Inconsistente overheid stimuleert ontbossing via ander bureau

Afgelopen dinsdag woonde ik de conferentie REDD+Science+Governance bij in de Hof van Wageningen, met dank aan de gastvrijheid van de Production Ecology en Resource Conservation groep.

REDD is een nieuwe vorm van ontwikkelingshulp in een houtig jasje. Het staat voor Reducing Emissions by Deforestation and Degradation, het kapjebosniet-subsidieprogramma van de UNFCCC/Verenigde Naties, waarin Wageningen een rol wil spelen, en trad in werking op de klimaatconferentie in Bali in 2007. Volgens onderhandelaars op de COP-conferenties was het de ´worm aan de haak´ om ontwikkelingslanden bij klimaatbeleid te trekken.

Aquacultuur als ontbosser
Eén van de interessantere lezingen kwam van Martin Herold, die met veel data op de proppen kwam over mogelijke oorzaken van ontbossing. IN de periode van 2000 tot 2009 werd 13 procent van de ontbossing in Indonesie veroorzaakt door groei van mijnbouw. Maar wat mij opviel: 3 procent van de ontbossing in Indonesie werd veroorzaakt door stormachtige groei van aquacultuur. Kap van Mangrovebos, want alles vond plaats in een kustzone van Sumatra op het aangereikte kaartje.

Toen ging bij mij opnieuw een belletje rinkelen
Omdat ik hier eerder een staaltje tegen het Ministerie van ELI leunende rapportwetenschap besprak van Kees Taal van het LEI/Ministerie van EL&I, environmental performance of wild caught North Sea white fish.

Kees Taal claimde toen dat Aziatische vuile budgetkweekvis uit gekapt mangrovewoud éven milieuvriendelijk zou zijn als schone vis van Hollandse zee.
 Maar ik constateerde al dat Taal’s rapport een gevalletje van intellectuele fraude was. Want het rekende ontbossing en veranderend landgebruik niet mee, maar maakte alleen een vergelijking van ENERGIE-verbruik, gewoon omdat data van gasolieverbruik makkelijker zijn te krijgen. En het onderzoeksbudget waarschijnlijk niet groot genoeg was.

Die beperkte vergelijking hulde Taal in een groen jasje, een milieu-´indicator´ de Global Warming Potential (hahahaha) om toch de schijn te wekken dat hij wél een milieuvergelijking maakte. Met de huidige staat van journalistiek en academisch klimaat kom je daarmee weg. Met bovengenoemde percentage, heb je nu een indruk van de grootte van het belang van landgebruik in milieuvergelijkingen.

    BIj het meerekenen van veranderend landgebruik bij importkweekvis zou schone vis van Hollandse bodem de duurzaamheidsrace winnen, en dan rekende Taal ook nog niet eens eutrofiering mee.

Buitenlandse budgetkweekvis uit Azie duwt duurzame vis weg uit Nederland
De druiven zijn extra zuur, omdat de zelfde overheid die Nederlandse ondernemers, vissers en aquacultuur allerlei eisen oplegt en MSC-keurmerken opdringt samen met milieuclubs- ondertussen via een andere afdeling de markt laat bederven. Door een gat in de grens, waarbij vuile aquacultuur onbeperkt in de schappen mag belanden. Daar kunnen onder lastendruk zwichtende Nederlanders nooit tegenop.

Duurzaam doen levert Neder-ondernemer niets op dankzij marktbederf
Schone aquacultuur in Nederland, én MSC-gecertificeerde viskotters in Urk kunnen zo NOOIT tegen die budgetvis op concurreren, zoals ik al in het Financieele Dagblad beschreef. Sterker nog, dit marktbederf door buitenlandse vis is één van de HOOFDOORZAKEN dat de Nederlandse vissersvloot deels dreigt om te vallen. De dure dieselolie is niet dé oorzaak, dat is slechts een excuus van Kees Taal en andere Ministerie van ELI bureaucraten. Bovendien is brandstof nergens zo duur en zwaar belast als in Nederland.

Lastendruk en inconsistente overheid maakt duurzaamheid voor Nederlandse ondernemers onmogelijk
BOven de jaarlijks groeiende lastendruk voor Nederlandse ondernemers, komt dan nog de hier veel beschreven visgebiedsluiting van het Ministerie van ELI en milieuclubs, VIBEG. De ecologische NIMBY-variant onder leiding van Henri Kool van het Ministerie van ELI, waarbij milieubeleid plaats moet vinden in het zicht van de Postcodeloterij en donateurs van fondsenwervende campagnegroepen.

    Ik verbeelde mij dat het LEI-rapport wel erg getimed kwam, om met een beroep op ´de wetenschap´de onvrede weg te nemen bij ondernemeres in de visserij over de tweeslachtigheid van het Ministerie van ELI en door haar gesubsidieerde campagneclubs als Stichting de Noordzee. Nee hoor, zie je wel, jullie zijn net zo vies en ons beleid is rechtvaardig.

Tweeslachtige overheid grootste drijver milieuvernietiging
 Zo zie je dus hoe je ontbossing in een globale context direct kunt verbinden aan hier behandelde blogonderwerpen én inconsistent milieubeleid van de overheid op meerdere niveaus. Het nationale beleid, doet duurzame ondernemers omvallen en kan zo indirect de vuile maar goedkope aquacultuur stimuleren uit landen zonder ´rule of law´als Indonesie, dat van corruptie aan elkaar hangt. Met meer potentiele ontbossing tot gevolg.

Meer blogs over REDD komende weken
Zo kan REDD ook zorgen voor méér ontbossing, vooral dankzij de jaarlijks groeiende complexiteit waarover later meer.

Ik blogde al eerder over REDD, met Wagenings onderzoek waar bleek hoe Indonesie in Papoea Nieuw Guinea miljoenen hectares bos reserveert voor biofuel-plantages, en tegelijk een graantje wenst mee te pikken van REDD-subsidies.

Meer boskap voor lokale verkiezingen
Er zijn zelfs aanwijzingen vanuit satellietmetingen met Modis dat in aanloop naar lokale verkiezingen de illegale houtkap toeneemt, zo toont deze paper ’the political economy of deforestation in the tropics’. REDD schreeuwt dus om een reeks blogs die de komende weken op Climategate komen.

Deel dit bericht a.u.b.
LinkedInMastodonWhatsApp

Gerelateerd: