Natuurbescherming heeft nieuw politiek verhaal nodig voor bestaansrecht: Oikofilie

Meer dan 150 jaar na Darwin houden natuur- en milieuclubs nog steeds de utopie vol dat zij- bij genoeg subsidie en marketingcampagnes- de natuur kunnen ‘herstellen’ bij volmaakte kennis van het systeem. Dat volgt na meer onderzoek van ecologen. Hele programma’s zoals naar een Rijke Waddenzeeconsultant drijven op de utopie van groene maakbaarheid richting natuurlijke gezondheid. En zo putten Natuurmonumenten cs het Waddenfonds uit van 800 miljoen euro, met vele ‘herstel’projecten die de bestaande natuur toetakelen. Men werkt op papier naar een volmaakte toestand van 100 procent natuurlijkheid waarin alle dieren in vrede en maximale aantallen naast elkaar leven, althans dat is het streven in campagnes en denkwereld.

Het gros van de natuurprogramma’s stoelt nog steeds op deze achterhaalde mythe van natuurgezondheid met wortels in de pre-Darwiniaanse Angelsaksische en Duitse Romantiek. Na 1990 kwam daar de focus op het mondiale milieu bij. Zelfs het wereldklimaat schijnt nu zo ver mogelijk hersteld te moeten worden naar een pre-industrieel ideaal. Een ideale koude waar we nu al 0,8 graden van verwijderd zijn. De groei in actievoeren voor mondiale milieuproblemen houdt gelijke tred met de dalende prijs van vliegtickets om overal ter wereld ergens tegen te zijn. En van de illusie dat massamedia iemand voldoende voor een discussie equiperen, in plaats van stelselmatig dom houden. Immers, alle informatie is gefilterd, uit derde, vierde of vijfde hand en hoe kan informatie directe ervaring vervangen?

Necrofiele kinderpornografie
Die groene maakbaarheids-utopie met soms totalitaire trekken is vooral een stedelijke natuurvisie. Daarin deed nu ook het emotioneel incontinentalisme van de dierenpartij intree. Zodat tot op het niveau van individuele dierenpijntjes een zorgplicht geldt. De natuurkosmopolieten kunnen vervolgens moeiteloos schakelen tussen een eerbied voor de natuur op afstand, en het zoveel mogelijk binnenlaten van de Mohammedaanse horden op afstand.

De horden zonder onze culturele geschiedenisvorming, die dankzij het kosmopolitisme zich toegang kunnen verschaffen tot onze voorzieningen. Voorzieningen die wel onderdeel van die geschiedenis zijn, daar hun bestaansrecht aan ontlenen. Zonder Slochteren, christendom en socialisme (is christendom waar God door dominee Domela is uitgejaagd) waren ze er niet geweest.

Alsof onze eigen Tokkies en 17 miljoen mensen al niet voldoende waren, en de Groningers niet voldoende opgeschud. Beter goed zorgen voor wat je nu al hebt, dan nog slechter zorgen voor wat er allemaal nog bij moet, wetend dat de wereld nog decennia een brandhaard kan zijn dankzij overbevolking en strijd om beperkte hulpbronnen.

Iedere vraag over een mogelijke tegenstelling die extra populatiedruk geeft op natuur plaatst de vraagsteller buiten de orde der beschaafde ruimdenkenden. Een vraag die ik zou stellen: wat betekent de aanslag op welvaart? Dat betekent dat fors moet bezuinigd worden op de middelen voor milieubescherming in een overvol land dat zijn rijkdom onder Slochteren reeds ziet inboeten. Nadat we 30 miljard euro verdampten aan de ABN-Amro-bankiers was de natuur immers ook de eerste bezuinigingspost. En toen voerde onze overheid direct de gaswinning op, om zo extra aardgasbaten te vangen.

Een groot deel van de groene sekte/sector drijft dus op een soort moraliteitstest, los van iedere rationele of redelijke afweging. Alle paradoxen zijn verenigbaar in het gevoel van een rozig zelfbeeld. Wie een ‘groen’ zelfbeeld heeft, die wil ook zoveel mogelijk vreemdelingen binnenlaten omdat dit in een zelfbeeld past van kosmopolitisme. De wereld van iedereen (en dus van niemand), ieder verschil is betekenisloos, zoals ook woorden en argumenten betekenisloos zijn.

Het zijn bezweringen die je moreel-sociale komaf duiden, je groepsgeur aangeven, het hondenplasje tegen de boom van ‘wij waren hier’. Je verspreidt via Facebook wat necrofiele kinderpornografie, en hebt vervolgens een digitale vrijbrief om huilend van zelfrechtvaardiging iedere redelijke discussie dood te slaan met beroep op je moraliteit.En je kunt vervolgens weer naadloos terugschakelen naar ‘de ecologische crisis’ of ‘het massa-uitsterven’.

