Imares moet politiek geladen term ‘discards’ dumpen

'Onafhankelijk en objectief.'.. De DDR noemde zichzelf ook 'democratisch', voor het geval je mocht twijfelen

In ieder rapport van Imares staat altijd voorin:

Imares is an independent, objective and authoritative institute.

Onafhankelijk en objectief? Taalkeuze zegt veel over Imares
Wanneer voormalig visserij-onderzoeksinstituut Imares rapport C077/09 schrijft over bijvangst in visserij, adopteren ze de terminologie van anti-visserijgroepen die bijvangst ‘discards’ gingen noemen: wegwerpdingen die vissers’dumpen’ volgens de definitie van Martin Pastoors in 2009.

De definitie van discards die in dit rapport gebruikt wordt, is: “Discards, of discarded vangst is dat deel van het totale organische materiaal van dierlijke aard in de vangst dat weggegooid wordt of om wat voor reden dan ook in de zee gedumpt wordt

Releases als naam biologisch juister vanwege overleving per soort
Die taalKEUZE van Imares en de overheid is alles behalve ‘onafhankelijk en objectief’- het imago dat Imares zichzelf meegeeft. En bovendien biologisch onjuist. De overleving van vrijgelaten vis – zoals ik al blogde– kan 100 procent naderen: afhankelijk van de soort, al stofzuigen de meeuwen veel weg.

Ik deed daarom even navraag bij Canadees visserijconsultant en econoom Bruce Turris. Turris doet ook consulting voor MSC. Hij wist sinds 1996 samen MET (en dus niet tegen) de bodemvisserijsector voor de Westkust van British Columbia de niet marktwaardige bijvangst te minderen van 26 procent in 1996 naar 8 procent in 2011.

Wat antwoordde hij:

i prefer the term releases over discards – I believe it is a kinder and more accurate term

Turris legde me uit hóe de 300 schepen van hun vloot bijvangst minderden. Niet door een ideologisch gemotiveerde aanlandingsplicht en dump van niet marktwaardige vis aan de wal (dump is wel juiste term bij aanlandingsplicht, aan wal is het afval), zoals het Europarlement en anti-visserijclubs willen. Hoe dan wel?

Alleen dode bijvangst aftrekken van TAC
De Canadezen hielden precies rekening met datgene wat de term ‘discard’ zo corrumpeert: dat veel bijvangst na vrijlaten gewoon weer haar leven oppikt als vis. Alle bijvangst die niet marktwaardig was mocht dus gewoon over boord. Ze keken wel PER SOORT bijvangst wat de OVERLEVING was. Bij sommige soorten is overleving na vangst praktisch nul: dus trek je het geschatte gewicht daarvan volledig van het quotum af. Van andere soorten bijvangst gaat maar 10 procent dood na een uur in het net, of na ophalen. Dus hoeft er bij die soorten na vrijlaten nauwelijks vangstgewicht af van het TAC. Deze methode- selecteren op mortaliteit van bijvangst- stimuleerde de vissers tot selectiever vissen.

Iedere visser filmacteur op eigen kotter, met bioloog als toeschouwer
Nu zal hun oplossing; aan boord-camera-registratie- niet direct vissers doen warmlopen. Zo wordt iedere kottervisser acteur in een eigen TV-serie ‘Deadliest Catch’: met een visserijbioloog als enige toeschouwer die schat hoeveel gewicht van welke soort overboord gaat.

Dat is het punt ook niet: het gaat om de juiste en wetenschappelijk neutrale definities en praktijkgericht visserijbeleid gericht op effect, in plaats van politieke principes. Dus hoe ‘objectief’is Imares, dat nu vooral haar geld verdient met Offshore-windfarmconsulting. Imares heeft op iedere overheidsbeleidsvraag een gevraagd antwoord. En de overheid in Den Haag én Brussel heeft vele gezichten.

De politieke werkelijkheid is er nog wel: Ons door antivisserijclubs misleidde Europarlement wil ook cameraregistratie (CCTV), maar dan om te zien dat NIETS overboord gaat en alles aan wal wordt gedumpt. Een bewijs dat bureaucraten en hun verlengstukken- NGO’s- niet in gezond milieubeheer zijn geïnteresseerd.