De Telegraaf is tot nu toe het enige landelijke medium dat de door Brussel opgelegde bijvangstban de kritische aandacht geeft die deze verdient, zoals vandaag in een hoekje ‘Regels bijvangst te strikt’. Daarin mag ik als ‘specialist’ (view, ik word gelukkig geen ‘deskundige’ genoemd) wat zeggen over de hier reeds vermelde Schotse studie in Nature Communications naar de negatieve ecosysteemeffecten van een bijvangstban.
Geen politiek of ideologisch gel… graag. Gewoon feiten, logisch deugdelijke concepten en zuiver redeneren aub
Zoals reeds vermeld is de bijvangstban zowel economisch als ecologisch destructief symboolbeleid, ik schrijf daar ook een essay over in het eerste kritische voedselblad van Nederland Vork. De laatste studie belicht de bredere ecosysteemeffecten die volgen wanneer de mariene voedselbron van discards uit visserij plots wegvalt. Die discards zorgden deels voor ‘kunstmatig’ hoge populaties van diverse meeuwensoorten, al volgen ook zeehonden vissersschepen. Haal je de voedselbron weg die voor die kunstmatige populatiegroei zorgde, dan valt een gat (in hun maag) die ze elders gaan shoppen voor de populaties weer met de ‘natuurlijke’ draagkracht overeenstemmen. (=voor ze dood gaan)
Kuitzieke vis
Er valt nog veel te verbeteren aan de Nederlandse Noordzeevisserij om de hoeveelheid bijvangst te verkleinen, maar dat kan ook zonder vissers te dwingen om te investeren in een verlieslatende bedrijfsstrategie die alle 97 grote Noordzeekotters zonder uitzondering aan een faillissement helpt. Het tijdstip en seizoen van vissen, de locatie bepalen het percentage bijvangst van ondermaatse (=jongere)vis. In plaats van dat men allemaal traditioneel in slagorde tegelijk uitvaart uit Urk en iedere week wil vissen om het weekend weer bij moeder de vrouw in Urk achter de prak aan te landen- daarbij ook de kuitzieke vis meenemend die nauwelijks wat opbrengt (met uitzondering van het reeds geimplodeerde NSCF-label- kan men best bijvangst omlaag brengen door alleen al hier wat slimmer te vissen.
Maar als de overheid (en door haar betaalde protestgroepen) met averechtse regelgeving lasten blijft verzwaren, moeten ze alleen maar méér vissen om de kosten te dekken. De overheid met haar dubbele gezicht lokt dus ook verdere ecologische depletie uit. En het is de orthodoxe milieubeweging die met haar lobby voor dit anti-visserijbeleid medeverantwoordelijk is: ze toetsen enkel welke campagneslogan donateursgeld en projectsubsidies oplevert, niet wat de consequenties zijn van uitgedragen beleid.
Mijn stelling, die ik praktisch blijf toetsen: lastenverLICHTING is ecologisch gunstig, je hebt dan kapitaal over om in groenere bedrijfsstrategie te investeren, lastenverzwaring noodzaakt tot meer vistijd en dus druk op het systeem.
Geef een reactie