Greenpeace citeren over visserij, is als pedofielenclub Martijn citeren over kinderopvang

Prima verhaal! Een kinderhand is gauw gevuld bij groene journalistek, gezien de kwaliteit van mainstreamjournaille

Nederland’s hoop in de nieuwe journalistiek heet De Correspondent. Soms betrap je ze op data- en feitengerichte verslaggeving en dat is winst ten opzichte van NOS of Groene Kerkkrant Dagblad Trouw. Afgelopen week publiceerden ze het eerste verhaal met enig waarheidsgehalte over visserij in een traditioneel-progressief medium. Over de zogenaamde aanlandplicht voor bijvangst, de discardban:. Hoe een felbevochten EU-wet onze visserij en de ecologie in het nauw drijft. 

De essentie van het artikel is de boodschap die wij hier sinds 2012 uitdroegen en die ik opschreef in de Discardguide in 2013 van de SWNM. De discardban werkt ecologisch en economisch averechts  voor de gemengde visserij, dus de bodemvisserij. Bijgevangen ondermaatse schol die anders na terugzetten deels overleeft moet voortaan dood mee, dankzij de lobby van clubs die zich ‘milieuorganisatie’ noemen als Stichting de Noordzee en Greenpeace. Het is dus onverstandig een symboolmaatregel door te willen duwen, zonder de gevolgen in de praktijk te kennen.

Applaus, dat dit nu 3 jaar later ook in een mainstream-medium doordringt. In een wereld met democratische waarheidsopvatting zijn wij verdacht: omdat nog niet iedereen schrijft wat wij al jaren of maanden doen. Pas als een mainstream-medium met politiek linkse kleur begint te schrijven wat ‘vertrouwde autoriteiten’ roepen, is het plots objectieve kwaliteitsjournalistiek…Of zo..Waarom niet gewoon zelf al jaren eerder fatsoenlijk onderzoek doen?

Simon ergert zich, niet omdat hij vanochtend opstond en het gevoel had: laat ik iets onaardigs zeggen. Maar omdat Greenpeace stelselmatig de werkelijkheid verkracht

Waarom Greenpeace nog citeren, behalve dat ze teveel geld hebben om vervelend te zijn
Ook hier zie je weer dat de dames die het artikel maakten het toevallig goed hebben: omdat ze Nathalie Steins weten te vinden bij Imares die het ze in de oren fluistert. Niet omdat ze zelfstandig nadachten dus, maar omdat ze de van MSC afkomstige Nathalie Steins de autoriteit toe willen kennen om zich achter te verschuilen. Wat zogenaamd voor ‘objectieve journalistiek’ moet doorgaan is meestal intellectuele luiheid en lafheid: als je het zelf niet weet je achter een autoriteit verschuilen die een goed gevoel geeft. Vooral de autoriteit die kritisch klinkt, komt als vanzelf in de kolommen terecht. ‘De overheid doet niet genoeg’ is zo’n typische boodschap waar journalisten op geilen of ‘Grote multinationals in complot met hun gif/chemie’. En andere klassenvijanden van linkse luiheid.

Daarom identificeren ze zich ook steeds met milieuclubs die doen alsof ze iets om de natuur geven, zonder verder te kijken: heeft het enige ecologische zin wat Greenpeace uitricht? Nee, je noemt jezelf een milieuclub en dus ben je automatisch betrouwbaar en ‘voor het milieu’. Althans, bij een journalist.

Als de autoriteit van de afzender een goed gevoel geeft kan de journalist zich daar achter verschuilen. Omdat Greenpeace miljoenen euro’s van de Postcodeloterij kreeg om zichzelf op te blazen,  onze vissers te pesten met de pretentie dat ze ‘de Noordzee beschermen’, krijgen ze van journalisten automatisch de status van relevante partij om te citeren.

Lies, damn lies, Greenpeace. Niet omdat mijn gevoel vanochtend dat zei. Maar omdat ze aantoonbare onwaarheden verkopen

Waarheidsverkrachters: wildlife-vriendelijke windmolens en andere anti-wetenschap
Terwijl- zoals wij al aantoonden- wij Greenpeace in het Noordzee-debat niet op 1 waarheid kunnen betrappen bij hun laatste campagne tegen visserij, blijft ook Neerlands hoop in de nieuwe journalistiek De Correspondent Femke Nagel van Greenpeace citeren. Waarom? Omdat Greenpeace zo luidruchtig is en zoveel geld heeft? Gaat de Correspondent bij een artikel over kinderopvang ook Stichting Martijn citeren en hun mening over de kindertjes? Die masturberende kindervrinden hebben ongetwijfeld ook een mening over hoe je het beste met de kindertjes omgaat.

