Engelsen pakken EU wettenbrij aan: kap het regelwoud!

..maar laat het regenwoud maar staan..

Engelse CEO’s hebben op vraag van premier Cameron onder leiding van Minister Michael Fallon (Business) een 30 puntenplan opgesteld om de EU wetgeving drastisch ondernemingsvriendelijker te maken. De studie genaamd ‘cut red tape’ is opgesteld door 6 Engelse CEOs en gebaseerd op gegevens van 110 Europese bedrijven waarvan 90 in Engeland. Deze ammunitie is duidelijk bedoeld om de Europese Ministerraad te bewerken waar Cameron zich sterk zegt te maken voor een effectieve EU wetgeving. De aanbevelingen zijn ambitieus en richten zich vooral op het verwijderen van belemmeringen voor het bedrijfsleven. Zo willen ze ‘one in two out’ voor nieuwe regelingen en een drastische vermindering van regelgeving voor kleine bedrijven.

It’s vital that business can take full advantage of the EU’s single market. But all too often EU rules are a handicap for firms, hampering their efforts to succeed in the global race. Business people, particularly owners of small firms, are forced to spend too much time complying with pointless, burdensome and costly regulations and that means less time developing a new product, winning contracts or hiring young recruits. I’m determined to change that and to get the EU working for business, not against it

zegt Cameron. Dat klinkt wel hoopvol maar de grote vraag is hoe serieus hij het meent en hoe de rest van Europa zal reageren. Voorlopig zijn de reakties van andere landen nog terughoudend, maar ook in Engeland zelf is er veel scepsis. Zo confronteert de Huffington Post Cameron met wat er in de afgelopen jaren gebeurde:

British businesses have been burdened with 3,580 new European Union rules and directives under the coalition, new research suggests, despite David Cameron’s commitment to fight Brussels regulation. The massive pile of new rules, amounting to 13 million extra words, would take 92 days to read at an average pace, according to the Business for Britain group, which is campaigning for a renegotiation of the UK’s terms of EU membership

Weinig over energie, maar chemicaliën beleid wel aangepakt
Het is verbazend dat het rapport weinig over energie zegt en totaal niet rept over de ongebreidelde uitbreiding van windenergie en de kostenverhogingen die dat veroorzaakt. Wellicht valt het buiten de directe belevingswereld van de geconsulteerde zakenlui. Wel noemt het rapport schaliegas en steunt het de exploratie hiervan. Andere genoemde probleemgebieden zijn de nog steeds onvolkomen interne markt en de vele barrières voor innovatie. Kritiek op de Europese bureaucratie horen we vaker vanuit het Parlement van Farage en van Eppink bijvoorbeeld, maar de actie van Cameron brengt het nu ook concreet binnen bij de Europese Raad van Ministers.

Verrassend genoeg pakt de groep specifiek de excessieve kosten van REACH aan. REACH staat voor Registratie, Evaluatie en Authorisatie van CHemicaliën en is één van de meest omvangrijke wetgevingen van Europa die de produktie en het gebruik van chemicaliën in Europa regelt. Het is de bedoeling van de wet om het gebruik van chemicaliën veilig te maken voor mens en milieu. De wet is getrapt ingevoerd en twee deadlines van REACH voor grote produktievolumes zijn inmiddels verstreken (2010, 2013). De derde en laatste deadline is in Mei 2018 en geldt voor stoffen met kleinere volumes (1-100 t/j) per jaar en is met name van belang voor het midden en kleinbedrijf. Het RE deel (Registratie, Evaluatie) is een moderne wet die uitgaat van risico’s gekoppeld aan specifiek gebruik. De verantwoordelijkheid om de veiligheid voor mens en milieu per toepassing te bewijzen ligt geheel bij het bedrijfsleven. In principe is dit onderdeel een moderne wet gebaseerd op nieuwe ontwikkelingen en kennis. Het bezwaar van dit REACH-deel is de bureaucratie en de hoge administratie kosten, zoals ook in het rapport wordt gesignaleerd. Oorspronkelijk werd geraamd dat de kosten 2.5 miljard zouden zijn voor heel REACH, maar na de tweede registratie deadline waren de kosten al 4.8 miljard. De hoge kosten zijn met name een probleem voor KMOs,

We’ve had to employ an additional four people – that’s 2% of our workforce – just to deal with the paperwork associated with REACH and keep us compliant” – a small company

Ook de Nederlandse Vereniging van de Chemische Industrie meldde onlangs dat de kosten van REACH voor het MKB veel te hoog zijn. De kosten voor Nederlandse bedrijven die jaarlijks tussen 10 en 100 ton product per jaar produceren belopen zo’n 400 tot 700 miljoen euro. Als deze kosten niet omlaag gaan verwacht men dat bedrijven verschillende produkten van de markt zullen moeten halen.

