Maarten Hajer, directeur van het PBL, oogt en spreekt als een man van de toekomst. Zo ook tijdens de hoorzitting van de vaste Kamercommissie VROM op 19 april jl.. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Karel Knip van het NRC Handelsblad hakt Hajer niet op de blogosfeer. Hij omarmt het. Hieronder de passage waarin hij aangeeft dat het niet mogelijk is de snelle ontwikkelingen in de wetenschappelijke, de maatschappelijke en de politieke arena te volgen zonder de blogosfeer tenminste te volgen.
Het IPCC is nu juist een organisatie die probeert om een verbinding te leggen. Dat is iets wat heel waardevol is. De interactie van het IPCC was er een van wetenschap voor beleid. De heer Jeroen van der Sluijs is een paar keer aangehaald: een lineaire organisatie, wij eerst, dan jullie. De gedachte van een interactie die wat meer regulier is, is ook heel veelbelovend, op voorwaarde dat de wetenschap niet wordt verstoord en de wetenschap altijd pluraliteit weergeeft. Het IPCC is ook periodiek: iedere vijf of zes jaar komt er een assessmentrapport uit. Ik denk dat dit in deze tijd moeizaam werkt. De snelheid van inzichten en van debatten veronderstelt dat je veel meer online de discussies bijhoudt. Hier zit een duidelijk leerpunt voor het IPCC. Een opener systeem betekent ook: niet de ophaalbrug ophalen als het gaat om de blogosfeer. De blogosfeer moet zich wel committeren aan de regels die gelden in een wetenschappelijke discussie. Deze regels zijn bijvoorbeeld dat je, als een argument eenmaal is weerlegd en er is geen nieuw argument, er niet op terugkomt. Deze regels zijn ook dat je niet in discussie gaat met gebruikmaking van een argument dat je in een andere, verloren discussie al hebt gebruikt. De wetenschap wil opbouw van kennis. De relatie tussen blogs en wetenschap moet mijns inziens worden vernieuwd, maar dan moet er wel iets veranderen, want anders beschadig je elkaar. Dat punt is vandaag ook aan de orde gekomen.
Het mooie van de tweede vetgedrukte zin is het woordje “elkaar”. Deze reciprociteit ontbreekt helaas in wat Hajer zegt over het omgaan met weerlegde argumenten. Daar suggereert Hajer dat alleen de blogosfeer niet falsificerend te werk gaat. Daarbij is juist het grote manco van de reguliere klimaatwetenschap dat de centrale conclusie niet gefalsificeerd kan en mag worden. Telkens weer wordt herhaald: “de centrale conclusies van het IPCC staan nog overeind”. Ook op details doen alarmistische “wetenschappers” steeds of hun neus bloed: “ondanks alle kritiek is de hockey stick nog niet weerlegd”. De meelopende media blijven onjuiste beeldspraak gebruiken zoals “CO2 houdt warmte tegen” of “de Malediven, die spoedig van de kaart worden geveegd”.
