VIBEG brengt vissers Noord oneerlijke concurrentie, consument is de dupe

Gisteren plande het Ministerie van Ton IJlstra (EZ) alweer de zesde praatsessie sinds april over het op slot zetten van de Noordzeekustzone voor (garnalen)visserij (VIBEG). Het Ministerie van Economische Zaken wil nu binnen 3 weken een nieuw besluit doorduwen om visgebied af te nemen, waar vissers al generaties komen. De overheid blijft daarbij- ondanks dat de Raad van State haar al terugfloot- vasthouden aan de zelfde ondeugdelijke argumenten. Daarbij veroorzaakt de overheid oneerlijke concurrentie door een ongelijk speelveld, en de consument blijft ondertussen de dupe.

• Voor de luie/drukke lezer is dit voldoende te weten, de rest kan per blokje zich verder informeren.

Garnalenvissers in de Noord (Zoutkamp, Harlingen enz) worden daar zonder deugdelijke compensatie onevenredig getroffen, en zonder bewijs voor ecologisch voordeel van het sluiten van visgebied als enige oplossing. Bovendien krijgt visgrond al 3 van de 4 dagen rust, omdat vissers zelf ooit besloten om weekendrust in te voeren.

Vier jaar kostbaar en zinloos gepraat sinds Trebol in februari 2011 heeft ondertussen het belangrijkste probleem voor de natuur-voedselfan (mij en vele anderen) NIET opgelost.
Ik kan nergens de kakelverse garnalen kopen rechtstreeks van het Wad en Noordzeekustzone, zoals ik die als regelmatig meevisser gewend ben: romig en zoet. Ik kan ze alleen in plastic bakjes met Marokkaanse zeepsop-smaak kopen.

In gelul kun je WEL wonen: dat heet Diensteneconomie
De overheid/milieubeweging jaagt vissers uit traditionele visgronden, omdat milieuclubs hun achterhaalde ideaal van mensloze natuur blijven nastreven. De vissers die dan nog niet zijn omgevallen krijgen een MSC-traject door het keelgat geschoven, alsof er met ecolabeltje dan iets verbetert. Dat noemen overheid/milieuclubs dan ‘verduurzaming’. Het vernietigen van sociaal economische duurzaamheid duurzaam noemen, gevoel voor ironie hebben overheid/milieuclubs wel. Met Europese subsidies compenseert de overheid dan de schade die zij zelf veroorzaakt.

Dus ik mag me straks verheugen dat op zo’n veel te duur plastic garnalenbakje zo’n MSC-labeltje staat geplakt van Postcodeloterij BV. Dat label krijgen de op een Noordzeekust-postzegel vissende overblijvers door hun keelgat geschoven dankzij de pressie van de MSC-belangenclubs WNF en Stichting de Noordzee/Good Fish Foundation (Esther Luiten van SDN werkt nu voor MSC, Monique van de Water van SDN werkt nu voor WNF, Good Fish Foundation is MSC-promotiegids Goede Vis-gids met SDN als oprichter, en ex-MSC Nathalie Steins werkt nu voor overheidsadviseur Imares). Zodat MSC haar jaarlijkse winst kan verhogen, via de afdracht van logo-licentiekosten.

• Met of zonder MSC: de Noordzeegarnalen waar alles om draait blijven even vies, vergeleken met het echte werk. Terwijl MSC onze vissers tegelijk enkel lastenverzwaring brengt. Dus de kosten voor de consument blijven ook nodeloos hoog.

Ondertussen is het denkproces zover gevorderd dat je vermoedt: Jan Schaeffer (voormalig wethouder Amsterdam) had ongelijk. In gelul kun je WEL wonen, dat heet ‘De Diensteneconomie’. Verzin een probleem en biedt jezelf aan als oplossing. Dat is het DNA van de milieubeweging en de overheidsbureaucratie. De productieve sector draagt dan de lasten die jij oplevert. Tot de punt van de omgekeerde pyramide bezwijkt onder topzwaar gelul, waarin vele mensen wonen en hypotheken van betalen. We zien dat bij de Visserij als microkosmos voor de Nederlandse economie, die met groen geleuter haar graf in wordt geduwd. Lasten omhoog, lusten omlaag.

Terug aan het visserijfront
Het was enige tijd stil aan het visserijfront op Climategate.nl. Dat komt omdat overheid en milieuclubs er op staan, dat uw blogger buiten alle overleg wordt gehouden. En doordat bepaalde visserijvertegenwoordigers meer hechten aan het pluche dan het algemeen belang. Maar we zijn weer terug, en gaan er vol in.

