MPA Mira Mare Triest Italie, topplek: hier werkt het wel!
Veel groene clubs propageren Marine Protected Areas (MPA)- geïnterpreteerd als volledig gesloten zeereservaten- als het paardenmiddel voor de bescherming van mariene natuur. Zie ook het VIBEG-akkoord: sluit de Noordzeekustzone voor garnalenvissers en lichte boomkorvisserij en er staan als vanzelf ecologische wonderen op de rol. Sea Food Source haalt nu marien ecoloog Alisdair Harris aan, die na 10 jaar onderzoek in de Indische Oceaan maar 1 voorbeeld vond waar een MPA ook daadwerkelijk werkte. Omdat er iets van succesvolle handhaving was en lokale vissers het nut van de MPA inzagen. Een echo van de studie van Benjamin Halpern in Nature vorig jaar: MPA’s helpen alleen visbi0massa verhogen in reservaten in landen waar een deugdelijk bestuur en handhaving bestaat, waar grenzen samenvallen met ecologisch daadwerkelijk betekenisvolle gebieden, en waar iets van afstemming bestaat tussen wetenschap en visserij.
In de meeste gevallen wordt gewoon domweg een gebied begrensd door een overheid, in tropische landen vanwege internationale druk en hup zo die gaat. In Nederland omdat beleidsambtenaren van Sharon Dijksma hun bureau willen opruimen, en een stukje Ospar en Natura 2000 op het bord van vissers schuiven. De lokale vissersgemeenschappen lappen dan de grenzen aan hun laars. Net als hier bij onze vissers, die ook het nut niet inzien van bescherming tegen ‘ bodemberoering’. De NVWA heeft al de eerste bekeuringen uitgedeeld aan garnalenvissers die in VIBEG-gebied bleven doorvissen.
Waar bijvoorbeeld het zeegat naar Lauwersoog na een stormige januaridag plots een meter zand er bij krijgt. Bodemberoering door visserij als ecologische factor lijkt in onze stormachtige kustzone dan als snel een slap verzinsel van activisten als Wilfred Alblas (Natuurmonumenten) die enkel oog voor wetenschap hebben als dit hun geld oplevert en sociaal aanzien. En die ook iedere praktische ervaring met de Wad- en Noordzee-natuur ontberen. Want bodembescherming helpt bij riffen en harde structuren of in diepere delen met minder dynamiek, maar is hier slechts een symbolische daad.
Zeebaars, populairste consumptievis mediterrane landen..lekker!!!
Zoals ik al voor de SWNM constateerde in de MPA-wijzer: gesloten gebieden om visbiomassa op te hogen werken vooral in tropische gebieden zonder trekvis, zoals rond koraalriffen. In Westerse landen met relatief strenge natuurwetgeving komt vooral vis voor die over honderden tot duizenden kilometers trekt. Het lukraak uitroepen van gesloten gebieden helpt dan alvast niet om de biomassa van vispopulaties op te hogen, tenzij je de gehele Noordzee dichtgooit. Het lobbyen voor sluiting van 30 procent van onze Noordzee voor visserij- zoals Natuurmonumenten wil- heeft dus alvast in onze regio geen ecologische grond: wanneer het effect moet zijn dat de visbiomassa omhoog gaat.
Helaas liggen dus de ecologisch goed te beschermen gebieden met MPA’s nu net vaak in landen waar iedere natuur- en milieuwetgeving ontbreekt of nog opgesteld moet worden. Terwijl wettelijk gezien onze gehele Noordzee al een MPA is, evenals onze Waddenzee: die valt onder de Ecologische Hoofdstructuur (EHS) en daarmee de Natuurbeschermingswet 1998.
Nou en wat hebben de voormannen van de visserij gedaan? Kusjes geven aan mevrouwtje Noordzee die intussen geld ophaalde bij Boskalis. Die op zijn beurt een grote bodemberoerder is van de Noordzee. En de visserijvoormannen sliepen rustig verder tot aan hun vette pensioen dat door hardwerkende en hun leven in de waagschaal zettende vissertjes.
@Piet, de NGO-trend is idd om in zee te gaan met de grote baggeraars en ingenieursbureaus, past in hun lijn om via andere lijnen dan leden geld te verdienen en zichzelf aan het werk te houden, alsmede andere kanalen vinden om Rijksgelden aan te boren waar directe subsidies onder druk staan
Zo hullen ze zichzelf in een economisch verantwoord jasje