Het door John Christy voorgestelde Wiki-IPCC zou kunnen helpen om een systeem te creëren waarin beide kampen elkaar gaan helpen om deze herhalingen te stoppen. Je krijgt dan een veel zuiverder debat. De vraag is of dat wikiproject niet weer zou uitlopen op een loopgravenoorlog simpelweg omdat de menselijke pysche zo lijkt te werken: iedereen wil graag samenwerken met met mensen uit het eigen kamp. Interessante vraag: kan Climategate in combinatie met de veenbrand van de economische en financiële crisis zorgen dat er geleidelijk weer één weldenkend klimaatkamp komt, waarbij de meest radicale, staatsvijandige milieuelementen zichzelf weer marginaliseren? Als het antwoord op deze vraag positief is, dan is alles mogelijk…
Hieronder het hele verhaal van Hajer dat hij afsluit met bovenstaande passage…
De heer Hajer: Voorzitter. Een korte reactie. Wat hier vandaag aan de orde is geweest, betreft de vraag hoe je de interface tussen wetenschap en beleid vorm moet geven. Ik denk dat de erkenning van het IPCC in historisch opzicht buiten kijf staat. Het IPCC heeft een enorme bijdrage geleverd aan beleidsrelevante kennis. Dat is echter iets van de jaren negentig geweest. Je kunt vandaag de dag concluderen dat het IPCC zich moet aanpassen aan een veranderende wereld. Er is een aantal zaken naar voren gekomen naar aanleiding waarvan je je kunt afvragen of het IPCC zich dat voldoende heeft gerealiseerd. Heeft het IPCC wel voldoende lerend vermogen getoond? Zoals het klimaatveranderingvraagstuk zich ontwikkelt, zo verandert het van definitie. Het verandert van de vraag wat er is gebeurd naar wat de effecten zijn en wat we eraan kunnen doen. Die discussies zijn ongelijk. Zo kun je stellen dat het IPCC daar in de tijd anders op moet inspelen. Het beeld van een wat bureaucratisch geworden organisatie is terecht. Het is ook een organisatie, zoals mijn buurman stelt, die heel erg slecht is gefinancierd. Door de internationale gemeenschap is het IPCC willens en wetens een heel lichte netwerkorganisatie geworden met een heel grote taak. Als sociale wetenschapper denk je dan altijd aan Max Weber die zei: als je iets goed wilt laten doen, zonder corruptie en met maximale integriteit, dan moet je ervoor zorgen dat het goed gefinancierd is en dat er een permanente organisatie is. Als je nu constateert dat deze organisatie zich misschien vertild heeft — overigens vind ik dat een te snelle conclusie — als je zegt dat hier en daar misschien een foutje is gemaakt, dan moet je dat in de context plaatsen van de manier waarop de organisatie in de benen is gehesen. Ik denk dat deze organisatie is opgezet omdat de politiek gewoon rust wil om belangrijke en moeilijke keuzen te maken. Ik heb het dan over de politiek op mondiaal niveau. Op dit moment is de legitimiteit van dat beleid op die manier niet zonder meer gerealiseerd. Je moet veel opener zijn, je moet veel actiever degenen opzoeken die het niet met je eens zijn. Dat is een aantal keren gezegd, maar dat is volgens mij een leerpunt: de veranderende tijd vraagt iets van het IPCC-proces.
Als sprake is van scepsis, moet men zich realiseren dat scepsis vaak voortkomt uit het gevoel te zijn misbruikt. Er zijn voorbeelden van heel goede klimaatwetenschappers die nu helaas niet meer bereid zijn om mee te doen aan commissies in IPCC-verband, omdat zij vinden dat zij niet gekend worden in hun integriteit. Wetenschappers zeggen: op het moment dat ik te dicht bij de politiek kom, is het steevast zo dat de onzekerheden die ik heb aangegeven, niet goed worden weergegeven en dat ik dus eigenlijk word gebruikt door de politiek. Of men is geïrriteerd over het feit dat een proces niet toegankelijk is. Mensen die sceptisch zijn, zijn dat vaak ook vanwege een soort integriteit. Men is boos over het feit dat sprake is van een gesloten bolwerk.
Zo’n dag als vandaag toont aan dat zulke dingen helemaal niet nodig zijn. Je kunt heel goed de dialoog aangaan en bezien over welke punten nog onenigheid bestaat en waar de discussie nog de diepte in moet. Dat is een vorm van nadenken over de toekomst van het IPCC die heel waardevol is in een periode waarin er, hoe je het ook wendt of keert, een probleem speelt dat potentieel het grootste milieuprobleem überhaupt is. Dat er vanuit de politiek naar de wetenschap wordt gekeken vanuit de vraag “geef mij een basis voor mijn handelen” is volledig terecht. Deze interactie is echter zeer kwetsbaar. Het is evident dat de politiek ook afstand moet willen houden tot de wetenschap. Het idee van peer review moeten wij niet romantiseren. Het betekent heus niet dat alles wat er in de peer review-tijdschriften staat — het zijn er ontelbaar veel — perfect is. Het systeem van de wetenschap die zichzelf corrigeert, is echter heel mooi. In de wetenschap zit aan de ene kant openheid. Je zoekt voortdurend je critici op; zo maak je carrière. Aan de andere kant zit in de wetenschap ook een hiërarchie. Deze betekent: onderaan hard werken om in die tijdschriften te komen, heel vaak je neus stoten en vervolgens doorschuiven. Aan de top van de hiërarchie staan enkele bladen die over klimaatwetenschap willen publiceren. Deze wetenschappelijke bladen vormen een heel mooie zeef waarmee het kaf van het koren gescheiden wordt.
