Fondsenwervende campagneclubs als WWF klagen weer dat er niet genoeg gebied rond Schotland wordt gesloten voor visserij, waar de Schotse regering 13 procent gebieden op hun bevel uitriep tot Marine Protected Area. Toen ik Arisaig bezocht in 2008 voor een reportage voor NRC Handelsblad klaagde de lokale (vissers)bevolking al over vergelijkbare plannen: er is te veel weerstand, met name vanaf de Shetland eilanden waaronder Europa’s grootste Marine Protected Area zou moeten komen. De voorzitter van de Schotse vissersbond Bertie Armstrong pleit er voor om eerst maar eens te kijken of die MPA’s wel opleveren wat de milieuclubs beweren:
A significant area of the seas around our coasts are now protected, and we firmly believe that rather than falling into the temptation to deliver even more MPAs, there now needs to be a period of reflection and assessment to see how effective this current designation is in delivering overall ecosystem benefits and the impact they may have on our fishing fleets.
Meer rendement door afschaffen discardban voor zeevogels
Dat is verstandig. NGO’s gaan voor maximaal rendement voor fondsenwerving en hun achterban, om zichzelf zo aan het werk te houden, rijdend op de rug van de overheid. Je kunt beter kijken voor welke diergroepen je het beste rendement haalt tegen de laagste kosten en weerstand, zodat je ook weet dat het kans op succes heeft.
Men haalt zeevogels er bij als argument om visgebieden te sluiten. Dat is alvast onzinnig, want hun voedsel- vis die migreert- is niet afhankelijk van 1 bepaald gebied en de zeevogels zelf vissen over tientallen tot honderden kilometers: alleen als je de hele oceaan afsluit heeft dat effect.
Wanneer het gaat om gerichte spieringvisserij, bereik je effect op zeevogelkolonies door een visbeperking. Die spiering wordt toch maar vismeel voor ASC-gecertificeerde viskwekerijen. Die zeevogelkolonies zijn spectaculair in Schotland, zo ervoer ik op Isle of Rum, waar de kittiwakes, guillemots, Jan van Genten en puffins je om de oren vlogen. Maar het ecologisch rendement is vaak twijfelachtig als je vierkante kilometers MPA claimt voor je achterban- zoals Greenpeace en WNF willen- met allerlei gelegenheidsargumenten zonder resultaatmeting. Voor de zeevogels kun je beter de discardban niet doorvoeren zoals ik al blogde, want veel zeevogels leven juist van het afval van vissersschepen. De discardban doet andere regulering om zeevogels te helpen weer teniet. Doordat NGO’s hun doelen willen bereiken via de milieubureaucratie van de overheid, behalen ze meestal het tegendeel.
Vroeger was ik ook naief
Claims doen vaak de ronde dat een ‘spill-over’ effect optreedt, dat uit beschermde gebieden vis zou overvloeien naar onbeschermde, en zo de visserij verbetert: maar dat is alleen in tropische en subtropische zeeën effectief bewezen. Want daar heb je vis die in 1 gebied blijft, terwijl vis bij ons trekt. De ins en outs, voors en tegens van MPA’s zonder propaganda van WNF, Greenpeace maar met wetenschappelijke literatuurverwijzingen vind je in de MPA-wijzer die ik schreef voor de SWNM.
Ook bij Nederlandse fondsenwervende bedrijven als WNF en Natuurmonumenten heerst totale desinteresse in ecologie, ze willen bij Vibeg en Viswad kostte wat kost vierkante kilometers gesloten gebied doordrukken. Zonder belang te hechten aan een deugdelijke ecologische onderbouwing. Vroeger geloofde ik ook dat deze clubs enig goeds wilden bewerken voor de natuur, maar door jaren praktijkervaring leerde ik dat ze voornamelijk voor zichzelf en hun fondsenwerving bestaan.
De Nederlandse visserij voormannen hebben de scholbox als voorbeeld. Wat hebben zij ermee gedaan m.b.t. plannen om andere gebieden in de Noordzee te sluiten?