ICCC7: Veel vooruitgang in de klimaatcontroverse

 

Tien kilometer boven de hongerige (want ernstig overbevolkte) ijsberenkolonie van de Hudsonbaai kom ik wat tot rust na de hectische afgelopen drie dagen, en benut ik de reistijd voor een nabeschouwing op de Heartland ICCC7 conferentie.

Allereerst het een beetje gemengde gevoel waarmee ik Chicago verlaat.

Wetenschappelijk maar eenzijdig karakter
Dat zit zo: er waren deze keer eigenlijk alleen maar wetenschappers. Het blatende rechtse publiek van de vorige keer (toen er 800 man was, tegen 250 nu) dat om politieke redenen gekomen was, ontbrak, en je zat dus aan elke tafel wel met een sceptische legende.

Dat waren allemaal serieuze en aardige mensen, die één grote overtuiging deelden: het klimaat wordt bepaald door natuurlijke factoren. Over welke, en in welke mate, waren voortdurend heel boeiende gesprekken, vooral in de wandelgangen, en in de 50 lezingen werden alle alarmistische claims elk minstens drie keer met de grond gelijk gemaakt, op grond van sterke wetenschappelijke argumenten, maar ook met een in prachtige retoriek verpakte maar filosofisch zeer sterke analyse van de weer heerlijk op dreef zijnde mysteryguest Lord Monckton.   

Maar zoals ik al verwachtte was er welgeteld maar één moment waarop iemand het niet met een spreker eens was. Dat was toen sceptische legende Bill Gray na de uitstekende slotpresentatie Sebastian Lüning afviel met diens theorie uit Die kalte Sonne: Gray zag toch meer cyclische variatie in het zoutgehalte van de oceanen als de oorzaak van de klimaatvariaties dan de (zo sterk met klimaat correlerende ) variaties in zonneactiviteit. Overigens zonder iets in te brengen tegen het zeer overtuigende materiaal van Lüning.  En zonder te overwegen of die saliniteit wellicht samenhing met de zonneactiviteit.

Door deze overweldigende eenzijdigheid van het gezelschap ging het bij mij kriebelen. Ik ken zeer intelligente en integere alarmisten, en begon hun weerwoord steeds meer te missen.
Zwelgen in je eigen gelijk is maar even leuk, dan krijg je toch behoefte aan tegenspel, al was het maar om zeker te zijn dat je gelijk hebt.

Dan hield ik toch een beter gevoel over aan de paar uitgebreide gesprekken die ik het afgelopen jaar gehad heb met gemengde groepjes gematigde alarmisten en sceptici. Dat levert heerlijk felle discussies op, omdat iedereen zo gek is van zijn vak, waarbij vreemd genoeg vaak de discussies binnen de eigen groep het felste was. Dat is nuttiger dan een ICCC7, om twee redenen: je leert er meer van en komt sneller tot een juiste voorstelling van zaken, maar ook is dat dan een uitkomst waar beide partijen zich in zullen kunnen vinden, zodat je verder kunt.

Maar terug naar Chicago. Het was toch een heel nuttige bijeenkomst, want ik heb er veel uit geleerd over de trends in de klimaatcontroverse.

De trends:

Re-branding tot in het absurde
“Global Warming” is, toen die maar niet wilde komen, van een nieuw merk voorzien als “Climate Change”, en ook dat begrip is inmiddels zo onpopulair bij het publiek dat het door de politici gemeden wordt. Van een zeer goed in Washington ingevoerde Christopher Horner hoorden we hoe Obama’s spindocters precies ditzelfde beleid vervolgens eerst brachten als “clean energy, which is going to cost”, maar dat, nu ook dit niet meer te verkopen is door de economische crisis, nu de kreet ”profitable clean energy” erin geramd wordt. Terwijl er aan de onderliggende werkelijkheid en het enorme prijskaartje van het beleid helemaal niets veranderd is. Iets waar Obama mee weg lijkt te komen omdat er van Romney weinig oppositie tegen te verwachten is.
Tot men in de gaten krijgt wat die zg. “profitable clean energy” iedereen gaat kosten…

And the winner is..
Hoe dan ook, een clean energy beleid is natuurlijk veel te weinig bedreigend om de miljardenstromen naar de klimaatmachine in stand te houden. Dus heeft de klimaatbeweging, terwijl de eindstrijd ingezet wordt om gevestigd klimaatbeleid van tafel te krijgen, inmiddels zijn volgende catastrofe gekozen. En wie is de winnaar???
En wie heeft dat al anderhalf jaar geleden voorspeld???
Biodiversiteit! Met in de reserve de oceaanverzuring, maar afgaande op wat ik daarover van experts hoorde is dat een uiterst zwakke kandidaat. Gelukkig, want daar maakte ik me zelf best wel zorgen over.
Het optuigen van “species extinction” als opvolger van het climate change probleem werd in zeker vijf van de lezingen uitgebreid behandeld, het was de buzz van ICCC7.

