Nemo, het in media zo aansprekende clownvisje prijkte al met foto op de voorkant van de laatste Bionieuws naar aanleiding van de in Biology Letters gepubliceerde studie ‘Ocean acidification erodes crucial auditory behaviour in a marine fish.’
Alarm!!!
Ik dacht: Een voor media aansprekend zieligheidssymbool + ‘detrimental’ oceaanverzuring. Dat zal wel weer uit de zelfde Australische hoek komen, waartoe ook IPCC-lead author/Greenpeace-auteur Ove Hoegh Gouldberg en Greenpeace-auteur behoort.
De eerste auteur komt van de Universiteit van Bristol, maar Philip Munday is de tweede auteur. Het onderzoek is een herhaling van Munday’s onderzoek in iets ander jasje dat vorig jaar in PNAS prijkte, met de zelfde gemankeerde methodiek waarover ik toen al blogde.
Met mediakoppen als ‘Nemo verdwaalt’en ‘roofdieren eten Nemo op omdat hij de weg naar rif niet vindt’. Philip Munday publiceert in diverse teamsamenstellingen aan de lopende band uitzinnige claims over de volgens hem steevast ‘detrimental’ invloeden van oceaanverzuring.
This study provides, to our knowledge, the first evidence that ocean acidification affects the auditory response of fishes, with potentially detrimental impacts on early survival.
Kijk ook hoe Munday in wereldmedia uitzinnig speculeert
Het persbericht meldde:
“In our experiments we created the kind of sea water we will have in the latter part of this century if we do nothing to reduce emissions. We exposed baby fish to it, in an aquarium and then returned some to the sea to see how they behaved.
“When we released them on the reef, we found that they swam further away from shelter and their mortality rates were five to eight times higher than those of normal baby fish,” Professor Munday says.
He adds it should be clearly understood that this impact is likely to happen independent of global warming, and is a direct consequence of human carbon emissions.
The research team concludes “Our results demonstrate that additional CO2 absorbed into the ocean will reduce recruitment success and have far-reaching consequences for the sustainability of fish populations.”
Maar wat meten ze?Dit kan geen realistische simulatie zijn
Vissenlarven in een tank dompelen ze plots onder in water met een dubbele, danwel 3-voudige CO2-concentratie. En vervolgens claimen zij dat dit een realistische simulatie van de werkelijkheid is, als IPCC-scenario’s uitkomen.
DE MISSENDE DENKSTAP VOOR DE LIEVE LEZER
Niet de pCO2 zelf kan het probleem zijn bij in koraal levende visjes, die evolueerden bij een pCO2 die een veelvoud was van nu. (In de Jura lag de pCO2 vijfmaal zo hoog als nu, en je vindt in fossiele afzettingen zowel clownvis-achtige koraalvissen als rijke koraalriffen: ergo, het is onwaarschijnlijk dat een hoge pCO2 an sich ‘detrimental is, het gaat om de snelheid van verandering die visjes in hun leven meemaken die negatieve effecten op gedrag en overleving kan geven. Die snelheid van verandering in pCO2 is het enige dat van belang kan zijn.
Dus is mijn vraag: als je vissenlarven, die nu zijn ingesteld op de huidige concentratie plotseling blootstelt aan de verandering die in een eeuw plaats vindt, is dat dan een realistische simulatie. Hebben we hem?
Controle van de kwaliteit van experimenten is simpel: Mocht CO2 verdubbelen tot 550 ppm in 2050tov de industriele revolutie in 1850, dan betekent dat een stijging van 275 ppm in 200 jaar, dus iets meer dan 1ppm stijging per jaar: de invloed daarvan op de pH van zeewater is een veelvoud kleiner dan de natuurlijke variatie van enkele tienden van punten. Wanneer, lieve lezer, je bijvoorbeeld aanneemt dat er ieder jaar in de natuur een generatie visjes bijkomt, betekent dit dus een minieme verandering die de vissen te verwerken krijgen. De concentratie zelf kan onmogelijk het probleem zijn, want koraalvisjes evolueerden bij een pCO2 die veel hoger lag dan nu, 2000 ppm.
