Maandagmiddag ontving Diederik Samsom uit handen van Marcel Crok diens voorlopige levenswerk.
Hoewel Diederik’s optreden geen verrassing meer was, wil ik toch nog even opmerken dat dat een jaar geleden absoluut ondenkbaar was geweest, en zelfs op dit moment allesbehalve vanzelfsprekend. Alles is dus sinds maandag in ieder geval een beetje anders!
De uitgever
Eerst kwam de trotse uitgever Maarten Carbo aan het woord, en terecht, want ook het feit dat een Nederlandse uitgever een klimaatkritisch boek wil uitgeven is allesbehalve vanzelfsprekend. Hij stelde dat Marcel (ook letterlijk) de naam en missie van de uitgeverij waargemaakt had door een Paradigma aan de kaak te stellen. De tamtam rond de presentatie had hem geloof ik een beetje verrast maar hij leek er terecht van te genieten.
De sprekers
Daarna volgden Marcel en Diederik. Hun verhaal is volledig terug te horen op de site die Marcel heeft gemaakt naar aanleiding van het boek: www.staatvanhetklimaat.nl.
Marcel’s uitstekend te volgen verhaal was helder en als altijd zowel direct als correct, en inhoudelijk nuttig in elke zin. Het ging niet eens rechtstreeks over het boek. Het is zeer de moeite waard voor wie wil weten wat er nou fout ging met het IPCC. Verder moeten jullie gewoon allemaal het boek bestellen, dat kan hier.
Toen Diederik! Daar was ik ontzettend benieuwd naar. Deze uitermate intelligente man, één van de sluwste debaters die ik ken, en een charismatisch spreker, is een levensgevaarlijke tegenstander, waartegen je amper een kans maakt als je samen voor een zaal staat. Maar zijn mea culpa na climategate (dat je overigens niet moet uitleggen als een verandering van standpunt!) heeft hem in sceptische hoek veel respect opgeleverd, en ook eerdere contacten met Marcel hadden aangetoond dat hij – inmiddels, dat zeg ik er toch nog even bij – open staat voor een open en eerlijke discussie over de wetenschap achter het door hem nog steeds zo gewenste klimaatbeleid. Of dit respect voor hem in eigen kring handig is weet ik eigenlijk niet, maar het was alleszins te verwachten dat hij er in zijn praatje voor zou waken om de officiële status van knuffelalarmist opgeplakt te krijgen!
Kijk vooral zelf naar de acht minuten waarin hij magistraal een zaal vol sceptici bespeelt en zijn punt weet te maken zonder iemand op de tenen te trappen (het was natuurlijk Marcel’s feestje). Ik kan alleen maar grote bewondering hebben voor zijn ook inhoudelijk sterke verhaal, met slechts een enkele alarmistische uitglijer, af en toe zeker kritisch, waaruit groot respect bleek voor Marcel’s werk en opstelling, en begrip voor zijn standpunt.
Het historische moment
Wat iedereen bijgebleven zal zijn was zijn persoonlijke getuigenis, waarin hij naar de toekomst ging en zijn nu 9 jarige dochter liet vragen waarom hij indertijd niet genoeg tegen klimaatverandering gedaan had. Corny, voor de hand liggend, pathetisch, en een slechte Amerikaanse president waardig. Helemaal met u eens!
Maar vervolgens voerde hij diezelfde dochter op die over 20 jaar De Staat van het klimaat in zijn boekenkast vindt en haar oude vader vraagt waarom we in godsnaam al die miljarden verspild hebben aan het klimaat, terwijl we al in 2010 al wisten dat het IPCC verhaal niet klopte. Chapeau Diederik, wat een vondst!
Ik wijd hierover uit omdat dit moment in mijn ogen, hoe klein ook, historisch was.
Want wat legt beter de tegenstelling bloot zoals die tussen de klimaatkampen bestaat als je alle opgeklopte emotie eruit haalt? En wat geeft een betere weg naar een zinnig vervolg van het debat aan, dan juist het feit dat alarmistische Diederik op een bijna puur sceptisch feestje het woord voert? Waarin hij zelf nog nadrukkelijk refereert aan Marcels toekomstbeeld waarin de sceptische toppers als McIntyre en Pielke met de huidige IPCC experts samen aan een volgende IPCC assessment schrijven. Die droom leek hij eerlijk met Marcel (en mij) te delen.
Diederik noemde het boek als een voorbode daarvan, ik zie zelf de boekpresentatie evenzeer als een mooie voorbode, althans voor Nederland.