De suggestie dat de integriteit van het systeem in het wetenschappelijke bedrijf niet deugt, vind ik zeer problematisch. Die waaier van tijdschriften is een goed mechanisme om ervoor te zorgen dat iedereen in de discussie gerepresenteerd wordt. Het is een kwestie van 99 tegen 1. Wij zijn allemaal op zoek, wij willen allemaal die ene zijn, want daar ligt de hoofdprijs. De hoofdprijs ligt wetenschappelijk in het aantonen dat iets onjuist is. Zie dat als een waarborg dat de wetenschap goed kan werken. Houd echter afstand van wat in het wetenschappelijk bedrijf gebeurt.
Het IPCC is nu juist een organisatie die probeert om een verbinding te leggen. Dat is iets wat heel waardevol is. De interactie van het IPCC was er een van wetenschap voor beleid. De heer Jeroen van der Sluijs is een paar keer aangehaald: een lineaire organisatie, wij eerst, dan jullie. De gedachte van een interactie die wat meer regulier is, is ook heel veelbelovend, op voorwaarde dat de wetenschap niet wordt verstoord en de wetenschap altijd pluraliteit weergeeft. Het IPCC is ook periodiek: iedere vijf of zes jaar komt er een assessmentrapport uit. Ik denk dat dit in deze tijd moeizaam werkt. De snelheid van inzichten en van debatten veronderstelt dat je veel meer online de discussies bijhoudt. Hier zit een duidelijk leerpunt voor het IPCC. Een opener systeem betekent ook: niet de ophaalbrug ophalen als het gaat om de blogosfeer. De blogosfeer moet zich wel committeren aan de regels die gelden in een wetenschappelijke discussie. Deze regels zijn bijvoorbeeld dat je, als een argument eenmaal is weerlegd en er is geen nieuw argument, er niet op terugkomt. Deze regels zijn ook dat je niet in discussie gaat met gebruikmaking van een argument dat je in een andere, verloren discussie al hebt gebruikt. De wetenschap wil opbouw van kennis. De relatie tussen blogs en wetenschap moet mijns inziens worden vernieuwd, maar dan moet er wel iets veranderen, want anders beschadig je elkaar. Dat punt is vandaag ook aan de orde gekomen.
Een nobel verhaal in theorie, maar weblogs en peer-review zijn enkel middelen. En gedragsregels worden alleen nageleefd als er geen controverse is.
Als je een beetje in de wetenschapsgeschiedenis duikt, heeft het vroeger ook nooit zo gewerkt. Dat mensen als Galilei en Newton (en ook Darwin) nu vrij unaniem als belangrijke figuren worden gezien was in hun tijd helemaal niet zo duidelijk: hun theorieen werden pas helemaal gemeengoed toen hun wetenschappelijke tegenstrevers uitgestorven waren. De kans is klein dat iemand van standpunt gaat veranderen in een dogmatische discussie.
Vooral Galilei is een mooi voorbeeld: pas nadat hij met de katholieke kerk in conflict kwam over zijn Dialogo werd het boek in heel Europa een bestseller.
Suggestie aan Maarten Hajer: poneer je standpunt es bij de dogmatici van realclimate.org. Of lees over de recente ervaringen van Judith Curry aldaar…
Blogosfeer polariseert het debat eerder. Het produceert toetsenbord-ridders die ongehinderd door persoonlijk contact vrolijk de tegenpartij, bij voorkeur ad hom, met de grond tegelijk te maken, inclusief de meestal anonieme commentaren.
