Minister Verhagen van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie (ELI) heeft zich op 24 augustus in een toespraak voor het Christelijk Sociaal Congres uitgesproken tegen de linkse alleenheerschappij in het milieudebat. In plaats van anti-kapitalistische retoriek roept hij op tot een realistisch milieubeleid. Dat is positief! Een heldere boodschap van dit kabinet, nadat Bleker ook al eerder zijn eigen reële koers inzette bij het natuurbeheer. Verhagen pleit voor minder statelijke planmatige regelgeving, en neemt stelling tegen de ‘moralistische stok’ waarmee de milieubeweging hardwerkende burgers en profijtelijke bedrijven placht te slaan. Hij wil een realistische kijk op kernenergie als oplossing, en een nuchtere kijk op de nadelen van wind- en zonne-energie. Eindelijk zou je zeggen, afscheid nemen van onzinnige klimaat- en milieudogma’s en een grondige herijking van het duurzaamheidsbeleid.

Maar nee hoor, helaas.

Wie het verhaal goed doorleest kan niet anders dan teleurgesteld zijn. Grootste zonde; Verhagen wil onverkort vasthouden aan het realiseren van de CO2 doelstellingen. Hij gaat daarmee voorbij aan zich opstapelende aanwijzingen dat de ‘natuurramp’ agv CO2-uitstoot waarschijnlijk heel erg mee zal vallen (zie www.staatvanhetklimaat.nl voor een rebuttal). Ook het al veertig jaar durende doemdenken over ‘eindige energiebronnen’ wordt als vanouds van stal gehaald (zie bijdragen van Theo Wolters 1 en 2). En er wordt over het drijvende afval in de Oceaan gesproken alsof er een dikke plastic soep ter grootte van Frankrijk ronddrijft (is met blote oog praktisch onzichtbaar, zie http://en.wikipedia.org/wiki/Great_Pacific_Garbage_Patch). De irreële en/of alarmistische uitgangspunten van het internationale milieubeleid blijft hij dus onderschrijven. In zijn uitweiding over ‘duurzaam rentmeesterschap’ omarmt hij ook nog eens innig het voorzorgsprincipe, het achterhaalde risico-management instrument dat een absolute rem vormt op welvaart en vooruitgang.

Met andere woorden, Verhagen blijft met de wolven meehuilen in het bos, alleen in een andere toonhoogte. Met zijn pleidooi voor een complete integratie van duurzaamheid in ons economische leven slaat hij dan ook compleet de plank mis. Hij wil gewoon de duurzame en onzinnige doelen op een andere manier de samenleving inplannen. Bijvoorbeeld het halen van de 14% duurzame energiedoelstelling in 2015. Hoewel Verhagen zegt met zijn nieuwe Green Deal geen subsidies uit te willen delen, gaat hij dat bij de SDE-plus juist wel doen. En dan ook nog de goedkoopste opties (goedkoop is duurkoop Maxime…), en biomassa verplicht bijstoken in kolencentrales (we gingen toch minder met wet-regelgeving doen?). En als al die subsidievretende ‘milieuvriendelijke’ technologieën uiteindelijk weinig tot geen werkelijke bijdrage leveren aan een beter milieu (want er was gen probleem…), dan is niet alleen het geld maar ook het menselijk onderzoekskapitaal verspilde moeite geweest. Verhagens plannen zijn daarmee alleen maar een andere inefficiënte en planmatige manier om dezelfde verkeerde milieudoelen te bereiken.

Wil Verhagen zijn claims over een realistisch milieubeleid waarmaken, zal hij ook de uitgangspunten van het milieubeleid moeten heroverwegen. Echter, die worden niet meer in Nederland gemaakt, maar in de EU en de UN. En dat is voor Verhagen allemaal nog een brug te ver. We hebben nog een lange weg te gaan…