De borrel
Het vollopen van de zaal was als een warme douche. De trotse familie en persoonlijke vrienden uiteraard als eersten, vervolgens druppelde ook iedereen uit de kritische hoek die kon komen binnen. Om er een paar te noemen, naast uiteraard alle climategate.nl-ers zag ik Bas van Geel, Salomon Kroonenberg, Hans Labohm en Arthur Rörsch. Uit politieke hoek was er, voor zover ik weet, helaas alleen Richard de Mos. Echt jammer van de andere partijen die dit moment ondanks herhaalde uitnodigingen hebben laten liggen.
Maar er waren ook alarmistische aanwezigen, en die zijn na afloop natuurlijk het leukste om mee te praten. Dat gaat dan wel een beetje met vallen en opstaan, want we zijn het niet zo gewend, maar ik vond het erg leuk om te praten met Leo Meyer en Bart Strengers van het Planbureau van de Leefomgeving, de ronduit alarmistische club die al jaren het VROM beleid bepaalt en zeer actief is binnen het IPCC. Bart had al eerder de première van de eerste beschaafde klimaatdiscussie in Nederland met Hans Labohm over IPCC temperatuurreeksen, en Leo was zonder meer uitermate uitnodigend en we zullen binnenkort beslist nog eens afspreken om lekker door te kibbelen.
Ook deze keer ontstonden er meerdere interessante discussies, die door elkaar heen liepen omdat er zoveel te bespreken viel. Geen vijandigheid, wel sterke meningsverschillen. Maar die zijn er om uit de weg geruimd te worden.
Er waait een nieuwe wind in klimaatNederland.
Mooi verslag Theo! Je hebt het meest optimistische en meest bruggenbouwende verhaal geschreven dat mogelijk is op basis van wat Diederik Samsom ten beste gaf. Als een psychologisch grootmeester verzwijg je de pijnlijke elementen in Samsoms betoog en focus je op het goede nieuws. Klasse! Kan elk mens van leren. Want ook het opkloppen van de bezorgheid over alarmistische uitspraken (waar ik me regelmatig aan bezondig) is eigenlijk een vorm van alarmisme. En hoewel er in Afrika en in andere arme gebieden dagelijks mensen onbedoeld holocaust-achtige toestanden meemaken, en klimaatalarmisme de oplossing van hun problemen het minst bevordert cq. tegenwerkt, is ook hier angst een slechte raadgever en alarmisme een foute reflex. Vrijdag hebben we onze redactievergadering op de eerste verjaardag van de Climategate e-mail hack. Ik breng bij deze in dat we het schrijven zonder "angst" (zoals het in de Angelsaksische wereld met Duits accent wordt gebezigd) tot Leitmotif maken. Jij hebt met dit artikel de aftrap gegeven. Thx! ;-)
Meer sceptici aan de beleidsbepalende tafels? Check: http://judithcurry.com/2010/11/15/uncertainty-get… Curry, Santer, Lindzen en Michaels allemaal bij de house hearing morgen voor US Congress energy & environment commitee. Historisch!
Op voorhand, ik heb me nooit zo erg geïnteresseerd voor climategate. Met ziet het nu als een verdienste van het boek van Marcel dat hij glashelder de ‘misdragingen’ uiteen zet van hen, die op overdreven wijze de AGW theorie hebben verkondigd. De wetenschappelijke autoriteit van deze verkondigers is ondergraven en mijns inziens indirect (en dat is ernstiger) de wetenschappelijke instelling van hen.
Wat mij verwondert is dat dit laatste niet doordringt tot audit panels zoals van IAC, die stellen, er zijn (procedurele) fouten gemaakt in IPCC (b.v. het gebrek aan aandacht schenken aan alternatieve visies), maar de conclusies blijven niettemin overeind (dat CO2 een belangrijk broeikasgas is). Deze panels zijn niet doorgedrongen tot de kern van de problematiek. Die is, wat is nu eigenlijk de basis voor de veronderstelling dat het infrarood absorberende molecuul CO2 wezenlijk de oppervlakte, temperatuur kan beïnvloeden? Dit veronderstelde effect wordt ontleend aan primaire eigenschappen van infrarood absorberende en emitterende stoffen (H2O, CO2) in de atmosfeer, wat op het eerste gezicht geen onredelijke veronderstelling is. Het was begin 16de eeuw ook helemaal niet zo gek om de dag en afwisseling te verklaren met een zon die om de aarde draait. Tot Galileo met een andere veronderstelling kwam en ‘autoriteiten’ uitnodigde eens door zijn kijker de te kijken. Wat zij weigerden, want zij wensten zich van de wijs te laten brengen.
