Geen openheid: Bij Plus supermarkten bepaalt betuttelindustrie welke vis u mag eten

.geeft meer volmacht aan de betuttelindustrie

Afgelopen week berichtte ik al over mijn vragen aan Ariete Dame van de Plus Consumentenservice over de wijze waarop de Betuttel-industrie/ Stichting de Noordzee bij Plus mag bepalen wat wij wel en niet mogen eten. Nu ben ik op het bord gelegd bij een ‘anders’ geinformeerde dame van de communicatie-afdeling, Debbie Huisman die beweert dat ik nog eens telefonisch wil horen waarom zij geen paling verkopen.Natuurlijk wil ik graag haar sexy telefoonstem horen, maar minstens zo lief krijg ik antwoord op wat ik vroeg. Ik heb daarom de volgende reply gestuurd:

Beste Debbie Huisman

Goedemiddag, wat klinkt u vriendelijk. Maar mag ik u eerst vragen van mijn schriftelijk ingediende vragen kennis te nemen, waar ik nergens iets vroeg over een paling (dat was Klaas Janssen, een lezer van mijn artikelen), mijn vragen betroffen
– inperking van consumentenvrijheid door politieke entiteit SDN,
– onwetenschappelijke onderbouwing van consumentenkeuzes door private politiek gemotiveerde entiteit SDN en
– kartelafspraken met een private commercieel gerichte entiteit (SDN) die haar eigen keurmerken aan de markt opdringt
-, daarbij bovendien met haar Viswijzer de IUCN criteria voor gebruik Rode Lijst overtreedt.

U vindt de nauwkeuriger omschrijving van mijn vragen in mijn vorige mails.Een aanvullende vraag was wat Plus voor deze nep-expertise moet betalen aan Stichting de Noordzee.

U bent ongetwijfeld een zeer mooi en waardevol persoon met een prachtige telefoonstem, ik heb niets persoonlijks tegen u, maar ik wil graag dat de verantwoordelijke bij Plus op deze vragen to the point schriftelijk antwoord geeft, omdat wij de zaak anders aankaarten bij de ACM. De wijze waarop Plus tot nu toe mijn vragen behandelt/negeert duidt voorlopig op onwil mij ter zake kundig van dienst te zijn, daarom nog deze herkansing

Ik begrijp dat bij het woord ‘journalist’ ongetwijfeld beleid zal zijn dat ik met de PR in aanraking kom en ik dus bij u op het bord ben geworpen. Echter, in deze zaak spreek ik in de eerste plaats als ecologisch onderzoeker en privepersoon en vanuit een breder maatschappelijk belang dan publicatiedrift voor enig medium

In onze optiek is het niet een private politiek gemotiveerde entiteit die via geheime afspraken en onwetenschappelijke smaakoordelen mag bepalen wat ik wel en niet mag eten. Ik durf te wedden dat u zelf ook anderen/een politieke partij niet laat voorschrijven wat u wel en niet lekker mag vinden.

Wanneer het laten samenstellen van onze maaltijd door een politieke entiteit met zeer smal draagvlak bij Plus echter staand beleid is, heb ik ook een antwoord en werk ik vanuit dat gegeven aan vervolgstappen.

Liever geef ik uw organisatie nog 1 maal de mogelijkheid to the point op mijn vragen te antwoorden voor komende vrijdag, waarbij ik iedere wollige ontwijking danwel uitblijven van antwoord mag opvatten als ‘nee, wij willen niet reageren’, wat van weinig respect richting kritische consumenten getuigt en mij verdrietig zou maken

Opge… met die betuttelindustrie
Het is waarschijnlijk wachten op het volgende non-antwoord van ‘blabla wij vinden duurzaamheid heel belangrijk’, en andere geloofsbelijdenissen die elkaar in nietszeggendheid overtreffen. Maar geef ze een kans zich te onderscheiden in respectabel reageren op relevante vragen: als ze dat niet willen doen zegt dat veel over zo’n bedrijf.

Er zijn vele standaarden voor duurzaamheid, ook bij vis, en het is niet aan een Postcodeloterij-gefinancieerd bettutelbedrijf met politieke agenda voor mij te bepalen wat ik wel en niet mag kopen., waarbij het keurmerkje dat ze mij opdringen MSC/ASC een commercieel bedrijf is gericht op marktexpansie, dat naast Loterijgelden ongeveer 70 procent van haar verdienmodel haalt uit logo-exploitatie. Vissers en handel moeten voor gebruik dokken, en vissers betalen tonnen euros accreditatiekosten per vier jaar. Daardoor is MSC duurder zonder dat het voor consumenten enige waarde toevoegt. Ook valt onder MSC vooral vis, die dankzij NATIONAAL beleid al richting duurzaamheid (MSY) ging, dus voegt het label niets toe. (net als bij FSC voor hout in NL, de Nederlandse boswet is strenger dan FSC-criteria)

Ik wil in de supermarkt vis kunnen kopen waarvoor vissers niet onnodig genaaid zijn. Ik vind mensen belangrijker dan het sociale leven van een school kabeljauw. Er zijn een paar bijzondere mensen van een zekere partij waarbij dat andersom ligt. Maar die zijn zelfs in Nederland een zeer zeer zeeer zeeeer kleine minderheid, hoewel door Postcodeloterij-miljoenen gestutte marketing via media en overheidsprop anders zou suggereren: dat wij belangrijk horen te vinden wat een partij met 2 zetels vindt .

Maar zelfs miljarden euro’s marketing kan ons boerenverstand niet blijvend betuttelen. Kom op zondagochtend aan het hockeyveld in Leiden bij de jeugdtraining door vrijwilligers/ouders, of een judotoernooi in Leimuiden, de doorsnee van de bevolking die Nederland draaiende houdt: De meeste mensen zijn vrij normaal en goedwillend bij wederkerigheid, en vragen niet naar de betutteling van Christien Absil van Stichting de Noordzee.

Zij zijn zeer goed zelf in staat te beoordelen wat wel en niet goed voor hen is, en als dat oordeel anders uitvalt dan wat Absil wil: dan heeft Absil pech en niet wij in een redelijke wereld. Hoe moeilijk is dat nu?