Climategate.nl glipt door censuur Dagblad Trouw, opinieredacteur naar Siberië gestuurd

Gisteren belde Arjen van der Ziel van de opinieredactie van Dagblad Trouw. Hij wilde een stuk over het ecomodernisme nu Ted Nordhaus (Breakthrough Institute) op 30 september naar de Balie komt. Ik zou even flink mogen uithalen naar de orthodoxe milieubeweging en haar ideologie. Dat is verleidelijk, juist omdat ik Dagblad Trouw een van de minst journalistieke en meest ideologische kranten vind.

Van der Ziel las Climategate.nl en het interview in Vrij Nederland waarin ik de milieubeweging tot de grootste vijand van de natuur verklaarde. Ja lieve lezers, ons Gallische dorpje op internet wordt veel door media bezocht, zodra ze de zoekmachine gebruiken. Dus, ondanks dat ze niets wilden betalen zette ik me vanochtend aan het schrijven. En Van der Ziel keek dus gewoon onbevangen naar WAT ik te zeggen heb, en de kwaliteit daarvan.

Nu heb ik als freelancer met dagblad Trouw zeer negatieve ervaringen, vanwege hun gebrekkige betaling en arrogantie. Maar de kans om in de groene heilsbode een tik uit te delen aan het fondsenwervende groene establishment, laat je niet gaan.

Belt hij vanochtend net nadat ik klaar ben met schrijven: nou, we hebben na overleg met de Groen-redactie besloten dat we toch liever een stuk hebben van Nordhaus zelf. Was ik ongemerkt door de censuur geglipt, maar de ideologen van Groen grepen in.

Terwijl ik net aan redigeren was begonnen.

Typisch Dagblad Trouw, waarschijnlijk is op last van de Groen-redactie Van der Ziel nu naar Siberië gestuurd waar hij in de Goelag via openbare spijtbetuigingen zijn omgang met saboteurs als ondergetekende moet afzweren. Daarom hier voor de lezers van ons blog mijn exclusieve opinie over ‘Het Groene Tuig’. En nu wil ik gewoon weer schrijven voor bakken geld, want de schoorsteen moet roken. Wie denkt, dit stuk is me wat waard: doneer via het formulier onder deze zojuist door Hajo geplaatste oproep.

Meer natuurlijkheid leidt tot minder menselijkheid

Campagnes van de oude milieubeweging leunen op een ideologie, waar ‘meer natuurlijkheid’ antwoord geeft op alle aardse vragen. Het ecomodernisme biedt een groene uitweg waarbij welvaart, kernenergie en alle orthodoxe taboes leiden tot meer menselijkheid.

De moderne milieubeweging klampt zich in marketingcampagnes vast aan mantra’s die het in voedselmarketing ook goed doen: 100 procent natuurlijk is 100 procent goed. Op het etiket van bio-yoghurt, het stokbrood van Crousti France of een fles Ketchup: Overal is deze waterscheiding gemeengoed van goed en slecht, gezond en ongezond. Natuurzuiverheid verkoopt. Menselijke invloed is verstoring, en uit die smetvrees volgt het groene ideaal; een ‘schone aarde’. Meer natuurlijkheid is de oplossing voor al onze ecologische zorgen, van een natuurlijker klimaat tot natuurlijke begrazing van natuurgebied.
Maar wat brengt natuurlijkheid ons in het door mensen gedomineerde tijdperk dat sommigen het ‘Antropoceen’ noemen? De orthodoxe groene beweging wil wisselvallige natuur-energie, die per politiek decreet in 2030 onze economie aandrijft. Het komt slechts aan op hard genoeg drammen en subsidie. Het enige stabiele alternatief voor fossiele energie opwekking- kernenergie- heet ‘verboten’. Ot en Sien gaan kleinschalig zonder plantenveredeling en gewasbescherming 9 miljard mensen voeden, en tegelijk alle regenwoud sparen.
Het geloof in wonderen dat de natuurlijkheid’ ons zal brengen, heeft een al even ongeloofwaardige keerzijde. Van iedere milieuverandering met menselijke factor wordt enkel het mogelijke nadeel uitgelicht en tot angstwekkende proporties opgeblazen. Campagnes van groene NGO’s schetsen stelselmatig de wraak van de aarde als uit haar slaap gekust duivels Doornroosje. Tenzij we meer ‘natuurlijkheid’ gaan praktiseren, los van economische consequenties voor derden.
Men pest met Postcodeloterij-miljoenen wat vissers op de Noordzee, vaart met een schip op dieselolie naar de Noordpool om tegen de winning van dieselolie te protesteren. Roept GMO nee, Schaliegas nee, preekt de radicale systeemomslag. En gaat over tot de orde van de dag. Vanuit een kantoor op A-locatie dat een half miljoen euro per jaar kost.
Vandaar mijn stellingname: de moderne milieubeweging is de grootste vijand van de natuur geworden. Zij verklaarde de voor plantengroei zeer gunstige toevoeging van CO2 principieel als vergif, dat ten koste van alles bestreden moet worden. Met maar 1 alternatief, overal zo veel mogelijk ’natuurlijke energie’ van windturbines. Greenpeace durft – dankzij haar tunnelvisie- zelfs te beweren dat windturbines geen schade aan wildlife geven.

