‘222 miljoen dollar Amerikaans privaat geld naar groene lobbyindustrie Brussel’

VERBODEN TOEGANG: PRIVE-TERREIN

In het verlengde van mijn rapportjes over het WWF, brengen de Franse onderzoekers Alain Le Sanne en Yan Giron in kaart hoeveel lobbygeld Amerikaanse donoren als de Pew Foundation investeren in groene NGO’s in Europa tussen 2000 en 2011. De samenvatting kun je HIER downloaden.

De strekking van het onderzoek lijkt op dat van Vivianne Krause die Amerikaanse private financiering van Canadese groene obstructiegroepen in kaart bracht: maar dan degelijker zonder nationalistische sentimenten.

Corporate/private belangen doorduwen onder masker van ‘natuur’
Het gaat om NGO’s- vaak mede gesponsord door de overheid- die het Europese Gemeenschappelijke Visserijbeleid- gestart in 1983- willen omvormen naar hun wildernisideaal. En die door het elimineren van zeegebruikers als visserij private belangen begunstigen, zoals de offshore windmolenindustrie en corporate subsidie-exploitanten. Och nee, de hele wereld draait om geld behalve bij milieuclubs…

De Franse onderzoekers komen over een periode van 10 jaar op 222 miljoen dollar bestedingen:

a. 75 miljoen dollar directe besteding aan politieke lobby
b. 90 miljoen dollar aan wetenschap (waarbij je vaak ziet dat deze eenzijdig alarmistisch is en wordt gebruikt als lobbyinstrument in media)
c. 57 miljoen dollar aan een ‘sustainable seafood scheme’van 2005 tot 2011

Protestbonussen uitgekeerd voor omvorming naar private belangen
Er zijn tientallen NGO’s in Brussel actief die hun ideaal van een wildernis onder water op de Europese visserij willen plakken, en die daar Amerikaans geld voor vangen. Dit zijn:

Oceana, New Economic Foundation, fishsubsidy.org, Marine Stewardship Council, Marine Conservation Society, Birdlife International, Client Earth, WWF, Greenpeace, Pew Environment Group, Seafood Choice Alliance, Seaweb, Environmental Defense Fund, Fisheries Secretariat, North Sea Foundation (STICHTING DE NOORDZEE), Bloom Association, OCEAN2012, Fish Fight, Deep Sea Conservation Coalition, Shark Alliance, Seas at Risks, OCEANS5.

In Nederland kreeg Greenpeace daarnaast al 40 miljoen euro aan blanco cheques van de Postcodeloterij, het WNF jáárlijks bijna 20 miljoen euro. Deze fondsenwervende protestindustrie puilt uit van het geld zonder publieke transparantie over hun activiteiten en de gevolgen daarvan voor de economie.

Ik schreef al hoe het WWF kantoor in Brussel 6,5 ton euro per jaar krijgt om de Europese Commissie te belobbyen en daar tientallen miljoenen euro’s hulpgelden mee te verdienen. De ecofascisten van Friends of the Earth in Brussel krijgen een slordige 4 ton voor dat zelfde doeleinde. Maar er zit dus ook nog een zak Amerikaans privaat geld bij, om Europa terug naar de Middeleeuwen te werpen. Hoeveel dollar krijg je allerliefste Christien?

Het toekomstbeeld: wie NGO’s niet gehoorzaamt mag niet vissen
Natuurlijk mag iedereen zijn eigen ideaal van de natuur hebben, Le Sanne en Giron noemen het ideaal van NGO’s van onderwater-wildernis een ‘interessante filosofische gedachtegang’. Maar zij zien visserij en visgronden als een publiek recht dat publiek beheerd dient te worden, en dat particuliere lobby deze aantast.

