Tegeltuinieren voor de onderhoudsarme hersenpan, een ontgroeningscursus voor gevorderden

In deze blog toon ik de correlatie tussen het Tokkiegehalte van mensen en het betongehalte van hun tuin. Vooral bij de broedplaatsen van werkgelegenheid voor de Jeugdzorg, is alle broedgelegenheid voor vogels ge-elimineerd.
Er was eens…. een tijd, nog maar 15 jaar geleden dat een tuin bestond uit struikjes, bloemen, boompjes. Je kon de seizoenen in de tuin meemaken, het roodborstje kwam voorzichtig onder de heg door hippen, en in het nestkastje aan de fruitboom had de koolmees zijn gezin. De merel schuilde in de coniferenhaag, en ’s winters kwam de sperwer bij de voederplank een musje shoppen- terwijl de andere musjes vanaf de voertafel richting haag vluchten op zoek naar dekking.

Egels? Wij hebben liever tegels!!
Nu is een boom een houten overlastobject dat je omzaagt: onveilig! Onhygiënisch ook, er komen ‘blaadjes in de dakgoot’ van, en ‘de stoep wordt vies’. Vogels, dat zijn herriemakende ochtend-ongediertes die je auto onder schijten net nadat je ‘m in de wax had gezet. Onhygiënisch. En hoezo egels? Wij willen tegels. Had je eerder coniferenhagen en geknipte iepenhagen waar de merel in nestelde en de egel onderdoor migreerde. Iedere kans voor egels nog een winterheenkomen te zoeken is geblokkeerd door de Intratuin-pallisades van goedkoop vurenhout tegen de blikken van binnendringers. En nissen waar vleermuisjes in overwinterden en rusten zijn dichtgekit, vleermuizen zijn zowieso ‘eng’ en ‘vies’.

Het alternatief voor de tegeltuin is er ook: een kingsize kattenbak met grintstenen. Tuinieren voor de onderhoudsarme hersenpan met een paar zielige bloempotten waar twee aanbiedingplantjes uit de Jumbo staan te verpieteren. Wat men een tuin durft te noemen, lijkt daardoor vaak meer op de binnenplaats van een kerncentrale of een parkeerplaats. Alle dekking voor dieren is verwijderd, op zijn best komt er geen schutting maar een ijzeren traliewerk waar verpieterende heesters doorslingeren.

Miauw roepende kattenpoepindustrie
De ontgroening van tuinen vindt in korte tijd plaats, overal voor de deur zie je bij wisseling van de wacht in een rijtjeshuizenwijk het zelfde. Een bult weggezaagde en gesnoeide coniferen, bomen en niet veel later wordt de Intratuinkasteelmuur geplaatst tegen pottenkijkers. Waar eerder nog een haag nestgelegenheid bood. De tuin wordt omgebouwd tot open keuken, waar een warmtestraler ook ’s winters het buiten koken faciliteert en vooruit: we nemen groene stroom want windmolens zijn fantastisch voor een niet nader gedefinieerd ‘milieu’. Als wij de milieuredactivisten van de Leeuwarder Courant mogen geloven en andere PvdA-gezinde media. Die kritiekloos de beleidsreclame overschrijven van nutsbedrijven, milieubeweging en overheid.
Tel daarbij het groeiende leger Miauw roepende kattenpoepfabrieken; de huisdieren voor onderhoudsarme hersenpan die je gewoon buiten dumpt als je er af wilt, en stel jezelf de vraag: wat zal er met onze (tuin)vogels gebeuren? Het lijkt mij dat de klimaatbestendige koolmees van God (= Marcel Visser) in Wageningen weinig tegen uitricht. Daarnaast was de koolmees toch al minder afhankelijk van de rupsenpiek dan Wageningse ecologen die een manier zochten om hun nestkastjes-onderzoek in de pers te krijgen. Hij heeft wel 3 broedsels per jaar, die ook buiten die piek vallen.

Tegels zijn voor Tokkies
Jaren aandachtige studie van de ontgroening van woonwijken brengt me tot een op waarneming leunende wetmatigheid, die de ontgroening drijft. En dat is asocialisering en verdomming. Er is een hoge correlatie tussen het Tokkie-gehalte van woonwijken en de mate waarin de tuinen zijn ontgroend. Bij broedplaatsen van werkgelegenheid voor Jeugdzorg is iedere broedgelegenheid voor vogels ge-elimineerd.
Betonnisering vindt vooral plaats, waar men zoveel mogelijk tijd wil besparen om hangend achter de tv chips te kunnen herkauwen met de hand in de broek. Of wat te facebooken en mededelingen te doen als ‘Zo, ik heb net de koffie op’. En dan ook nog 10 ‘likes’ krijgen van geestverwanten. Die ook zaten te wachten voor hun schermpje tot een ander niets had mee te delen.
Geen wonder dat je dan geen tijd meer hebt om je vingers in de grond te steken, aandacht voor iets anders te tonen dat niet direct betrekking heeft op ‘jezelluf’. Bij mentaal laag ontwikkelde mensen (ik bedoel niet beslist opleidingsniveau, vele ambachtsmensen zijn slimmer dan hoog opgeleide bureauplakkers) is de kans groter dat zij een cursus tegeltuinieren voor de onderhoudsarme hersenpan hebben gevolgd, dat zij gemakkelijker gewoontes kopiëren van medemens en media zonder zelf te reflecteren. Hoe leger en fantasielozer de geest, en hoe eerder men klaagt ‘ik heb niks te doen’, hoe meer beton het akkertje achter en voor huis ontsiert, liefst met een houten pallissade van Intratuin er omheen en daar-zijn-we –even- van-af-trampoline voor de kinderen. Omgekeerd geldt natuurlijk: een creatieve en kleurige tuin – de mogelijkheden zijn eindeloos- zegt ook iets over het ontwikkelingsniveau van de mensen. Geen tijd is natuurlijk ‘geen prioriteit’. Je kunt ook een uur korter zinloze tv kijken, of korter in je nest liggen stinken.

