Vanmiddag presenteert Marcel Crok in Den Haag zijn pièce de résistance “De Staat van het Klimaat” aan Diederik Samson.


De critici

Een zekere spanning en opwinding heeft  zich zo langzaamaan meester gemaakt van iedereen om hem heen,  en ook van hemzelf,  de anders altijd zo koel observerende journalist in hart en nieren.

In onze ogen heeft vandaag iets historisch, het voelt alsof er iets wezenlijks te gebeuren staat.

Het is ook niet niks: je baan opzeggen, en alles wat je hebt in de strijd gooien om dat éne boek te schrijven, dat eindelijk de waarheid over klimaatverandering boven water haalt. Vijf jaar lang over de hele wereld reizen, met iedereen praten die er in het debat toe doet, soms meerdere keren, dagen lang. Alles noteren maar ook onthouden, Marcel is een wandelende klimaatencyclopedie geworden. En ook een centraal punt: iedereen kent en respecteert hem, en blijft contact houden.

Zijn boek geeft ons als critici een ijkpunt, een monument, een soort van rechtvaardiging. Vanaf vandaag wordt alles anders!

De alarmisten

Ik vroeg me zojuist af: welke spanning zouden de beroepsalarmisten vandaag eigenlijk voelen? De meeste sceptici kun je nog wel van het lijf houden met vage beschuldigingen van onwetenschappelijkheid of bevooroordeeldheid, of minder ter zake doende attributies zoals platte aarde kijkers of (het door ons veruit geprefereerde) non-believers. Maar Marcel is een moeilijk geval. Bekroond journalist, die door niemand ooit op een fout is betrapt, en bij vriend en vijand een onkreukbare, integere reputatie geniet. Zijn boek zal niet genegeerd kunnen worden, of met loze kreten afgeserveerd.

Ik denk persoonlijk dat de hoofdconclusies ook niet weerlegd kunnen worden, voor zover ik weet klopt alles wat erin staat. Ik vraag me dan ook echt af: denken de beroepsalarmisten wél dat ze een significant deel van wat er in het boek staat zullen kunnen weerleggen? Of zijn ze diep van binnen best bang dat alles wat ze jarenlang zo hard geroepen hebben eindelijk echt aan de kaak gesteld gaat worden? Dat het vertrouwde wereldje van het eigen gelijk, het gespreide bedje en de vanzelfsprekende klimaatgeldstromen wel eens heel snel voorbij zou kunnen zijn? Zouden ze daar aan gedacht hebben toen ze een paar uur geleden nog even nadachten voor het inslapen? Vanaf vandaag wordt misschien wel  alles anders….

De wetenschappers

Er is maar een klein groepje wetenschappers dat zich actief en overtuigd in het klimaatdebat mengt. De meesten ergeren zich aan de toon van het debat, en proberen eromheen te sturen, voor zover dat gaat, want bij de fondsenwerving is dat vaak best moeilijk.

Deze grote groep weet meestal best dat het een opgeklopt verhaal is, maar zo kent elk periode zijn politieke stokpaardjes. En als het leidt tot minder verspilling van fossiele energie is het niet eens zo’n slechte hype. En dan is er nog het voorzorgsprincipe…  Daarbij is het allemaal vreselijk ingewikkeld, en hebben ze het al zo ontzettend druk met wetenschappen. Geen tijd voor een tijdrovende persoonlijke onderzoekingstocht!

Maar nu is er Marcels boek. Dat lees je in een avondje of twee. Alle punten belicht, objectief, met naam en toenaam, en alle bronnen uitgebreid vermeld. Zo onafzienbaar is dat persoonlijke onderzoek opeens niet meer! Tsja.. welk excuus heb je dan nog? Vanaf vandaag ligt dat toch wel duidelijk anders!

De politici

Ik geef al jaren kritische lezingen, en nodig daarvoor altijd alle mensen uit waarmee ik in de maanden ervoor discussie over het klimaat gehad heb, met name de klimaatverontrusten. Als er van de 40 uitgenodigden één op kwam dagen was het veel, hoe fel men ook was geweest in de discussie. Terwijl ik naar elke lezing ga waaruit zou kunnen blijken dat ik ergens een fout bij gemaakt heb. Ik wil gewoon echt weten hoe het zit!

Maar zoals een wijze priester mij ooit voorhield: geloven is de hoogste vorm van zeker weten. Immers: als je iets zeker weet, maar er doemt een nieuw feit op, dan verandert je mening. Maar als je ergens in gelooft, dan verandert dat niet door nieuwe feiten. Die zijn alleen maar uiterst hinderlijk omdat je er een draai aan moet geven. Dus zullen de meeste fanatieke alarmisten  “De Staat” waarschijnlijk gewoon niet lezen. De mail van Rik Leemans wees al duidelijk in die richting. En tot nu toe werkte dat ook.

Maar ook de beleidsmakers en de nieuwe regering gaan Marcel’s boek lezen. Vooral ook omdat uit alle onderzoeken blijkt dat de bevolking het klimaatalarmisme allang niet meer serieus neemt. Het is politiek gezien een achterhoedegevecht geworden. Misschien wordt het boek hun escape? Je kunt in ieder geval niet werkzaam zijn op klimaatgebied en het níet gelezen hebben! En je kunt als politicus het boek niet lezen zonder af en toe geschokt te zijn, en ernstige twijfels te krijgen aan de informatie die je tot nu toe gekregen hebt van instanties als het IPCC, het Planbureau van de Leefomgeving, het KNMI,  en allerlei gelegenheidsinstanties die de laatste jaren uit de onbegrensde klimaatpotten betaald zijn.

De beroepsalarmisten zullen dus voortaan pittige vragen kunnen verwachten, die niet meer weg te wuiven zijn zonder goede argumenten. Dat is, hoe vreemd ook, echt een ommekeer. Vanaf vandaag wordt alles dus écht anders!

Deel dit bericht a.u.b.
LinkedInMastodonWhatsApp

Gerelateerd: