Frank Loy, hoofd-klimaatonderhandelaar VS
COP17 begint vandaag in Durban, Zuid-Afrika en dan is het leuk om nog eens terug te denken aan die woelige dagen in november 2000 toen COP6 in ons eigen Den Haag plaats had. Daar is ook alle reden toe want de Climategate 2.0 e-mail batch bevat tenminste 1 zeer onthullende e-mail over de wijze hoe taartgooiers, hippie-demonstranten, big industry, big environment, big government, de VN en natuurlijk ook Jan Pronk (zie foto onderaan) eendrachtig samenwerkten aan hun zoals we nu weten luchtledige ideaal.
Wat lezen we allemaal in een lange evaluatie van COP6 van ene Tom Jacob (zie recente pdf) die tot op de dag van vandaag als government affairs manager lobbiet in dienst van chemiereus Dupont?
Onder de geadresseerden van deze e-mail zijn vrijwel uitsluitend wetenschappers en enkele mensen van de VN en van de wereldbank. Mike Hulme krijgt de mail. Schellnhuber van PIK Potsdam natuurlijk. En ook Pachauri. Enige Nederlander hierbij is Edwin Woerdman, een rechtseconoom in Groningen die is gespecialiseerd in het (on)recht van het Europese Emission Trading Scheme. Een believer en tegenpool dus van onze eigen Richard Tol.
date: Wed, 29 Nov 2000 11:13:20 -0500
from: “Tom Jacob” <Tom.Jacob@USA.dupont.com>
subject: REFLECTIONS ON THE HAGUE…
to: … schellnhuber@pik-potsdam.de… jonathan.pershing@iea.org, RKinley@unfccc.int, …m.hulme@uea.ac.uk…pachauri@teri.res.in… e.woerdman@rechten.rug.nl… munasinghe@worldbank.org… [kleine selectie van alle geadresseerden; HS]
In The Hague, we saw for the first time organized disruption of the conduct of negotiation and publicly staged confrontations. While organized and deeply committed environmental activism has long been an important part of the UNFCCC process through major groups suchas NRDC, EDF/ED, WWF and Greenpeace, they have operated within the structure as constructive participants in the policy-setting process, along with industry.
[…]
At The Hague, this “inside” role was supplemented by hundreds of young, relatively naïve demonstrators brought in specifically to energize the environmental presence and confront the process. Even some within the ranks of the more established participants — while disavowing the takeover of the negotiating room — saw fit to publicly offer Minister Pronk and the UNFCCC Secretariate a veiled threat of “Seattle” if the process failed to deliver.
In the context of this resurgence of “environmental fundamentalism” it is also interesting to contrast the dynamics of the final give-and-take between the US and the EU in The Hague.
WUWT heeft deze twee fragmenten uit het langere verhaal geknipt. De hele mail lees je op EcoWho.com/foia.php. Daar staat nu de handige Climategate1.o+2.0 search tool. Misschien zijn er mensen die op The Hague of Jan Pronk willen speuren naar leuke dingen.
Duurzame taartglazuur
Waar het hier om gaat is gewoon eens achter de schermen te kijken van hoe er binnen het milieuindustriële complex over dit soort dingen wordt gecommuniceerd. Duidelijk is dat iedereen elkaar nodig heeft. Al was het omdat de gegooide taart geglazuurd was met een duurzame glazuur van DuPont zullen we maar zeggen. Nee, ik laat iedereen graag zelf beredeneren hoe ziek dergelijke belangenverstrengelde cirkels zijn. En dat die actievoerders niet eens snappen dat ze door dezelfde mensen worden beetgenomen op het punt waarvoor ze demonstreren. De klimaathoax dus.
Een schitterende analyse van het taartincident vind je hier. Een fragment (mijn vet):
In plain English, “sustainable development” is a euphemism for a managed society. Management of the new globally sustainable village, of course, is vested in the United Nations, and administered by national agencies which we once recognized to be sovereign nations.
The Kyoto Protocol, now in the final stages of negotiation here in the Hague, is, as French President, Jacques Chirac told the delegates, “the first component of an authentic global governance.”
Despite this admission, the Clinton/Gore administration continues to push for full implementation of the Protocol. A cadre of liberal Senators and Congressmen are also pushing for final approval. The year 2000 has been targeted by the United Nations as the turning point in history – the point beyond which there is no turning back for the long-held dream of global governance.
This is the year. The Kyoto Protocol is the first “authentic component.” For all practical purposes, the success of the U.N. will be determined by who moves into the White House next January. Should Al Gore continue the current administration, global governance will surely advance. Should there be a change, there is still a chance that it can be slowed, if not stopped completely.
De auteur van het artikel is Henry Lamb, auteur van het boek The Rise of Global Governance (1996). Lees ook deze column uit mei 2010 van Lamb.
Hier nog een leuk algemeen CNN-artikel over taarten n.a.v. dit incident. Hier een Belgisch verslag van de roerige COP6. Hier de actiewebsite Climate Squat vast via enige weg door Jacqueline Cramer cum suis gesponsord. En dan nog twee schitterende actielijsten van het eco-fascistische Groenfront waarop COP6 prijkt als één van de vele vele acties van die lui (waar halen ze de energie vandaan):
- https://ssl.direkte-aktie.net/cms/groenfront.php?itemid=45
- http://www.direkte-aktie.net/groenfront/aktie/actie_chronologie.html
Afsluitend… schaam.. schaam… onze landgenoot Jan Pronk met zandzak tegen stijgende zeespiegel… tijdens COP6 in Den Haag. Op de achtergrond enkele van de protesterende kabouters…
Jan Pronk helpt activisten met zandzak
Global governance. Interesting post Hajo. De verbanden zijn duidelijk. Het bedrijfsleven ziet al tijden duidelijke marktkansen in mondiale commodities, zoals CO2-rechten. En al sinds de eerste VN milieuconferenties in 1971 (Maurice Strong, remember?) werd toegewerkt naar een wereldwijde governance. Het idee was dat er dan geen oorlogen en economische crises meer zouden zijn. Het klimaat is een dankbaar vehikel dat de VN aangrijpt om die governance stap voor stap te realiseren.
Interessant is dat de eerste global governance sweep afkomstig is uit neoliberale hoek. De liberalisering van financiële markten (begonnen in de VS, doorgezet via GATT/WTO wereldwijd), de privatiseringsgolf en de schuldafhankelijkheid van soevereine staten hebben er toe geleid dat er de facto al een wereldwijde governance bestaat, nl. die van de financiële markten. Politici ter rechterzijde (Republikeinen voorop) allemaal blij. Het realiseren van een publieke governance, via de omweg van klimaat, derde wereld en mensenrechten, is er op gericht om daar een tegenwicht aan te bieden. En dan zijn alle linkse politici blij (D66 en Groenlinks voorop).
Het probleem is, noch economische, noch politieke werelddominantie is een oplossing. De afhankelijkheid en onmacht van het individu (of de natie) zal links- of rechtsom alleen maar toenemen.
Hajo, Prima artikel, prima speurwerk! Peter Siebelt doet het niet beter!
http://www.petersiebelt.nl/
en uit 2008:
http://www.petersiebelt.nl/index.php/archief/41-r…
Ik zie vergelijkbare praktijken op een geheel ander vlak dagelijks om me heen en ik begrijp de naïeve reacties van de betrokken overheden maar niet. Dit gebeurt trouwens overal en ik denk dat het ook een van de oorzaken is van de huidige EU problematiek ( ja zeggen en nee doen)
Ik kan me overigens de acties van de belangengroepen en ondernemingen voorstellen, maar niet goedkeuren.
Voor Pronk schaam ik me allang niet meer, die is niet vies van een showtje voor het eigen goede doel.
Overigens zijn ambtenaren heel gevoelig voor contacten met het bedrijfsleven en dan niet in de zin van omkoping o.i.d., maar meer in de trant van "kijk eens, we worden serieus genomen". Als dan iemand van Dupont, of Siemens of noem maar opdaagt, dan hoef je niet meer te kijken hoe de hazen lopen. Een goede lobbyist is soms zijn gewicht in goed waard.
Pronk met zandzakken. Moedige "Delta ambtenaren" die vechten tegen de zeespiegelstijging (7 meter?).
Dit allemaal terwijl de zeespiegel alweer enige tijd aan het dalen is (http://climate.nasa.gov/keyIndicators/).
Tijdens de top in Durban zal dit goede nieuws wel naar buiten gebracht worden.
Bart
@Realist: Misschien vindt u dit interview met Harvard econoom Dani Rodrik interessant:
http://rodrik.typepad.com/Rodrik%20in%20Groene.pd…
Om nieuwsgierig te maken hier de 1e alinea:
‘HYPERGLOBALISERING doet meer kwaad dan
goed.’ ‘Alleen geesteszieken dromen van één economisch regime voor de gehele wereld.’ Het zijn stellingen die zo op de spandoeken van de Occupy-beweging passen. Toch is deze aanklacht tegen het mondiale kapitalisme afkomstig van een academicus die zijn reputatie vestigde met een weinig activistische bezigheid:
wetenschappelijk onderzoek naar economische groei. Zijn naam: Dani Rodrik, een van oorsprong Turkse hoogleraar internationale politieke economie aan Harvard University. Zijn
belangrijkste boodschap: economische en politieke stabiliteit vereist dat landen hun nationale prioriteiten voorop kunnen stellen.
Maak dat het financiele bedrijfsleven. De echte economie, je weet wel de economie die zorgt voor een toegevoegde waarde ziet niets in CO2 rechten en speculatie op de commodity markt.
Overigens circuleerde er ook niet een document over global government tijdens het Kopenhagen circus?
TINSTAAFL, idd, de financiële sector it is. Laten vooral niet de reële en de financiële sectoren met elkaar verwarren, alleen de eerste voegt waarde toe. De tweede maakt alleen maar een happy few erg rijkt, en onderwerpt de rest aan schuldenbergen. Zie ook Christopher Monckton voor de global governance kritiek, iets waartegen hij fel ten strijde gaat.
Fred, thanks! Ik zou er bijna heen willen. Interessant dat hij democratie en nationale soevereiniteit als belangrijke waarden noemt die door de financiële 'global markets' teveel onder druk komen te staan. Het lijkt wel een zero sum. Teveel financieel-economische vrijheid zorgt voor te weinig politieke vrijheid. Maar teveel democratie is ook weer niet goed voor economische vrijheid, omdat dan de staat weer te sterk wordt. Hmmm… Wat is dan het 'vrijheidsoptimum'?