Programmatische Aanpak Stikstof (PAS) is Pesten Agrariërs op Systematischer wijze

Momenteel pest de milieubureaucratie weer boeren met een lastenverzwarende miljardenvondst: de Programmatische Aanpak Stikstof (PAS), hoewel Pesten van Agrariërs op Systematischer wijze de lading van PAS beter dekt. Voor het berekenen van-meestal willekeurige- stikstofnormen en regels tegen boeren wisten Wageningse en Bilthovense bureaudeskundigen/biolandbouwactivisten al een miljard euro te verdampen- naar verluidt- en de PAS-teller tikt door.

Eén norm uit de PAS is dat je tot 10 kilometer van een Natura 2000 –gebied (nog zo’n gedrocht uit Brussel, door Nederlandse bureauactivisten bedacht) geen agrarisch bedrijf meer mag uitbreiden. Dus ligt Texel nu op slot. Lees de column van Piet Standaart, boer en ondernemer op Texel over hoe je zogenaamde overschrijdingen van stikstofemissies eenvoudig kunt oplossen ZONDER bureaucratische PAS-methodiek. Maar gewoon door het planten van stikstofbindende soorten als klaver.

Waarom dus de PAS?
Wie heeft dus belang bij de PAS, waarom bestaat de PAS, dat is de vraag die ik verder in dit blog probeer te beantwoorden. Vallen mensen bij bosjes op straat neer door stikstofemissies? (voor journalisten, Gooise huisvrouwen, politici en andere chemisch analfabeten: stikstof is geen gif, het is het gas dat voor 80 procent de samenstelling van onze lucht uitmaakt) Boeren halveerden van 1995 tot 2005 al het kunstmestgebruik, opgelost. PAS is er dus vooral om academische emissies op te vangen, die sinds de jaren ’80 spectaculair in omvang toenamen.

PAS nageboorte van zure regen-onderzoek
De PAS is een nageboorte van de ‘zure regen’-hype uit de jaren ’80. Waarna onderzoekers hun focus van zwavel naar stikstof verlegden. En toen ‘stervende bossen’niet bestonden (ze groeiden alleen maar beter) denderde de lopende onderzoekstrein verder, om zo het overschot aan afgestudeerde ecologen en milieudeskundigen een baan te garanderen.

Die trein kreeg toen voeding van een ander ‘mogelijk’risico, uit de hoek van plantenecologen die het natuurbeleid dicteren: zuurzinnige plantjes die verdrongen worden door planten die wél met moderne milieuveranderingen meekunnen. Zoals de groeiende stikstofemissies die op de meeste plaatsen vooral door verkeer worden veroorzaakt. Noem het dan een ‘biodiversiteitsprobleem’en je kunt met je overbodige kutonderzoek nog decennia verder de mensheid pesten.

PAS is de nageboorte van de Wageningse zure regentandem Wim de Vries van Alterra en Leen ‘mr Zure Regen’Hordijk van het IIASA, die via een Europees onderzoeksprogramma Nitro-Europe weer nieuwe mogelijke milieurisico’s uitvergrootten. Vanuit Brussel krijgen we dat in de vorm van meer regels zonder rentabiliteitstoetsing naar Den Haag gekaatst, waar één regel geld: Brussel befehl und wir folgen. Waarna Alterra-deskundigen en Planbureau voor de Leefomgeving in rapportjes applaudisseren bij de nieuwe noodzaak van meer stikstofnormen, om zo de invoering van nieuwe regels te bespoedigen. Zo houdt het door mij gedoopte Bureaucratisch Academisch Complex zichzelf lekker bezig.

En wat gebeurt er als je de vraag stelt: waarom belasten wij onze boeren met miljarden euro’s aan overregulering, zodat zij twee keuzes hebben:
a. mega-intensivering om kosten te sparen
b. zelfmoord plegen, danwel de KRO nodig hebben voor een vrouw

De Levende Natuur, Gaykrant van de ecologie
….nee. Het was niet voor stervende bossen, dit boerenoffer, het was niet voor vervuiling van grondwater, voor stervende blauwe babies, het was niet voor bodemverzuring. Het blijkt – nee ik kneep mezelf ook in de arm maar het is echt zo- uiteindelijk echt alleen voor zinnige plantjes te zijn, die houden van schrale bodems in hoogvennetjes. En nog een paar van die anti-economische kutsoortjes, terwijl honderden andere soorten wél gedijen zonder Wageningse bevoogding. Soortjes waar niemand werkelijk ene flikker om geeft behalve twee Groen Links stemmende Wageningers aan de Droevendaalsesteeg, die op succesvolle wijze een Brusselse bureaucraat wisten te bevredigen. Al schijnt Hordijk van de Gristenunie te zijn. Da’s ook niet best.

Hoe die kutsoortjes echt heten, u blijft me de namen schuldig. We noemen ze het rozegestreepte zandflikkertje en het schraalgepijpte vaselinemietje, voorkomend in een gemeenschap waar ook de bontgebefte blauwpieper zéker niet mag ontbreken. Volgens Natura 2000-norm moet die laatste pieper daar zijn in een streefgemiddelde van exact 433 exemplaren per strekkende kilometer, want anders is de ‘staat van instandhouding’- ja hou je vast- ‘matig ongunstig’.
En dan zwaait er wat, dan moet je weiland op de schop, en alle omringende boerenbedrijven op slot.

Dan moet je allerlei ‘herstelmaatregelen’uitvoeren waarbij je de economie van het halve platteland plat legt, ellenlange procedures krijgt van omwonenden om zo bij de normale mens een maximale haat te kweken bij alles dat riekt naar natuurbeleid. Wat zijn die kutsoortjes dus eigenlijk, en voor wie zijn ze er? Herbarische misantroopjes en biolandbouwactivistjes die- via hun Alterra-spreekbuis roepen: ‘ieuw ik wil alleen een pH van exact 5,2 en als mijn veenmospakketje niet dik genoeg is nou ieuw, dan hoeft het hier in Nederland voor mij dus niet meer’, zo verklappen ze dan aan de Gay-krant van Natuurland: De Levende Natuur. En dan is er ‘beleid’nodig grrrrrrrrrrrrrrrr…

De vraag; ‘waarom de PAS?’ kun je dus eigenlijk slechts in existentiële en metafysische termen beantwoorden, gelijk vragen als ‘waarom is er kwaad in de wereld’ of ‘waarom zijn er Wageningers’. Of ‘waarom zijn journalisten zo links en mag krijgsheer Obama wel met steun van de pers bommen gooien maar was Bush de boeman’. Het is er gewoon, de wereld is zoals zij is en we hebben er mee te leven.