Er zijn maar weinig moderate climate blogs (Climate Audit, Lucia, voorbeeld van een dergelijk AGW blog ontbreekt mij) die voldoen aan wat Hajer beschrijft. Persoonlijk contact is veel beter voor een open en eerlijk debat.
'Er zijn voorbeelden van heel goede klimaatwetenschappers die nu helaas niet meer bereid zijn om mee te doen aan commissies in IPCC-verband, omdat zij vinden dat zij niet gekend worden in hun integriteit. Wetenschappers zeggen: op het moment dat ik te dicht bij de politiek kom, is het steevast zo dat de onzekerheden die ik heb aangegeven, niet goed worden weergegeven en dat ik dus eigenlijk word gebruikt door de politiek. Of men is geïrriteerd over het feit dat een proces niet toegankelijk is. Mensen die sceptisch zijn, zijn dat vaak ook vanwege een soort integriteit. Men is boos over het feit dat sprake is van een gesloten bolwerk.'
Over welke wetenschappers, en politieke processen gaat het?
Waarom zouden argumenten uit de blogosfeer aan wetenschappelijke criteria moeten voldoen? Over welke wetenschappeljke criteria heeft Hajer het? Het zou leuk zijn als hij een duit in het zakje doet en een beetje meeblogt.
"De blogosfeer moet zich wel committeren aan de regels die gelden in een wetenschappelijke discussie"
De wetenschap houdt zich zelf niet eens aan de regels die gelden in een wetenschappelijke discussie!
We kunnen een voorbeeld nemen aan Bohr en Einstein:
http://en.wikipedia.org/wiki/Bohr%E2%80%93Einstei…
Tot dusver is Mann elk debat met McIntyre uit de weg gegaan.
Hans,
Een dergelijke vergelijking gaat mank op alle fronten.
De 'debatten' tussen Bohr en Einstein vonden grotendeels in het privé-domein plaats (op de verenigingen, soms bij Bohr thuis, bij Ehrenfest in Leiden, of in besloten sfeer op de Solvay-conferenties). Het waren amusante gesprekken tussen opponenten die elkaar buitengewoon respecteerden en bewonderden, veraangenaamd met sigaren en cognac.
Ook inhoudelijk ging het toen over strikt theoretisch fysische onderwerpen zonder maatschappelijke of politieke lading (voornamelijk over de interne consistentie van de quantummechanica). Niet te vergelijken met het politiek gedreven en volledig gepolariseerde klimaatdebat, waarbij de partijen elkaar over en weer beschuldigen van fraude, misleiding, complotten en vervalsing van meetgegevens.
Het klimaatdebat is naar mijn mening geen wetenschappelijke discussie, maar vindt zijn werkelijke reden van bestaan in de maatschappelijke kloof tussen de verschillende partijen. Het gaat over de (her)verdeling van macht en invloed en over botsende wereldbeelden. Ook de generatiekloof (babyboomers vs. de internet-generatie) spreekt een hartig woordje mee, dat merk je al aan de ondertoon van vele commentaren op climategate.nl en op de vele andere blogs. Tel daarbij op de 'neoconservative' of libertijnse sympathieën aan de zijde van klimaatsceptici en de sociaaldemocratische/socialistische voorkeur van primair de 'warmists' in het debat, en het is duidelijk dat dit niet te vergelijken is met de vriendschappelijke gesprekken en briefwisselingen tussen Bohr en Einstein.
Een betere parallel is wellicht die met de revolutie van '68, of de reformatie, of inderdaad het debat rondom het heliocentrische wereldbeeld van Galileo Galileï. Dat laatste werd vreemd genoeg in alle lagen van de bevolking gevoerd en trok overal de aandacht. Waarom? Omdat het eigenlijk niet ging over de vraag of de aarde of de zon in het centrum van het heelal stond… het ging over de aantasting van de macht van de katholieke kerk van Rome.
Bob
Het is inderdaad niet te vergelijken, daarom is het juist iets om na te volgen. Wetenschappers debatteren niet eens met hun tegenstanders, is het dan vreemd dat het politiek zo'n heet hangijzer is geworden?