Vissenlarven aan water blootstellen met 1 ppm meer CO2 dan de controle zou een realistische simulatie zijn. Iets dergelijks schreef ik ook al in ‘De Staat van het Klimaat’, op basis van de reviewstudie van Iris Hendriks in Estuarine and Coastal Shelf Science die vergelijkbare kritiek had. Waarmee kritiek vervalt dat ik niet gekwalificeerd ben kritiek te leveren: ik baseer me gewoon op wetenschappers die niet door milieu-activisme zijn verblind en mediageilheid. Dus waarom sturen de reviewers deze proef niet terug?
Toegegeven, dan krijg je geen ‘detrimental’-effect.
Het lijkt er verdacht op dat men DAAROM de vissen plots een 600-voudige stijging te verwerken geeft, ZONDER CONTROLE-situatie met wat er verandert als je ze in oceaanwater met een veel lagere CO2 zet.
Zie Wikipedia: clownvis in tank wil niet naar anemoon zwemmen
Anthony Watts blogde ook al over deze nieuwe vrucht aan de Australische oceaan-activistenboom. Want wat kun je in Wikipedia lezen, de kwekerswijsheid van iedere aquariumhouder:
Captive bred clownfishes may not have the same instinctual behavior to live in an anemone. They may have to be coaxed into finding the anemone by the home aquarist. Even then, there is no guarantee that the anemone will host the clownfish.
Waarmee je de uitkomst van het PNAS-experiment dus ook al kunt verklaren: in tanks gekweekte clownvissen vertonen ander gedrag, ze ‘vinden hun huis niet’ zoals de wereldwijde pers dat meldde.
Ook niet onbelangrijk te vermelden is dat de clownvis evolueerde in oceanen met een vijfvoudige concentratie CO2 met die van nu. Dat je rekening moet houden met contemporary evolution, organismen passen zich veel sneller aan dan gedacht. Op Climategate spreken wij dan ook consequent van oceaanfertilisatie, het glas is bij ons halfvol omdat bij stijging tot 550 ppm de effecten netto gunstig zijn.
Het is vooral de wetenschap die ernstig verzuurt raakt door milieu-activisten die iets te graag de krant willen halen.
Ik las dat er een soort evenwichtsmechanisme in zeewater is tussen calciumcarbonaat en koolzuurdioxide in het vrije zeewater. (geldt dus NIET in een proeftank). Een teveel aan CO2 verschuift dan naar CaCO3 en omgekeerd. Uit: De Wateren der Wereldzee – Dr. P. Groen, adj. dir. KNMI – Afd; Oceanologie uitgegeven in 1953 door de Boer te A'dam. (pagina 76).
@ H. Oldeboom
Het is correct dat er in water een evenwicht bestaat tussen CO2, HCO3 en H2CO3. Bij elkaar opgeteld geeft dit de total hoeveelheid inorganische koolstof (total inorganic carbon). De verhouding waarin de drie voorkomen hangt af van de pH van het water. Dit geldt voor zeewater, maar net zo goed voor een proeftank. Bovendien neem ik aan dat de tank met zeewater was gevuld. Bij toevoeging van extra CO2 verschuift het chemisch evenwicht en daalt de pH (verzuring). Je bewering dat verzuring niet geldt voor een proeftank is onjuist.
@ Rypke
Ik begrijp je argumentatie niet. Waarom zou de CO2 verandering over een (willekeurig gekozen) periode van 1 jaar van belang zijn? Beweer je dat de vissen zich aanpassen aan de nieuwe pH, en dus de pH verandering over de leeftijd van een vis van belang is?
De verandering van de pH van het zeewater hangt af van de totale pCO2, dus mogelijkerwijs een verdubbeling in 2100 en niet een stijging van 1 ppm.
