Bij It Fryske Gea is draagvlak voor Sharon Dijksma en de loterij in beton gegoten

Op zoek naar draagvlak voor staatssecretaris Sharon Dijksma en haar natuurclubs belanden we gisteren weer in ‘natuur die midden in de samenleving staat’. Vandaag deel3: Het Katlijker Schar van It Fryske Gea (Friese Landschap).  Echte Natuurpact-wildernis met rollator-raceparcours, gesponsord door een zorgverzekeraar. En veel Nieuwe Natuur! Zoals een meanderende versie van de Kromme Rijn die woest van de tekentafel kolkte van een Arcadis-stagiair. Op papier heet dit dan een zijtak van de Tjonger, een gekanaliseerd Fries riviertje.

Nieuwe Natuur dus. Met daartussen bekneld wat resterende boerenbedrijven met stikstof-emitterende Natura 2000 beschadigende melkorganismen die emissierechten moeten kopen volgens de Programmatische Aanpak Stikstof (PAS). Ook wel Koeien genoemd. 

Binnen de omheining van Het Friese Landschap ondergaan deze vermesting, verzuring en verdroging veroorzakende milieuverpesters een ware ecologische metamorfose. Hier bij natuurclubs zijn die graaskoeien plots ‘de architecten van het landschap die door begrazing variatie in de vegetatie aanbrengen.’ Een weiland is hier geen weiland, nee, het is een ‘mozaieklandschap’.

En hun poep is hier niet PAS-plichtig, maar noodzakelijk voor insecten. En natuurlijk, waarvoor anders, voor De Biodiversiteit. Dat magische woord dat ieder voor eigen agenda kan exploiteren. Nee, de kringloopwinkel van de natuur is niet af zonder groter grazerij erbij. 

Ze zien er dan ook wat zweveriger uit, die koeien van natuurclubs. Met zo’n jaren ’70 kapsel, dat Han Olff ook vast had toen hij student was. En met opvattingen over wetenschappelijke ecologie die ook ongeveer uit die tijd stammen. Want dan zijn natuurclubs nodig om een magisch ‘natuurlijk evenwicht’ te ‘herstellen’. Zij maken de natuur ‘gezond’ via permanent ingrijpen. Van gezondheid krijg je nooit genoeg. Natuurclubs krijgen ook nooit genoeg van zichzelf.

Discriminatie van hondenliefhebbers
Iedere wandeling door Sharon Dijksma-draagvlaknatuur begint met een lijst instructies van de beheerder. Daarmee maakt hij zijn aanwezigheid administratief kenbaar. Zodat hij zijn kostbare tijd verder op kantoor kan spenderen. Het eerste ‘gij zult dit, en mag niet dat’-bordje laat dus niet op zich wachten.

In dit geval blijkt het Friese Landschap bijzonder hond-onvriendelijk. Dat is dan weer bedoeld om de Grote Geitenbreiers achter hun schrikdraad niet te verontrusten. Hoewel terrier Trudy zeer intelligent is, begrijpt My Bitch de zin van deze mededelingen niet. En dus loopt ze door. Want wat voor kwaad doet een hondje in een met betonwegen doortimmerde bejaardenwildernis van een zorgverzekeraar? 

Dus vervolgen wij onze expeditie door draagvlaknatuur midden in de samenleving. Een tocht langs eindeloos hekwerk. Rasters die de van nature aanwezige grazers en ‘browsers’ als het ree het migreren zo lastig mogelijk maken, zodat de oerkoeien binnen blijven. Dat heet ontsnippering van de natuur of zo. En die oerkoeien zijn heel ‘beleefbaar’, de Postcode Loterij adverteert ermee in het ledenblad van het Fryske Gea: Zij een kans, u een kans!.

Terwijl het wild voor rolstoelgebruikers en ecologisch bijziende Postcode Loterij-deelnemers zo onzichtbaar en zonder donaties blijft.

Weiland/Natuurreservaat verboden toegang
We hoeven niet lang te wachten tot het volgende ge/verbodsbordje opduikt, waarmee het Friese Landschap communiceert.

Een weiland met paardenbloemen en pitrus, dat is het ‘Natuurgebied, Verboden Toegang‘-deel.

Bij Het Friese Landschap staat met bordjes aangegeven waar de natuur begint danwel ophoudt. Omdat de bezoeker anders het verschil zou ontgaan met de Engels raaigras-matten van de buren. Steeds meer overblijvende agro-industrielen bij mij in de buurt zijn succesvol in het wegspuiten van ook die laatste hinderlijke bloemen. Dus wie weet is dit dan het shifting baseline– syndroom van draagvlak-natuur die midden in de samenleving staat.

In het weiland van het Friese Landschap heb je tenminste nog paardenbloemen. 

Sharon Dijksma sprak: ‘Er zij Draagvlak voor natuurbeleid’ en plots was alles anders na 1990
We lopen langs een oude eikenhoutwal, die is wel geslaagd, alsof men het Borkener Paradies wil imiteren (voor de leek, dat is het modelgebied voor grote grazerij bij de Eems in DE). Die eikenwal moet er al ruim voor 1990 gestaan hebben, het magische omslagjaar toen aanleg startte van De Ecologische Hoofd Structuur.