Mensen die oplossingen van ecologisch-maatschappelijke vragen wel serieus nemen, hebben nu een groen alternatief uit Californië. Het Ecomodernisme van het Breakthrough Institute. De Founding Father Ted Nordhaus nodigden wij uit om op 30 september in De Balie te spreken. De titel van het debat ‘are Greens the enemies of progress?’ zegt voldoende. Zij willen de oude milieubeweging vernietigen, zodat uit de as weer iets beters kan groeien.
Ecomodernisten verwerpen de ideologische ballast, die slechts 1 oplossing tot de beste verheft. Want meer natuurlijkheid leidt namelijk tot minder menselijkheid. Er zijn nog honderden miljoenen mensen die met welvaart, fossiele energie en techniek uit een bestaan van abjecte armoede, vervuiling en ecologische degradatie getild kunnen worden. Met de negatieve ideologie van de mens versus de natuur sneuvelt ook het catastrofedenken.
De voordelen van menselijke welvaart en innovativiteit overtreffen eventuele nadelen in veelvoud. En zo gaat de principiële antipathie over boord tegen kernenergie, genetische modificatie, landbouwintensivering of de Westerse levensstijl. Dankzij intensivering kon sinds 1950 in Nederland het landbouwareaal afnemen terwijl productie omhoog schoot. In alle ontwikkelde landen is die trend zichtbaar in afgelopen eeuw. We konden daardoor – in combinatie met welvaart- de minder productieve grond sinds 1990 zelfs omzetten in natuurgebieden. Zonder ideologie heb je gewoon meer oplossingsrichtingen, dan de sleetse stokpaardjes van de milieubeweging.
In het Ecomodernistisch Manifest, in mei in het Nederlands vertaald vind je een opsomming van agendapunten. Met acceptatie van de dominantie van de mens op aarde en onvervalst techno-optimisme, kijken ecomodernisten met frisse blik hoeveel groen je kunt doen per euro. Wij geloven dat de oude milieubeweging in huidige vorm, met haar combinatie van ideologie en met miljoenen euro’s gekochte macht in media de vooruitgang ophoudt. Dat zij met haar angstige gedram in vierkleurendruk, eenzijdig opblazen van een half begrip van wetenschap mensen voor de gek houdt en vervreemdt. En dat zij met haar averechtse ‘oplossingen’ meer kwaad doet dan goed.

Voorafgaand aan het omarmen van ecomodernisme, staat een jarenlang proces waarbij schellen van de ogen vallen. De genadeklap van mijn rooskleurig beeld van groene organisaties, vormde het visserij-dossier en de Coalitie Wadden Natuurlijk, met Natuurmonumenten en Waddenvereniging. De arrogantie van deze coalitie van groene organisaties en hun ‘natuurlijkheid’ bleek voldoende als argument, om kustvissers van hun bestaan te beroven met de overheid als instrument. Men nam dankzij superieure lobbykwaliteiten even plaats op de stoel van de overheid.
Alle verandering op Wad en Noordzee sinds de alles behalve ‘natuurlijke’ jaren ’80 vorige eeuw -zoals afname van schelpdieren en jonge vis- werden vanuit een ideologische natuuropvatting in de schoenen van vissers geschoven. Met ‘meer natuurlijkheid’ zouden alle populaties weer terugveren tot de hoge niveaus die zij in de jaren ’80 beleefden.
Veel grotere ecologische factoren als storm en getij, toegenomen zandsuppleties van Rijkwaterstaat, de vertienvoudigde predatiedruk door zeehonden, de gekelderde fosfaatbemesting die schelpdieren na de jaren ’60 harder deed groeien, en de reeds met 90 procent AFgenomen visserijdruk in de kustzone. NGO’s veegden ze onder het tapijt voor campagnegewin, want ja…de natuurlijkheid.
De natuur is goed, de mens met de zwakste lobby is het onreine element dat uit de natuur weg moet. En men gaat-vetgemest met subsidies en loterijmiljoenen- weer over tot de orde van de dag. Als adviseur in ecologisch-wetenschappelijke zaken heb ik daarom juristen en vissers bijgestaan, om via de Raad van State de combinatie van arrogantie en ideologie van weerwoord te voorzien. Wanneer NGO’s uit naam van natuurbescherming zo met mensen omgaan, wenste ik daar niet langer deel van uit te maken. Dat het wegpesten van vissers niet de enige oplossing is, het werd door de Raad van State bevestigd.
En zo raakt het miljoenenbedrijf dat milieubeweging heet stukje bij beetje verder over datum.

Het moest nog door de eindredactie, maar deze kant zou het ongeveer uitgaan. Het is een prima stuk dat de spijker op zijn kop slaat. Leuk? Doneer ook!