Voor wie hier koud op Climategate.nl komt daarom even een korte toelichting van context, motivatie en geschiedenis, die begon in Trebol in februari 2011. Dan onthullen we nieuwe mogelijke fouten die onze overheid maakt. Om zo door slechts enkelen gewenst beleid door te duwen onder het valse excuus van Natura 2000.

Waarheid bestaat wel, anders bepaalt de grootste knuppel het gelijk
Climategate.nl is hier waarheids-activist in de zin van: waarheid is waar bewijs naar toe wijst. Dus niet datgene dat de beste marketing heeft (Postcodeloterij BV) of de meeste stemmen. Dat maakt uw blogger niet tot kritiekloos supporter van alles dat een netje in zee werpt, of dolleman die het zo goed meent met die vissertjes (Foei Gijs van der Bent!), maar Honest Broker. Gewoon dus ordinair natuur/wetenschapsjournalist.

Iemand die niet op zijn achterhoofd is gevallen met inhoudelijke kennis van zaken. Die vervolgens los van de partijen het bewijs weegt, en daar vervolgens ook geen compromissen over sluit. Waarheid klinkt in politieke context vies, absolutistisch en drammerig. Maar 1+1 is geen 5 als iemand met meer macht je dwingt dat te geloven: toch? Verlaat je die simpele waarheidsopvatting, dan is iedere discussie zinloos en komen we in een totalitaire staat terecht. Dan kunnen we beter weer knuppels ter hand nemen en Oeh Oeh Oeh doen.

Bewijs pleit tegen overheid en milieuclubs
Alle bewijs toont dat de overheid en milieuclubs schuld hebben aan ecologisch bedrog en vernietigen van de rentabiliteit van onze visserij. Daarom – waarheid is niet een kwestie van marketing- kan ik niet pseudo-objectief zijn. Onafhankelijke commissies als de StAB bevestigden een deel van mijn gelijk. Dus het helpt niet beslist om mijn autoriteit te kleineren lieve milieumensjes: want dan zijn er altijd nog onafhankelijke commissies die het zelfde concluderen. Als ik- waar functioneel- het beestje bij de naam noem, jantje heet jantje, dan is dat ook niet ‘op de persoon spelen’. Wanneer een journalist geen namen mag noemen, kan iedere krant voortaan op 1 A4 verschijnen. Andermaal dus is dat een argument geweest om mij maar op een zijspoor te rangeren.

Postcodeloterij/subsidie- clubs hinderen op basis van een ideologische natuur-opvatting de mensen die verse natuurproducten leveren uit eigen natuur. Omdat de meeste media en politici geen ecologische kennis hebben, doorzien zij het bedrog niet. Zij associeren die politiek gemotiveerde NGO’s automatisch met het goede doel van natuurbescherming, waar ik 100 procent voor ga. De natuur is niet eigendom van de PvdA of erger, maar van iedereen. Ik sta voor het Ecomodernisme, een nieuwe natuurbescherming zonder politieke ideologie en het misantropisch negativisme dat die geld- en macht beluste Postcodeloterij-clubs kenmerkt. Met de gekochte macht van Boudewijn Faustus Poelmann (PvdA).

Hoe begon VIBEG?
Ambtenaar Ton IJlstra van het Ministerie van Economische Zaken werkt al 4 jaar voor het sluiten van grote delen van de Noordzeekustzone voor garnalenvissers, dat heet VIBEG. Vanaf dag 1 heeft hij met zijn ministerie vissers daarbij een rad voor ogen gedraaid, alsof de zee op slot zetten beslist nodig is voor Natura 2000 als enige maatregel. De Raad van State floot het Ministerie van EZ op 22 december terug. Het op slot zetten van de Noordzee als enige maatregel deugt niet op inhoudelijke gronden, waarmee wij gelijk kregen. IJlstra moest toen VIBEG herzien.

Dat de Raad van State onze analyse deels volgde, kwam dankzij het advies van de Stichting Advisering Bestuursrechtspraak (StAB). Vorig jaar moest ik bij die StAB komen opdraven, om uit te leggen waarom er nergens in de documenten die het Ministerie aandraagt een deugdelijke (ecologische) onderbouwing staat voor VIBEG. Die analyse nam StAB over, hoewel ze niet al mijn argumenten over de pseudowetenschappelijkheid van Imares overnamen, het Buckler van de Neder-ecologie. Daarnaast overtuigde Luuk Boerema van het Vergunningenhuis ze van de juridische mankementen voor garnalenvissers en 1 + 1= 2 oftewel, de overheid kletst uit haar nek.

