Sharon Dijksma naar vissers die bedrijf verliezen door zee-eend: gewoon je bek houden

De staatssecretaris van Economische Zaken vindt de vermeende rust van een algemene eend belangrijker dan het voortbestaan van kleinschalige kustvisserij

Na 3 maanden uitstel heeft de Dienst Regelingen op 18 december uitspraak gedaan over de bezwaren die vissers indienden tegen het verlies van een kwart van hun visgronden in de Noordzeekustzone onder de vlag van het Natura 2000-beleid van ambtenaren Ton IJlstra, Marjan van Creij, Hans Lammers en Gerwin van Schijndel.

Het komt er op neer dat vissers een kwart van hun visgebied moeten verliezen voor de vermeende ‘rust’ van  een wintergast, de zwarte zee-eend, die in Denemarken gewoon jachtwild is en op de lijst bejaagbare soorten staat in diverse Duitse deelstaten.  Ik gaf ecologisch advies, en zag hoezeer de papieren ecologische werkelijkheid die de overheid maakte met Imares bijzonder weinig te doen had met wetenschap en de echt bestaande natuur van de Noordzeekustzone.

Ceremoniële bezwaarprocedure dient enkel het belang van bureaucraten
De bezwaren werden beoordeeld door de ambtenaren die zelf het beleid opstelden (…) waarvan onze kleinschalige kustvisserij de dupe is. Vanzelfsprekend werden dus uiteindelijk alsnog alle bezwaren- ook van schelpenvissers- ongegrond verklaard. De argumentatie van de bureaucraten laat zich lezen als een cirkelredenering met als hoofdargument ‘Wij hebben gelijk omdat wij dat vinden’.  De argumenten van het bureau dat de papieren werkelijkheid van Natura 2000 verzon, Imares zijn goed omdat Imares dat vindt en wij Imares goed vinden.

•  De zwarte zee-eend wordt bedreigd door garnalenvissers omdat wij dat in ons rapport beweren en wat bij beweren is altijd waar omdat wij dat vinden. Ook al haal je nog zoveel (peer reviewed) wetenschappelijke publicaties boven die onze beweringen ontkrachten, toon je aan dat iedere kwantificering ontbreekt van gedane beweringen door het team antivisserij-activisten van Han Lindeboom (Imares), dat interesseert ons niet want de enige werkelijkheid die telt is de papieren werkelijkheid die wij zelf door Imares lieten opstellen. Wij negeren daarom ieder bezwaar, zijn zelf scheidsrechter en oordelen dat wij zo goed handelen.

Bezwaar afdoen met cirkelredeneringen en verwijzing naar eigen beweringen
Het antwoord is kortom even voorspelbaar – zoals ik na de bijeenkomst bij de Dienst Regelingen van 9 augustus al schreef– als schokkend, voor wie wil blijven geloven dat Nederland een democratie is en geen totalitaire bureaucratie waar beleid het doel van zichzelf is.

Je schiet dus op een bewering in een rapport van Imares met verwijzing naar onafhankelijke studies. De bureaucraten negeren die studies vervolgens om naar de zelfde bewering van Imares te verwijzen die je nu net bestreed op inhoudelijke gronden: de staat van instandhouding is matig ongunstig omdat de staat van instandhouding ongunstig is want dat staat in het rapport, het ‘Het Rapport’ is de enige werkelijkheid die telt.

Met de handtekening van Sharon Dijksma die een krul zet onder wat bureaucraten haar in de mond leggen (het PvdA-gansje weet immers zelf van toeten noch blazen en kwam ook maar uit één of ander PvdA-vriendencircuit ongekozen op het pluche vallen). Denken Marjan van Creij, Angelo van Kouwenhoven, Ton IJlstra, Gerwin van Schijndel en Hans Lammers dat wij debiel zijn en dat de bezwaren kwamen omdat wij niet kunnen lezen? Wij maakten juist bezwaar omdat we beter lazen dan zij deden.

Bek houden en failliet gaan: groeten van Sharon Dijksma
Men heeft dus welgeteld 18 kantjes nodig om te zeggen wat ook in één zin kon: de overheid vindt dat vissers hun bek moeten houden. Men vertrouwt op de arrogantie van de macht, met een ceremoniële bezwaarprocedure waar vissers stoom mogen afblazen. Die procedure dient enkel voor de bureaucraten om formeel-juridisch overeind te blijven, mocht het tot procedures bij hogere rechtsorganen komen.  Het oordeel van de Raad van State is dan vast: de overheid heeft zich aan haar eigen procedures gehouden dus heeft zij gelijk.  Ook al komt de bestaanszekerheid van tientallen bedrijven zo in gevaar.  Zo kan papier mensen van vlees en bloed bedelven.

De keuze is tussen vers gezond natuurvoedsel uit eigen zee of de vermeende rust van een eend op papier

Of dat het zelfde als ‘recht’ is?
 Het is een voorpost voor wat mensen te wachten staat die 1000 euro per jaar extra belasting moeten betalen (wij, U) zodat de overheid windmolens bij hun huis kan bouwen of in Natura 2000 gebied Steile Bank en IJsselmeer, met waardedaling tot gevolg, koopkrachtverlies van 3 procent, aantasting van natuurwaarden en recreatiegebied.  Wanneer je naast de procedures niet slaagt een media-offensief en burgeroffensief te organiseren wordt je door de bureaucratische molen verpletterd.

Ik had visserijvoormannen ook geadviseerd om blijvend aanwezig te zijn via een offensief naar de ‘hearts & minds’ van de 99 procent van de mensen die onze vissers steunen (versus de 1 procent groene fanatici, die deels door Ton IJlstra en zijn bureaucraten worden gesubsidieerd). Dat wilde men niet. Men koos voor een ad hoc actie op het Binnenhof zonder context. Ik zie als enige reden dat de uitspraak 3 maanden werd uitgesteld dan ook als deze: men wachtte tot de media-aandacht- zoals op de voorkant van de Telegraaf – was weggeëbd, om zo geruisloos voor de kerst het beleid alsnog door te kunnen duwen, want ik heb Ton IJlstra leren kennen als een zeer Machiavellistisch mens. Een beetje eigen schuld zit er dus ook in.

Vechten voor onze welvaart en vrijheden in 2014
Laat 2014 het jaar zijn waarin we deze ongekozen bureaucraten naar huis kunnen sturen, mensen die leven van ons belastinggeld en daarmee beleid uitvoeren waarmee wij benadeeld worden.  Bij visserij is nu al in het klein zichtbaar hoe de overheid met de milieubeweging onze economie en gezonde bedrijven sloopt. Wat hier in het klein gebeurt overkomt burgers als geheel, steeds in kleine pijnloze stapjes.  Het is een nobele zaak deze vijand van burgers met alle mogelijke middelen te bestrijden, uit liefde voor mensen en de welvaart van ons lieve landje die niet vanzelfsprekend is.

Overdrijf ik?  Wanneer een staatssecretaris van ECONOMISCHE zaken de vermeende rust van een mondiaal zeer algemene overwinterende eend belangrijker vindt dan het voortbestaan van bedrijven en 40 miljoen euro schade, zijn enige zorgen toch gerechtvaardigd.