Als het maar niet te concreet wordt en te dichtbij komt.

Massa-kosmopolitisme
Ik noem deze nivellerende ideologie en dit morele sprinkhanengedrag het massa-kosmopolitisme. Een vorm van Mc Donalds met een links-liberaal sausje over de zelfde monotone massaburger – de opstand der hoger opgeleide horden- waarin iedereen met internet en voldoende banksaldo gelijk is. Maar sommigen meer gelijk dan anderen afhankelijk van hun rang in de kosmopolietenladder met topambtenaren, NGO-leiders en hoogleraren als Jan Rotmans ergens bovenin. Migratie-critici met hun angst voor de gevolgen van teveel onbekende mensen met een bekende ideologie doen ze af als dom en onbeschaafd.

Terwijl mensen elkaar om het geringste de hersens inslaan en die angst voor onbekende mensen en dus etnische strijd om beperkte hulpbronnen mij concreter lijkt: de mens is onderhevig aan de zelfde Darwiniaanse natuurwetten. Die verdwijnen niet als de massa-kosmopoliet zijn sentimenten verkondigt vanaf een veilige subsidiestoel.

De enige legitieme angst bij de Pechtold-ventjes en Moeder Aarde-aanbidders, is onbestemde angst voor het onbekende gekanaliseerd in klimaatcomputerprojecties, virtuele toekomst-scenario’s die ten koste van alles voorkomen dienen te worden met offers in het nu, ten koste van het lokale. Dus angst voor het onbekende prevaleert boven angst voor het bekende onbekende.

Laat ik haasten te zeggen: Bij mij zit het niet zo diep hoor, iedereen met wie je een biertje kunt drinken moet je in principe mee kunnen dealen. Ik schets slechts het plaatje vanuit een biologische achtergrond.

Meer boslims en mosnegers: is ons groen te wit?
Inmiddels 21 procent van onze inwoners groeide niet op met de Westerse traditie van natuurbescherming en beleving. Met het onderzoek ‘Colourfull Green’ van Marjolein Kloek van Staatsbosbeheer breng je dan in kaart hoe je al die verschillende etnische wensen kan vertalen naar je natuurgebied, om vooral populair te blijven bij ambtenaren.

Want Staatsbosbeheer maakt zich volgens het bij massa-kosmopolitisme heersende omgekeerde racisme zorgen over dat ze te ‘wit’ zouden zijn, de typische Oikofobie waar Thierry Baudet al over schreef. Ze willen meer boslims en mosnegers- niet omdat die boslims en mosnegers daar om vragen- maar voor het eigen zelfbeeld van massa-kosmopolitisme, en omdat er subsidie is om dat heel belangrijk te vinden. Nuchter gezien, denken zij de zelfde nivelleringsideologie te kunnen opdringen aan geimporteerde bevolkingsgroepen, dat zij hun eigen afkomst net zo betekenisloos zullen gaan vinden als ons. Identiteit is slechts opportunisme, datgene dat je een goed zelfgevoel geeft op het daartoe geschikte moment.

Hoe houdbaar is die mythologie nog, die uniforme wereldburger van prehistorische en tribale smetten vrij? In combinatie met die algoede alnatuur, dat uniforme ideaalbeeld van 100 procent natuurlijkheid dat steeds ten koste gaat van de historische ontstaansgeschiedenis? En hoe verhoudt die zich tot je omgeving, waar je vandaan komt?

Diversiteit heeft betekenis dankzij geografische afscheiding, grenzen
Het woord biodiversiteit- bedacht door Walter Rosen in 1986 voor het eerste congres over Conservation Biology- geeft aan dat diversiteit een betekenis heeft. De variatie in levensvormen. Wat men een biodiversiteitscrisis noemt, gaat al sinds het jaar 1500 over bioGLOBALISERING. Monotonisering van flora en fauna, door gesleep met biologisch materiaal over de aardkloot. Dus een VERLIES van regionale biologische identiteiten die dankzij geografische afscheiding in de loop der evolutie hun eigen ontwikkeling doormaakten. Het hele concept ‘soort’ en de waarde daarvan leunt op het idee, dat iedere eigen evolutionaire ontwikkeling tot nu een waarde heeft. Waardeverlies treedt op doordat grenzen vervagen, de ecoregio’s van Wallace verdwijnen.

Als klimaatopwarming doorzet, zal er vooral die zelfde globaliserende werking van uitgaan in het leven op aarde. Van eilandjes in de Stille Oceaan en Australie tot Europa, alles wordt meer Starbucks, Mc Donalds. De massa-kosmopolieten willen- ter bestrijding van dit massakosmopolitische angstbeeld- heel Nederland bedekken onder een haag van monotoniserende windturbines, om zo deze mondiale monotonisering te bezweren, de hele wereld dient er zo aan te geloven: 1 tapijt van nivellerende bezweringsmachines.

