Tim Ball schrijft briljant essay over wijlen Maurice Strong en COP21 Parijs

De Canadese Emeritus hoogleraar klimatologie Tim Ball heeft een briljant essay gewijd aan het overlijden van zijn landgenoot Maurice Strong aan de vooravond van COP21. Maurice Strong is de Raspoetin aan het hof van de VN die op zijn Wikipedia lemma nu naast een indrukwekkende internationale palmares ook zijn overlijdensdatum heeft verzameld.

Ik kom net van de begrafenis van mijn oom in Duitsland en heb dus weer eens de in onze beschermde wereld zeldzame transcendente ervaring gehad een levenloos lichaam te aanschouwen. Mijn neef steeds: “Er hats geschafft, wir noch nicht.” Maurice Strong de klus van het leven ook geklaard. Maar we zijn nog niet van hem af. Hij heeft ons met een erfenis opgezadeld. COP21 is het Kafkaeske gevolg daarvan…

A nightmarish situation which most people can somehow relate to, although strongly surreal. With an ethereal, “evil”, omnipotent power floating just beyond the senses.

Met deze definitie zo uit het woordenboek van Kafkaesk opent Ball zijn essay Obama Is Correct, Climate Change Is Biggest Threat, But Only Because Official IPCC Climate Science Is Completely Wrong. Misschien is Strongs grootste prestatie nog wel zo’n zuiver treffende necrologie te mogen krijgen.

Ball danst met woorden om uit te beelden hoe vreemd de wereld moet zijn afgedwaald als Eva Morales in Parijs aan de Paus een kruisbeeld in de vorm van een hamer en sikkel mag overhandigen plus nog een ketting met dezelfde wrange figuur. Ball eindigt zijn essay met een aanbeveling van twee boeken. De eerste is Voltaire’s Bastards van John Ralston Saul.

It used the same device as an earlier play by Dostoevsky. This has a person of great historical influence return only to be shocked by the interpretation and devolution of his ideas. For Dostoevsky, it was Jesus Christ returning in the middle of the Spanish Inquisition and wandering around saying this is not what I intended. Saul has Voltaire come back in today’s world to learn that the Age of Reason and Enlightenment he envisioned is equally distorted. He would have understood one thing about Paris based on his observation that, those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.

De tweede is Cloak of Green: The Links between Key Environmental Groups, Government and Big Business van Elaine Dewar. Deze auteur begon an haar boek als overtuigd milieuactiviste. Maar na enkele dagen interview met Maurice Strong draaide ze om zoals Rypke Zeilmaker omdraaide toen hij zicht begin te krijgen op de verhoudingen, zoals de schrijver dezes omdraaide toen hij zicht begin te krijgen op de verhoudingen, zoals Theo Richel omdraaide toen hij zicht begin te krijgen op de verhoudingen, zoals Marcel Crok omdraaide toen hij zicht begin te krijgen op de verhoudingen, zoals Judith Curry omdraaide toen zij zicht begin te krijgen op de verhoudingen.

The most telling analysis of Maurice Strong occupies approximately 20 percent of Elaine Dewar’s book Cloak of Green. The book is classic journalism because Dewar wanted to write in praise of Canadian environmentalists Maurice Strong, David Suzuki and Elizabeth May now Green Party leader and part of the Canadian Paris delegation. Dewar’s research revealed a very different story. She discovered that they were more manipulative, controlling, and with a specific political agenda than any of the people they attacked.

Strong told Dewar that it was necessary to get rid of the industrialized nations. His reason was based on the Club of Rome neo-Malthusian claim that world population was using up all resources at an unsustainable rate. He told Dewar he couldn’t do anything as a politician but at the UN he could raise his own money from whomever he liked, appoint anyone he wanted, control the agenda.

Dewar concluded after five days with Strong at the UN that: Strong was using the U.N. as a platform to sell a global environment crisis and the Global Governance Agenda.

So far for Maurice Strong die natuurlijk geen Canadees was, maar een wereldburger zoals elke mens met een socialistisch inborst. Hij was – net als mijn wijlen vader – iemand met een visioen voor onze aardkloot waar we waarschijnlijk pas iets aan hebben over 5000 jaar als de eerste contacten met vijandige buitenaardse wezens er zijn (lees: de eerste interstellaire oorlog). Anno nu moet de mens eerst nog opkrabbelen van zijn miserabele aardse conditie sinds de val van het paradijs cq. de uitvinding van de landbouw. Die beweging DANKZIJ fossiele brandstoffen en industrialisatie weg van de landbouw terug naar een uitstekend bij onze paleolithische genen passende urbane jungle is nu eerst aan de hand. Strong wilde net als alle milieuflapdrollen die stap over slaan – om ons in die miserabele agrarische slavernij te houden (ja ook de moderne bureaucratie is een achterlijke vorm van agrarische slavernij – zie de TED talk van Sugata Mitra) – en wist er een bloeiende carrière mee te bouwen. Respect voor iemand die vanuit de olieindustrie komend zo’n slangendans weet neer te zetten. Wijffels anybody?

Op dit moment is er ook een “losgeslagen” Canadees die als president of vice-president (onder Trump?) van de Verenigde Staten uniek zou kunnen bijdragen om de culturele schade die Maurice Strong heeft veroorzaakt te herstellen. Nog niet alles is verloren…