Wie lasten verhoogt voor natuurgebruikers Wad, verhoogt de last voor de natuur

De zeehonden lagen gisteren lekker te zonnen

Gisteren even wat zeehonden gefotografeerd in de Texelstroom in ’s werelds meest unieke natuurgebied het Wad: zomaar voor je eigen deur. Vandaag op Terschelling houdt de Waddenacademie een besloten bijeenkomst voor belanghebbenden over ‘Verduurzaming van Garnalenvisserij’.  Afgaand op de historie van de Waddensoap is ‘verduurzamen’ een eufemisme voor uitkopen van garnalenvissers omdat ‘de natuur’ dat zou willen (= de mensen die het monopolie op natuur en kennis daarover claimen).Het congres is enkel voor genodigden: Ik had last minute nog kunnen komen, maar het werd verhinderd door kleine communicatiefout gisteren tussen mij en de Waddenacademie.

Volgens mij zou bescherming en genieten van het Wad vooruit gaan wanneer juist niet de oudgedienden met hun belangetjes komen, maar ruimte laten voor fris denken én waar bewijsvoering boven ideologie en vastgeroeste strategie gaat: wat werkt in de praktijk…

• Het wegkopen van kokkelvissers in 2004 kostte al 130 miljoen euro uit het Waddenfonds,  geld dat ook besteed had kunnen worden aan natuurontwikkeling langs het Wad. Een paar kleiputten achter de dijk zoals bij Koehoal, en je hebt al waardevolle hoogwatervluchtplaatsen voor ettelijke watervogels…voor een factor 100 minder geld meer resultaat. Nu verdampt geld uit het Waddenfonds ook richting energiepolitiek, waar het voor natuurcompensatie bedoeld was.

Voor de overblijvende garnalenvissers betekent verduurzamen- wanneer je daar de oude milieubeweging over laat meebeslissen-  het minder rendabel maken van visserij, zoals de mosselvissers sinds de procedures van de Wadden Natuurlijk-fanatici ondervinden. Hier duikt 60 procent van de sector in het rood  nadat zij ‘verduurzamen’ moesten van die zelfde lieden. Ze zijn meer arbeidstijd kwijt, moeten meer werken om minder te verdienen en zijn dus méér uren op het Wad dan in de ‘niet duurzame’ situatie. Mij is nooit zo helder geweest waarom het goed bedoeld maar slecht uitgedacht mankeren van iemand’s bedrijfsvoering ‘natuurbescherming’ zou heten. Groen Links (ideologisch denken) werkt altijd averechts, wat even goed voor hersenloos rechts op gaat,

Lastenverzwaring voor mensen verzwaart lasten voor natuur
Zo waren de machinale kokkelvissers ook in een uurtje bezig met een perceel waar de handkokkelaars dagen over doen. Als je als doel hebt: minder vistijd op het Wad, kun je ook kiezen om juist onkosten voor vissers omlaag te krijgen. Garnalenvissers moeten nu voor 2 ton euro opvissen om uit de kosten te komen. Wanneer natuurbeschermers die felbegeerde ‘rust’ willen nastreven is juist lastenverlichting – in papier, het wegkappen van tussenhandel (fuck Heijploeg, Puul en al die lieden) en belastingen- misschien een aandachtspuntje…Lastenverhogende politiek leidt tot meer lasten voor de natuur.  Minder lasten en vissers op het Wad minder dagen per week de zaak laten leegrossen, bij een zelfde inkomen. Want alles dat praktisch werkt begint bij geld…

Follow the Money: het geldt ook voor Waddenpolitiek
Dé grote trends – relevant voor de natuur- zijn in dit gebied van mensen afkomstig. Allereerst de draagkrachtvermindering door de-eutrofiering waardoor het aantal mosselen, eiders en scholeksters verder mindert, met name op het Westelijk Wad. Dus de reden om mosselvissers te pesten is niet legitiem, zoals die ook bij garnalenvisserij dat niet is…Je kunt nog zoveel vissers willen wegsaneren, maar daarmee neemt die draagkracht niet meer toe tot het niveau van de tijd dat Theunis Piersma promoveerde. Er is geen significant verband tussen het verzinsel ‘bodemberoering’en draagkracht, ook al krijgt Tjisse van der Heide nog zoveel onderzoeksgeld om te beweren dat bodemdieren via ecologische magie de basis van het ecosysteem zijn in plaats van de fotosynthese…

• De overheid houdt bij natuurbescherming haar wispelturige dubbelrol. Zij legimimeert verdere aanhoudende aanslagen op de openheid via windmolens nadat eerst al een rokende afvaloven verscheen bij Harlingen. Het ‘Noorden’wil zich profileren als energieregio, en gebruikt nu al gelden uit het Waddenfonds voor energieprojecten, waar dit voor de natuur bedoeld was.

• Er komt een nieuwe kabel dwars door het Wad om het met 4,2 miljard euro gesubsidieerde windustrieterrein Gemini aan te sluiten (hoor je ‘de natuurbeschermers’niet over omdat zij energiepolitiek met natuurbescherming gingen verwarren), een halve tot een meter extra bodemdaling voor zoutwinning die doorgaat omdat deze de energie gebruikt van de afvaloven: anders klopt het businessmodel van die oven – er gekomen mede dankzij Margreeth Boer, die ook in de Waddenraad zat- ook niet meer….