Hans,
Als je m'n antwoord hierboven leest… dan ben je het er misschien mee eens dat de volgorde andersom is: wetenschappers debatteren (soms) niet met elkaar, juist doordat het politiek en maatschappelijk zo'n heet hangijzer geworden is.
Overigens moeten we dat wel kwalificeren – hier in Nederlands wordt (bijvoorbeeld bij de KNAW) wel degelijk gedebatteerd. Daarnaast zie ik McIntyre meer als activist dan als wetenschapper, wat overigens absoluut geen reden mag zijn om hem van het debat uit te sluiten.
Maar hartelijk dank voor je verwijzing naar de discussie Bohr – Einstein! Het deed me denken aan Abraham Pais die beiden goed gekend heeft en sublieme biografieën over hen schreef ('Subtle is the Lord' en 'Inward Bound'). Pais beschreef ooit dat hij in Brussel op de Solvay conferentie de urenlange gesprekken volgde, verborgen in het donker temidden van dikke wolken sigarenrook… in de hoop geen woord te hoeven missen.
De Noorderlicht aflevering met interviews met meesterverteller Pais staat hier: http://www.youtube.com/watch?v=ewnMSTeMcNY
Niet missen! :-)
Ik ken Steve McIntyre nog van de tijd dat hij onbevangen op zoek ging naar de bronnen van de hockeystick, zijn motieven zijn glashelder, de reactie van Mann is onwetenschappelijk.
Ik neem het Martijn van Calmthout zeer kwalijk dat hij nooit onderzoeksjournalistiek heeft gedaan op de scoop die ik hem op een bordje heb aangereikt. In plaats daarvan schreef hij een hagiografie van een "gekwetste" wetenschapper, een journalist onwaardig.
Ook Martijn vindt "effectieve" wetenschap blijkbaar belangrijker dan "eerlijke" wetenschap. (Stephen Schneider)
Hans,
Ik heb veel bewondering voor McIntyre, ook vandaag weer nu hij Michael Mann 'verdedigt' in het zinloze justitiële onderzoek dat tegen hem en UVa wordt aangespannen. Qua persoon lijken ze sterk op elkaar, Mann heeft dezelfde passie t.a.v. zijn onderzoek en is even rechtlijnig. :)
Er lijkt wel wat vooruitgang in te zitten nu Mann als een van de weinigen zijn brondata m.b.t. paleoclimatologisch onderzoek online gaat zetten. Had men dat maar eerder gedaan…
Beste groet,
Bob
ik had vorig jaar het "genoegen" om een key-note presentatie van dhr Hajer mee te maken.. dhr Hajer gebruikte om de zin het woord global warming en CO2 terwijl dat niet eens het hoofdonderwerp van zijn praatje was.. ik vond dit zelf al enorm onnozel en heb daar opmerkingen over gemaakt richting enkele ambtenaren/wetenschappers.
Geen enkele maal werd er door de heer Hajer iets gezegd over het feit dat we gewoon zuinig moeten zijn met alle aardse bronnen en peak oil… Het was een walgelijke presentatie in Tilburg.
Diverse reacties op diverse onderwerpen op Climategate.nl van 1 mei 2010.
Het filmpje over de Beagle reis had interessant kunnen zijn, ware het niet dat de betreffende ‒duidelijk “alarmistische”‒ acteurs kennelijk ‒net zo min als de onbenul Al Gore‒ de eonen bestrijkende grafieken, die gemaakt zijn van temperatuur verloop en CO2 gehalte, niet hebben begrepen!
Volgens die grafieken volgt het hogere CO2 gehalte immers juist een hogere temperatuur en niet omgekeerd, zoals de Beagle opvarenden meenden te moeten concluderen uit hun zeemonsters.
De interpretatie van die zeemonsters is dus duidelijk niet correct, want er ís geen AGW CO2 (Antropogenic Global Warming CO2 = door de mens veroorzaakte wereldwijde opwarming door CO2) en er is dus evenmin een zeespiegel verandering door AGW CO2.
