Voorzorgprincipe geeft bureaucratische willekeur de macht

Scruton legt slordig milieudenken op operatietafel en fileert voorzorgprincipe: lezen doet genezen

Ik liet al zien hoe Niet Gekozen Organisaties (NGO’s) iedere partij met beroep op het voorzorgprincipe –basis van Europees milieurecht- succesvol kunnen gijzelen. Zoals recent Vogelbescherming uit Zeist nog deed bij de Raad van State tegen spieringvissers op het IJsselmeer. Ik hamerde wel steeds op contra-expertise bij visserij, maar in een regime met voorzorgprincipe is dat een naieve opvatting. Waarvoor mijn excuses, dat ik daar pas na een jaar achterkom.

Lobby aan de macht
Omdat het voorzorgbeginsel bewijslast omkeert, bepaalt lobby en macht in een regime met voorzorgprincipe wie gelijk krijgt. Cynisch verwoord: wie een bureaucraat belobbiet/betaalt om zijn favoriete risico tot regel te verheffen, bepaalt wat er gebeurt in de EU. Ongrijpbare termen als ‘de veiligheid’, ‘De gezondheid’en ‘de natuurlijkheid’kunnen zo burgers dwingen andermans belang als wet te accepteren, los van de vraag of dit hun gezondheid betert, of hun omgeving meer groen maakt.

Voorzorgprincipe ontwijkt iedere definitie
Zoals Roger Scruton in ‘Groene Filosofie’de EU-bepaling ‘Mededeling over het Voorzorgbeginsel’ uit 2000 citeert en bespreekt:

Het voorzorgbeginsel kan volgens deze EU-mededeling van toepassing zijn ‘als de wetenschappelijke informatie onvolledig is of geen uitsluitsel geeft dat de mogelijke gevolgen voor het milieu of of de gezondheid van mensen, dieren en planten weleens potentieel gevaarlijk en onverenigbaar met het gekozen beschermingsniveau kunnen zijn’.

Woorden als onvolledige informatie, potentieel en ‘weleens’verraden al dat deze uitspraak in weze een nauwkeurige omschrijving uit de weg gaat. En de vewijzig naar ‘het gekozen beschermingsniveau’leidt vanzelfsprekend tot de vraag: GEKOZEN DOOR WIE? De uitspraak is in feite een vergunning om iedere actiivteit te verbieden waarvan een bureaucraat om welke reden dan ook vindt dat er mogelijke kosten aan verbonden zijn. (bron Groene Filosofie Roger Scruton blz 77)

In principe verbiedt het voorzorgprincipe dus alle menselijke activiteit in de natuur, en dus dwingt het voorzorgprincipe mensen volgens Scruton al ons gedrag als uitzondering te presenteren.

Iedereen die mijn Natura 2000-blogs las – de werkwijze van Planbureau voor de Leefomgeving, Imares, Alterra en andere tegen de buraucratie schurkende instituten bekijkt- herkent zich dan ook direct in de volgende analyse van Scruton.

Het voorzorgprincipe rechtvaardigt alles wat de bureaucraten doen. Ze hebben immers niet anders nodig dan een ‘voorbereidende’wetenschappelijke beoordeling (…zie Han Lindeboom Imares bij Natura 2000 RZ), die reden geeft voor bezorgdheid dat de ‘potentiele’gevolgen ‘weleens’onverenigbaar zouden kunnen zijn me het ‘beschermingsniveau’dat de bureaucraten ZELF hebben gekozen.

Kijk, dan hoort u het ook nog eens van een ander.

Want eenmaal vastgelegd als regel kan de aangeklaagde geen kant meer op, en tegelijk vult de aanklager bij Kaderrichtlijn Marien, Natura 2000 én Ospar zélf de regels in. Zoals Jannette Worm van procedure-piratennest tegen visserij de Waddenvereniging.

Opmaat tot arrogantie
Eigenlijk zien we dus hoe de Europese Unie de democratie en de rede op non-actief zet, ten faveure van enkele uit hun context getilde risico’s als ‘het millujeuhh’, en hoe dit groene activisten als Wilfred Alblas van Natuurmonumenten een vrijbrief geeft voor verregaande arrogantie. Ik kom daar in mijn volgende voorzorgblog op terug. In de tussentijd, iedereen die fatsoenlijk natuur en milieu wil beschermen in plaats van enkel de bureaucratie uit te breiden: lees dit boek.