Britse topfilosoof roostert voorzorgprincipe in verstandig milieuboek

Scruton legt slordig milieudenken op operatietafel en fileert voorzorgprincipe

Leven is lef hebben en liefhebben, niet leverbaar zonder risico. Iederéén maakt daarom steeds een praktische analyse van kosten en baten. Van autorijden, vissen tot een huwelijk, je weegt risico’s IN HUN CONTEXT. Helaas gaat alle Europees milieubeleid uit van vage angst: het voorzorgprincipe. Dit principe maakt één bij bureaucraten en lobbyclubs favoriet ‘risico’ tot maat van alle dingen, rukt het uit context en gijzelt zo het gezonde verstand. In Visserijnieuws deze week en mijn Primitieve Verbeelding aan de Macht-lezing zaterdag in Harlingen toonde ik al hoe bedrijven, groene clubs en bureaucraten onze democratie in lobbycratie veranderen.

Macht met boterzachte aanklacht
Het voorzorgprincipe geeft groene clubs – ondanks hun meestal boterzachte wetenschap en door subsidie/Postcodeloterij opgeblazen draagvlak- absolute macht. Het tilt één slecht gedefinieerd en door groene lobby belangrijk gemaakt ‘risico’ uit haar context, zoals het in een veranderlijke Waddenzee ongrijpbare ‘bodemberoering’. Zonder dat zij dit ‘risico’met afweging van bewijs hoeven onderbouwen. We kennen dit al bij klimaatbeleid.

Vanuit Brussel regent het met door lobby geboren regulering als Natura 2000, Ospar én Kaderrichtlijn Marien.
Hier vullen lobbyclubs zelf de aanklacht in rapportage in tegen hen onwelgevallige natuurgebruikers. Op basis waarvan bureaucratische bemoeiclubs later tegen rechtmatige natuurgebruikers procederen. Zo dicteert de milieuactiviste Jannette Worm van procedurekampioen tegen Mosselvisserij de Waddenvereniging (omgaand met usual suspects als Maurits Groen en Jan Rotmens) deels de invulling van de Kaderrichtlijn Marien. En lobbyist voor 25 procent gesloten visgebied Han Lindeboom de Natura 2000-aanklacht/rapportage met ondoorgrondelijke ‘hersteldoelen’.

Ik bevind mij als criticus van de groene onredelijkheid en de bureaucratisering van natuur in goed gezelschap.
Niet alleen publiceerde Jaap Hanekamp al vernietigende kritiek op het voorzorgprincipe. Ook één van de meest helder denkende Engelstalige filosofen van dit moment- Roger Scruton- roostert nu de onredelijkheid van het voorzorgprincipe in het bij Nieuw Amsterdam verschenen ‘Groene Filosofie’.

In tegenstelling tot groene clubs die tegen de bureaucratie aanschurken wil Scruton ‘Verstandig nadenken over onze planeet’. Na het hoofdstuk 4 ‘Radicale voorzorg en redelijk risico’blijft er van het voorzorgprincipe weinig meer dan rokende ashopen over.

Zijn devies: ‘Pas het voorzorgprincipe toe op zichzelf: niet doen’.
Het voorzorgprincipe maakt iedere redelijke afweging onmogelijk, het voorzorgprincipe is slecht gedefinieerd, ontloopt iedere definitie en leidt tot ondemocratisch op één groen stokpaardje gericht beleid, met vaak averechtse gevolgen.

Wat ik altijd zelf al dacht, verwoord Scruton beter, als een arts die slordig denken op de operatietafel ontleedt: zo hoort een filosoof te werken. Veel beter dan progressieve warhoofden, die een simpel beginsel met academische bezweringen moeilijker willen maken om onzin een zweem van diepzinnigheid te geven. Ik ga morgen verder op ‘Groene Filosofie’ in, en zijn bespreking van het voorzorgprincipe.

Voorzorgprincipe is een blijver, als werkverschaffer van Academisch Bureaucratisch ComplexVanuit ‘wetenschappelijke’ tegen de bureaucratie aanschurkende instituten komt hiertegen geen protest. Volgens mij komt hdat hierdoor: het voorzorgprincipe- en het vruchteloos verzet van natuurgebruikers daartegen- voorziet in een niet aflatende behoefte aan rapporten voor rechtszaken en procedures: geld dus. In onze lobbycratie is natuurbescherming zo synoniem met vreugde bedervende papierproductie, averechts werkende bureaucratie en berufsverbot voor de minst weerbare partij. Zie het recente verbod op spieringvisserij dankzij Fondsenbescherming in Zeist.