Sinterklaas wint nationale prijs voor duurzaamheid

Klimaatpakjesboot Agentschap.nl, intocht bij ieder nutsbedrijf met groen gedicht op orders van Brussel

‘Duurzame’ energie is net als Sinterklaas: het bestaat niet echt, maar je kunt er wel in geloven. Zolang je een naïef vertrouwen houdt in de goedheid van boven je gestelden- en je mediaconsumptie beperkt tot de NOS (de intocht)/ het NOS-journaal. Dan kun je het geloof in Sinterklaas én ‘duurzame’ energie best lang vol houden.

Niet voor ’t eggie
Je kunt iedere dorpsgek met plakbaard in verkleedkleding op Sinterklaas doen lijken. En als iedereen het spel meespeelt kan een hele generatie geloven dat hij echt op de daken klimt en uit Spanje komt. Om alle kindjes te trakteren. Als iedereen meedoet is Sinterklaas best gezellig, zolang er maar volwassenen zijn die weten: ’t is niet voor het eggie’.

En er niet een door de staat gesanctioneerde pakjesavond komt: waarbij de overheid/SinterKamp voor miljarden euro’s andere kindjes besteelt om het weg te geven aan een select clubje verwende miljonairskinderen die het leukste groene gedicht voorlezen.

Geloofsafval
Ik weet nog goed hoe ik mijn geloof in de Goede Sint verloor. Dat was vrij laat, ik was al 6 jaar. Barstjes kwamen bij rationele bedenkingen als: ‘hoe kan het dat iedere keer dat mijn vader voor het raam staat daar pepernoten uit vliegen’. Dat raam voor in de kamer, dat zit toch echt dicht, zo bleek bij controle. Pepernoten kunnen niet spontaan door glas vliegen. Toen keek ik in mijn vader’s hand, die wurmde ik open en zo was hij betrapt. Daar zaten kruidnootjes in, toch al niet mijn favoriete, die speculaasnoten waren de lekkerste.

Je kinderbrein –vertrouwend in de goedheid van zowel Sint als ouders- denkt dan: dus dit is niet de echte zwarte piet geweest, dit was mijn vader die dat even voor de Sint deed. Je legde nog niet de definitieve connectie: vader speelt voor piet- dus piet bestaat in ’t echt niet. Er zijn vast andere pieten die wél echt zijn, en Sinterklaas komt toch echt uit Spanje, jaarlijks weer te zien bij de intocht op de NOS! (met een geniale Aart Staartjes) Pa was een stand-in van de echte die vast even geen tijd had. Dat zei hij ook in de gauwigheid. Twijfelend maar vol vertrouwen accepteerde je dat.

Dat nam je aan.
Er bestond toch al zo’n mysterieuze connectie tussen de wereld van volwassenen en de goede Sint: immers, wat je aan wensen doorgaf aan je ouders- opgeplakte plaatjes van de folder van speelgoedwinkel Molenaar- dat gaven zij aan de Sint door, vertelden ze. En verrek, wat lag daar dan toch weer op 5 december in die mand: tóch die Lego-raket!

Ook wist je als kind: je hebt échte zwarte pieten, dat zijn witte mensen die hun gezicht zwart schilderen die wél bij Sinterklaas horen. En neppieten, die horen níet bij Sinterklaas. Je wist dus best dat ze zich zelf opschilderden. Maar dat was geen teken van vervalsing. Als kind hanteer je andere categorieen, die niet altijd op analytische weging van bewijs zijn gebaseerd. Een beetje als bij iemand die voor dagblad Trouw schrijft en PvdA stemt.

Bedrogen
Mijn uiteindelijke geloofsafval werd veroorzaakt door klasgenootjes die net van hun oudere broertjes en zusjes hadden gehoord: ‘Sinterklaas bestaat niet’. Sociale imitatie. En die dat rondzongen in de klas, bij het maken van mandjes voor pepernoten. Ik als gelovige in de Goede Sint- zijn jaarlijkse intocht en pakjes zijn mijn getuige- fanatiek ten strijde tegen de ontkenners van zijn goede werken. Hij bestaat wél! Want hoe kan het dan dat je schoen gevuld is, hoe kan het dan dat die wortel is opgegeten, wie is dan die man bij de intocht, hoe kan het dan dat de nationale televisie jaarlijks die intocht uitzendt?

Toen ik boos terug kwam uit school en mijn ouders van deze ketterij van klasgenootjes berichtte, legden ze me een prentenboek voor. Ik kan enkele lullige details nog herinneren. Zoals dat het boek op A4-formaat was en een metalen ringband had, de voorkant was blauw met aquarel-achtige beelden. Hier werd de Sint Nicolaasmythe in tekst en plaatjes uitgelegd. Over de bisschop van Myra, Turkije, het verslepen van zijn botjes als heiligenrelikwie. Mijn ouders, ze pakten het als onderwijzers meteen grondig aan.

Ja, dan voel je je wel even bedrogen. Ik krijg wel eens mailtjes van mensen die na jaren NOS-journaal/PvdA-gezinde media dat zelfde gevoel kregen nadat ze zich breder gingen informeren.