Ook in garnalenvisserij is de meeste bijvangst ondermaatse garnaal
In deel 4 van onze ‘discardban tussen wal en schip’-blogserie: nieuw bewijs dat de discardban- de Brussselse aanlandplicht voor bijvangst- meer problemen veroorzaakt dan oplost. In een nieuwe studie in Plos van de Universiteit van Strathclyde tonen Schotse visserijbiologen nu ook dat de ban – in volume – een probleem van vroeger oplost: de discards uit de gemengde visserij op de Noordzee HALVEERDEN afgelopen decennium al sinds de jaren ’80 in biomassa, en betreffen nu vooral ondermaatse schol.
The results (Fig. 11) indicated that overall discarding rate increased from 0.29 in the 1980s to 0.35 in the 2000s. However, the overall quantities discarded decreased from a mean of approximately 300,000 tonnes (95% credible interval 200,000–550,000 tonnes) in the 1980s, to less than 150,000 tonnes in the 2000s (95% credible interval 100,000–350,000 tonnes). Size-related discarding accounted for 60–65% of all discards throughout the period.
Plaice was the top-ranked species in terms of discard quantity throughout the investigation period, with extreme annual discards of over 150,000 tonnes during the 1980s
OK, je moet een slag om de arm nemen, want de auteurs gebruiken een model om uitspraken te kunnen doen over zaken waarvan ze te weinig of geen data hebben. Dat heet dan ‘hindcasting’, dat is bijna even erg als forecasting. Toch…We zien dus dat
- – discarding groeide in relatieve zin, dankzij de toename van ondermaatse vis
- – ondermaatse vis van de doelsoort of bijgevangen ondermaatse schol uit de tongvisserij nu het leeuwendeel uitmaakt van de ‘discards’, en daarvoor zijn uiteenlopende redenen, waaronder veranderende milieuomstandigheden
- – de discards in absolute zin al sterk afnamen dankzij de enorme reductie van visserij-inspanning
Er zijn vele verschillende verklaringen waarom in diverse visserijen plots discards toenemen in RELATIEVE zin. Zo schrijven de Schotse onderzoekers dat heek nu meer als ‘boven quota’ vis gediscard wordt. De vis komt in de Noordzee steeds meer voor, waar hij vroeger sporadisch werd gevangen. Vooral Zuid Europese visserij richt zich op heek. Vissers in de noordelijker delen van de Noordzee vangen nu meer heek bij, die al snel boven quota zit van vroeger: toen de heek veel minder in de Noordzee voorkwam.
Er zijn kortom veel meer redenen waarom vissers discarden, dan die volgens de visie van de milieubeweging: dat alle vissers gemene milieucriminelen zijn die betutteling nodig hebben van Groen Linkse zweefteven van NGO’s en Eurocraten. Percentages hangen af van het seizoen, afstand tot de kust, vismethode, maaswijdte van netten en vele andere factoren die je kunt lezen in de Discardguide van de SWNM, die ik schreef met visserijbioloog Dolf Boddeke en Paul Hagel als reviewers
Volgens de Schotse visserijbiologen kun je dus beter inzetten op beleid dat geleidelijk werkt naar selectievere visserij. Dan dat je in twee jaar tijd bureaucratisch beleid door de neus van vissers boort, dan bereik je meer effect:
it is clear that reducing fishing intensity and re- building stocks is likely to be more effective at reducing discards in the long term, than any technical legislation to outlaw the practice in the short term.
De door Stichting de Noordzee en andere groene NGO’s vurig gewenste discardban is nu al niet te handhaven, omdat diverse lidstaten andere regels hanteren, vissers in juridische zin tussen wal en schip vallen. Vandaar dat de ‘omnibusverordening’ geldt: dit betekent dat de ban al wel geldig is maar niet wordt gehandhaafd.
Geef een reactie