Authorisatie is speelterrein van de mileubeweging
Deze enorme kosten helpen een toch al moeizaam concurrerende chemie op de wereldmarkt niet maar net als bij een schorpioen zit er ook nog venijn in de staart. De A van Authorisatie in REACH is eigenlijk een overblijfsel van de ouderwetse ‘zwarte lijst’ benadering. Dit onderdeel is een compromis tijdens de laatste onderhandelingen van REACH en is een politiek succes voor de milieubeweging. Daarmee is het ook meteen het meest gepolitiseerde, meest gedramatiseerde en meest in de media aangehaalde deel van REACH, hoewel het maar om een heel beperkt deel van de stoffen gaat. Momenteel staan er zo’n 140 stoffen op deze lijst terwijl er in de eerste deadline al meer dan 5000 stoffen geregistreerd zijn. Het is ook een heel kostbaar onderdeel van REACH en het is jammer dat Cameron en zijn CEO’s deze olifant in de kamer niet lijken te zien. Eigenlijk identificeert men weer stoffen die uitsluitend worden opgelijst op grond van hun stofeigenschappen, de zogenaamde SVHCs (Substances of Very High Concern). Ook als een stof veilig gebruikt wordt en een minimale emissie heeft komen deze stoffen simpelweg vanwege hun stofeigenschappen toch op de kandidatenlijst terecht dat mogelijk resulteert in uitfasering. Authorisatie is daarmee bij uitstek het speelterrein van de milieubeweging met cherry-picking, angst aanjagen en ander misbruik van wetenschap, zoals dat op deze site helaas maar al te bekend is van klimaatdebat, biodiversiteit, ecologische voetafdruk, etc.

Europa moet gifvrij klinkt goed naar het publiek, maar is waanzin
Een zwarte lijst aanpak leent zich goed voor simplistische boodschappen en is dus makkelijk scoren voor de milieubeweging. Zo gauw een stof op een lijst komt begint de politieke druk tot vervanging al en een compleet verbod maakt het af. Succes voor de NGOs, zonder dat men zich druk maakt of er eigenlijk wel een risico was, of de vervanging technologisch wel zo goed is, of er geen andere grotere nadelen zijn (energieverbruik bijvoorbeeld) en wat de milieurisico’s van de vervangende stof zijn. Het politieke punt is gescoord, daar gaat het om. Met name de Zweedse Niet-gekozen Organisatie ChemSec maakt zich hier sterk door te streven naar een gifvrij Europa met hun ‘SIN-list’ (Substitute it Now). Waanzinnig simplistisch natuurlijk, consequent redenerend zou je ook keukenzout en alkohol moeten verbieden. Maar in het huidige Europese politieke landschap zijn er genoeg invloedrijke politici die zich onwetend voor dit karretje laten spannen. De discussie over hormoonverstorende stoffen (EDs), reeds hier op climategate besproken, gaat ook over SVHCs. NGOs streven ernaar zoveel mogelijk stoffen te klassificeren als SVHC. Authorisatie gaat met name om stoffen waarvan de EU politiek bepaald heeft dat ze geen drempelwaarde hebben. Wetenschappelijk raakt dit kant nog wal, stoffen moeten een bepaalde concentratie hebben om een (kwalijk) effect te kunnen hebben. Sterker nog, van diverse (giftige) stoffen is bekend dat lage concentraties een positief effect hebben, een verschijnsel bekend als ‘hormesis’. Ook voor EDs probeert de milieubeweging nu het bestaan van een veilige drempel te ontkennen zoals ik eerder blogde. Het plan hierachter is overduidelijk. Als politiek wordt vastgesteld dat de aarde plat is dat ook hormoonverstorende stoffen geen veilige waarde hebben dan is het vangnet wijd open en wordt het speelterrein van subsidie-jagende academici en NGOs nog groter en kansrijker.

Ook over de consequenties wordt niet gerept. Voor bijvoorbeeld weekmakers in plastics zijn de normen in de EU al zo aangescherpt dat de produktie hiervan hier moeilijk wordt. Dit betekent dat deze elders gemaakt worden, bijvoorbeeld in Azië, met veelal minder precies gedefinieerde samenstelling (want goedkopere produktie) en veel minder, of niet, geteste stoffen die we vervolgens importeren in de EU. Goed gedaan: EU produktie om zeep en produkten met een hogere milieubelasting via import in onze winkels.

Je moet je afvragen wat dan allemaal ‘gevaarlijk’ wordt. Of we dan nog bier mogen drinken bijvoorbeeld, vanwege het hormoonverstorende hop. O nee, hop is natuurlijk natuurlijk, dus dat moet goed zijn.

Hormesis