Eén van de treurigste vormen van linkse campagnejournalistiek op publieke kosten is naast Joop.nl toch wel Zembla. Zodra de woorden ‘chemie’ en ‘industrie’ vallen, krijgen de salonidealisten en informatie-amateurs bij dit verzuilingsfossiel rode oortjes. Het Grootkapitaal buit ons ouderwets uit, er is een complot van de industrie en alle chemie is gif. Het dier is momenteel erg ín als door het grootkapitaal uitgebuite underdog, ‘de vleesindustrie’ kreeg daarom laatst de rode haan op bezoek, om haar valse moraalboodschap richting publiek te kraaien.
‘Poep in vlees’ blijkt schijt aan fatsoenlijk wederhoor
Wij berichten hier al over de beschamende wijze waarop Zembla bijenonderzoeker Tjeerd Blacquiere verdacht maakte, alsof hij in een Bayerbijencomplot zou zitten. Doordat hij als wetenschapper gewoon publiceert wat feitelijk waar is: de varroamijt is de belangrijkste honingbijenbedreiging. Lees dan nu op het uitstekende weblog Foodlog.nl over het ‘poep in vlees’- nepschandaal, dat de linkse campagnejournalisten van Zembla er bij het publiek in hamerden. ‘Wantoestanden bij slachterijen’, ‘controles falen’.
Foodlog heeft eens bij slachterij VION nagevraagd waarop de claims waren gebaseerd, en ging zelf op onderzoek uit. Waarschijnlijk baseerde Zembla zich louter op wat hatemail van ontslagen personeelsleden. Kafkaeske journalistiek noemt foodlog het. Fatsoenlijk wederhoor door Vion was niet mogelijk, omdat het bedrijf niet wist waarop ze moest reageren, zogenaamd omdat de rode reljouranlisten hun bronnen wilden beschermen. Punt voor punt roostert foodlog de ‘poep op vlees’-mythe. Een dure mythe die onze vleesindustrie nodeloos beschadigde, vooral omdat een karavaan van collega-informatie-amateurs/journalisten er 2 dagen achteraan bleef lopen, zónder te doen wat foodlog deed. De vraag stellen ‘maar, is het ook waar’.
Ook ik zag wat de journalist en de slachters zagen: amper feiten, een berg suggestie en een boel onbegrip voor hoe een slachthuis en de vleeshandel functioneren.
Natuurlijk, ik ken ook wel die antivleesboekjes van Jonathan Safran Foeur en algemene verhalen over slachterijen waar iets mis gaat, en nee, ik eet nauwelijks vlees uit de supermarkt, maar veel vis: daar gaat het niet om. Het gaat mij om het politiek monotone kuddegedrag van het gilde der linkse informatie-amateurs dat zich journaklist noemt. Dat hersenloze kuddegedrag is goed verwoord door Booker en North in ‘Scared to Death’. Zoals we bij de klimaatberichtgeving zagen is de linkse journalistiek maatschappelijk gezien een enorme kostenpost: falende media hebben ons hier opgezadeld met miljarden euro’s lastenverzwaring.
Het probleem van ‘werkloze journalisten’ hahahahaha
Het programma Zembla heeft het imago van ‘kwaliteitsjournalistiek’, vooral om de reden dat zoveel journalisten behept zijn met de dodelijke combinatie linksigheid en dommigheid. Waarna sociale mechanismen het imago in stand houden, als iedereen linksig is lijkt het vanzelf mainstream, terwijl ik gemakzuchtig salonidealisme beschamend vind en daarom ‘negatief’ heet en voor ‘klimaatscepticus’word uitgescholden.
Bezoek ook eens een slaapverwekkende ‘world press photo’-expositie en de linkse moraal wasemt je om de oren. Allemaal zielig kijkende Novib-negers en het is allemaal ‘schrijnend’, smekend om een bezoekje van Jan Pronk met subsidiepot. Zzzzzzzzzzzz. We leven 20 jaar nadat Marc Chavannes, huidig hoogleraar in iets media-achtigs pleitte voor afschaffing van de publieke omroep. We zitten nog steeds aan deze publiek betaalde vorm van links meningmanagement vast. Wij van SP-eend adviseren SP-eend.
Karl Marx werd journalist omdat hij als wetenschapper niets voorstelde. De mainstream-journalistiek bij de publieke omroep is nog steeds een sociaal vangnet voor urbane salonidealisten met professionele pretenties, en een cordon huppelgansjes dat duswel beswel met de wereld is begaan en beter direct moeder had kunnen worden. Mijn vakbond voor linkse journalisten NVJ kaartte via Villamedia het nijpende probleem aan van ‘werkeloze journalisten’, zonder één spoor van ironie. Wie zich als journalist inschrijft als ‘werkeloos’is per definitie nooit journalist geweest, en had nooit iets te vertellen. Is het nieuws op? Ik bespeur vooral een heilzame marktwerking, die als vanzelf het ventileren van linkse gemakzucht uitfiltert.
Als ik dat u vandaag even heel gemakzuchtig mag meedelen.
“Poepvlees” is een politiek spinsel en is als taalvondst fout-briljant. Het heeft een zelfde marketing kracht en politieke portee als foute vondsten als “CO2-vervuiling”, “Amersfoort aan zee”, “Schaliegas uit de kraan”, alle onwerkelijke paradigma’s. Elke goede slagersworst heeft bovendien een omhulsel van poepvlees, de darm. Een documentaire maken zonder politiek-ideologische vooropzet en dito context schijnt bij de NPO niet meer te kunnen.
Letterlijk een “cordon sanitaire”.
In de zorgwereld is poep helemaal niet kwalijk: daar laten ze de clienten urenlang in zitten.
Daar hoor je geen gezemblaat over.
Vroeger, in de “slechte” oude tijd, werd door iedere instantie gepropageerd om: “Alle etenswaren goed te wassen met stromend water”, ALLE etenswaren, dus ook vlees.
Moeilijker is het niet, want ook op de spinazie die u op geheel biologische wijze in uw achtertuin kweekt zit gewoon poep, “vogelepoep” (om even Andre van Duyn te citeren), in dit geval. Dus was die eventuele poep er even af , en er is niets aan de hand.