Groeiend verzet groene clubs tegen monetarisering Europese natuur

De Europese Commissie overweegt het zelfde voor heel Europa te doen, wat Nederland al 10 jaar met het Nationale Groenfonds doet: biodiversity offsetting. Wij noemen dat natuurcompensatie, waarbij een ontwikkelaar het verlies aan biodiversiteit afkoopt, zodat elders natuur ontwikkeld kan worden als goedmaker. Vanzelfsprekend komt direct uit de groene hoek verzet los met campagnes en petities via naturenotforsale.org.

Is CO2 compensatie al lastig, het is vrijwel onmogelijk om een objectieve monetaire waarde toe te kennen aan biodiversiteit, zo stellen zij. In een filmpje stellen ze dat je Regents Park ook niet kan inruilen, het Londense equivalent van het Vondelpark.

Zoals meestal het geval is bij de groene medemens, is hun redenering op zijn best inconsequent. Zo ontwikkelde een team economen onder leiding van bankier Pavan Sukhdev in 2009 al de Stern Review van Biodiversiteit: the Economics of Ecosystems and Biodiversity, waarbij men 1 monetaire waarde hing aan globaal biodiversiteitsverlies, en waaruit triljardenschade zou blijken die WEL gretig geciteerd werd door groene medemensen. De media- en beleidsimpact van TEEB is volgens de opstellers teleurstellend verlopen, omdat het speciaal was ontworpen om politici te imponeren en het biodiversiteitsdebat te sturen. Dat is niet gelukt.

Dat schrijven de auteurs van de economische studie Biodiversity in the Balance, Dieter Helm en Hepburn. Het succes van de Stern Review bij sturen van het klimaatdebat, (plots kreeg ongrijpbare schade door CO2 een getal) deed de biodiversiteitsmensen hongeren naar een zelfde soort rapport. Ze erkennen eigenlijk dat TEEB geen wetenschappelijke insteek had, maar vooral een politiek document is. Zoals de Stern review ook een gedrocht was in wetenschappelijk opzicht, bij biodiversiteit volledig leunend op de klimaatfantasie van Chris Thomas, waar 1 miljoen soorten zouden uitsterven door 1,5 graden opwarming.

Het is waar dat je geen prijskaartje aan natuur kan hangen dat los staat van de waarde die mensen TOEKENNEN, vooral omdat je al nauwelijks kunt definieren wat biodiversiteit is. Dat geven Helm en Hepburn als belangrijke reden voor uitblijven van succes van TEEB.

In de praktijk geeft compensatie de overheid een vrijbrief om overal asfalt neer te leggen, geld te storten in het Nationaal Groenfonds waar vervolgens nauwelijks hectares nieuwe natuur voor worden aangekocht. Grond is schaars en duur. Veel groenfonds geld gaat zelfs naar marketing voor energieopwekking en subsidiering van de klimaatmaffia. Die slagen er in industriele productie van energie te verwarren met ecologie, met legitimatie van fondsenwervende entiteiten als Natuur en Milieu.

Een integere milieubeweging zou beter toezien op de correcte besteding van compensatiegelden. Dat er ook echt alleen natuur voor wordt aangekocht of aangelegd. In een overvolle wereld ontkom je niet aan een zekere offsetting, het biedt ook kansen om vernieuwende natuurprojecten te financieren zoals op bedrijventerreinen die je zo tot bedrijfparken kunt omturnen.

Wanneer de overheid dus turbines in Natura 2000 gebied neerzet, moet ze compenseren door geld in groen te steken. De belangrijkste stap is nu een duidelijk onderscheid te maken tussen groen (natuur, parken, tuinen) en de industriele productie van energie (windturbines, siliciumwoestijnen enz) in plaats van ze expres door elkaar te halen.

Nu de milieubeweging is gecorrumpeerd tot semi-overheid en bedrijfslobby-orgaan kan een nieuwe milieubeweging opstaan die het lege begrip milieu comcreet maakt: het mooi maken en houden van ons landje.