him! En begrijpelijk dat hij ooit vanwege het gekrakeel over zeewaterspiegelstijging in het debat getrokken werd.

Vlammende reactie
Wat deze man in zijn mars heeft mag blijken uit een lange vlammende reactie van hem op WUWT die door blogmocracy.com uit de thread werd gevist en tot aparte blogpost werd gepromoveerd. Hier de link naar deze must read. Het begon allemaal met klimaatwetenschapper Dr. Judith Curry die haar nek uitstak door Steve McIntyre uit te nodigen voor een presentatie, waarvoor zij uit alarmistische kring hevig werd bekritiseerd. WUWT publiceerde vervolgens een brief van haar (link), waarop hier en hier nog werd teruggekomen.

Serie blogs
Kijk eens hoe slap en gedachteloos weer een andere blogger Willis Eschenbach probeert te “deconstructen” (link) en lach hartelijk mee over de eerste reactie op die post (hieronder gekopieerd als aftrap van de discussie). Door alles wat door Curry en Eschenbach over de blogosfeer wordt gezegd, neem ik deze post op in mijn serie blogs over post-normale wetenschap. In een volgende post in die serie zal ik stilstaan bij het begrip cargo cult science in lijn met wat Eschenbach zegt dat 71,3% van de klimaatwetenschap junk science is waarbij hij meteen toegeeft dat ook dit getal 71,3% junk is.

In lijn hiermee hieronder nog een passage van wat ik over wetenschap en peer review te zeggen had tijdens de hoorzitting van de Kamercommissie.

De heer Smit: Ik wil nog even aansluiten bij de opmerkingen over peer review. Niet iedereen is wetenschappelijk geschoold of heeft daar dichtbij gezeten. In de discussie wordt toch wel vaak de indruk gewekt dat peer review het mechanisme is waarlangs de wetenschap werkt, dus alsof peer review betekent dat collega’s nagaan of de bevindingen van een studie waar zijn. Dat is absoluut niet het geval. Bij de peer review kijkt een aantal collega’s gewoon of een artikel min of meer aan bepaalde standaarden voldoet. Vervolgens wordt het artikel gepubliceerd. De eigenlijke wetenschap is echter paper X versus paper Y. Bijna altijd zie je dat er tijden zijn waarin bij wijze van spreken 99% van de wetenschappers A gelooft, totdat er één klein “wetenschappertje” komt die zegt: hé, ik heb iets onderzocht. Een heel beroemd voorbeeld is de maagzweer. Vroeger was dat altijd stressgerelateerd, totdat er één mannetje kwam die zei: misschien is het een bacterie of een virus. Even later gaat de hele medische wetenschap om en weet iedereen niet beter dan dat een maagzweer door een bacterie veroorzaakt wordt. Denk nu niet: die paper is peer reviewed, dus men is het erover eens. Dat is totaal niet aan de orde. Peer reviewed betekent dat het voldoet aan bepaalde standaarden. Het heel interessante is nu juist de vraag: hoe kan ik tegenover 99 papers die “A” zeggen, misschien 1 paper zetten die “B” zegt? Dan kan je nagaan of er misschien iets hapert aan die 99 papers. Dat soort verhoudingen van 99 versus 1 zijn in de wetenschap heel normaal. Een consensus van 90% is dus bijna synoniem met “wij weten helemaal niets”.

Gegniffel
For the record vermeld ik nog even dat de full stop na mijn laatste woorden het enige moment van de hele hoorzitting waren waarop heel even de lachspieren werden losgemaakt onder het verder schaapachtig luisterende publiek. En deze massale schampere lach was zeker geen uitlachen in mijn richting maar eerder een gegniffel in de zin van de “grafiek van de week”bovenaan dit bericht.