Dat is zelfs letterlijk de argumentatie van het Ministerie van EZ bij het verlenen van de vergunning voor boskap voor turbines in het Robbenoordbos, en plaatsing van turbines op een vogeltrekroute. Lokale destructie van leven is geoorloofd vanwege mondiale mogelijke problemen op afstand in tijd en ruimte. Het lokale MOET sneuvelen ten koste van het mondiale op afstand in ruimte en tijd, en weerstand van omwonenden wordt behoond als IMBY.

 

 

Kosmopolieten breken in op constructieve omgangstradities en lokale binding
We zien bij de ‘groene’ sekte/sector kortom een waaier van standpunten die onder 1 noemer vallen: onverantwoordelijkheid.Een deel van het verzet tegen de natuursector komt ook voort uit de kosmopolitische benadering. Vanuit het niets komt een regio-vreemde entiteit als WNF, Vogelbescherming Nederland , die nooit enige euro in de regio investeerde, plots de hogere wijsheid verkopen, om weer weg te zijn als het campagnegeld of de subsidie op is. Vanuit het niets duiken plots de natuurontwikkelaars op, die hun monotone Oerrr-fantasie projecteren op een regio met exotische grazers en ganzenplagen, daarbij de bestaande natuur verwoestend waar omwonenden aan waren gehecht.

Daarom is ook Natura 2000 een mogelijke doodsteek van natuurbescherming. Het legt absurde natuurdoelen uit het niets op in een regio. Die doelen zijn opgesteld door een beperkt clubje ecologen van Alterra/Imares zonder enige binding met die regio, en altijd leunend op een vals natuurbeeld van groene maakbaarheid. Het vormt een inbreuk op een eeuw omgangstradities en natuurbescherming in dat gebied. Hoewel Natura 2000 het enige juridische instrument met tanden is en dus zijn voordelen heeft, anders zou alle natuur overlopen worden in ons immer verder asfalterende en overbevolkende landje.

We hadden het echter- gemeten naar ruimtedruk- nog redelijk voor elkaar. Je kunt in ons landje nog in gebieden lopen, waar je niet continue Nederthalers met hun Golden Retriever tegenkomt of elektrische fietsstellen, grijze duiven met Nordic Walking-wapentuig en vloekende Mountain Bikers. Welk land met zo’n milieudruk kreeg dat voor elkaar?

Oikofilie en ecologie, twee kanten van de zelfde medaille
Al 10 jaar terug filosofeerde ik over manieren om natuurbescherming nieuw elan te geven, boven de angst- en rampentaal van ‘het gaat slecht tenzij u ons meer geld geeft’. Dat leverde het verhaal ‘Scharrelwild’ op in HP de Tijd, een uitnodiging bij Cees Veerman, toen minister van LNV, het werd examentekst Nederlands. Nieuwe verdienmodellen voor de natuur werden daar behandeld, en wat ik daar beschreef lijkt nu gemeengoed te worden bij natuurclubs. Maar dan op de verkeerde manier. Zij vertalen het als ‘meer geld uit onze natuurgebieden trekken’, en daarom voert Natuurmonumenten de commerciële houtkap op, eist zij de Europese subsidies op van pachtboeren, zodat zij het exorbitante directeurssalaris van Marc van den Tweel en collegae kan financieren. 

Het ging mij er vooral om dat je minder verkrampt met natuur kan omgaan, die ook veerkracht toont als je maar basale regels in acht neemt die ook in het menselijke verkeer gelden. Gij zult niet stelen, gij zult niet doodslaan (stropen, vervolgen). Daarom dus ruimte voor natuurconsumptie, jacht en visserij. En een einde aan het vanzelfsprekende monopolie dat natuurclubs zich toe-eigenen op natuur, terwijl ze dat monopolie met hun gepruts en anti-wetenschap al hebben verspild.

Waarom niet op bescheiden schaal wat handschoenen en mutsen van Texels zeehondenbont, dat werk. Dat geeft nieuwe vormen van BINDING met de eigen natuur, die verder gaan dan kijken op afstand met je handen op de rug gebonden. Dus de oogst moest ten dienste staan aan de binding met je eigen omgeving, er via andere kanalen dan alarmisme de ogen voor openen, en dan ook uitnodigen tot investeren daarin. Een reden om naar het platteland te verhuizen lag ook daarin, na het lezen van Roger Scruton, een verbinding aangaan met een omgeving, een eigen ruimte om zelf je visie uit te voeren.

En daarom mijn werk met de visserij, die ik verdedigde bij de Raad van State tegen wat zij de Groene Maffia noemen. Hoe deze clubs uit naam van Natuurbescherming met mensen en hun historische gebruiksrechten omgaan, hoe zij de ecologie vervalsen, ik wenste daar niet langer deel van uit te maken of nog 1 euro steun aan te geven.