Republikeins alarmisme
Dat de wetenschappelijke strijd gewonnen lijkt, wil niet zeggen dat men in Chicago gerust was op de nabije toekomst. Het establishment in Washington heeft nu zo vaak bot gevist bij de senaat, dat er eigenlijk geen klimaatbeleid mogelijk zou zijn. Maar de machtige zeer alarmistische Environmental Protection Agency (EPA) heeft onder invloed van de Obama regering, CO2 als luchtvervuiling gedefinieerd, en kan daardoor zeer vergaande maatregelen opleggen, zonder daar verder steun van het parlement voor nodig te hebben. Met deze basis hebben ze voortvarend de “Endangermant finding” uit de “Clean air act” wetten zo uitgelegd dat ze alle door Obama gewenste hervormingen gewoon kunnen doorvoeren tegen de wil van de senaat. Daarbij is er inmiddels een soort platform gecreëerd voor na de herverkiezing van Obama, om dan met kracht vergaande maatregelen om CO2 uitstoot te reduceren door te voeren. Er zijn aanwijzingen voor dat bij een overwinning van Romney, in de resterende twee maanden zoveel mogelijk van deze maatregelen zullen worden doorgedrukt. Het blijft dus stil in Washington op klimaatgebeid tot de dag na de verkiezingen, maar geen dag langer!

Gaat Romney dat dan allemaal weer terugdraaien? Nee. Want ook het Republikeinse establishment gedraagt zich al geruime tijd alarmistisch. Romney en zelfs Bush zijn in de ogen van de Heartlanders gevaarlijke warmists.

Steenkool
Grootste doelwit van de EPA is steenkool. De wetgeving is nu al zo streng gemaakt dat het onmogelijk is om nog een nieuwe kolencentrale te bouwen, en er een groot deel van de bestaande coalcapaciteit moet sluiten.
Net als in Europa is de milieubeweging in de VS verliefd op gas. Dit heeft ongetwijfeld te  maken met het feit dat je niet een kwart van de tijd wind of zon kunt gebruiken, zonder gas in de overige drie kwart van de tijd.

In veel van de presentaties werd deze harde aanval op steenkoolstroom bekritiseerd. Vreemd, want er staat me daar een hoop oude zooi te roken…  En de VS heeft gas genoeg. Laat die steenkool rustig zitten tot je hem nodig hebt zou ik zeggen.
Was het misschien “big coal” die het Heartland had omgekocht?
Inderdaad: Joe Bast maakte trots bekend dat ze voor het eerst in de geschiedenis geld hadden gekregen van de kolenassociatie van Illenois, en wel tbv het congres. Maar liefst de gigantische som van $500! Toch een applausje van de vrolijke zaal. Erg blij zal de kolenclub overigens niet geworden zijn van het congres, want daar was haar eigenlijke concurrent, kernenergie (nl ook goedkope basislast) veel populairder bij de congresgangers.

De aanpak van de alarmisten
Op principiëler gebied werd ook gesproken over de aard van de alarmistische beweging. Die wordt vaak minder gemotiveerd door zorg om het klimaat, dan wel vanuit de behoefte aan een moreel hoogstaande positie. Je overtuigt ze dan ook niet met wetenschappelijke klimaatargumenten. Die gaan zoals we inmiddels weten meestal het ene oor in en het andere weer uit. Toch was men het erover eens dat we ons daar op moeten blijven richten, want dat blijft natuurlijk de achillespees van de alarmisten: hun verhaal is inmiddels steeds lastiger om overeind te houden, en dat kunnen we steeds gemakkelijker aantonen.

Goedkope energie voorwaarde voor welzijn en gezondheid
Als laatste en daarmee samenhangende algemene constatering: de congresgangers en veel van de sprekers waren zich uitermate bewust van de relatie goedkope energie –> economische groei –> welvaart –> welzijn –> gezondheid. Daarover werden veel zinnige dingen gezegd, en al kwam dat niet altijd even oprecht over, de argumenten staan als een huis en  zouden voor onze moreel zo verheven opponenten wel degelijk belangrijk moeten zijn.

Conclusies
In de VS is global warming geen politiek issue meer, de cap  & trade dood en de emissiehandel begraven; in de EU is de emissiehandel in een tragische doodstrijd gewikkeld; de sceptische wetenschappers komen met steeds vernietigender bewijs tegen de door het IPCC geclaimde “harde wetenschappelijke feiten”; de alarmistische kopstukken gedragen zich steeds desperater en onwetenschappelijker, en er staan ons bijna zeker decennia van (lichte) afkoeling te wachten.
Maar de belangrijkste ontwikkeling is dat inmiddels door iedereen (ook de alarmisten) erkend wordt dat Kyoto zo dood is als een pier: er komt geen internationaal bindend klimaatverdrag.

Er valt dus heel wat voor te zeggen dat de strijd gewonnen is. Vreemd genoeg is hij daarmee nog niet gestreden!

De wereld is namelijk tot in de meest diepe krochten, zichtbaar en onzichtbaar, doordrongen van zinloos en schadelijk klimaatbeleid. En er staat in de EU en de VS nog een angstaanjagend pakket aan CO2 beperkende maatregelen in de startblokken. Het tegenhouden daarvan en het opzoeken en ongedaan maken van al ingeslopen beleid wordt nog een enorme klus.

Toch gaf Joe Bast in zijn afsluiting (schijnbaar opgelucht) aan dat er geen ICCC8 gepland is. Dat zou ik erg jammer vinden, ik heb heel veel geleerd en bijzondere mensen leren kennen. Maar misschien moet een volgende conferentie eindelijk eens op andere basis, namelijk met een evenredige alarmistische bijdrage, en een minder politiek gekleurd programma.
Ik heb al een locatie op het oog!

(Alle presentaties,  zowel als powerpoint als in videoweergave, worden binnen een paar dagen op de Heartland site verwacht.)