Dat wij gelijk hadden en ook kregen dankij het als gezaghebbend geldende StAB , maakte het Ministerie van EZ toen zenuwachtig. Hun jurist Tieleman verzon toen een juridische truuk, om te zorgen dat alleen bestuurlijke argumenten bij de zaak van de Raad van State in oktober 2014 zouden mogen meespelen. Oftwel: schuif het StAB-advies aan de kant! De Raad van State maakte in oktober 2014 gehakt van die brutaliteit, en stuurde het Ministerie 22 december met huiswerk terug.

Sinds de Raad van State het Ministerie gebood haar huiswerk over te doen, wil IJlstra wil doen, alsof hij op oude voet verder kan. Hij wil dus doen alsof zijn inhoudelijke onderbouwing van VIBEG geen gatenkaas is. Sinds april dit jaar verstreken weer 5 praatsessies, waarbij hij alsnog de vissers gebiedssluitingen door het keelgat wil schuiven. Gisteren was alweer de zesde praatsessie gepland, ditmaal is er een nieuwe EZ-ster aan het firmanent Evelien van Ranshuysen, die ik althans nog niet eerder ontmoette.

Oneerlijke concurrentie mag niet van de wet
Zoals deze juridische verkenning van Dotinga in 2010 al aangaf, dus bij de start van VIBEG, veroorzaken visserijmaatregelen oneerlijke concurrentie, iets waar men in Brussel huiverig voor is. Daarom bepaalde de regering bij uitbreiding van de werking van de Natuurbeschermingswet buiten de 12 mijlszone, dat visserij-maatregelen daarbuiten binnen het Gemeenschappelijk Visserij Beleid zouden vallen. Bij het woord ‘oneerlijke concurrentie’ gaat men in Brussel al snel steigeren.Je kunt niet uit naam van natuurwetgeving een bedrijfstak op achterstand zetten met een bedrijfstak in een ander land.

Hoewel VIBEG binnen de 12 mijlszone valt, en vooral niet gequoteerde visserij treft (garnalen) zien we nu in de praktijk al oneerlijke concurrentie ontstaan. VIBEG treft vissers op de zuid in het geheel niet, dus alles beneden Petten langs de Noordzeekust. Maar met name vissers die vanuit Lauwersoog en Harlingen het zeegat kiezen, verliezen door VIBEG hun beste visplekken waar zij al decennia komen.

Met het- zoals wij reeds aantoonden valse- argument dat zo de zwarte zee-eend zou worden beschermd is een zone van 21 mijl dit jaar alvast op slot gezet boven Terschelling en Ameland. Terwijl de zwarte zee-eenden hun voedselplek- de spisulabanken waarvoor Mardik Leopold van Imares de zone selecteerde- daar in 2012 verdween na zandsuppleties door Rijkswaterstaat.

Zien wij dus de mailing-lijst van mensen die WEL zijn uitgenodigd voor het VIBEG-overleg als ‘steekhoolders’, dan staan daar Rijkswaterstaat-mensen op, politieke activisten die de garnalenvisserij hun MSC-labeltje willen opdringen in diverse gedaantes van WNF/Stichting de Noordzee (= 1 pot links politiek nat), Wilde Kokkel/Coalitie Wadden Natuurlijk Martijn de Jong, en diverse lieden die zichzelf aan de bal houden door een probleem te verzinnen, en zichzelf aan te bieden als oplossing.

Maar mij houdt men er angstvallig buiten, stel dat iemand gewoon zegt waar het op staat.

Dus, Quo Vadis Ton IJlstra?
Mijn gok is dat het Ministerie van Ton IJlstra deze weg bewandelt met groene NGO’s. Zodat zijn ministerie bij andere Natura 2000-dossiers vrij spel heeft, geen protest krijgt.  We noemen dan zandsuppleties van Rijkswaterstaat, Zoutwinning, Gaswinning, het plaatsen van windturbines in Natura 2000. Ik blogde al over de studie van Fred Kistenkas die de mazen van de Habitatrichtlijn voor het Ministerie van EZ opzoekt om juist dat mogelijk te maken. En over de Tweede Maasvlakte waar Ijlstra voor EZ projectleider was.

Hoe kun je beweren dat vissers met een sleepnetje de zandbodem  van de Noordzeekustzone zouden beschadigen, en dat daarvoor de Noordzeekustzone op slot moet. Terwijl je voor die Maasvlakte kubieke hectares aan zand uitgraaft, en dat dit geen noemenswaardig ecologisch effect heeft omdat de woelige natuur alle sporen wel uitwist.

Terwijl de visserijdruk op de bodem al zo sterk is afgenomen. Is er niet zoiets als waarheidsliefde en integriteit, of moet dat over boord om jezelf maar aan de bal te houden?