Discardserie Climategate.nl: Door vissers gehate discardban ramp voor meeuwenkuikens in 1 beeld

Bron NIOZ: Geen discard blijft onbenut. Gewicht jonge meeuwen volgt de visserij-activiteit

We starten op Climategate.nl de ‘Discardban tussen wal en schip’-serie om de actualiteit te belichten rond een nieuw averechts product uit Brussel, bedongen door NGO’s: de discardban (aanlandplicht voor ondermaatse vis, die anders deels levend weer werd teruggezet).Wie tips heeft over krankzinnige verschillen in visserijregels tussen verschillende landen, gevolgen van de discardban voor de bedrijfsvoering, onduidelijkheid in juridische status: meldt het ons!

Dit jaar ging die aanlandplicht in voor Nederlandse tongvissers. Althans: de regels zijn nu geldig maar volgens de nieuwe ‘Omnibus-verordening’ worden ze komende 2 jaar nog niet gehandhaafd, omdat de regels voor vissers onwerkbaar zijn. Als eerste aflevering, tonen we in 1 beeld  van het NIOZ  waar wij al op wezen in de Discardwijzer van de SWNM: het plots verplicht moeten meenemen van ondermaatse vis heeft ecosysteembrede gevolgen die ook negatief zijn.

Zoals voor zilvermeeuwen, kleine mantelmeeuwen, Noordse stormvogels en vele andere dieren die vissersschepen volgen om een stukje over boord gezette ondermaatse vis/garnalen soldaat te maken. Je ziet hier hoe het gewicht van kuikens precies de visserij-activiteit volgt, met in het weekend een laag gewicht. Onderdeel van dit NIOZ-proefschrift, dat al eerder verscheen. Dat betekent ook: met de aanlandplicht is er geen voedsel meer voor het huidige aantal meeuwen. De draagkracht neemt plots sterk af.

Dat betekent: een onvermijdelijke kolonie-crash op lange termijn, en op kortere termijn dat de zilver- en mantelmeeuwen massaal zoeken naar alternatieve prooi. We noemen enkele: eidereend-kuikens, jonge vogels uit sternkolonies, jonge scholeksters, weidevogels. Allemaal dankzij Christien Absil, die zielige dode kuikentjes.

Een springlevende ‘discard’ -zeedonderpad/knorhaan- kijkt me diep in de ogen, voor hij over boord gaat

Omnibus: een bus door paard getrokken
De meeuwen rond Texel zullen vooral de garnalenvisssers volgen die onder de Discardban uit proberen te komen door zich een aparte status te geven. Hoe die uitzondering dan in elkaar steekt wil ik ook op een rij krijgen in onze serie, net als de vele verschillen in regels tussen de lidstaten van de verdeelde Europese Unie.  Handig te weten is dat ‘omnibus’ het woord is voor een bus die door een paard wordt getrokken. We noemen dat paard Christien. Naar de visserijhaatster van Stichting de Noordzee. Zij bedong de aanlandplicht door fanatieke lobby (gesubsidieerd door het Ministerie van Sharon Dijksma) met andere geld- en machtgedreven NGO’s.

De ban zal bedoeld zijn geweest als stok achter de deur voor een selectievere visserij. De methodiek van visserijhaatsters met een wereldvreemde wereldvisie is dat dan via de overheid plotseling opleggen omdat zij hun visie op ecologie en natuur als maatgevend voor de hele wereld beschouwen. In plaats van met vissers stapsgewijs naar selectievere visserij te streven. Aan de andere kant: bijvangst is maar 1 van de vele afwegingen en keuzes die je kunt maken in visserij. Dus waarom moet je dat nu verabsoluteren, plotseling opleggen en de visserij daarvoor aan de bedelstaf brengen met tonnen euro’s verliezen?

Dat gaan we dus uitzoeken in de nieuwe serie! Mijn ecologische interesse is de rol van mensen in het ecosysteem. Volgens ideologisch gemotiveerde visserijhaatsters kan visserij alleen maar slecht zijn, maar de natuur zelf heeft daar veel verrassender opvattingen over.