Onverdachte topwetenschapper maakt einde aan klimaathype

Steven Koonin, Obama’s wetenschapsadviseur, zet de nieuwe norm

Climate Science Is Not Settled
We are very far from the knowledge needed to make good climate policy, writes leading scientist Steven E. Koonin

… The idea that “Climate science is settled” runs through today’s popular and policy discussions. Unfortunately, that claim is misguided. It has not only distorted our public and policy debates on issues related to energy, greenhouse-gas emissions and the environment. But it also has inhibited the scientific and policy discussions that we need to have about our climate future.

My training as a computational physicist—together with a 40-year career of scientific research, advising and management in academia, government and the private sector—has afforded me an extended, up-close perspective on climate science. Detailed technical discussions during the past year with leading climate scientists have given me an even better sense of what we know, and don’t know, about climate. I have come to appreciate the daunting scientific challenge of answering the questions that policy makers and the public are asking.

…These and many other open questions are in fact described in the IPCC research reports, although a detailed and knowledgeable reading is sometimes required to discern them. They are not “minor” issues to be “cleaned up” by further research. Rather, they are deficiencies that erode confidence in the computer projections. Work to resolve these shortcomings in climate models should be among the top priorities for climate research.

Yet a public official reading only the IPCC’s “Summary for Policy Makers” would gain little sense of the extent or implications of these deficiencies. These are fundamental challenges to our understanding of human impacts on the climate, and they should not be dismissed with the mantra that “climate science is settled.”

While the past two decades have seen progress in climate science, the field is not yet mature enough to usefully answer the difficult and important questions being asked of it. This decidedly unsettled state highlights what should be obvious: Understanding climate, at the level of detail relevant to human influences, is a very, very difficult problem.

…Individuals and countries can legitimately disagree about these matters, so the discussion should not be about “believing” or “denying” the science. Despite the statements of numerous scientific societies, the scientific community cannot claim any special expertise in addressing issues related to humanity’s deepest goals and values. The political and diplomatic spheres are best suited to debating and resolving such questions, and misrepresenting the current state of climate science does nothing to advance that effort.

( De volledige tekst)
 

Nog nooit heb ik een zo correcte en deskundige beoordeling gelezen van de stand van de klimaatwetenschap, de manier waarop deze dient te worden geïnterpreteerd, en de consequenties die dit zou moeten hebben voor politieke besluitvorming, als in dit artikel van Steven E. Koonin, voormalig wetenschapsadviseur van het energy department van Obama’s eerste regering. Een puur wetenschappelijke benadering, zoals elke klimaatwetenschapper zou moeten hebben.

Het is met grote deskundigheid geschreven, maar toch uiterst helder en leesbaar, een absolute must-read voor wie nog twijfels heeft over de stand van de klimaatwetenschap.

Ook Hans Labohm besteedde er al aandacht aan.

Waarom is dit artikel zo belangrijk?
Het is een uiterst effectieve combinatie van integriteit, kennis en focus.

– Hij is in 2009 als wetenschappelijk adviseur/staatssecretaris benoemd door Obama zelf, wat hem politiek onverdacht maakt.

– Hij is van oorsprong theoretisch natuurkundige, en ervaren wetenschapper op gebieden als (onder andere!) computational physics, astrophysics en global environmental science. Ook was hij adviseur voor duurzame energietoepassingen. Voorwaar iemand die met gezag iets kan zeggen over klimaatmodellen en klimaatbeleid!

– Hij kiest voor de focus op het corrigeren van de claim  “science is settled”, de meest gebruikte leugen door de klimaatfanatici, en de consequenties die dit heeft voor klimaatbeleid.

Dit doet hij zo deskundig dat er geen speld tussen te krijgen is. Dit artikel is als in graniet gebeiteld. De alarmistische opponenten zullen het waarschijnlijk doodzwijgen, want elk verweer ertegen zal onderuit te halen zijn.

Vanaf nu staat dus vast dat de klimaatwetenschap nog geen zinnige uitkomsten kan leveren waar je peperduur klimaatbeleid op kunt baseren.
Heeft u dat gehoord, dames en heren politici??!

Is dit het einde van de klimaatdiscussie?
Uiteraard niet. Want het gaat de echte alarmisten niet om de wetenschap. Die werd alleen voor hun karretje gespannen om hun doemboodschap geloofwaardiger te maken.

In hun ogen is het zelfs een onbelangrijke constatering: “we weten het nog niet” is voor hen hetzelfde als “het kan best waar zijn” en dan komt het voorzorgbeginsel er weer bij: “dat risico op het einde van de wereld mogen we niet lopen”.
Als je maar genoeg angst zaait, hoef je het risico dat we in werkelijkheid lopen niet te kwantificeren of tegen andere risico’s of zelfs al optredende ellende af te zetten. Zolang er miljarden naar onderzoeksgelden en de groene industrie gaan zal men klimaatdoem blijven kraaien.

Maar Koonin gaat daar niet op in. Hij beperkt zich tot de juiste en harde constatering dat er geen wetenschappelijke basis is voor klimaatbeleid. Daarmee wordt het voor de klimaatactivisten wel erg moeilijk om nog overtuigend over te komen.

Waar gaat het klimaatdebat voortaan over?
Inderdaad, JP, dat hoeft dus niet meer over de wetenschap te gaan.
Die is vanaf nu in deze zin “settled”: we weten het gewoon niet, en zullen het de komende decennia waarschijnlijk ook niet weten. Zoals we nooit geweten hebben wat het klimaat gaat doen.
Er zijn geen wetenschappelijke aanwijzingen dat er een catastrofale opwarming voor de deur staat, of dat de toenemende CO2 uitstoot dramatische gevolgen voor het klimaat zal hebben. Het is niet uit te sluiten, maar het omgekeerde is ook mogelijk en veel ernstiger: een flinke afkoeling, met of zonder menselijke invloed, zoals in de kleine ijstijd.

Op deze spagaat is geen duizenden miljarden kostend beleid te baseren, zeker niet als je voor een veel kleiner bedrag miljoenen mensen kunt redden die zeker zullen overlijden als we niets aan hun situatie doen.

De discussie gaat dus vanaf nu over hoe je met zoveel onzekerheid toch zinnige beslissingen kunt nemen:

– adaptatie vs mitigatie.

– no-regret beleid: toekomstgericht energieonderzoek dat concreet en meetbaar  iets doet voor de volgende generaties.

– beleid met een grondige kosten-baten analyse, zoals vereist volgens de Arhus conventie

En dus geen miljarden kostend  symboolbeleid, en niet het in een paniekreactie verspillen van duizenden miljarden aan windturbines en zonnepanelen, die over twintig jaar afgeschreven schroot zijn, zonder ook maar iets merkbaar nuttigs gedaan te hebben voor deze of de volgende generatie.