STAB bevestigt: Imares rapporten géén onderbouwing gebiedssluiting VIBEG

Zojuist bereikte mij het goede nieuws dat de Stichting Advisering Bestuursrechtspraak (Stab) in haar advies op 10 juni op de hoofdpunten mijn analyse onderschrijft, die ik leverde voor diverse verweerders tegen de Dienst Regelingen van het Ministerie van Economische Zaken over het Toegangs Beperkings Besluit voor  de Noordzeekustzone (VIBEG). De ambtenaren van het Ministerie blijven maar verwijzen naar de zelfde Imares-rapporten in hun verweer, maar hierin staat niet (kwantitatief) de relatie onderbouwd tussen bodemberoerende visserij en invloed op schelpdierbanken en de eenden die daarvan in de wintermaanden leven in wisselende aantallen, ook niet in relatie tot andere factoren als zandsuppleties. Hoewel visserij ongetwijfeld een invloed heeft, is zo ook niet duidelijk wat verwijdering voor invloed heeft in die gebieden op natuurdoelen, en ook kun je niet alle visserij op één hoop gooien.

Het is voor mij een belangrijke steun in de rug, dat mensen met voldoende inzicht en hersencellen nu ook vinden wat ik al vond. Ze gaan overigens niet mee in sommige andere argumenten die ik nog steeds valide acht, zoals tegen het geven van een ‘intrinsieke waarde’ aan jaarlijks van locatie wisselende schelpenbanken, wat een levensbeschouwelijk argument is, geen ecologische onderbouwing. Dubieuze argumentatie over ‘silhouetwerking’ die een ‘rust’ zou verstoren willen ze deels erkennen, hoewel: ook hier blijft Stab kritisch. En ze vermijden discussie over andere oorzaken, zoals de invloed van de invasieve exoot Ensis: maar dat kan altijd later nog, dat is bedoeld als opzet voor beter onderzoek.

Maar de hoofdconclusie staat als een huis, en waar vissers grotendeels verzuimen mij daarvoor te bedanken uit Zoutkamper Zuinigheid of Urker plucheplak-neigingen van mensen die Nooit nadachten klop ik mezelf dus maar eens op de borst en de SWMN met Dolf Boddeke en Paul Hagel: wat hebben we dat goed uitgezocht!

De lafheid overheerst nog
Het is mijn droom dit voor het hele natuurbeleid in Nederland te doen, zodat natuurgebruikers een onderbouwd weerwoord leveren tegen de op ideologisch-politieke gronden verankerde ‘groene’ lobby van de Postcodeloterij-sector, die vooral uit is op baantjes en subsidies. Momenteel zitten veel boeren, burgers en buitenlui met de staart tussen de benen de praatjes aan te horen van Wereld Natuur Fonds, Natuurmonumenten, Vogelbescherming Nederland, Waddenvereniging, Stichting de Noordzee en andere  ‘gevallen’organisaties die de natuur misbruiken voor subsidies en fondsenwerving, en dankzij hun investering van het gros van hun budget in marketing de media en politiek zo goed bereiken. Ik kan degelijke repliek leveren zodat de rechtmatige gebruikers van onze groene ruimte het offensief kunnen kiezen en deze gecorrumpeerde clubs met pek en veren de deur wijzen, of het nu Stichting de Noordzee is die ons bij paling in de maling neemt, of het WNF dat maar blijft beweren dat ’85 procent  van onze biodiversiteit is verdwenen’.  Gehakt maken we daarvan.

Helaas overheerst de lafheid nog bij normale mensen en natuurgebruikersorganisaties die zich zo in het defensief laten drukken en de agenda laten dicteren door wat sommigen als ‘De Groene Leugen’ afschilderen: ik zou het de verwarring van ideologie met ecologie willen noemen, zoals ik al in mijn lezing voor Zeeuwse mosselvissers in Bruinisse aangaf en mijn essays voor Visserijnieuws. Waardoor je een zelfde situatie krijgt als in de visserij maar ook de mensen die zich tegen windmolenplaatsing keren: ze staan dan al voor een voldongen feit, en kunnen nog slechts een afgezwakte versie van intrinsiek slecht beleid bedingen. Dat krijg je alttijd zonder eigen wetenschappelijke visie als alternatief behalve wat ‘neuhh, tisniezooo’ te roepen.

Maar ook hier brengen wij- met de collegae van Climategate.nl- een inhoudelijke basis waarop de mensen kunnen bouwen die van ons mooie lieve landje in welvaart willen blijven genieten.