gat-in-ozonlaag

Voor wie kritisch de klimaatdiscussie volgt zijn het boeiende tijden. Het 5e IPCC klimaatrapport is in aantocht wat climategate-lezers niet ontgaan kan zijn en zelfs ‘de media’ gonzen ervan. Als de druk op CO2 vermindering echt terug geschroefd wordt tot beneden alarmpeil zal blijken dat er vele lijken in de kast zitten. ‘Klimaat’ is immers opgelegd pandoer voor alle Europese beleidsmakers en veel beleid is hierop aangepast. ‘Klimaat’ is diep geïnfiltreerd in allerlei beleidsterreinen wat nog veel onaangename verrassingen zal opleveren. Van chemische produkten worden volop carbon footprints en ecologische voetafdrukken bepaald op vraag van klanten. Die hebben vaak geen idee wat dat betekent maar hún klanten vragen het ook. En de hoop is dat het helpt in de markt. Die footprints gaan allemaal uit van op papier vastgelegde effecten die slechts gebaseerd zijn op aannames, onder andere over de effecten van CO2, niet op bewijs of feiten. Ik merk dat velen er blindelings van uitgaan dat die footprints ‘gestandaardiseerde methodieken’ zijn en deze voor waar aannemen. Maar dat klopt niet. En net als het ‘al 15 jaar niet meer warmer wordt’ is ook dat een eye-opener voor MSM lezers. De ecologische voetafdruk is voor een belangrijk deel gebaseerd op CO2 geloof zoals Rypke dat in meerdere blogs kritisch heeft blootgelegd. Dus als het CO2 geloof verandert, verandert ook de ecologische voetafdruk.

Ook het koelmiddelbeleid is al verkapt klimaatbeleid
Een ander voorbeeld van infiltratie via klimaatbeleid is de ontwikkeling rond koelmiddelen. Door de Europese angst-gedreven aanpak van chemicalien is de ‘innovatie’ cirkel weer terug bij af. Begin vorige eeuw gebruikten we koelmiddelen zoals het giftige en explosieve ammoniak. De uitvinding van inerte CFK’s of Freon’s (chloor-fluor koolwaterstoffen) in de jaren 30 was een grote stap vooruit. Dat waren efficiënte koelmiddelen die stabiel en niet toxisch of explosief waren. Maar omdat ze zo inert zijn breken ze ook in de atmosfeer niet makkelijk af. Toen werd het gat in de ozonlaag ontdekt en gelinkt aan deze stoffen. Ik kan niet beoordelen of dat terecht was trouwens. Atmosferische chemie is ingewikkeld en niet mijn vakgebied en eigenlijk heb ik daar nooit erg kritisch over nagedacht of in detail gevolgd. Nu de wetenschappelijke klimaat-beerput steeds meer geopend wordt begin ik ook al te twijfelen of er eigenlijk wel een ozongat was. En of CFKs daar de oorzaak van zijn.. Maar we kijken even verder naar de ‘koelmiddelcyclus’, of misschien is ‘koelmiddel-circus’ een beter woord.

Die CFKs gingen er uit via het Montreal Protocol en werden vervangen door de ‘zachte’ CFKs. Dit zijn vergelijkbare stoffen, ook niet explosief en niet erg giftig, maar chemisch minder stabiel zodat ze in de atmosfeer sneller worden afgebroken. Daardoor hebben ze een lagere ODP (ozon depletion potential). Maar zachte CFKs hebben een veel hoger global-warming potential (GWP) dan bijvoorbeeld CO2! Is dat een probleem? Dat speelt geen rol in de discussie. De GWP wordt beschouwd als vaststaand feit en een nieuw papieren beleidsdoel is geboren. Indirect door het klimaat-alarmisme; proliferatie van beleid dus. De EU probeert nu deze zachte HFKs te verbieden in hun F-gas (fluor) regeling door een maximum GWP te stellen. Die staat nog niet vast maar zal vermoedelijk zo laag zijn dat zachte CFKs niet meer kunnen. Wat blijft er dan nog over om te gebruiken als de EU haar zin krijgt? Juist: het giftige en explosieve ammoniak. De cirkel is rond. Dat komt ervan als je je laat leiden door angst en geen risico-benadering volgt. Dat is door de milieubeweging gedreven ‘innovatie’ in Europa; terug naar de jaren ‘30.

Is dat een probleem ? Voor de grote industrie is het niet onoverkomelijk, die past zich wel aan. Om gevaarlijke stoffen te koelen met het gevaarlijke ammoniak moet er een extra loop tussen gebouwd worden, dat kan. Maar het is wel weer een verzwaring van de eurocratische lasten en een rem op onze concurrentiekracht. Voor MKBs is het een serieuze kostenpost. Zoals een plaatselijke slager die zijn koelinstallatie moet laten verbouwen voor het papier-plezier van Europa. En niemand die zich lijkt af te vragen wat eigenlijk het risico van die stoffen is. Ook hier wordt de ‘blootstelling’ niet beschouwd. Immers, koelmiddelen worden toegepast in gesloten systemen en daar kun je ook je beleid op richten door vullen en recyclen te regelen. Zo kun je emissies niet voorkomen maar toch minimaliseren. Spijtig ook dat in al die veranderingen zoveel energie gaat zitten. Die zie ik liever naar echte innovatie gaan die helpt Europa concurrerender te maken.

Ik wilde al langer een blog over dit F-gas drama schrijven maar ik kom erop doordat ik dit artikel onder ogen kreeg. Ik begrijp daaruit dat het een betere bepaling van de ‘radiative efficiencies’ van heel veel CFKs is gebaseerd op absorptie spectra. GWPs zijn daaraan gerelateerd en ook die veranderen, over het algemeen naar minder effectief:

Our calculations yield REs significantly (> 5%) different from those in the Intergovernmental Panel on Climate Change Fourth Assessment Report (AR4) for 49 compounds. We present new RE values for more than 100 gases which were not included in AR4.

Het lijkt erop dat het AR5 nóg een factor heeft waarvan de effecten teruggeschroefd moeten worden. Ik kan dit artikel niet beoordelen, dat laat ik graag aan mijn klimaat-onderlegde blog-collega’s over, maar het lijkt me relevant. Benieuwd of dat een rol speelt in AR5. Maar het is in elk geval dudielijk: ook hier is de science verre van settled!