Men zou- wanneer bescherming van het Wad het hoofddoel was- ook andere prioriteiten kunnen kiezen. De Waddengasacademie (30 miljoen euro van de NAM, die de bodem rond Ameland met 30 centimeter doet dalen) buigt zich vandaag met andere sectoren waarinder ‘De Wetenschap’ over ‘de bodemberoering door visserij’. Je verzint het niet, tenzij je gewoon naar de natuurbescherming én de Waddensoap kijkt met het realisme dat bij ieder menselijk bedrijf van toepassing is: follow the money.

Wie zijn wél welkom? Sectoraal denken
Oudgedienden in het praatcircuit met vastgeroeste posities ‘

1. De’Wetenschap  (de belangen en onderzoeksgeldpotten van onderzoekers met vastgeroeste posities en hun instituten).
2. ‘De’Natuurbescherming (enkele lieden met ideologisch bepaalde natuurvisies – ‘natuurlijk is goed, menselijk altijd slecht’- die zij als ‘De Wetenschap’verkopen om het politieke zwaarte te geven, maar waar al te menselijke belangen- geld en donateurs – uiteindelijk ook gewoon de doorslag geven)
3. ‘De’Visserij (het Wespennest dat in oud denken blijft hangen over natuur en economie en waarvan de voorzitter standpunten uitdraagt als deze een functie voor eigen positie hebben)
4. De Overheid (wispelturig en onbetrouwbaar als het Hollandse weer, zowel bij natuurbescherming als visserij, grootste bedreiging voor natuurbescherming) .

In mijn ogen is het sectoraal denken nu juist één van de problemen bij de bescherming van het mooiste natuurgebied ter wereld, in één van ’s werelds dichtst bevolkte delta’s: de Wadden. Wanneer je zoals ik deed- bewijs boven belangen kunt stellen en fris wilt denken, kun je in het bewijs een gedeeld belang vinden waar je ook resultaat haalt, zonder dat je de eigen posities hoeft te verwateren. Laten we eenvoudig vaststellen: als het hier bij ons niet lukt om zo’n natuurgebied voor aanslagen te behoeden, waar dan wel?

Visserij heeft rol bij natuureducatie
De grootste kansen en uitdagingen liggen wat mij betreft nu in het natuuronderwijs aan kinderen. Die geen mus van een kievit kunnen onderscheiden. Omdat juf ze geen kennis bijbrengt over de natuur, en ze thuis als een speen in de bek een I-pad op schoot krijgen: zijn ze even stil. Bedenk dat mijn moeder mij dankzij de oude HBS nog steeds met gemak verslaat op plantenkennis, het determineren werd er gewoon ingeramd. Nu is natuuronderwijs verregaand vervuild geraakt door energiepolitiek (lespakketen van Nuon en fondsenwervende bedrijven als WNF/Eneco), én het sentiment van Partij voor de Dieren: in plaats van ruiken, voelen, proeven en beleven is alles ‘vies’, ‘eng’, ‘zielig’ en ‘bedreigd’.
Juist natuurgerichte vissers op het Wad kunnen hier een belangrijke bijdrage leveren: die uiteindelijk netto voor de natuur meer oplevert dan wat vissertjes pesten met gezeur over ‘bodemberoering’, dat voor ‘De Wetenschap’ weer onderzoeksgeld oplevert maar voor de natuur nauwelijks resultaat: uiteindelijk zijn nooit significante effecten op het bodemleven door garnalenvisserij gevonden in dit dynamische zandige milieu. Beter kun je op deze manier recreatie bundelen en stimuleren, en tegelijk ook kwetsbare delen sluiten: niet iedereen hoeft altijd overal te komen, als mensen toch al geen madeliefje van lamsoor kunnen onderscheiden.

De oude natuurorganisaties geen monopolie op natuur en bescherming.
Zonder mee te gaan met vissers had ik nooit een Pieterman gezien, de giftige vis met het gele vinnetje, geen zeedonderpad in handen gehad, had ik mijn neefje niet het Wad op meegenomen te garnalen pellen, die daarna de historische woorden sprak met zijn Leidse tongval:

‘Ik vind de natuur veel leuker dan mijn Ipad’. Trotse oom!

Komt het kleine ventje toch weer in je boven..Vissers maken in één jaar meer velduren dan de meeste moderne academici én ‘natuurbeschermers’ in hun hele leven: beter dan de juf kunnen zij kindjes bij de hand nemen de natuur in. De mensen van de TX10 en TX 35 doen hier al goed werk met nuchterheid en humor: in onze hysterische ‘wij accepteren geen risico’-maatschappij is die benadering een verademing, waar Staatsbosbeheer ieder rot takje moet wegzagen om maar niet aansprakelijk te zijn bij wandelaars die hun eigen suffigheid op een ander willen afwentelen.

De openliggende mogelijkheden zijn nog legio, ik heb ook ideeen zat. Met het meer ruimdenkende, ondernemende en wat intelligentere segment binnen visserij en natuurbescherming, maar ook wetenschap is volgens mij veel te bereiken: als ‘wat werkt voor het Wad’maar het doel blijft, bewijs moet voor belangen en donateurs-sentiment gaan.

.