Ik heb het artikel niet gelezen, maar ik neem aan dat de onderzoekers het punt willen maken dat het gehoor van de vis beschadigt in zuur water. Aangezien de vissen zich evolutionair hebben ontwikkeld in water dat overeenkomt met pCO2<280ppm, zijn ze niet uitgerust om in het zuurdere water bij pCO2=550 ppm nog te kunnen horen… Nogmaals, ik begrijp je 1ppm argumentatie niet.
@ Christo Oldeboom
Kleine correctie. De pH in de zeewater buffer wordt niet alleen bepaald door CaCO3, CO2, HCO3 en H2CO3. Doch in overwegende mate door de concentratie van andere + en – ionen. (De zogenaamde Revelle factor.) Daardoor is zeewater in beginsel niet ‘zuur’ (beneden pH 7) doch in de poolzee pH = 8.1, aan de equator 7.9. En in estuaria komen zowel hogere als lager waarden voor. Enige jaren geleden heb ik hieraan gerekend, en ook op web sites verhandelingen gevonden over de complexe werking van de zeewater buffer. Eventueel waargenomen daling van de pH (nog steeds geen ‘verzuring’ ) kan ook worden toegeschreven aan de verandering van de andere ionen concentraties, bijvoorbeeld door het spuwen van ‘industriële’ zouten, die bijvoorbeeld in de Noordzee, vooral vanuit de oostkust van GB, verre van onbetekenend is. (De Rijn hebben we inmiddels behoorlijk aan banden gelegd). De pH in de Noordzee daalt sterker dan in de oceanen, en dat komt vast niet door lokaal verhoogde CO2 concentratie in de atmosfeer. (We praten overigens over honderdsten van pH eenheden). Ik constateer dat onderzoekers van dit fenomeen in de Noordzee maar weer al te gemakkelijk op een mogelijk effect van CO2 uit de atmosfeer wijzen.
Ter vergelijking, ook de pH in het bloed wordt niet bepaald door de CO2 concentratie in de longen. Maar door een enzym activiteit in de nier. Met de long medici in onze Leidse faculteit heb ik hierover uitgebreid van gedachte gewisseld. In dit biologische systeem is geen effect te verwachten van een tienvoudige vermeerdering van CO2 in de longen. Hoe het nu precies zit met de verandering in de zoutbuffer in het zeewater durf ik niet direct off hand te zeggen. Ik stuitte destijds op een moeilijke relatie tot de derde macht tussen pH en ionen concentraties. Ik wil me er wel weer in gaan verdiepen, maar ik denk dat de veronderstelde pH daling in de zeeën vooralsnog van weinig belang is voor de ‘klimaatdiscussie’. Slechts wordt gebruikt als zoeken naar een stok om de hond te slaan.
In het algemeen een reactie op recente postings en weerwoord daarop.(Zie onder meer ook mijn reacties op commentaren van Brigitte).
We zijn mijns inziens op dit moment vooral toe aan kritische beschouwing van het gebruik van logica door discussianten met uiteenlopende opvattingen.Niet op waardebepaling van ex cathedra uitspraken van 'horen zeggen'.
@Christo en Tinstaafl,
Het is toch niet zo moeilijk, lezen?
De argumentatie van oceaanverzuurders is dat de SNELLE VERANDERING in pCO2 zo vreselijk is, niet de concentratie an sich. Dit omdat ze ook wel inzien dat de meeste vissen evolueerden bij een pCO2 die een veelvoud is van nu.
Neem de Jura, met rijke koraalriffen toen de atmosfeer een vijfvoud aan CO2 bevatte en die atmosfeer in evenwicht ligt met de bovenste laag van de zee (DIC waardes), zie ook het krijt. Afgezien van de laatste miljoen jaar, toen CO2 historisch laag was is het altijd hoger geweest.
Dus hoge pCO2 an sich hoeft het probleem niet te zijn, want bij een hoge CO2 in historische zee wemelde het van koraal en koraalvisjes. Ja, hebben we hem?