Volgens het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) onder staatssecretaris Henk Bleker bevond ‘de biodiversiteit’ zich almaar in vrije val, ondanks de miljarden euro’s voor grondaankoop voor Nieuwe Natuur. Wel 85 procent van DE biodiversiteit verdween! Het slechtste van Europa! Zo spraken Natuurmonumenten cs het PBL na in koor. Toen trad Bleker zijn opvolgster Sharon Dijksma aan. Zij hanteerde de toverstaf der beleidsrechtvaardiging en sprak: ‘Natuurpact, sta op en schep draagvlak’.

En pardoes na het Natuurpact in september 2013 ontdekten PBL-ecologen een wonderlijk herstel van De Biodiversiteit, die daarnet nog achteruitkachelde: herstel dat direct in 1990 inzette bij de aankoop van boerengrond voor ‘nieuwe natuur’.

Het Beleid was Goed! Wij natuurclubs zijn WEL goed bezig! Stomme Bleker!

 

Dus zijn die oude eiken exact in september 2013 uit de lucht komen vallen met heel veel ‘biodiversiteit’ er bij om daar sinds 1990 herstel te veroorzaken. Of zo. Want die oude eiken stonden er in 1990 dus blijkbaar nog niet. Die nieuwe natuur/het weiland is van meer recente datum, dankzij Het Beleid. Die afgeragde heide op de foto hier, dat is net nog door de beheerder veroorzaakt. Dat is Beleid, dus goed voor De Biodiversiteit!

Maar daarnaast zie je alleen wat paardenbloemen en pitrus, dat is Nieuwe Natuur. Zal die paardenbloem en pitrus het wonderlijke herstel van september 2013 in de PBL-grafiek verklaren?

Volgens het informatiepaneel moet je hier bij die eiken dan in de zomer eikenpages zien. Vlinders, die bij het Fryske Gay met hun altijd wat nichterige namen tussen de bomen door cruisen. Ik zag een oranjetipje voorbij vliegen, maar je hebt hier ongetwijfeld ook het zandflikkertje, het anusblekertje…

Het is voorjaar, en zowaar huppelt in de verte een plaagdier weg: de vos, nemesis van weidevogelkuikens die per gruttohap toch zeker 50 euro subsidie wegslikt. Boeren krijgen honderden euro’s per hectare van Sharon Dijksma om grutto’s te telen volgens vastliggende grutto-productiedoelen van tenminste 37 paar per 100 hectare. Het was juist geen beleidsdoel dat die vos zo stormachtig zou toenemen sinds 1990. En dan doet ie het toch… zomaar buiten de beleidskaders en het Natuurpact om.

Rotnatuur!

De foto is een beetje als bij een cryptozooloog die wil bewijzen dat hij de Yeti heeft gezien…Maar hij was er echt, de vos. Wat een beleefbare natuurervaring, zomaar midden in de samenleving met draagvlak voor de duurzame biodiversiteit!

Het hoogtepunt van de wandeling (ik meende heikikkers te horen kwaken, vond nog een haviknest) komt als we weer aansluiting zoeken bij het officieel toegestane deel: we haken aan bij een meanderend betonpad dat eindigt bij een zitbankje. Hier mag, nee hier moet je als ‘minder valide’ dan van It Fryske Gea genieten van De Verboden Terreinen. Door er mijmerend over uit te kijken. Herkauwend op zo’n in plastic verpakt wafeltje uit de rugzak.

Gevaar ligt altijd op de loer in de Nederlandse wildernis: langsracende rolstoelgebruikers. Je zal er maar door aangereden worden, terwijl je net geniet van zoveel draagvlaknatuur midden in de samenleving vol subsidiabele doelsoorten.

Een rolstoelpad door de natuur: wie verzint zoiets?  Je krijgt het zelfde idee als bij zo’n ‘Rolstoelparkeerplaats’. Dat zijn die plekken die op een vol parkeerterrein altijd leeg blijven. Hebt u ooit een invalide uit de bestuurdersstoel van een auto zien stappen? In Duitsland hebben ze ook Frauenparkplatzen. Homoparkeerplaatsen heb je ook al in de natuur. En je hebt ook al prostitutie in natuurgebieden: dat is dan hoerennatuur.

Het Katlijker Schar is dus een gerontocratisch wellness-resort waar het blijkt te wemelen van de grijze duiven. Die lopen met minder valide argumenten de hondenliefhebbers te bestoken. Er komt al snel zo’n grijze duif met rollator aanzeilen die nasaal klaagt: ‘U bwent in oavartreuding’, naar Trudy wijzend.

I’m not afraid of dying, as I am of growing old. Zo zong Ben Harper.

Met gierende banden maken we dat we weg komen, en thuis in de eigen nieuwe natuur maak ik een lenig sprongetje in de lucht van opluchting. Het eindoordeel van deze Nieuwe Natuur Treurnis  stond al in een beuk gekerfd door de jeugd.