In My Backyard
Je bent vanzelf weer hip door lang genoeg jezelf te blijven. Verantwoording voor je eigen achtertuin en je daartoe beperken, In My Backyard, en dan liefst los van de overheid. Velen pakken dat op omdat ze eigenlijk nooit anders deden. De Jagersvereniging doet hier goed werk, restaurateurs als Arjan Smit van de Pronckheer, alle streekproductmakers, abdijen en ieder die een stukje regio een stukje gevoel en identiteit meegeeft.

Waar het eten vandaan komt is WEL belangrijk, identiteit heeft WEL betekenis, en die identiteit wordt door landschap, flora en fauna mede vorm gegeven. En is niet de 2de vraag nadat je naam valt ‘waar kom je vandaan’? We zien nu met nieuwe films als ‘Holland, natuur in de Delta’ dat je met het juiste oog en professionalisme in onze natuur de zelfde grootsheid kunt ontdekken en waarderen.

Al ontaarden die films vooral in zelfbevlekking voor PR-doeleinden van kosmopolietenclubs als WNF, de fondsenmachine die geen euro in gebiedsverbetering steekt en enkel de campagne-horzel uithangt. Het idee van de filmmakers, daar is niets mis mee.

Natuurlijk is streekidentiteit ook gebaseerd op een mythe en virtuele begrenzingen, ook identiteit is niet ideaal, was nooit ideaal of een vaststaand gegeven, het evolueert. Het heeft ook zijn mogelijk nare kanten als bekrompen provincialisme, want ik bepleit hier geen identiteitsbeperking tot skoetiesiluh, keetsen en berenburg. Maar mensen zijn irrationele wezens, en hebben nu eenmaal zo’n beeld nodig als drijvende kracht. Je kunt argumenteren wat je wilt, maar (groeps)gevoel geeft de doorslag.

En eenlingen zoals ik zijn per definitie verdacht. Ik geef mijn gedachten af en trek weer verder, anderen met een betere groepsgeur mogen er dan hun ding mee doen.

Laat ik dan afsluiten:

Natuurclubs zijn slaven van deze tijd geworden, waar integriteit en bezieling betekenisloos zijn als alle woorden, zinnen en argumenten, de betekenisloosheids-dictatuur van Postmodernistan: de wereld graait door is dan wat overblijft, de meest succesvolle opportunisten krijgen hun zin, want waarheid bestaat niet. De monotoniserende bureaucratie en lastenverzwaringen walsen over alles dat diversiteit mogelijk kan maken, dat blijft beperkt tot stimuleringsprogramma’s en campagnes van de overheid en linkse NGO’s.

De nationale weerzin tegen die waardeloze mentaliteit wekt vooralsnog meer afstomping op, mensen geloven dat er toch niets aan te doen valt. In een positiever scenario zal dit echter leiden tot meer terugtrekking naar kleinere overzichtelijke gemeenschappen, waarin je zaken doet met mensen die je aan kunt kijken, kent en vertrouwt, met zelfde waarden. De hang naar overzicht die op menselijk gebied plaatsvindt in de chaos van mondiale verandering, die kan ook bij natuurbescherming helpen. 

Is dan niet logisch dat de oermoeder van alle conservatisme, conservation, liefde voor het eigene de meest kansrijke motor van natuurbescherming is van de komende decennia? Oikofilie voor de ecologie, omdat ze ook beide de zelfde stam hebben. De angst voor het onbekende van massa-kosmopolieten in combinatie met dedain voor het lokale, bestaande, die richt alvast meer schade aan dan zij goed doet. Het maakt de huidige groene sekte/sector tot de grootste vijand van de bestaande natuur. Zij dient met wortel en tak uitgeroeid zodat een nieuwe beweging met stokoude wortels het stokje kan overnemen.

Die visie dragen instituten in de Verenigde Staten overigens al uit. Ik logeerde in Pennsylvania bij het Sarcis Acopian Centre for Conservation Science, waar ze uit alle uithoeken van de wereld mensen wetenschappelijk opleiden. Om ze in hun eigen regio te equiperen met bescherming van de eigen natuur en educatie daarin. Zo steunden ze een Armeense student, die zo de eerste vogelgids van Armenie maakte. Afkomst is belangrijk voor veel mensen, en kan als positieve factor werken. Dan heb je ook geen alarmisme en rampentaal nodig, want liefde voor het eigene is voldoende motiverend.

Kijk, regio’s, grenzen, identiteiten, verschillen, variatie en diversiteit. Ze doen er toe, juist door ze te erkennen en waar nodig te bewaken. Een belangrijke grens die je ook moet aangeven, is de mate waarin je zelf nog wilt verwateren voor virtuele waarden en abstracties.