Dat zijn denkstappen 1 en 2 die ik natuurlijk uitvoerig uit de doeken had moeten doen, aannemend dat jullie mijn 10 blogs daarover hiervoor en mijn bijdrage in 'De Staat'niet hebben gelezen, omdat je je lezer nooit te laag kunt inschatten
Dan, zucht, wat doen de onderzoekerrrrrrs. Visjes die qua metabolisme etc gewend zijn aan het zeewater met de HUIDIGE concentratie, stelt men in een bliksemschicht bloot aan het veelvoudige (zoals overigens bij alle oceaanverzuurexperimenten)
Dan is mijn vrrrraaaaaaagggggg
Is dat een realistische simulatie van de verandering die de visjes in de echte oceaan ondervinden.
Neeeeeuhhhh
En mijn volgende vrrraaaggggggg is dan: is er een controleproef waarbij een lagere CO2 dan nu werd gebruikt als toets, om te zien of het gedrag van die kutvisjes dan ook verandert
Neeeeuuhhhh
En wat is die 1 ppm dan per jaar. De Verrrraaannnndeerrringgg van Co2 per jaar zoals vissenlarven die nu meemaken, aangenomen dat ze bv ieder jaar 1 maal larven krijgen al zal het in de tropen continue kunnen zijn. (had ik veel explicieter moeten aangeven, kijk lieve lezerrrr, dat neem ik even aan, want anders snappen jullie het niet meer. )
Krijgen die koraalvissen het hele jaar door larven die al in een jaar opgroeien tot volwassen vis, dan ervaren vissen helemaal geen verandering tov nu
Is het logisch aan te nemen dat er in de natuur dus enige 'detrimental'effecten zijn
Neeeeeeeuuhhh
Waarover blogde ik ook al, en schreef ik recent nog een verhaal in EOS
Contemporary Evolution
Wat beteeuukent dat?????
Dat houdt in dat organismen sneller op hun omgeving reageren met aanpassingen in fenotype en zelfs genotype dan aangenomen. Ook Theunis Piersma heeft daar net nog een boek over geschreven, zie ook het werk van Michael Kinnison
Wat is de consequentie daar van (nu tellen we denkstap 1 +2+3+4 bij elkaar op, goed opletten jongens…)
Dat die kutvisjes in de natuur veel meer ruimte hebben om zich aan te passen bij veranderende condities dan in deze bliksemproef waarbij iedere mogelijkheid voor aanpassing ontbreekt
Ooh jee, dan moet ik natuurlijk ook nog uitleggen hoe evolutie misschien wel werkt. Nou, er was eens een bebaarde meneer
GVD
Ik zie niet in waarom dat nu zo moeilijk te begrijpen is
@ Arthur: Dank voor het college. Met graagte gevolgd!
Het staat ook in De Staat van het KLimaat uitgelegd (ik dacht dat iedereen het boek hier al had gelezen), en nu heb ik het ook even aangevuld in het blog
Dank Arthur voor je aanvulling.
@ Rypke
Je laat zelf cruciale stappen weg uit je redenatie, dus moet je ook niet verbaasd zijn als mensen het niet meteen begrijpen.
Laat ik je denigrerende toon maar negeren voor het moment. Mijn eerste vraag: heb je artikel zelf gelezen, of ben je afgegaan op het persbericht? In het artikel wordt het een en ander duidelijker uitgelegd.
De vissen groeien vanaf larve op in een tank met normaal of verhoogd CO2. Hun gehoor ontwikkeld zich dus bij of normaal, of verhoogd CO2.
Vervolgens worden ze aan een gehoortest onderworpen in de proeftank. Met andere woorden, ze worden nooit bloodgesteld aan snelle veranderingen in pH, maar brengen hun hele leven bij dezelfdt pH door. Vissen bij verhoogd CO2 / lage pH horen slechter.