Zo kijk ik momenteel ook aan tegen de huidige discussie over het mogelijke effect van CO2 op de oppervlaktetemperatuur. Men wenst zich niet van de wijs te laten brengen dat zo’n effect moet bestaan en men weigert door de kijker van hen te kijken die menen dat het effect van CO2 klein tot nihil, mogelijk zelfs negatief, is. (Op grond van fysische wetten en verschijnselen die in de IPCC CO2 theorie onderbelicht zijn gebleven).
Wat ik bedoel te zeggen, is dat Marcel voor de goede verstaander in principe een heersende primitieve wetenschappelijke instelling heeft blootgelegd. Maar komt dat ook in het boek voldoende expliciet tot uitdrukking? En wat te denken van de panels van wetenschappelijke instellingen met ‘autoriteit’ die aan de vraagstelling van de kwaliteit van de hedendaagse klimaatonderzoekers voorbij zijn gegaan?
Marcel zit in zijn boek nog steeds op de toer van de gematigde klimaatsceptici (bv. van de Pielke’s) die menen dat in de IPCC doctrine een effect van CO2 slechts wordt overdreven. Dat is in dit stadium van de discussie en op grond van de interpretatie van waarnemingen waarover we beschikken, wellicht een verantwoorde stellingname, om het grotere publiek mee te benaderen om twijfel te zaaien over de panieksituatie die rond CO2 is ontstaan .
Mijns inziens wijzen de waarnemingen echter in toenemende mate op een veronderstelling dat het effect van CO2 op de oppervlaktetemperatuur nihil zal zijn. Het is wellicht nog tien jaar afwachten voordat deze theoretische veronderstelling voldoende door waarnemingen wordt onderbouwd. Al dan niet. Maar dan nog, maak ik mij zorgen over de wetenschappelijke instelling van de hedendaagse klimaatonderzoekers (in zowel het alarmistische als het sceptische kamp) die op deze gedachtegang weigeren te anticiperen. Onderzoekers die zich vastbijten in hun eigen overtuiging en die als ‘expert’ uitdragen.
Ik wil het feestje niet bederven hoor, maar begrijp ik nu goed Diederik jaarlijks miljarden gemeenschapsgeld gaat inzetten om zijn dochter in 2030 uit te kunnen leggen wat het voorzorgbeginsel inhoudt?
Marcel, van harte gefeliciteerd met het verschijnen van je boek! Laten we hopen dat het een nagel aan de doodskist is van het klimaatalarmisme.
De zure reactie van Pier Vellinga in Trouw enkele dagen geleden bij het verschijnen van het boek spreekt voor zich. Overigens komt hij (Pier) niet zo makkelijk weg met zijn uitspraken, ik ben bezig met een reactie daarop voor mijn site.
Vriendelijke groet,
Rob de Vos, Klimaatgek
@Woedende Kok: Gelukkig trekt Diederik nu ff niet aan de touwtjes, maar zodra hij de kans krijgt is het antwoord: Ja!
Het valt mij op hoe lovend over deze politicus geschreven wordt.
Terwijl hij niets anders doet dan vriendelijk tegen de moeder praten terwijl hij de lolly van het kind steelt.
Diederik zijn standpunten zijn nog geen millimeter opgeschoven, en daarom verdient hij het nog steeds om hard aangepakt te worden.
Waarom men hier dus soms bijna in z'n k*nt kruipt is mij onduidelijk.
Ik gun Diederik nog een beetje voordeel van de twijfel.
Hij zal moeten kiezen op basis van zijn opleiding aan de TUD of op basis van de "oplijding" binnen zijn politieke partij.
Leo van Bokkum,
Ik ben het helemaal met je eens. Diederik is een tacticus. Veel meer kan je er niet over zeggen.
Het valt overigens met dit kabinet nog maar te bezien of het iets uit maakt dat hij nu niet regeert.
Politiek zal het boek "De staat van het klimaat" meer invloed krijgen dan in de klimaatwetenschap, is mijn inschatting. Slechts alleen in Nederland, zolang een publicatie in het Engels uitblijft. Ik acht het boek vooral van politiek journalistieke betekenis, hoewel diverse zaken zoals de rapportage over afnemende aantallen meetstations en zoals niet verdisconteerde UHI-effecten direct inhaken op de basis van de elke wetenschap: correcte metingen, zuivere waarnemingen, controleerbare gegevens, transparante bewerkingen van de gegevens leidend in begrijpelijke conclusies.
Marcel heeft vooral ondersteuning nodig van vooraanstaande kritische klimaatwetenschappers niet alleen in commentaar op het blog of in het voorwoord. De strijd is te winnen in Hilversum, bij de publieke omroep, die nauwelijks nog enige aandacht heeft besteed aan deze links onwelgevallige ontwikkeling en en dit kritische onderwerp omtrent het klimaat.