Tenminste niet waargenomen in Nederland, noch in Spanje gedurende mijn leven van 77 jaar, altijd wonend dichtbij zee.
In het “verslag hoorzitting IPCC” komen de namen voor van diverse notoire “alarmisten”, die ‒ondanks de bewezen decennia lange leugens over AGW CO2‒ nog steeds een euveldaad begaan, door te blijven beweren dat AGW CO2 een bedreiging voor de aarde is.
Ik acht het absoluut noodzakelijk om de hierna te noemen personen van verduidelijkend commentaar te voorzien, om enig inzicht te krijgen in de kwaliteit en waarde van hun alarmistische standpunt.
Dijkgraaf
Robbert Dijkgraaf is universiteitshoogleraar mathematische fysica aan de Universiteit van Amsterdam en president van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen, dus op voorhand niet een op klimaat gespecialiseerd deskundige.
Enige tijd geleden ‒Januari 2009‒ heeft de heer Dijkgraaf gemeend een weerzinwekkend slijmerige ophemeling van Obama aan hem te moeten sturen (http://www.scienceguide.nl/200901/robbert-dijkgraaf-schrijft-obama.aspx), waarin de heer Dijkgraaf meningen ten beste geeft, die niet getuigen van een reële kennis van US-zaken.
De heer Dijkgraaf heeft vanuit zijn KNAW functie gezegd dat A) alle literatuur over de verschillende thema's van het IPCC nog eens in ogenschouw nemend, er eigenlijk geen reden is om af te stappen van wat er in het vierde assessment rapport van 2007 stond en dus dat B) de IPCC rapporten over snelle wereldwijde klimaat- en temperatuur- verandering, veroorzaakt door AGW CO2, nog steeds geldig zijn. En dat zegt de heer Dijkgraaf dan ondanks “Climategate”, “Himalayagate” en andere “gates”!
De onpartijdigheid van de heer Dijkgraaf is dus O!
Dat maakt de heer Dijkgraaf uiteraard volledig ongeschikt om op enigerlei wijze betrokken te zijn bij een beoordeling van het gedrag van het IPCC en van het kopstuk daarvan ‒Pachauri‒ de grootste zwendelaar aller tijden, zoals onthuld door de journalisten Christopher Booker en Richard North, schrijvend voor The Sunday Telegraph, gepubliceerd 8:30 AM GMT 20 Dec. 2009.
Hajer
Maarten Hajer is directeur van het PBL (Planbureau voor de Leefomgeving) en als zodanig heeft hij de ex-minister van VROM ‒Mevr. Jaqueline Kramer‒ kennelijk zo slecht voorgelicht met zijn alarmistische overtuiging dat zij de meest stupide uitspraken heeft gedaan met betrekking tot AGW CO2.
Met opmerkingen als A) ik denk dat de erkenning van het IPCC in historisch opzicht buiten kijf staat en B) het IPCC heeft een enorme bijdrage geleverd aan beleidsrelevante kennis en C) dat hier en daar misschien een foutje is gemaakt (naar aanleiding van “Climategate”, “Himalayagate” en andere “gates”) is het natuurlijk volkomen duidelijk dat de heer Hajer een zelfverklaarde alarmist is.
Dus is ook hij volledig ongeschikt om enig oordeel te vellen over het gedrag van het IPCC en Pachauri, maar dat deert hem kennelijk niet, want hij leutert er lustig op los op de hoorzitting.
Dat is overigens wél in overeenstemming met z´n domme AGW CO2 gewauwel op een video opname die ik met afgrijzen heb bekeken.
Het moet toch een vreselijke ergernis zijn voor de leden van de hoorzitting, die wél kritisch staan tegenover het alarmistische onderwerp AGW CO2, maar beleefd moeten blijven zitten luisteren naar de van dom halsstarrig onbegrip getuigende AGW CO2 alarmisten.
AGW CO2 is only 0,001152 % part of the atmosphere!! Thus it should be clear to everybody that such a futile quantity can NEVER be cause of global warming.
Jammer van die laatste zin; die haalt je hele betoog onderuit.