Amerikaans model op Europees beleid
Op basis van eerdere- door NGO’s aangejaagde- omvorming van visserijbeleid in Amerika spreken Le Sanne en Giron hun zorg uit, dat via het CFP nu een Amerikaans model (in 2006 gestart) wordt ingevoerd:

• A group of ‘elected’ fishermen is chosen according to ecological virtue criteria
  defined by an ENGO
• As soon as the privatization of the fishing right is decided through a fisheries policy
  reform, ‘elected’ fishermen are encouraged to pool their fishing rights in a sustainable
  fisheries trust.
• They received a financial support from the ENGO to back buy the fishing rights of the
  non elected fishermen. In at least two US cases, we identified a support of roughly US$
  4 M. Non elected fishermen who do not have enough fishing rights must stop their
  activity.
• Then the sustainable fisheries trust rent the fishing rights (which ones ?) at a lower loan
  to the fishermen who address the new norms of ecological virtue. These norms are
  probably defined by the ENGOs. Remaining fishermen are so strongly dependent
  from these fishing rights to go on their activities.
• As soon as the size of the fishermen group has strongly reduced, a strict area-based
  management is implemented, mainly based on no-fishing zone

Jagen is Frans publiek recht
Sinds de Franse revolutie zit het recht om te jagen in de Franse grondwet, dus dit Franse wantrouwen tegen het afnemen van een publiek recht is ook bij visserij begrijpelijk. Het CFP – uitgevoerd door de gifgroene Guccicommuniste Maria Damanaki– is weer een terugkeer naar het feodale tijdperk, waarin alleen bedrijven mogen overleven die het keurmerk dragen en die de steun van de groene bruinhemden genieten, de voorkeursvismethode toepassen gebaseerd op eenzijdige alarmistische wetenschap.

Restricties en wetgeving opgesteld door groene bruinhemden
Le Sanne en Giron constateren dat het doel is om de visserij om te vormen naar de ideologische criteria die NGO’s als het WWF zelf opstellen. We zien dat bij de ECOQUO’s van Ospar en de eisen voor de Kaderrichtlijn Marien waar alle vissers voor 2020 aan moeten voldoen, die Janette Worm van de Waddenvereniging opstelde: er is ook volgens Le Sanne en Gyron alle reden te twijfelen aan de objectiviteit van die criteria.

Strategie voor ‘blauwe groei’: meer molens op zee, visserij er af
Daarnaast refereren ze naar de Europese strategie voor ‘Blauwe Groei’, waarin de offshore windmolenindustrie moet groeien en visserij van zee af. Een zelfde strategie is in Nederland in 2004 al in de Nota Ruimte gedefinieerd en vertaald naar het IBN Noordzee 2015, mede opgesteld door Han Lindeboom: dé nationale lobbyist voor onderwaterwildernis sinds 1990. Imares kan tientallen miljoenen euro’s vangen met adviesklussen via de TKI Wind op Zee, en verdient veel meer aan windhandel-consulting dan visserij.

Uiteindelijk wordt ‘de natuur’alleen maar gebruikt als excuus om meer geld te verdienen, en de Fransen constateren dat groene NGO’s vooral ook dienen als voertuig van private en corporate belangen.

CFP: Meer lastenverzwaring, kleine bedrijven failliet ten gunste van grote
Ook via de Convention on Biological Diversity (CBD) komen beperkende regels in het Europese beleid, waar je via democratische weg niets tegen kunt doen. Zoals we nu bij Natura 2000 zien, wordt een hele sector voor voldongen feit geplaatst. Het ideaal van groene bruinhemden -zoals besproken in het CBD- is om tenminste 20 procent van alle bestaande visgronden af te pakken, liefst zonder omzien naar de sociaal-economische gevolgen. Met VIBEG zijn we daar in Nederland mooi naar op weg.

Dat zal buiten Nederland niet zo gauw lukken, maar alle regulering en gedwongen overleg met Niet Gekozen Organisaties (NGO’s) die zich via mediahysterie en campagnes opdringen leidt wel tot steeds meer lastenverzwaring die vooral kleinere goedwillende bedrijven uit de markt duwt. Meestal zonder meetbare natuurwinst.

Ik wil graag nog zien hoe de Fransen tot hun bedragen zijn gekomen, maar het verhaal is inmiddels zéér herkenbaar.