Natuurvervreemding vindt van rechts tot links plaats in andere jas
We zien nu in de tuinen gebeuren wat ook in het boerenland al plaatsvond en vindt bij weidevogels. Een overdaad predatie vormt de bedreiging van bovenaf, en van onderaf wordt het biotoop gemonotoniseerd, daartussen raken vogels gesandwiched.
Britse onderzoeken toonden al onomstotelijk hoe de huiskattenplaag huishoudt onder tuinvogels, tientallen miljoenen vogels per jaar sneuvelen, ook weidevogels. Jeremy Clarkson van Top Gear schreef er al over in zijn column voor de Sunday Telegraph. Ook bij de Britten ontgroenen de tuinen, en samen met de kattenplaag leidt dat tot vogelverarming. Clarkson is ouderwets groen: gedreven door liefde voor de directe omgeving in plaats van angst voor theoretische milieurampen, schuld en boete met de groeten uit Brussel.
Op Schiermonnikoog zijn losgelaten huiskatten eveneens een plaag onder de wilde vogelpopulatie, zo toonden Groningse biologen. Dankzij een Tweede Kamer-emotie van de Dierenpartij mogen jagers deze exoten nu niet meer schieten. De Dierenpartij is in mijn optiek de zelfde uiting van natuurvervreemding die ook de ontgroening van tuinen drijft. De ervaring ván natuur is ingeruild voor informatie óver natuur. Informatie betekent derdehands indrukken van anderen zonder eigen beleving, ontdaan van ieder realisme. Sommigen noemen dat ook wel ‘idealisme’. Diersentimentelen kunnen natuur alleen via morele bril en waardeoordelen zien, in plaats van gewoon waarnemen. Zodat alle échte natuur zielig is, eng of vies, bedreigd. Waardoor je ‘zorgen maakt over de Amazone’ maar niet weet wanneer je voor het laatst in een bos lag, luisterend naar de vogeltjes. Sentimentalisme is een vorm van afstomping, en afstomping drijft natuurvervreemding.

Moderne milieuclubs net zo natuurvervreemd
De ontgroening van Nederland – waar biologen als Eef Arnolds al in 2000 het boek ‘Weg van de natuur’ over schreven- kent geen politieke kleur, zij vindt plaats van rechts tot links. Al heeft zij van Blauw tot Rood een andere jas aan. Voor zover sommige mensen zich nog ‘groen’ noemen, is dat vaak een vermomming van Rood: het afpakken van andermans inkomen voor eigen ‘idealen’, zonder het (zakelijk) talent dat geld zelf te verdienen. Of een manier om fondsen te werven. Liefst 900.000 mensen steunen de mooieplaatjes-natuur van het Wereld Natuur Fonds. Het WNF is nu de grootste ‘natuurbeschermingsorganisatie’ van Nederland, waarbij ik bewust aanhalingstekens gebruik. Ze zijn net zo van de natuur vervreemd als de gemiddelde aan de buis gekluisterde Homo sapiens nederlandensis.
Na de Verenigde Staten is het WNF in Nederland het grootste, 9 maal groter dan bij de Canadezen. Terwijl de club nooit een euro stak in de aankoop van Nederlands natuurgebied investeerde maar ruim de helft uitgeeft aan reclame voor zichzelf. En dat durven ze ook nog natuureducatie te noemen. Reclame maken voor Eneco en lobbyen voor windmolens in de Noordzee, waarmee je zelfs een ijsbeer zou beschermen. Terwijl ledenverlies plaatsvindt bij natuurverenigingen die nog enig nut hebben voor ónze natuur omdat ze gebieden beheren. Zij moeten bedelen om subsidies: ons PvvdA-kabinet bezuinigt op natuur, want ze besteden liever tientallen miljarden euro’s subsidies aan windmolens in Natura 2000-gebied en op de Noordzee (Henk Kamp, shame on you: de VVD verliest kiezers dankzij JOU). Je zou je als blauw mens groen ergeren.

Er is nog hoop..
Maar voor we de kopjes laten hangen en gaan somberen. Er zijn steeds weer mensen die op hun kleine stukje aarde iets moois doen. Of het nu het prachtige vrijwilligerswerk voor de lokale natuurverenigingen is, een burgerbosje aanleggen, een heempark beheren, of protest tegen aantasting door (meestal) de overheid ons landschap. Echte natuurzorg leunt op liefde, tijd en aandacht voor je omgeving. Echte duurzaamheid is eeuwigheidswaarde maken. In plaats van ‘zuurzaamheid’: angst voor het onbekende, onthechting van je omgeving en het afkopen van schuldgevoel of gehoorzaamheid aan Brussel.
Zelf heb ik bij betrekken van mijn woning gedaan wat in mijn vermogen lag, tot plezier van het lokale tuincentrum dat vele honderden euro’s rijker werd. En voor eigen plezier. Ik toverde de betonnen Tokkietuin van de vorige bewoners om in een groen vogelparadijs, met schuilplek voor wild en vijvers voor kikkers, bloemen en akkermengsels. Met broedende merels en een kolibrivlinder. En ieder voorjaar een kleurenpracht, gezellig zoemende bijen. Ieder moment dat je buiten stapt is dan haar eigen beloning, als je er maar oog voor wilt hebben.