Hoewel Boudewijn Poelmann van de Postcode Loterij deze kindervrinden niet overlaadt met loterijmiljoenen, zijn ze net zo deskundig over de kindertjes, als dat Greenpeace is over de visserij. En hun oplossingen voor omgang met de kindertjes zijn even goed als wat Greenpeace voorstelt voor onze visserij. En op hun manier bedoelen ze het vast ook goed.

Op basis van welke wijsheid of verdienste, krijgt Femke Nagel van Greenpeace dus het recht om de helft van de kolommen te beslaan, ook in De Correspondent als zijnde advocaat van ‘Het Milieu’. Terwijl de club geen bal geeft om de gevolgen van het beleid dat ze via miljoenenmarketing bij politici willen opdringen. Een club die wildlife-vriendelijke windmolens verzint, een club die uit ideologische motieven tegen GGO-gewassen is en die kernenergie blokkeert- het enige realistische alternatief voor fossiele stroomopwekking dat zelfs klimaatactivist-wetenschappers als James Hansen aanbevelen. Hoe kun je waarheidsverkrachters citeren als zijnde de partij die optreedt als spreekbuis voor ‘het milieu’?

Omdat ze dat zelf zeggen en vele miljoenen besteden om journalisten dat te doen geloven?…Uit gewoonte? Uit politieke sympathie?

Kies de reden. Kom niet met van die pseudo-wijsheid als ‘de waarheid bestaat niet’, of ‘de waarheid liginnumidduh’. Sommige dingen zijn waar, sommige dingen zijn niet waar. Als 1 partij zegt: je valt naar beneden door de zwaartekracht. En de ander zegt van niet, en krijgt voor het in campagnes beweren ‘van een gebouw vallen is goed voor je’ geld van de Postcodeloterij. Zeg je dan: de waarheid ligt in het midden, zo zegt mijn gevoel als ‘objectieve journalist’.

• Dus als je van een gebouw valt blijf je halverwege zweven? Omdat de waarheid vast in het midden ligt…En anders ben je ‘stellig’, oftewel: vrouwenblad-filosofie.
• Met democratische waarheidsopvatting wordt waarheid zelfs extremistisch, een randopinie, omdat niet iedereen het zegt. Dus zijn we bij Climategate.nl verdacht OMDAT wij iets anders schrijven dan de kudde doet, en dat voelt niet goed. Ookal is het bijvoorbeeld waar dat je met windturbines geen triljoenste graad opwarming voorkomt, alle journaille beweert van wel. Louter omdat iedereen dat doet en ze dus veilig zitten.

Het was Greenpeace die met andere groene clubs die aanlandplicht door de Brusselse bureaucratie duwde. Zonder zich te bekommeren over de ecologische en ecologische gevolgen. Dan ben je geen milieu- of natuurorganisatie, want dan ben je in de gevolgen geïnteresseerd, laat je opinies bijsturen door bewijs van het tegendeel. En dat zijn die Postcodeloterij-clubs zelden: ze zijn alleen in het campagne-effect van hun beweringen geintereseerd en het eigen politieke en financiële voordeel.

Had de Correspondent kortom enig zelfstandig denkwerk verricht ten aanzien van Greenpeace- zoals Jaffe Vink dat wel deed in ‘Het Gifschip, verslag van een JOURNALISTIEK schandaal’- dan zou de redactie dus met het schaamrood op de kaken zitten. Hoe konden wij zo stom zijn om zo’n perverse club als Greenpeace op te voeren als serieuze partij in dit debat, terwijl we verder zo goed bezig waren…..Wanneer je tegen Greenpeace ageert, ben je in de wereld van journalist-leeghoofden ’teuguh het miluh jeu’. Maar dat is natuurlijk onzin. Waarom heeft een extremistisch linkse club het patent op ecologie?

Er is een groen alternatief dat hartstikke ecologisch denkt, EN dat pro-wetenschap is in de zin van beweringen en theorie toetsen aan de harde werkelijkheid. En dat heet:

Ecomodernisme.

En als Greenpeace zo graag koraalriffen in de Noordzee wil, haaien en tropische gekleurde vissen: laat ze al die campagne-miljoenen dan investeren in de echt bestaande natuur.  Pacht zelf een stuk Noordzee en ga daar je ding doen. Maar ga niet anderen lastig vallen met leugens en media-intimidatie, het manipuleren van de publieke opinie om via de overheid je zin door te drukken.

Wat is er zo groen aan leugenachtige propaganda?